What's in it for me

Ziek. Hij voelde zich ziek. Ondanks dat hij wist dat zijn lichaam gezond was, ondanks dat hij wist dat werkelijke ziekte voor hem enkel een afleiding was van de sleur van zijn normale leegte. Maar hetgeen wat hij nu voelde was even vervelend en afleidend als hoe andere ziekte omschreven. De fysieke klachten van een gemis die hij niet kon oplossen of vullen. De sleur van herinneringen die hem afleidde en de leegte die net iets leger voelde dan normaal. Het was niet eerlijk, besloot hij in stilte terwijl hij heen en weer liep, langzaam een greppel schavende in de grond. Het was niet eerlijk dat ieder gevoel hem compleet ontging maar hij wel de negatieve lichamelijke effecten moest ervaren. In een wanhoop die hem vreemd was klauwde hij naar zijn eigen kop, alsof hij zo zichzelf tot zwijgen kon roepen. Alsof op deze manier alles weer terug kon gaan naar normaal. Maar het enige verschil wat hij tegeweeg had gebracht was dat er nu een dun straaltje bloed zijn zicht verstoorde. Hij schold zichzelf in stilte uit, en maakte hierna strak omkeer naar het kamp. Onwetende wat hij met zichzelf en de onrust in zijn ziel aan moest besloot hij naar de medicine cat den te gaan. “Lieverd-“ Hij schraapte zijn keel om zijn stem te weerhouden van overslaan. “Schoonheid, ik heb even je hulp nodig” Begon hij simpelweg in het niks te spreken, zijn toon even nonchalant, warm en ontspannen als altijd. “Daarbij heb ik je nog niet persoonlijk kunnen feliciteren met je nieuwe naam. Het staat je goed”

+ Coyotespirit

De calico kater stond in stilte te wachten op de aankomst van de ander. In deze enkele seconde waarin ze opstond en in beweging kwam wist hij het. Hij rook het. Een geur van verdriet, van rouw, van dezelfde ziekte die hem de afgelopen maanden zo enorm plaagde. Warhound vroeg zich af of andere deze geur op hem ook konden ruiken of dat dit enkel iets was wat hij bezat. Hij geloofde van niet, want de misselijk makende geur van hartstocht was zo onmisbaar als die van de rivier, als die van verse prooi. Maar op alle slechte manieren van het woord. De kater vroeg zich af of ze dezelfde symptomen deelde, of ook de medicine cat nog altijd haar geestbeeld door de bossen zag lopen, haar stem hoorde fluisterde en herinneringen ophaalde alsof zijn longen deze nodig hadden om weer te weten wat lucht was. Ja, hij vroeg het zich af. Tevens speelde het idee in zijn kop om de leegte die hun zielen op dit moment deelde te uiten en de oorzaak hiervan te benoemen. Maar háár naam bleef steeds haken in zijn keel. Wanneer hij naar de flamepoint keek kon hij háár nog zien, maar hij zag ook een jonge Coyotespirit die het gewicht van hemel en aarde op haar schouders had gekregen en hieronder verzakte. Een kattin die alleen was, een waarvan hij de traansporen nog op haar gezicht en lichaam kon zien. Ze grinnikte en hij vatte het op als een leugen. En zijn lieverd hier hoorde niet tegen hem te liegen. Dus zo doende zette hij een stap naar voren, en gunde haar een kalme glimlach die iets van zijn eigen leegte doorschemerde. “Bij nader inzien, ik denk dat we beiden elkaars hulp evenveel nodig hebben” Hij ging zitten en maakte een motie met zijn poot dat Coyotespirit bij hem kon komen, voor een omhelzing, voor steun. “We leiden aan dezelfde ziekte zo lijkt, een die zelfs een medicine cat niet kan verhelpen. Maar jij, mijn meis, hoeft die leegte nog niet te voelen” Zijn zilveren ogen bleven in die van haar hangen, de stroom bloed was ondertussen aan het bedaren, al leek de kater er weinig van te voelen. Hij voelde de noodzaak om te beginnen. Dat hij iets van zichzelf moest geven om de poort te openen voor de ander. En hoe vreemd lastig hij het ook bevond hij wist een zin van waarheid te uiten. “Ik... mis haar ook, de wereld is anders zonder haar, alsof hij plotseling een vreemde toebehoort”

Hij gaf zichzelf niet graag bloot maar in sommige interacties, in sommige momenten moest je een midden weg vinden. En op dit moment voelde het niet meer als eerlijk om zijn hart open te leggen zodat de ander hierdoor ook haar eigen ziel kon baren. Misschien was het wel omdat eenzaamheid graag gezelschap had. Dat samen eenzaam zijn zo veel makkelijk was dan alleen. En was niet eens dat hij de eenzaamheid deerde, nee, hij kende niks anders dan leegte. Maar dit was anders. Dit was iets dat rondspookte in zijn kop maar geen uitweg kon vinden. En toen hij had gekeken naar de medicine cat die oh zo veel leek op haar, was verbaasd om erachter te komen dat hij juist zichzelf vond. Oh schoonheid, predikte hij mentaal richting de overleden leader, hoe heb je ons achtergelaten. Hoe heb je het voor elkaar gekregen een kat zonder hart te laten rouwen. Hoe durfde je mijn vriend te zijn zonder het mij ooit te vertellen. Coyotespirit kwam tegen hem aan en hij hielt haar beschermend bij. Ze begon te huilen, hij was zich bewust van haar versnelde ademhaling, van de natte tranen op zijn schouder en borst, van haar warmte die overliep. Van de pijn die door dat geluid gedragen werd. Hij legde simpelweg zijn kop op de hare, leeg. Compleet leeg. Met enkel de vuile smaak in zijn bek en doornstruiken in zijn longen en beelden, geluiden. Soms hoorde hij nog steeds haar stem, voelde hij nog steeds haar aanrakingen, haar blik. Alles. Hij mistte alles aan haar. En bovenal de echtheid van hun band. Ze waren open geweest, geen geheimen want ze waren er beiden van bewust dat de ander heen doorheen kon kijken. Hij zuchtte diep. “Ze had het me vertelt en toch was ik niet voorbereid op het effect van dit verlies” Sprak hij terug, zijn stem helder en onbewolkt van emoties. “En nu denk ik aan alles wat ik nooit tegen haar heb gezegd, dingen die ik toen niet eens realiseerde maar nu zo onbegonnen duidelijk voor me zijn” Hij probeerde de antwoorden in zijn eigen woorden te zoeken, een oplossing om alles weer terug naar normaal te brengen. “Songdog, jij zal haar weer zien wanneer de sterren tot je spreken. Tot ze je dromen bezoekt, weet dat ik niet je pijn kan ontnemen of de druk van verlichten” Hij begroef kort zijn snuit in haar pels. Ze rook nog steeds naar verdriet, een geur die langzaam hoe meer als een omhelzing van begrip rond hem was geslagen. Voor het eerst in jaren dacht hij aan zijn moeder. En het verdriet wat hij toen nog had kunnen voelen. “Maar voor mij hoef je jezelf niet sterk te houden. In ruil voor jouw eerlijkheid, geef ik de mijne. En songdog-” Eindelijk viel hij stil, lang genoeg om het ritme van zijn bloedstroming in zijn oren te horen bonzen. “Waar ik altijd heb getwijfeld of ik wel een geestelijk hart had heeft jouw moeder het bewezen door het te breken”

Het was vreemd om te merken dat deze kattin minder val had voor zijn façade dan voor zijn werkelijke houding en persoonlijkheid. De meeste vonden zijn emotieloze zelf eng en ongemakkelijk. Laat staan wanneer ze een blik kregen op zijn eindeloze denkwijze en calculatie. Maar niet de medicine cat, nee, deze leek eerder een troost te vinden erin. Ze had het nog niet gezegd maar dit voelde hij aan haar, aan de manier hoe ze tegen hem aan ontspande en hem toeliet om haar te omringen met zowel zijn lichaam als zijn woorden. Het was vreemd, ja, zeker vreemd. Maar niet slecht. In tegendeel, op deze manier werd ze enkel een interessanter stuk om mee te spelen. En misschien ergens was het ook fijn om enkel de waarheid te spreken, op een manier die voorheen onmogelijk was geacht. Lang leek ze tot stilte gedwongen te zijn, om uiteindelijk simpelweg een vraag tussen hun in te leggen. “Geestelijk hart, mijn lief, beiden woorden dragen betekenis” corrigeerde hij haar zacht, bijna alsof hij haar wilde aansporen tussen de zinnen te lezen op de manier hoe hij het deed. Al wist hij niet of de poes dit in zich had, was hij van mening dat dit een poging waard kon zijn. “Hoewel mijn hart zeker klopt voel ik geen emoties. Ik voel geen verdriet of geluk, geen woede. Ik voel enkel leegte, maar ik ben hierdoor extra bewust van wat een ander denkt of voelt. Zoals dat jij op dit moment een vreemd comfort krijgt bij mij aanwezigheid”