Blood on the leaves [Skadi]

Ze was Deputy. De ceremonie was nu een dag geleden en Crystalshell begon een beetje te wennen aan haar nieuwe verantwoordelijkheden. Ze moest zich plotseling nog veel meer met iedereen bezig houden. Ze moest samen met Pantherstar uitzoeken hoe ze het het beste konden aanpakken. Uiteraard had hij al veel meer ervaring dan zij en dus had Crystalshell al flink wat adviezen gekregen. Haar kop duizelde er van. En daarom was ze er even alleen op uit gegaan. Binnenkort zou ze de patrols overnemen en aangezien ze graag had dat ze als een meewerkende Deputy werd gezien, was Crystalshell bang dat deze eenzame uitstapjes zeldzaam zouden worden.
Rustig wandelde de grijze kattin langs de lange grens van het territorium. Ze was niet erg gespannen op indringers, het vertrouwen van Pantherstar en de anderen hadden haar een nieuw gevoel van zelfverzekerdheid gegeven. Toen ze opnieuw diep inademde om nieuwe geuren te vinden rook ze toch iets vreemds. Het was ergens bekend, maar erg vaag. De overtonen van een rogue of Bloodclankat waren echter niet vaag. Razendsnel zocht Crystalshell de bomen af en vond haar doelwit al gauw. Het verschillend gekleurde vlekken staken scherp af tegen de mix van late leaf-bare en new-leaf. "Crabkit? Ben jij dat? Vroeg ze, niet onaardig.

Waarom was ze hier? Tja dat was een goede vraag. Ze wilde namelijk helemaal niet terug naar Riverclan en de kans was zo alleen maar groter dat ze mee terug gesleurd zou worden. Niet dat ze vredig zou gaan, nee totaal niet. Dus waarom was ze hier? Misschien dat ze het territorium toch een beetje miste, want alles in de twoleg place was zo kil en het zelfde. Niet dat ze daar niet aan zou kunnen wennen, maar als ze toch de kans had om nog eens haar ogen op Riverclanterritorium kon leggen… Een territorium wat ze eigenlijk geen eens zo goed kende, dus misschien was het dat ook niet. Misschien wilde ze zichzelf gewoon herinneren wat ze had ingeruild om sterkt te worden, waar die verandering in haar leven was gebeurd. Helaas bleek het er op dat dat er niet aan zat te komen want een bekende stem klonk achter haar. Crystalshell, haar ‘oma’. Ze draaide zich om en staarde de grijze kattin strak aan. Eens kijken hoe dit zou gaan aflopen ”Nee. Ik heet Skadi,” vertelde ze, haar gezicht niets verradend.

Ze wist wel dat ze niet blij begroet zou worden, Icecream had haar al verteld over Crabkit’s keuzes om “vrijwillig” bij de Bloodclan te blijven. Ze noemde zichzelf Skadi, en Crystalshell trok even met haar staart toen ze dat hoorde. Het zat haar absoluut niet lekker dat ze de naam die ze van Riverclan had gekregen compleet verstoten had. Haar blik verharde terwijl ze de jonge kattin aankeek. “Ah, dat bevestigd wel iets.. En dan zou ik je ook graag zien vertrekken.” Sprak ze met meer autoriteit dan ze zelf wist dat ze kon oproepen. Crystalshell wist hoeveel pijn het haar zoon deed dat één van de kittens die hij geadopteerd had zich zomaar bij hun vijand had gevoegd. En ze wist ook dat hij Crabkit nooit pijn zou kunnen doen. Maar Crystalshell zag dat ze niet de moeite hoefde te doen om te proberen haar om te praten. Voor haar was Skadi nu net als de rest van Bloodclan een vijand.  

Ze zag hoe de houding van Crystalshell verschoof. Haar ogen stonden nu harder en de kattin ging rechter staan terwijl haar staart een korte zwiep gaf. Dat was iets wat ze al snel geleerd had in de Elite, hoe je iemands houding kon lezen. Of misschien was dat al eerder gebeurd, met alle ruzies die ze met Aegir had gehad toen hij nog Ravenkit was. ”Verfrissend. Geen zoetsappig praatje om mij terug proberen te krijgen? Geen, Hermitkit en Shrimpkit missen je? Wauw, ik ben ergens wel teleurgesteld lieve ‘oma’.” De woorden kwamen sarcastisch uit haar bekje. Nee, als Crystalshell geen moeite ging doen, dan was dat alleen maar mooi. Ze had Icecream al verteld dat hij haar vader niet meer was, want ze had nu Lethal. Ze was zo goed als klaar met Riverclan, op het feit na dat de woorden over haar siblings in haar kop waren blijven hangen. Maar ze konden haar niet echt missen, want ze hadden altijd rot tegen haar gedaan. Iedereen had rot tegen haar gedaan in die stomme, vissen vretende clan, maar ze verwachtten nu allemaal wel dat ze terug wilde komen. Mooi niet. In de Elite wist ze waar ze stond en die plek begon haar steeds meer aan te staan als de zoetsappige smeekbedes en leugens die haar voorgaande familie haar nu nog steeds voerden.

Jammer genoeg verraadde Crystalshell een stuk minder emotie als Icecream dat had gedaan, al wist Skadi wel dat haar woorden ook maar iets van een impact gehad moesten hebben. Nee, de grijze kattin ging standvastig verder dat ze niet meer terug kon komen, hoe graag Icecream het ook zou willen. En zij dan? Was haar mening nog steeds maar onbenullig, want als ze het goed had was het die van haar die hier nu het meest telde. Maar nee, dat was het einde van de preek á la ex-adoptie oma nog niet. Ze waarschuwde haar om haar niet uit te dagen, omdat zij geen reservaties had haar pijn te doen. Dat ze niets uit zou kunnen halen bij haar. Tja, daar zouden meningen nog wel over gaan verschillen in de toekomst, dat wist Skadi zeker. Wanneer zij klaar zou zijn met haar training, dan zou Crystalshell wel moeten uitkijken. Ze deinste dan ook niet terug van de kille blik die de andere kattin op haar richtte. Terugdeinzen was een teken van zwakte en ze was niet zwak. ”En ik denk dat dat precies de reden is dat je mij niets aan gaat doen. Je wilt je liefste zoon toch zeker niet verliezen. Mij pijn doen zal zijn hartje nog meer breken,” beantwoorde ze de dreiging van de ander met een eigenste. Nee, hoeveel Crystalshell haar dan ook mocht haten, of doen alsof, Icecream hield nog van haar. Stom, maar waar. ”Daarbij wil je denk ook geen problemen met mijn mentor, maar dat is voor jou om te besluiten.” De Elite had een ‘ieder voor zich’ mentaliteit, maar het kon geen kwaad om toch een hint te laten vallen dat de leider van de Elite er misschien niet heel blij mee zou zijn als de grijze kattin een van zijn young-ones zou verwonden.

Er leek nog geen beweging in Skadi te zitten. Ze hield het langer vol dan Crystalshell van iemand van haar leeftijd verwacht had. Het was bijna angstaanjagend om zo'n jonge kat zo kwaadaardig te horen spreken. En het gaf de deputy zeker geen beter beeld van Bloodclan. Haar pijn doen was Icecream pijn doen, dat was waar, maar dat zou ze in tijden van nood nou eenmaal aan de kant moeten zetten. "Icecream heeft hier niks te maken met jou, als jij de grens overgaat ga je er aan. Ik zal mijn plicht niet verzuimen omdat je nog wat sentimentele waarde draagt." Ze haatte deze jonge poes met een zeer zeldzame intensiteit. Toen begon Skadi plotseling over haar mentor. Er schoten beelden enorme katers met slagtanden door Crystalshell's kop, maar die schudde ze gauw van zich af. "Ik heb problemen met elk Bloodclanlid dat besluit zijn poten om Riverclan territorium te plaatsen. Dus als er één persoonlijk naar mij komt zoeken veranderd dat de situatie niet echt." Bijna had ze er iets over haar nieuwe rang aan toegevoegd om de woorden kracht bij te zetten, maar Bloodclan mocht niet weten dat zij pas hun leader verloren waren. Dat zou Riverclan als een makkelijk doelwit kunnen bestempelen. "Dus wat wordt het? Vechten of teruggaan naar waar je thuishoort?"

Hmm, had ze daar dan toch een pijnlijk puntje geraakt?Crystalshell mocht wel wat anders zeggen, maar ze bleef zijn moeder, en ze zou dus altijd aan zijn emotionele status blijven denken. Een moeder kon het hart van haar zoon echt niet breken, hoe graag ze ook deed of ze dat wilde. In ieder geval, deze moeder niet.
Toch leek de grijze kattin niet heel erg af te knapen toen ze over haar mentor begon. Nee ze dreigde zelfs met dat als zij ook maar een poot over de grens zou zetten, ze een paar mooie wonden zou krijgen. Ergens had ze de neiging dat te testen, maar ze was ook wel weer slim genoeg om zich te bedenken dat zo vroeg in haar training een paar verwondingen niet heel handig waren. Vooral niet als ze Aegir voor wilde blijven. "Nouja, je zei het zelf al. Je mag me alleen aanvallen met een goede reden als ik de grens over kom. Hoe ik het zie mag ik, zolang ik geen stap over de grens zet, hier blijven zitten zo lang ik wil." En Riverclan kon ook vast wel ruiken dat zij de grens niet over was gegaan, of ze moesten echt een hele grote clan vol imbecielen zijn, maar dat leek zelfs haar haast onmogelijk.

Ze moest nu de juiste keuze maken, ze kon hier niet gewoon een kinderachtige staar- en scheldwedstrijd gaan houden totdat Skadi het beu was, en ook mocht ze niet zomaar aanvallen zonder geldige reden. Ze moest de volwassene zijn, maar ze kon ook niet zomaar weglopen en de ander haar gang laten gaan. En dus besloot Crystalshell gewoonweg door te gaan met haar grenscontrole. "Ga naar huis, Crabkit" Miauwde ze alvorens de jonge kat toe te knikken en zich half om te draaien, zodat ze verder kon lopen langs de grens. Het bos was hier dun genoeg zodat ze Skadi nog een hele tijd zou kunnen blijven zien.

Ze kon zien dat de she-cat voor haar door kreeg dat zij gelijk had en een grijns vormde zich op haar gezicht. Vooral toen ze zag dat Crystalshell wegliep was ze in haar nopjes. Ze wist dat ze nooit weg zou gaan zodra ze hier was, dus waarom zou ze dat niet eventjes testen. Ze had toch niet echt iets beters te doen, en de grijze kattin uitdagen was ergens wel leuk. Misschien dat een andere kat ‘m al lang gepeerd was, of zich schuldig voelde zo te doen tegen iemand die ooit familie was benoemd. Maar ze had nooit echt een band met de oudere kattin gehad, net al dat ze niet veel emotionele waarde aan Icecream had gehecht. Ze waren toch niet haar biologische familie en ze begrepen haar ook al totaal niet. Misschien waren die gedachtes meer koude logica dan emoties, maar dat maakte het toch alleen maar makkelijker. Ze wilde niet gaan zitten janken, of zich om ieder dingetje zorgen maken omdat het niet goed voelde. Dat zou ze wel aan Aegir toe laten. Nee, zij wilde sterk worden, de uitverkorene van Starclan zijn. En af en toe een lolletje tussen de trainingen door was helemaal niet slecht. Totdat ze weer Crabkit genoemd werd. Die naam was een bittere gedachte in haar kop, eentje die ze wegdrukte. Waarom wilde ze die vieze rotnaam nog horen, hij was niet meer van haar. Ze nam het nu dan ook als een persoonlijke uitdaging om hier te blijven totdat Crystalshell het op zou geven. Skadi ging dan ook rustig liggen op de grond, een koppig gebaar in een nonchalante hoes. Eens kijken hoe snel de grijze she-cat terug zou zijn en eens kijken hoe haar stemming dan zou zijn.

Ze was verdomme deputy, wat was ze hier voor dom spelletje aan het spelen? Waarom liet ze een Bloodclankat met haar emoties spelen. Crystalshell wist dat Skadi niet naar haar zou luisteren. Beide waren enorm koppig en wilden absoluut niet toegeven. Hoe verder ze van de ander vandaan ging, hoe groter de aandrang werd om om te kijken. Ze weerhield zich er een tijd van. Maar toen ze dreigde een dichter stuk bos in te gaan, waar ze Skadi helemaal niet meer zou kunnen zien, wierp ze toch een snelle blik over haar schouder. Ze hoopte eigenlijk dat ze de ander aan de verkeerde kant van de grens zou zien, dan kon dit snel opgelost zien. Maar nee, natuurlijk kon het niet zo makkelijk zijn. Ze zat daar gewoon toe te kijken, ze bleef maar sarren. Ze moest gewoon doorlopen, als ze terugging zou ze Skadi waarschijnlijk aanvallen en dat zou op de een of andere manier wel tot een oorlogsverklaring verdraait worden. Dus dat was wat ze deed, hoewel het enorm inspannend was liep Crystalshell door. Toen ze een paar passen weer omkeek was ze Skadi uit het zicht verdwenen. Nu gewoon door blijven lopen, vertelde ze zichzelf. Het voelde ergens alsof ze haar plicht in de steek liet, maar ze kon ook niet de hele dag voor de grens blijven wachten op niets.

Misschien had de grijze she-cat dan toch meer stalen zenuwen dat dat Skadi had gedacht. Ze leek immers het idee te hebben gewoon weg te lopen, steeds verder en verder richting dichte begroeing. Zou ze haar echt zomaar hier laten dan? Nee hoor, daar keek Crystalshell al weer om. Ze twijfelde geen seconde dat de kattin had gehoopt dat ze al weg was, het opgegeven had. Misschien zelfs dat ze aan de andere kant van de grens stond. Maar daar had ze toch niets te zoeken? Wat moest ze in dat naar vis stinkende territorium? Nee, ze lag hier wel mooi, net voor de grens en met een heerlijk newleaf zonnetje op haar rug. Natuurlijk was er af en toe nog een koude bries, maar die hield haar dikke vacht nog tegen. Maar het begon toch eigenlijk best saai te worden nu. Daarom had ze ook besloten om kort nog te wachten of Crystalshell terug zou komen of niet, want de kattin had net iets te gehecht geleken aan haar territorium om zomaar weg te lopen, en anders zou ze wel naar huis gaan.

Ze kreeg het voor elkaar om haar rondje af te maken. Tijd om naar huis te gaan dus, ze moest gewoon terug naar het kamp. De zon was ondertussen al onder aan het gaan en ze was vlak na Sunhigh weggegaan. Ze moest het gewoon uit haar kop zetten, Skadi was in haar eentje geen bedreiging. En dus ging Crystalshell... terug in de richting waar de kleine bloodclan kattin had gezien. Ze schold op zichzelf maar kon zich er niet toe zetten om niet even te checken of alles in orde was. Deze keer bleef ze echter wel in het dichtbegroeide deel van het territorium, ze gunde Skadi niet het genoeg van haar weer zien loeren. En jahoor, ze was er nog steeds. Hadden die Bloodclankatten dan niks anders te doen? Crystalshell bleef nog even spioneren. Als de ander binnen nu en tien tellen niet zou bewegen, zou ze naar huis gaan. Tien tellen gingen voorbij, en ze bleef zitten.

Een grijnsje verscheen op haar gezicht toen de grijze she-cat weer in beeld kwam. Zo voorspelbaar. Ze kon de koele blik van Crystalshell haast voelen, toekijkend of ze weg zou gaan. Een blik was niet meer zo intimiderend voor Skadi, niet nu ze al drie manen in een kamp had geleefd waar intimiderende en soms minachtende blikken naar haar toe waren gericht. Het zat haar nog steeds niet lekker, want ze zouden juist respect voor haar moeten hebben, maar bang was ze niet. Met een zijwaardse glans naar Crystalshell rekte ze zich languit uit, één poot over de grens. De she-cat had immers een dreigenment gemaakt dat ze ook maar een grassprietje over de grens hoefde te komen en ze zou haar aanvallen. Ze was nieuwsgierig of ze er ook echt mee door zou gaan? Of dat ze te bang was om haar lieve zoontje pijn te doen door haar pijn te doen.

Het was achterlijk, zo lang blijven kijken, er ging toch niks gebeuren. Maar Crystalshell wilde niet dat Skadi dacht dat ze overal mee weg zou kunnen komen omdat haar vader nog steeds om haar gaf. Hun blikken kruisten en de deputy wist dat ze gezien was. En toen zag ze vanuit haar plekje dat de grens overschreden werd. Het was maar één poot, maar ze was klaar met wachten. Crystalshell stond op en begon recht op de voormalige Riverclankitten af te lopen. Ze liep door totdat ze dicht genoeg in de buurt was en versnelde toen plotseling. Met een redelijke krachtsinspanning greep ze Skadi's nekvel venijnig tussen haar kaken en sleurde haar het territorium af. Ze verplaatste haar maar een klein stukje en sprong direct zelf de grens weer over. "Test me niet. En vertel wie je wilt maar dat ze mij moeten hebben." Miauwde ze, alvorens zich direct weer om te draaien. Het was alsof er een gewicht van haar schouders viel, ze had plotseling het gevoel dat ze zo weer door naar het kamp kon wandelen.

Razendsnel kwam de grijze kattin in actie, bezittend over spieren die bij Skadi zelf nog zouden moeten ontwikkelen. Ze werd bij haar nekvel gegrepen, alsof ze een kitten was die niet luisterde naar haar ouders, maar daar was ze het natuurlijk niet meer eens. Wild spartelde ze in het rond met uitgeslagen klauwen in de hoop een rake klap te landen. Ze mocht misschien nog niet zo sterk zijn, en de tanden van Crystalshell prikten pijnlijk in haar nekvel, maar ze kreeg ook het gevoel dat de kattin haar geen echte verwondingen zou geven. Ze was dan misschien toch te bang om haar oh zo geliefde zoon pijn te doen. Een klap aan de kattin proberen te verkopen kon daar zeker verandering in brengen, maar ze werd nu al een eind van de grens hardhandig op de grond gegooid. Ze spuugde naar de kattin toe en in haar ogen stond een kille blik die niemand van haar leeftijd eigenlijk zou moeten hebben. Maar dat was nu eenmaal wat ze leerde in de plek die ze nu thuis noemde. ”Er valt niet veel te testen, aangezien je nog steeds bang bent om hem pijn te doen,” vertelde ze haar.

Ze had de klap gevoeld, en haar oren suisden een beetje terwijl ze wegliep. Het was een harde klap geweest, en één die ze niet verwacht had van zo'n jonge kat. Maar ze mocht er niet verder op reageren, ze had haar punt gemaakt. Ze zou alleen hoeven omkeren als Skadi ook écht weer de grens over kwam, maar die kans leek haar nu niet zo groot. "Ga naar huis, voordat er iemand langs komt die bereid is je echt pijn te doen." Miauwde ze zonder om te kijken en ze liep door. Ooit zou ze weer oog in oog met Skadi komen te staan, dat velde Crystalshell diep van binnen. Ooit zou ze een oudere en meer ervaren Skadi tegenkomen en dan zou ze zich niet inhouden. Maar voor nu was ze te jong om een eerlijke tegenstander te zijn. En dus liep de Deputy door, en ze keek niet meer naar haar kleindochter om.

Topic uit