The world can wait

Wren stond op het punt te vertrekken. De trainingen met Day waren over het algemeen niet super spannend, maar ze wist wel een manier om ze te ontwijken. Ze had vaak smoesjes bedacht dat ze niet op kwam dagen, maar Day had dat opgelost door haar elke ochtend wakker te maken en vroeg te beginnen. Maar het enige voordeel daarvan was dat ze meestal de hele middag voor zichzelf had! En dan ging ze meestal op ontdekkingstocht. Want er waren talloze andere hoeken en gaatjes die ze nog niet had bekeken. Of punten waarvan ze nog niet in het dal had gekeken. En elke dag was de lucht anders, elke keer konden de bloemen anders ruiken. En soms vond ze de gekste insecten, met kleurrijke schildjes en gekke poten en andere uitsteeksels. Ze hield ontzettend van haar thuis in de bergen. Maar ze kon ook niets anders voorstellen. Dit was haar leventje. En sinds ze wat met Hazelpaw leerde ze wel een beetje dat er nog veel meer was voorbij hun bergen, en misschien wilde ze ooit wel een keer op ontdekkingsreis verder. Maar eerst, eerst moest ze maar eens gaan kijken wat hun eigen bergen allemaal hadden. Totdat ze opeens een staart tegen haar aankreeg toen iemand haar riep. Ze keek om en keek in het gezicht van één van die vreemde clankatten die Hazelpaw kwamen halen. ‘Oh hoi, ik ben Wren,’ miauwde ze terug. Hij had ook al zo'n vreemde naam die Hazelpaw ook had. En ze eindigde ook hetzelfde! Was dat nou toeval? Veel tijd om na te denken had ze niet, want Falconpaw vroeg of ze tijd had. Huh, dat was een rare vraag. ‘Uhh... jawel? Hoezo?’ miauwde ze een beetje twijfelend. Ze was heus niet verlegen hoor, maar moest hij iets van haar ofzo? Gelukkig kwam hij haar niet roepen namens Day ofzo, jakkes. Nee, zo vond ze het eigenlijk wel prima. Misschien wilde hij iets leuks doen? Haar verbazing nam plaats voor nieuwsgierigheid toen ze de jonge kater aankeek.

Wren keek ongegeneerd naar de ander. Hij was heel anders dan zij waren. Nou ja, hij had wel iets weg van een prey-hunter. Klein, soepel en lenig. Maar hij praatte zelf met een wat ander accent. Hij begreep hem wel, maar toch. Hij was anders. Wren was juist klein, stevig en sterk gebouwd. Voor een echte cave-guard was ze liever wel wat groter geweest. Maar ze was nog jong! Ze kon nog heel erg groeien. Als ze heel erg trainde, werd ze vast nog wel dubbel zo groot! Maar haar blauwe oogjes keken dan ook onderzoekend naar haar gesprekspartner. Hij begon al snel te babbelen dat hij er nog niet zo lang was en wel het territorium wilde zien. Wren merkte al waar het heen zou gaan, en ze begon enthousiast te knikken. Uiteindelijk vroeg hij zelfs of ze hem de mooiste plekjes wilde laten zien. ‘Oh ja, natuurlijk!’ snorde ze vrolijk. Ja hoor, ze voelde zich best de stoere reisleider. Een lachje stond op haar snoetje, waarna ze even door de grot keek. Ze ging ook lekker niemand om toestemming vragen, ze kon zich heus wel alleen redden met deze.. Falconpaw. ‘Kom maar mee,’ miauwde ze vrolijk, waarna ze hem met haar staart wenkte en pardoes de grot uit liep. Tijdens de afdaling langs de waterval, begon ze al direct uit te leggen. Ze nam haar taak erg serieus. ‘We kunnen niet het hele territorium zien hoor, daar is het te groot voor. Maar ik weet wel een paar gave plekjes! En als we snel zijn, kunnen we misschien nog wel naar een gave top!’ Wren begon al het tempo wat op te voeren. Ze bewoog over de oneven grond alsof ze al manen door het territorium liep. Haar pootkussentjes waren verhard door het vele over de ruwe stenen lopen, en ze was al heel fanatiek als het ging om omhoog klauteren.

Wren was natuurlijk een mevrouw die niets met een korreltje zout nam. Het was bij haar alles of niets. En als ze iets voelde, waren haar emoties altijd extreem. Of extreem blij, of extreem kwaad. Er was niet echt een middenweg met haar, ze nam het niet zo nauw met nuances. Ze kon dan ook niet haar rust pakken en kalm aan doen. Nee, ze begon meteen omhoog te gaan als een wilde berggeit. Maar Falconpaw leek haar enthousiasme te delen en kwam ook op hoog tempo achter hem aan. Eerst wilde ze hem meenemen naar de hooglanden en naar de starpools. En als ze tijd hadden konden ze nog hoger dan dat, en als ze geluk hadden lag er nog sneeuw of trokken de wolken op. Dan waren ze net tussen de wolken! Maar een uitzicht was ook altijd leuk. Maar tot haar verassing kwam een vraag. Ze kwamen al meer op de hooglanden waar er nog begroeiing was. Maar Wren vond dat niet meer zo interessant en daarom rende ze snel verder, springend over de stenen alsof ze het al jaren deed. ‘Oh, ik word een cave-guard. Ik bescherm de grot en de jachtpatrouilles voor als arenden komen,’ miauwde ze stoer. Ja, ze had al heel vaak een arend gezien en weggejaagd. Daar was ze namelijk super goed in. Ze snorde dan ook vrolijk en sloeg fanatiek met haar staartje. De struikjes begonnen er al triest uit te zien omdat het koud werd, dus ze stond niet echt stil bij deze plek. Nee, haar koers was op de starpools.

Wren merkte toch dat ze wel een beetje vlug ging. Ze keek achterom en zag dat de rood-witte apprentice een beetje moeite had met het klimmen. Ze bleef op een rots even staan. Ze merkte al wel dat ze steeds hoger kwam. De lucht werd wat ijler en de wind begon steeds steviger aan haar vacht te trekken. Maar het zou het waard zijn. Ze schudde haar pels even, waarna ze iets langzamer het pad vervolgde. Ugh, nu zouden ze wel minder kunnen zien, maar ze wilde ook niet verantwoordelijk voor zijn dat deze vreemdeling de berg af zou rollen. Wren klauterde verder, waarna er weer een vraag van de rode kater af kwam. En dit was wel een hele vreemde. ‘Waarom zou mijn naam veranderen?’ miauwde ze verbaasd. Ze was gewoon Wren. Ze heette altijd al Wren en zou voor altijd Wren blijven. Ze stopte en keek de kater met een vreemde blik aan. Dit was gek. Hij was gek. ‘Mijn volledige naam is Wren Gliding on Morning Breeze,’ miauwde ze, misschien bedoelde hij dat misschien? ‘Maar zo heet ik altijd al,’ miauwde ze vervolgens. Nog één keer keek ze met een vervreemde blik naar de jonge kater, waarna ze weer de volgende steen op sprong, waardoor je met een paadje verder omhoog kon wandelen. Ze trippelde omhoog, hoger en hoger, totdat ze eindelijk zo hoog waren dat ze het dal in konden kijken. Helemaal beneden waren de Redwoods. Maar ze waren nog steeds niet op het allerhoogste punt, maar de Star Pools kwamen dichtbij. ‘Kijk, daar helemaal beneden zijn de Redwoods. Daar jagen de prey hunters veel, maar ik kom daar niet vaak,’ miauwde ze vrolijk. Nee, ze vond de bomen maar saai. Het was zo nu en dan wel leuk om te klimmen, maar nooit zou je het uitzicht zien van hier.  

Terwijl Wren vrolijk hem een pad voorging de berg op, bleef de kater haar op de voet volgen. Ze merkte dat Falconpaw steeds wat minder lucht leek te hebben. Wren was al helemaal gewend aan de ijlere lucht. De katten hier hadden meestal een hele goede conditie, gewoon omdat ze waren gewend de hele dag op de hoge bergen te ploeteren. Maar Falconpaw hield zich dapper stand. Hij had nog geen pas verkeerd gezet, dus hij dacht wel na wat hij deed. Op een gegeven moment begon hij uit te leggen dat zijn naam al een keer veranderd was en nóg een keer zou veranderen. ‘Wat ingewikkeld zeg,’ miauwde ze met een frons op haar gezichtje. Dat vond ze maar niets. Nee, ze heette gewoon Wren en die naam wilde ze ook echt niet veranderen. Waarom zou hij nog moeite doen om zijn heeeele naam nog een keer te veranderen. Moest je daar trots op zijn ofzo? ‘Onze namen zijn gebaseerd op de eerste dingen die een moeder ziet, hoort of voelt als haar kitten geboren wordt. Niet dat we een kitten zijn dat we kit moeten heten!’ Eenmaal aangekomen op hun uitkijkpunt, keek ze trots naar de rood-witte kater. Ja, het was inderdaad prachtig! En het was haar huis. Het was allemaal van haar. Ze snorde vrolijk en knikte instemmend. ‘Echt hè? Dat vind ik ook nog iedere dag,’ ging ze vrolijk verder. Maar veel tijd gaf ze hem niet om te kijken naar het uitzicht. ‘Kom, we moeten verder! We zijn bijna bij de Starpools!’ Ze draaide ze weer richting de bergkant en liep alweer het volgende pad omhoog op. En al snel stond ze op een richel waarbij ze uitkijken over het aantal kleine poelen spiegelglad water. De wind trok aan haar vacht, maar Wren voelde dat niet eens meer. Met een brede grijns keek ze weer naar Falconpaw. Haar huis was sowieso cooler dan de zijne!

Falconpaw begon door te kletsen over voorvoegsels en achtervoegsels van namen. Om eerlijk te zijn, luisterde ze er maar half naar. Het was natuurlijk wel hartstikke interessant, maar het was ook vreemd. Veranderende namen, wat een gedoe! Hij nam nog een voorbeeld van zijn moeder. Ergens klonk die naam bekend, maar ze schudde het snel uit haar kop, want ze waren bijna bij de Star Pools. Ze kantelde haar kopje toen ze weer naar de kater keek. ‘En jij hebt je "volledige" naam nog niet, dus je kan uhh.. Falconwind gaan heten ofzo?’ Ja, dat was het eerste wat in haar opkwam toen de wind aan haar pels trok toen ze op de richel klom. Hij begon alweer over iets van dat het op iets van hem op thuis leek, want ongeveer dezelfde naam had. Ze knikte wat afwezig. Miste hij thuis zo erg ofzo, want hij kon zijn klep er maar niet over houden. Maar toch was ze wel een beetje geïnteresseerd. Hoe hadden ze een plek die zo erg hetzelfde klonk als het een wereld van verschil was. Eenmaal op de richel keek ze trots naar haar Starpools van haar bergen. Hij sprak dat het 's  avonds vast prachtig moest zijn. Ze knikte even. ‘Ik ben er nog nooit 's nachts geweest, maar dat is vast cool! Met de sterren enzo,’ knikte ze vrolijk. Dit was één van haar favoriete plekjes, hoog in de bergen deze mysterieuze poelen. Ze snorde even naar de jonge kater naast haar. Haar blik ging even door de hemel, om te checken of er geen grote jagers waren. Het was routine. Ze duwde even tegen de schouder van de kater. ‘We kunnen nog even naar Vultures Peak, en dan moeten we denk ik alweer bijna terug,’ miauwde ze met een glimlachje.

Falcon wat-nou? Het klonk gewoon allemaal een beetje vreemd in haar oren, waardoor ze ook een beetje moest grinniken. Het paste op een of andere manier niet. Anders dan de andere katten die van de clans kwamen en alweer bij hun woonden. Zoals Brindleleaf en Appleblossom, die heetten altijd al zo. Een naam veranderen klonk gewoon in Wrens ogen zo vreemd. Dan was ze zeker eindelijk gewend aan Falconpaw, werd het weer anders. ‘Het klinkt vreemd,’ miauwde ze toen nog een keer. Het klonk in haar ogen alsof ze zich altijd moest voorstellen met haar hele naam, en dat was ook zo vermoeiend. Ze was gewoon Wren. Wren was prima. Falconpaw stelde voor dat ze een keer 's avonds langs moest komen en een klein glimlachje sierde haar lippen. Ja, dat is inderdaad wel een slim idee. Maar hoe? Dan moest ze in haar uppie 's nachts de grot uit glippen. Dat zou iedereen vast een geweldig idee vinden. Day zou het nooit toestaan. En als hij het wist zou hij haar een maan lang teken van de elders plukken. En ze zou nog eens over haar nek gaan als ze nog langer bij Feral in één den moest zitten. Toch leek het plan van Falconpaw haar leuker. Misschien was dat het risico wel eens waard. ‘Zal ik doen,’ miauwde ze dan ook enthousiast. Waarna ze hem seinde en weer de helling naar beneden nam. Het was een stukje wandelen voordat ze bij de grote afgrond waren die Vulture's drop werd genoemd. Ze trippelde op lichte pootjes naar beneden, de kiezels schoten onder haar klauwen vandaan, maar het deerde haar niets. Ze begon een pad uit te zoeken die langzamerhand weer vlakker werd, en hier en daar begon er weer een boom te groeien. Ze zag de eindeloze lucht al voor haar, dat betekende dat het niet heel ver meer was. Falconpaw vroeg nog of ze op een bepaalde tijd thuis moesten zijn. Ze kantelde haar kop. Had hij dat niet dan? ‘Voor het donker in ieder geval. De bergen zijn gevaarlijk, één verkeerde stap en je tuimelt naar beneden,’ miauwde ze met een glimlachje. Er waren ervaren katten die het deden, maar to-be's mochten écht niet alleen in het donker. Ze haalde even haar schouders op. Dat was niet zo erg, alleen dat het nu heel vroeg donker werd. En als de sneeuwstormen kwamen, dan zat ze alleen nog maar meer opgesloten in de grot. Daar had ze dus écht geen zin in. ‘Dus ik maak er het meeste van overdag. Als ik niet train, ben ik alsnog buiten.’ Zo zat Wren nou eenmaal in elkaar. Ze hield van de bergen, van het eindeloze, ruige gebied. Het was haar thuis en ze wilde er voor altijd blijven!

Wren was nog verbaasd dat Falconpaw zich zo goed hield. Hij zou misschien wel spierpijn hebben morgen van hun avontuurtje. Ze zou hem dan wel uitlachen. Ze kreeg een glimlachje rond haar lippen en hij vertelde al snel dat hij het begreep. Gelukkig maar! Ze zou het niets vinden om in de grot opgesloten te moeten zijn. Ze kon zich niet voorstellen hoe haar moeder zich nu zou voelen. Ze was vast veel in de cave-of-pointed stones, blaadjes scheiden en bewaren, tekens proberen op te vangen. Blergh! Wat een stom leven. Een beetje medelijden was wel geplaatst. Maar gelukkig kon ze nog soms naar buiten om plantjes te verzamelen. Ze vertraagde haar pas toen ze steeds dichterbij de grote afgrond kwamen. Falconpaw vertelde net dat er maar één plek was in zijn thuis was waar hij naar beneden kon vallen. Ze grinnikte en keek om naar de rood-witte kater. ‘Zoals dit?’ miauwde ze toen ze aan de rand van de tuimelende afgrond ging zitten. Vanaf hier kon je heel ver naar beneden kijken, en verder dan bijna waar dan ook. Je moest geen hoogtevrees hebben hier. Wren keek nog even naar de jonge kater, waarna ze weer voor haar keek, haar neus genietend in de wind en haar blauwe ogen wild. Ze voelde zich hier altijd een reuzin, alsof de hele wereld aan haar voeten lag en zei de baas van alles was. Dat met een stap ze de wereld kon verpletteren. Oh en dat ze kon vliegen. De hemel en de wolken strekten voor zich uit. Ze zou zich alleen hier maar hoeven af te zetten, en ze zou over de lucht glijden. Maar helaas had ze geen vleugels. Haar blik ging weer naar Falconpaw. ‘Cool hè?’ snorde ze trots. Haar thuis moest gaver zijn dan de zijne, dat kon niet anders!

Falconpaw leek het toch een beetje spannend te vinden. Wren giechelde daardoor wel een beetje. Kijk, hier testte je nou echt of iemand het in zich had of niet. En toch leek hij het wel hoog te vinden. Nou ja, het was natuurlijk ook wel hoog, maar je moest wel een sukkel zijn om er zomaar af te vallen. Hij miauwde nog wel dat dat wat hij thuis had niet zo diep was, maar ze er wel kolkend water onder hadden. ‘Oh, cool!’ miauwde Wren. Misschien kon je zo'n val dan nog wel overleven. Water brak je val toch? Falconpaw vond toch haar plek ook wel cool. Ze knikte instemmend. Ja, het was vet. Voelde hij het dan niet? Hoe hoog je was, hoe ver je kon kijken? Nee, dit was haar idee van paradijs. Hij likte haar poot en haalde hem langs haar oor toen Falconpaw vervolgens begon te vertellen dat ze ook een keer bij hem moest kijken. Hmm. Ze knipperde en keek naar de rode kater. ‘Dat zei Hazelpaw ook al, misschien moet ik een keer langskomen,’ miauwde ze instemmend. Al leek haar een groot veld met hier en daar een heuveltjes iets minder spannend en rondleiding waardig dan de bergen. Maar hey, misschien had ze het mis. De zon leek nu zo langzamerhand onder te gaan. Misschien moest ze hem zo maar terugbrengen naar de grot. Haar moeder zou haar vermoorden als ze één van de vreemdelingen per ongeluk zou laten verdwalen. Ze keek weer de rode kater aan. ‘Zullen we zo dan maar terug?’

Falconpaw leek ook wel tijd te vinden om naar huis te gaan. Ze knikte en kwam weer overeind, nog een laatste blik over de rand heen werpend. Ze wenkte hem met haar korte staart. Hij bedankte haar nog voor de rondleiding. ‘Nou, je hebt nou niet alles gezien hoor. Maar ja, voor nu is het best aardig, toch?’ miauwde ze met lichtjes in haar ogen. Maar ja, genoeg gekletst! Ze moesten tempo maken, want anders zouden ze misschien niet op tijd terug zijn. Dus, tjop tjop! ‘Oké slome, kijk maar of je me bij kunt houden,’ snorde ze plagend. Ja, die Wind (of wat het maar was) clanners deden zo stoer dat ze zo snel waren. Eens kijken of ze nog steeds zo snel waren als de grond niet vlak was. Wren zette het op een lopen, de kiezels rolden onder haar klauwen vandaan en ze gooide zand op onder haar poten. En ze racete direct richting de grot. Zo heel ver was het niet van hier vandaan. Het puntje van haar toch kwam geconcentreerd uit haar bekkie, toen ze aan de afdaling begon, springend van richel naar richel.