How could this happen to me?

Beetlewhisker opende langzaam zijn ogen, het was pas een paar dagen nadat hij van Dreamheart had gehoord over het feit dat Leopardfur hem bedrogen had. Hij vroeg zich nog steeds af hoe dat nou in vredesnaam kon. Hoe had ze hem dit aan kunnen doen? Hij schudde zijn kop, hij wilde het niet weten, bang te horen dat hij niet goed genoeg was geweest. Hij stond langzaam op en liep de den uit. Zijn blik gleed even naar de nursery. De gedachte dat daar Skykit lag, bijna oud genoeg om een apprentice te worden beviel hem niet. Die kitten was namelijk het bewijs van het feit dat hij bedrogen was en elke keer dat hij naar de kitten moest kijken kon hij het niet helpen dat er een soort van woede en onbegrip in hem naar boven kwam. Die kitten had er nooit moeten zijn en anders had Skykit wel van hem moeten zijn, maar dat was allemaal niet zo. Hij zuchtte een keer en liep toen naar de ingang van het kamp, de laatste dagen was hij het liefst zo ver mogelijk van het kamp weg, maar hij kwam wel elke keer terug. Hij kon zijn clan niet verlaten, dat zou hij nooit kunnen, maar de laatste dagen was hij liever overdag wel weg uit het kamp. Gewoon om even alleen te zijn.
Hij liep door de ingang heen en ademde even de lucht in en uit. Het was nog redelijk vroeg, dus het was nog niet zo warm en daar was hij wel blij mee, want later op de dag zou het alleen maar warmer worden. Hij had nog niet echt besloten waar hij naartoe zou gaan, maar daar zou hij vanzelf wel achter komen. Hij liep op een rustig tempo door het Riverclanterritorium. Ondertussen wist hij al waar hij naartoe ging, de waterval. Daar was hij de laatste dagen nog niet geweest en de rest van het territorium had hij de afgelopen dagen wel gezien, dus het kon vast geen kwaad om deze keer hier naartoe te gaan. Hij keek op toen hij vaag het geluid van vallend water hoorde, want dat was een teken dat hij in de buurt kwam van de waterval. Het geluid werd steeds luider naarmate hij dichterbij kwam en ergens gaf het toch een beetje een rustgevend gevoel. Hij liep naar de rand toe en keek naar de waterval. Het water viel naar beneden op de rotsen en viel daar uiteen om verder te gaan in een rivier. Hij volgde de waterval met zijn ogen en keek toen naar de rivier. Als je hier naar beneden zou vallen, dan zou je het waarschijnlijk niet overleven. Hij zette even een stap naar achteren, want hij wilde niet vallen, ondanks dat het op dit moment niet zo goed ging in zijn leven, was hij nog niet bereid om daar naar beneden te vallen. Dat zou sowieso pijnlijk zijn en niet iets wat hij graag wilde. Hij zette weer een stap naar voren en richtte zijn blik weer op de waterval. Hij was dan wel een Riverclankat, maar dit water vond hij maar te wild om ook maar te proberen erin te gaan zwemmen. Verderop was het veel beter om het te doen. Hij sloot zijn ogen even en luisterde naar het water, het gevoel om meegenomen te worden door de rivier en niet meer na te hoeven denken over bepaalde dingen was ergens ook wel een fijn gevoel. Hij opende snel zijn ogen, daar mocht hij niet aan denken. Het was niet zijn schuld dat dit hem allemaal overkomen was, maar die van iemand anders.

[Only Duskpelt]

De waterval, de enige plek waar ze zich de laatste tijd nog op haar gemak voelde. Het ruisende water verdrong haar gedachten en bracht haar genoeg rust om even normaal te kunnen zitten, om even nergens aan te denken. Duskpelt sloot met een diepe, vermoeide zucht haar ogen en hoopte dat de koele mist van water haar even aan zou raken, haar even ervan zou vergewissen dat de wereld niet vergaan was en gewoon doorging met hoe het altijd al geweest was. Haar hartslag hoorde ze duidelijk, te duidelijk, ze probeerde het geluid te verdringen. Ooit had ze het graag gehoord, als ze bij hem in de buurt was, maar nu? Nu had hij haar verlaten voor Dreamheart, voor die onbetrouwbare kat. Duskpelt wist dat ze heel lief was, redelijk, echt verliefd op Crookedstar.. Maar was zij dat dan niet geweest? Ze had geen moeite meer om niet te huilen, aangezien alle tranen al op waren. Ze had er simpelweg geen meer over. Duskpelt sloeg haar staart om zich heen en liet zich in het gras vallen, waar ze op haar buik bleef liggen, tussen de geluiden van het gras en het water. Wat had ze misdaan? Waarom hield Crookedstar niet meer van haar? Ze kon zich niets bedenken; ze was vaak langsgegaan, maar hij leek op een gegeven moment niet meer geïnteresseerd.. tot hij haar verliet, voor.. voor dat secreet. Waarom deed het zoveel pijn?
In eerste instantie negeerde ze de geur van RiverClankat, allang blij dat het Crookedstar niet was. Uiteindelijk kreeg ze haar oogleden van elkaar en kon ze toch opkijken, om Beetlewhisker te zien, iemand waar ze nooit echt veel contact mee had gehad. Ja, hij was aardig, maar ze was teveel met hém bezig geweest. Voor niets. Hij keek al even ongelukkig als zij zich voelde, daarom bleef ze zitten en liep ze niet weg op zoek naar eenzaamheid. Samen ongelukkig zijn kon wel helpen. 'Hey, Beetlewhisker,' groette ze hem futloos. Met een kleine, geforceerde glimlach knikte ze hem toe. 'Ook hier gekomen om je gedachten te verzetten?'

Beetlewhisker staarde rustig naar het water. Het had toch een rustgevend gevoel, ondanks alles wat er gebeurd was. Ook al gingen die gedachten maar niet uit zijn hoofd. Hij kon gewoon niet geloven dat hij bedrogen was, hij moest iets fout gedaan hebben, dat kon gewoon niet anders. Hij was vast niet goed genoeg geweest. Dat moest het wel zijn geweest! Hij was gewoon niet goed genoeg, maar wat was er dan niet goed genoeg aan hem? Een zucht ontsnapte zijn mond. Als Leopardfur hem aan de kant had gezet voor een rogue, dan moest hij dus wel slechter zijn geweest dan een rogue. Hij schudde zijn kop bij die gedachte, dat kon niet waar zijn, want dan was hij wel heel slecht. En hij had nog wel zo hard zijn best gedaan. Nee! Dit kon gewoon niet waar zijn. "Hey. Beetlewhisker." Hoorde hij opeens. Hij draaide zijn hoofd naar de richting waar de stem vandaan was gekomen. Sukkel! Je had niet eens door dat er een clangenoot in de buurt was! Hij keek even ongemakkelijk. Straks had ze hem zo gezien, in zijn gedachten verzonken en ongelukkig. Hij haalde even diep adem en blies het toen weer uit. "Hey, Duskpelt" Groette hij haar terug, maar er zat niet echt vreugde in zijn stem, hoe hard hij ook zijn best deed, het lukte hem gewoon niet. "Ook hier gekomen om je gedachten te verzetten?" Ze had het dus toch gezien, de ongelukkige blik in zijn ogen. Hij bekeek haar even goed. Zij zag er ook niet bepaald gelukkig uit. Hij had nog niet echt eerder een keer met haar gesproken, maar misschien was het nog wel helemaal niet zo'n slecht idee om een keer gezelschap te hebben. De laatste tijd was hij toch alleen maar alleen geweest. "Dat is inderdaad de reden waarom ik hier ben gekomen. Het gaat de laatste tijd niet bepaald goed, tenminste niet zoals ik had gedacht dat het zou gaan." Zei hij. Waarom vertel je dit nou weer aan haar? Straks voelt zei zich nog ellendiger vanwege jou! Zei hij tegen zichzelf, maar hij kon niet meer terug, hij had nou eenmaal alle woorden uitgesproken. Wat ongemakkelijk ging hij zijn poot likken, om maar even niet naar haar te hoeven kijken. Wat zou zij nou met zijn problemen kunnen? Hij stopte met likken en richtte zijn blik toch maar weer op Duskpelt. Hij zou wel afwachten hoe ze zou reageren op hetgeen dat hij net gezegd had.

Wat was het probleem geweest? Had hij het haar dan ook niet gewoon kunnen vertellen? Ze had er misschien geen begrip voor gehad, maar het was zoveel harder om er zelf achter te komen.. Ze had de roddels niet willen geloven, had niet willen weten dat er eigenlijk geen liefde meer voor haar over was. Wat was het? Als ze nu gewoon wist wat er verkeerd gegaan was.. Ja, hij hield meer van Dreamheart.. maar waarom dan? Ze had zoveel vragen, waarom kreeg ze dan geen antwoorden? Duskpelt probeerde niet levenloos voor zich uit te gaan staren, vooral niet toen Beetlewhisker antwoordde. Was er dan toch iets als een gedeeld lot? Het betekende in ieder geval dat het leven niet van plan was om haar dood en alleen neer te laten vallen; er was iemand die minstens even ongelukkig keek als zij nu deed. Ze voelde zijn blik, die licht taxerend was en feilloos leek te zien dat zij het was.. die ook ergens mee zat. Dat hij niet de enige was. Het was van haar af te lezen, uit zowat ieder aspect van haar lichaamshouding, de blik in haar ogen. Duskpelt wilde dat ze er anders uit kon zien, maar op dit moment voelde dat als een onmogelijke opgave. Niettemin verbaasde zijn openhartigheid haar. Hij was hier dus ook gekomen om zijn gedachten te verzetten, om dingen waar hij niets meer aan kon veranderen, dingen waarvan hij misschien niet wist wat zijn aandeel erin was en waarom het zo was gelopen.. Voor haar gedachten begonnen af te dwalen luisterde ze naar hem, keek hoe hij zijn poot begon te likken. Treurig schudde ze haar kop, een moment maar. 'Dan weet ik precies hoe je je voelt,' zei ze, door zijn openhartige opmerking uitgenodigd om ook haar verhaal te doen. 'Dingen die lopen zoals je het liever niet had gezien. Ik vraag me af.. wat ik gedaan heb..' Het laatste was meer tegen haarzelf gericht, maar ze kon er geen antwoord op vinden. Misschien kende ze Beetlewhisker niet, maar op de één of andere manier voelde praten tegen een 'lotgenoot' gewoon ontzettend goed. 'Ik heb ooit te horen gekregen dat praten helpt,' verzuchtte ze, rustig maar nog steeds triest. Het zou wel even duren voor die wonden gesleten waren.

Beetlewhisker hield zijn blik maar op de andere kat, ook al gaf dat hem niet helemaal een fijn gevoel, maar ergens ook weer wel. Hij wist namelijk zeker door naar Duskpelt te kijken dat hij niet de enige was die zich ongelukkig voelde en ergens was dat toch wel een fijn gevoel om er met iemand over te kunnen praten die hetzelfde voelde. "Dan weet ik precies hoe je je voelt." Die woorden gaven hem toch wel een fijn gevoel, ook al was het eigenlijk helemaal niet zo leuk als je er verder over nadacht, want hij voelde zich ongelukkig en dat betekende dat Duskpelt ook wel ongelukkig moest zijn. "Dingen die lopen zoals je het liever niet had gezien. Ik vraag me af.. Wat ik gedaan heb.." Hij merkte wel dat het eigenlijk niet tegen hem gericht was, maar hij kon niet anders dan het ermee eens zijn. "Ik snap ook niet wat ik fout heb gedaan..." De herinnering alleen al deed genoeg pijn. Hij had het dan wel niet uit Leopardfur's eigen mond gehoord, maar misschien maakte dat het zelfs erger dan het anders was geweest. Ze had het hem nooit verteld, maar toch wist ze dat ze zwanger was.. En nog vertelde ze hem niks, alleen maar dat ze zich niet lekker voelde. Waarom al die leugens? Hij kon het gewoon niet geloven, was dan alles wat ze tegen hem had gezegd niet waar? Had ze ooit wel van hem gehouden? "Ik heb ooit te horen gekregen dat praten helpt." Hij hoorde de woorden en hij wist dat ze waar waren, het lag er alleen aan tegen wie het was voor zijn gevoel, want hij wist dat het lastig zou worden om ooit een woord tegen Skykit te zeggen. Hij kon het gewoon niet geloven, die kitten was het bewijs dat Leopardfur hem bedrogen had en hij wist dat zolang Skykit er nog was hij het verleden niet kon vergeten. "Praten helpt alleen als je er een goed gevoel bij hebt..." Hij zei het nauwelijks hoorbaar. "Hoe kon het überhaupt gebeuren? Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren? Ik snap het gewoon niet." Hij schudde zijn hoofd terwijl hij dit zei. Hij snapte het gewoon niet. Waarom kon hij het nou niet aan haar vragen? Hij wilde het dolgraag uit haar eigen mond horen, de reden waarom. Was hij niet goed genoeg? Of was er iets anders? Ze had vast niet meer van hem gehouden, want anders zou ze hem nooti aan de kant zetten voor een rogue. Het was zelfs een rogue! Was hij dan echt zo slecht dat hij pas na een rogue kwam?

'Ik snap ook niet wat ik fout heb gedaan,' was het antwoord van Beetlewhisker, misschien wel samengesteld uit enkele heel gebruikelijke woorden, maar tegelijkertijd ook een betekenis die haar des te dieper raakte, omdat ze wist hoe hij zich moest voelen. Ze zat er praktisch middenin! In de vragen, zonder antwoorden, wist ze eigenlijk de vragen wel? Beetlewhisker leek even af te dwalen en dat kon ze hem niet kwalijk nemen; hij had duidelijk ook zijn problemen, net als zij. Het geruis van het water was afgezwakt voor haar oren, aangezien ze zich nu op Beetlewhisker concentreerde en vooral op wat hij wilde zeggen. Ergens hoopte ze dat zijn woorden iets voor haar konden betekenen, dat het allemaal beter zou worden als ze het juiste zinnetje te horen kreeg.. Ze had haar oren wat naar achteren getrokken, onbewust, terwijl haar gedachten maar rond één persoon zweefden; rond Crookedstar. Wat had hem zover gekregen haar te verlaten? Ze kon er gewoon niet bij. Niet dat Dreamheart zo verkeerd was, maar ze zou haar nooit meer normaal aan kunnen kijken op deze manier. Beetlewhisker stelde een paar vragen, waar ze zich ontzettend goed in kon vinden. Daarom knikte ze ook. 'Het is allemaal die vraag, waarom, waar we een antwoord op willen maar tegelijk ook niet,' verzuchtte ze, haar blik en waterige ogen naar de grond gericht. 'Wat is er zo verkeerd aan mij, dat ik verlaten ben?' Ze stelde de vraag hardop, maar had dat nauwelijks door. Ze wist Beetlewhiskers verhaal niet, dus kon ze hem ook geen antwoord geven, maar kon ze dat met zijn verhaal wel? Om zichzelf af te leiden besloot ze ernaar te vragen. 'Wat is jouw verhaal, Beetlewhisker?' zei ze, voorzichtig opkijkend. Hij leek al net zo gebroken als zij.. net zo hulpeloos.. radeloos, wat was het woord? Was er wel een woord voor iets dat je eigenlijk niet goed wist? Aan de ene kant wilde ze boos zijn, razend, maar alleen het verdriet vond een weg naar haar. Een kras in haar hart, die ze voelde bonzen telkens als ze eraan dacht.. bijna continu, dus. Waarom?

Beetlewhisker bleef het zichzelf maar afvragen, ook al wist hij het nog helemaal niet zo lang, misschien was het daarom wel de reden datt hij er zoveel over nadacht. Misschien zou hij er over een tijdje minder over na gaan denken. Dat hij dan eindelijk zou beseffen dat hij toch geen antwoorden zou gaan krijgen, maar op dit moment kon hij dat gewoon niet. Hij kon geen genoegen krijgen met het feit dat hij dingen niet wist die hij liever wel wist. Hij ko nhet niet helpen, maar om even aan Skykit te denken. Die kitten was hetgeen dat zijn realtie kapot had gemaakt. Misschien niet helemaal, maar wel het teken dat zijn relatie niet goed was, alleen niemand wist dat. Een zucht ontsnapte zijn mond. Het liefst had hij misschien niet geweten dat Skykit de kitten van Leopardfur en een of andere rogue was. Het feit alleen al dat hij bedrogen was door Leopardfur deed genoeg pijn. "Het is allemaal die vraag, waarom, waar we een antwoord op willen maar tegelijk ook niet." Hij zag hoe Duskpelt haar blik naar de grond richtte. "Wat is er zo verkeerd aan mij, dat ik verlaten ben?" Hij had diezelfde vraag ook aan zichzelf gesteld, maar ook geen antwoord gehad. Ook al wist hij dat er helemaal niks mis was met Duskpelt. "Ik vind helemaal niets verkeerd aan je. Jij bent tenminste iemand waarmee ik kan praten." Verzuchtte hij. Hij had er bijna aan toegevoegd: Zonder boos te worden, want dat was hij op Dreamheart geworden. Hij deed het niet helemaal expres, maar ergens knapte iets in hem en dat reageerde hij gewoon af op de eerste de beste kat en dat was nou net Dreamheart. Degene die hem alles verteld had. "Wat is jouw verhaal, Beetlewhisker?" Hij richtte zijn blik op Duskpelt. "Het is denk ik niet zo'n heel lang verhaal, want ik weet niet alles..." Begon hij. "Ik had al een tijdje het gevoel dat er een bepaalde afstand tussen Leopardfur en mij aan het ontstaan was, maar ik dacht dat het lag aan het feit dat ze deputy was geworden, dus heb ik me er niet echt iets van aangetrokken. En toen was er plotseling een kitten bij in de nursery die geen ouders had, ik hb gewoon al mijn vermoedens opzij geschoven, want ik wilde het gewoon niet geloven. Maar na de dood van Leopardfur bleven de vragen maar door mijn hoofd spoken, dus een paar dagen geleden heb ik Dreamheart gevraagd wie de ouders van Skykit waren. Ze zei dat Leopardfur er een van was en dat ze de andere niet kon vertellen. Ik weet dus niet wie de vader is van Skykit en ik weet dus ook niet wie Leopardfur ertoe heeft gebracht om mij te bedriegen." Vertelde hij. Hij liet het feit dat het zekerweten een rogue was maar weg, want ergens wilde hij Leopardfur toch een beetje beschermen en ook zichzelf. Maar zolang hij alleen iets verzweeg en niet loog, dan vond hij het goed genoeg.

- Sorry sorry sorry voor de late reactie! D: Echt een facepalm, ik was dit topic kwijtgeraakt tussen andere -

'Er is helemaal niets verkeerd aan je,' zei Beetlewhisker, maar ze geloofde het maar half. Waarom had Crookedstar haar anders verlaten? Dan moest er toch iets slechter aan haar zijn dan aan Dreamheart? Maar het was wel waar dat ze met hem kon praten; hij had blijkbaar ook zoiets meegemaakt, hij wist precies wat ze voelde en sprak geen loze woorden. 'Ik weet wat je bedoelt en dan ondertussen gewoon vrolijk verder gaan met leven. Nee, dat kon ze nu niet meer. Niemand wist hoe het voelde. Behalve.. Beetlewhisker dan. Hij begon aan zijn verhaal. Duskpelt zweeg, was onder de indruk van de impact die dat achter moest laten. Zoiets.. dat deed toch nog meer pijn, zulk lang bedrog? Waar je niets mee kon? Leopardfur had wel lef gehad, om het zo maar te zeggen.. Dat ze hem zolang voor de gek kon houden.. Duskpelt slikte, in haar ogen een blik die echt medeleven uitdrukte. Bij de naam Dreamheart haalde ze toch even haar neus op, puur automatisch. Ze mocht die kat gewoon niet. Verraadster. Ze had het toch geweten? 'Dat is.. verschrikkelijk,' zei ze. Dat was nog erger wat er bij haar gebeurd was, eigenlijk.. 'Mijn verhaal is dan minder erg,' zei ze dus ook, met een smalend lachje. 'Ik ben alleen maar verlaten.. voor Dreamheart. Maar dat Leopardfur dat deed.. Terwijl ze met jou samen was en dan jou laten geloven dat de kittens van jou waren? Dat is gewoon..' Ze slikte, kon het woord er niet voor vinden. Onacceptabel? Walgelijk? Maar niets dekte de echte impact, dus zweeg ze weer.

Beetlewhisker voelde de pijn en opluchting nadat hij het verhaal had verteld. De pijn van het verraad was er nog steeds, maar hij voelde zich ook een beetje opgelucht over het feit dat hij het verhaal aan iemand had kunnen vertellen. Elke keer als hij weer aan het feit dacht dat hij door Leopardfur bedrogen was, wist hij zeker dat hij haar nooit zou kunnen vergeven. Het heeft hem te veel pijn gegeven en dat kon hij haar gewoon echt niet vergeven, hoe hardnhij het ook zou proberen. Als hij het überhaupt wel wilde proberen, want op dit moment wilde hij dat echt niet. "Dat is. verschrikkelijk." Hij hoorde de woorden en was misschien wel een beetje blij dat iemand het ook erg voor hem vond. Ook al had hij het eigenlijk nog aan niemand verteld behalve aan Duskpelt nu. Hij deed het waarschijnlijk ook om zichzelf toch een beetje te beschermen, want wat zouden katten wel niet van hem denken als ze erachter kwamen dat Leopardfur een rogue boven hem had verkozen? Zouden ze hem dan ook niet slechter vinden dan een rogue? De kleine onzekerheid die hij hierover voelde maakte het dat hij het niemand had verteld tot nu toe. "Mijn verhaal is dan minder erg." Hij keek op bij deze woorden. "Ik ben alleen verlaten.. voor Dreamheart. Maar dat Leopardfur dat deed.. Terwijl ze met jou samen was en dan jou laten geloven dat de kittens van jou waren? Dat is gewoon.." Er kwam geen woord meer achteraan, maar hij begreep goed wat Duskpelt bedoelde. Het was namelijk precies hoe hij zich voelde. "Alleen al kan verlaten worden heel veel pijn doen. Vooral als je echt van iemand houd, dan is het nog het moeilijkste om iemand los te laten en om diegene met een ander te zien. Om dat elke dag te moeten zien.. Dat doet gewoon pijn." Hij had het dan gelukkig nooit hoeven zien, maar de pijn was er wel en hij begreep dan ook dat het bij Duskpelt ook veel pijn moest doen. Liefde had hem tot nu toe eigenlijk nog helemaal niks gegeven, besefte hij. En dat was eigenlijk best wel een vreselijk gevoel.