look what you started, you're turning me heartless (wolfpaw)

RAVENPAW // 9 moons

Sinds hij terug gekomen was had hij nog geen woord gesproken. Geen moment had hij gesproken tegen iemand, zelfs niet aan katten die vroegen hoe het ging. Er hing een aparte sfeer in Ravenpaw's hoofd. Alsof hij er was, maar ook niet. Het voelde alsof hij zijn eigen leven van een afstandje aan het bekijken was. Hij kon geen empathie opbrengen voor zichzelf. Sterker, sinds de kater geconfronteerd was met zoveel dood en verderf had hij nog geen enkele emotie kunnen voelen. Een soort leeg omhulsel van zichzelf was hij geworden.

Toch zat er nog een hoop woede in zijn bloed. Woede om BloodClan die hun kamp had overgenomen, woede om zijn moeder die gelogen had, woede over zijn eigen afkomst die vermengt was met de smerige katten die bekend stonden om moorden. Woede om wie hij was. In een hoekje van het kamp zat hij rustig, vanuit zijn ooghoek zag hij een bruine gestalte bewegen. Wolfpaw. Hij liet zijn ogen kort vallen op de kattin waar hij zo tegenop keek. Ze zag er gebroken uit, nog erger dan hij was. Vrijwel meteen wendde hij zijn blik weer af. Gedachten raasden door zijn kop. Hij werd gek. Gek en niemand kon hem stoppen.

Inner peace is hard to find
They're asking why
I think I'm losing my mind

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

De wereld stond op z'n kop. Om eerlijk te zijn wist Wolfpaw niet wat ze erger vond, de spanning in de dagen voordat ze de confrontatie met Bloodclan aan waren gegaan, of deze impasse. Er gebeurde niets, ze kon niets anders dan haar eigen staart stuk kauwen en als een schaap toekijken hoe de katten waar ze om dacht te geven geterroriseerd werden. Alles voelde als een tijdbom waarvan zij het lont was, zelfs al zouden ze hun klauwen dwars door haar hart drukken - niet nog één onschuldige clangenoot zou lijden onder die gore parasieten. Ze had het niet voor niets gedaan. Ze had het niet gedaan om hier te zitten en toe te kijken. Het idee dat bloed aan haar poten voor niets was geweest, hield haar nacht achter nacht op. Ze kon het niet accepteren.

Haar blik viel op Ravenpaw. Waar zij er als een wrak uitzag, had ze zijn stem niet meer gehoord sinds ze terug waren gekomen. Ravenpaw was een heethoofd net als zij, maar hij had geen seconde getwijfeld om zijn boze woorden te blaffen om voor haar op te komen. De enorme poes trok zichzelf overeind, haar lichaam klagend van de vermoeidheid en onverklaarbare pijn. Zonder op te kijken pakte ze prooi van de stapel, geen achtslaande op wie het ook was die daarover ging. Met een plof gooide ze de waterrat voor hem neer. "Uilskuiken," begroette ze hem, als dat als begroetiing telde. "Eet," het klonk als een koud bevel, en ergens was het dat ook wel. Maar het kwam enkel voort uit bezorgdheid om de kater, al was dat altijd zo moeilijk van haar stoïcijnse gelaat af te lezen. Ze wilde gewoon dat hij oké was.

gemaakt door kiki

RAVENPAW // 9 moons

Zijn ogen waren strak op de grond gefixeerd. Ze weken pas af toen er een plof naast hem klonk. Er lag een waterrat naast hem en er stonden 2 bruine poten. Hij herkende ze. "Uilskuiken," klonk het toen. Zijn blik ging omhoog en hij keek haar aan. "Eet," klonk het toen. Geen vraag, een bevel. Hij moest eten. Maar toen hij naar de prooi keek draaide zijn maag weer om. "Geen honger," zei hij toen tegen haar. Twee hele woorden. De clan zou trots zijn. Maar hij kon zich niet opbrengen om meer te praten. Zijn hoofd maakte overuren en hij kon over bepaalde dingen niet nadenken.
De jonge kater kwam in de benen en liep naar Wolfpaw toe, ging naast haar zitten en drukte zijn kop in haar vacht. Hij wou dat hij dit bij zijn eigen moeder had kunnen doen, maar die vertrouwde hij momenteel voor geen meter. Niet na de leugens, niet nadat hij uitgevonden had dat hij half BloodClan was. "Ik bwen newt zo swlecht als zwij." murmelde hij in haar vacht. "Iwk bwen hwalf BloodClan." hij kon er niet van eten, niet van slapen. Hij had ook geen idee of hij het überhaupt ooit verteld had aan een clangenoot buiten zijn naaste familie. Vast niet. Het was een vreselijke waarheid.

Inner peace is hard to find
They're asking why
I think I'm losing my mind

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Zijn ogen gleden enkel af naar de prooi, maar vervolgens mompelde hij alleen een 'geen honger'. Een grom verliet haar bek, kwaad dat het jong niet de prooi at die al zo schaars was. Alleen aan de andere kant wist ze dat ze zich in moest houden, dat hij ook slechts een kind had. Hell, zij kreeg 's nachts al geen oog meer dicht, laat staan een jonk van zijn leeftijd. Dus zuchtte ze enkel en keek nijdig naar de prooi. Dat was, totdat ze plots iets tegen haar borst aan voelde komen. Ietwat geschrokken en bovenalles van haar stuk gebracht keek ze naar Ravenpaw, niet wetend wat ze moest doen. "Uh.." bracht ze wat onhandig uit. "Ik bwen newt zo swlecht als zwij." mompelde hij verborgen in haar vacht. "Iwk bwen hwalf BloodClan." het brak haar hart. Het arme kind, voor altijd getekend door zijn bloed. Net als zij dat zou zijn door haar naam, misschien waren ze niet zo anders. Een stille zucht rolde over haar lippen. Misschien had ze haar staart om hem heen moeten slaan, haar kop op zijn schouder moeten leggen of zijn vacht troostend moeten wassen. Maar niemand had dat haar ooit geleerd, ze wist enkel harde woorden. Dat was wat ze kon. Dus duwde ze hem van zich af, waarna ze hem in zijn blauwe ogen aan keek. "Waag het niet je met die ratten te vergelijken, Ravenpaw," sprak ze stern, hem voor de verandering eens bij zijn echte naam aansprekend, waarna ze hem in zijn borst prikte. "Daar. In je hart, dat is wat je maakt. Niet je verdomde bloed. Dus eet, zorg voor jezelf en train zodat we deze plaag ons kamp uit kunnen jagen,"

gemaakt door kiki