All I know

Emil hield heel erg van zijn baan haar. Hij hield echt heel erg van alle kinderen die er op zijn werk waren. Maar soms? Soms werd hij er ook heel erg moe van. Maar dat was vaker van de ouders dan van de kinderen zelf. De ouders konden soms heel erg aan zijn hoofd zeiken. Vooral nu het nieuwe jaar was begonnen en er nieuwe ouders op de opvang kwamen. Die begonnen meteen naar zijn hoofd te slingeren dat het onbeschoft was dat hij niet sprak. Dat hij heus wel kon spreken maar het niet deed. Wat wel deels waar was, maar dat boeide hen toch niet? Hij kon er niets aan doen dat hij doof was geworden. Gelukkig was een lieve collega die hem hielp en de ouders van hem overnamen. Sommige mensen vonden het maar niks, dat een dove op hun kinderopvang werkte. Dat hij dan nooit zijn werk goed kon doen en dat hij maar beter thuis kon blijven zitten als een gehandicapte jongen. Nou, het boeide hem helemaal niets. Hij vond dit werk geweldig, de meeste kinderen vonden hem zelf ook heel erg leuk, dus waarom zou hij dan stoppen met zijn werk? Zolang de kinderen blij met hem waren, was hij ook heel erg blij met de kinderen. Zelfs als hij niet goed met de kinderen kon communiceren. Toch was het fijn om met jonge kinderen aan de slag te gaan. Die keken naar hoe iemand was en niet naar of iemand gehandicapt was of iets in die trant. Het was fijn, het was goed zo.
Hij haalde even zuchtend een hand door zijn haar terwijl hij naar het ouderlijk huis liep waarin hij was opgegroeid. Hij probeerde er nog regelmatig te komen, anders zou hij het ook wel weten met zijn moeder. Die zou dan het contact waarschijnlijk laten verwateren, ondanks dat hun relatie beter was dan dat het eerst was geweest. De huissleutel had hij gelukkig nog wel, die had zijn moeder nog niet ingevorderd. Had namelijk ook nog altijd gekund he? De sleutel gleed in het gat, waarna hij het slot van de deur haalde en naar binnen stapte. Het eerste wat hij deed natuurlijk was zijn schoenen uit doen en zijn jas ophangen samen met zijn sjaal. Hij liep door naar de woonkamer, waar hij even rond begon te kijken. Was zijn moeder hier of boven? Of was ze nog niet eens thuis? Hij zou mocht hij het willen kunnen roepen, maar… nee, gewoon niet. Hij kon prima wachten. Dus hij besloot om even rustig op de bank te gaan zitten, zijn ene been op zijn knie en leunend op zijn arm. Zo. Nu kon hij rustig wachten.


is als hij echt praat
Wat hij met gebarentaal zegt