i sense there's something in the wind (spt)

De rode poes had zich aan het rand van het kamp gevestigd. Ze recent terug gekeerd van hun nieuwe grenzen. Maar trof verrassend genoeg niks opmerkelijks aan. Het was stil aan de andere kant geweest. Stilte voor de storm? Brat zuchtte en sloeg haar dikke staart om haar lichaam heen, als een soort deken. De eerst warme wind was in eens omgeslagen. Het had plotseling een veel koudere temperatuur aangenomen. Zo dusdanig dat de rode poes er toch redelijk last van had, dus achtte ze het nodig om haar lichaam wat extra warmt te bieden.

i sense there's something in the wind (spt) Dd5cjs10

De Silf lucht was verdomme koud vandaag. Het waren heerlijke dagen vol zon geweest maar de boze geesten van de clankatten lieten de warmte verdwijnen, of zo had hij net gehoord van enkele van die domme domme bospoezen. Zijn gezicht stond chagrijnig toen hij wat rond huppelde in het kamp om zijn fragiele lijfje maar wat op te warmen, helaas geen succes, want de koude wind ging gewoon dwars door zijn vacht en huid heen. Bibberend keek Orchis rond en zag Brat liggen. Ze leek er comfortabel uit te zien met die warme dikke vacht en haar lange staart vol haar. Zijn snorharen zakte naar beneden terwijl hij in zichzelf begon te mopperen en haar kant op liep. ''Brat, brat, brat, wat goed om je te zien nu.'' Zijn verkromde achterpoot trok hij naar zijn flank toe om zichzelf daar te krabben. ''Vertel me eens wat te doen, wat te doen om eventjes jou heerlijk warme vachtje voorn een kwartiertje te lenen.'' Hij greens even, al was het niet bepaald charmant .

Het was een slimme zet geweest om het zachtste ledemaat die zij bezat om haar heen te wikkelen. Het had ook meteen effect. De kou die haar eerst wist te terroriseren had ze met een simpele actie weten te verslaan, grappig hoe dat soms mogelijk was. Brat keek op toen ze het verschikkelijke verschijnsel dat Orchis was voor ging staan. Hij sprak woorden die blijkbaar zo vermakelijk waren dat het bij hem een grijns wist op te wekken. De commander zuchtte enkel vermoeid. 'Mij met rust laten is al een goed begin.'

Nou nou, iemand leek zijn aanwezigheid niet zozeer op prijs te stellen. Orchis likte zijn lippen af en wipte eventjes heen en weer op zijn teentjes terwijl Bratje eventjes vermoeid zuchtte. Nu al moe van haar positie? ''Ik zou netjes me mond dicht houden wanneer ik knusjes bij je lig.'' Sprak hij en keek zowat kwijlend naar haar warme dikke pels. Scourge toch, hij zou iemand willen villen en diens vacht gebruiken als bontjas.

Brat trok aan haar oren toen zijn worden die uit zijn kwijlende bek kwamen haar oren bereikte. Automatisch trok ze een vies gezicht. Absolute niet, Orchis moest je op een afstand houden. Want hij was de belichaming van; "geef hem je vinger, en hij pakt je hele hand." Als ze nu zou toestemmen, zou het haar niks verbazen als hij haar zomaar zou komen bezoeken midden in de nacht om het zelfde te doen. Of misschien op een nog minder gepaste gelegenheden... 'Er zijn genoeg andere poezen met een dikke vacht. Ga daar maar tegen aanliggen.'

Zijn oren bewogen mee met de koude wind. Hij liet een huivering over zijn ruggengraat glijden, ''Prima, prima, ik zal je dan niet heerlijk knuffelen. Ik zeg je wel, je mist heel wat.'' Hij liet een klein gniffel klinken en ging bij haar liggen, met natuurlijk wel een klein metertje ertussen. Niet tegen haar aan, dat wou ze helaas niet, maar er naast? daar had ze geen nee opgezegd.

De rode poes slaakte een gaap toen de kater klaar was met spreken en naast haar ging liggen. Het was ver genoeg voor haar. Langzaam legde ze haar hoofd op haar poten,met veel druk duwde ze een hoop lucht door haar neus ze waardoor was zand wist te verplaatste. Die zachtjes in de lucht drwarrelde om vervolgens weer op de grond te landen. 'Dat betwijfel ik ten zeerste.' Mompelde ze om antwoord te geven op de eerdere opmerking die de kater wist te uitstootte.

Hij was er bij gaan liggen, met voldoende afstand- voor nu nog hehe. De tom gniffelde over haar opmerking. Agh, haar verlies toch? In ieder geval wist hij beter, hij was dé knuffel koning. Ook goeie kusjes kon hij geven. Toen Brat haar kop op haar poten legde verschoof Orchis een millimeter haar kant op en kopieerde haar evenbeeld. Hij blies wat lucht uit zijn neusgaten maar stootte minder uit als haar en kreeg maar drie zandkorrels weg. ''Weetje, je bent moeilijk te peilen. Ik vraag me af hoe het gaat worden met jou.. ga je ons groots maken of ben je juist ons grootste ondergang? Er zit geen middenweg bij jou.'' Sprak hij. ''Heb je überhaupt al een plan? Of leef je van dag tot dag? Zou me eigenlijk niet verbazen. Je leeft ook van kater op kater. Hoeveel kinderen heb je nu al? Deed het niet pijn om zoveel van die dingen uit je lady parts te duwen? Kan me niet voorstellen hoe het zou moeten zijn om een kind door me plasbuis te drukken.''

Rust, het enige wat ze wilde. Maar natuurlijk werd het haar niet gegund. Ze had moeten weten dat Orchis haar niet met rust zou laten. Hij was een vies insect, een mug. Die enkel op deze vervloekte aarde waren gezet om van andere te kunnen profiteren. Maar dit vies wezen, deze parasiet had een verkeerde host gekozen. Woest stond de rode kattin op ging recht voor het misvormende kat staan. Vuur brandde in haar blik toen ze neer keek op de kater. Met een snelle uit haal van haar poot probeerde ze hem recht op zijn bolle kop te slaan. 'Hoe durf je.' Blies ze kwaad. 'Verdwijn, verdwijn uit mijn ogen jij waardeloos mormel!'

Het stomme nog van dit was dat hij het niet enkel deed om te kijken hoever hij kon gaan met Brat, maar ook gewoon omdat hij het leuk vond om het te doen. Hij kreeg een weeg over de kop heen en de tom sprong overeind. Zijn rug stond gebocheld en zijn bek half geopend van zijn gegiechel. Als een hyena cirkelde hij half om de rode she-cat heen maar hield gepaste afstand, voor het geval Brat hem weer een klap wou verkopen. ''Mormel, mormel, mormel.'' Herhaalde hij de woorden van de ander met een gniffel. Zijn poten ging van links naar rechts en soms zette hij een uitdagende stap naar Brat toe. Alsof ze in een hoek gedreven prooidier was en hij wou kijken als hij al wat van haar vlees kon happen. ''Het waren oprechte vragen, mijn commandant. Schaam je je soms? Bang dat ik je zou judgen? Ik? De vieze mormel? Ben je bang voor mijn afkeur?'' Zijn gelach was zacht en hij bleef rondhuppelen, als de sluwe hyena die hij was, wachtend tot hij een plekje vond om haar te raken. ''Zou wel triest zijn ja.. als je gekritiseerd word door zo iemand als mij!'' Zijn staartje kwispelde. Zijn tong likkend over zijn neusgaten. Kom, laat je zwakte tonen Bratje. Laat zien dat mijn woorden pijn doen.. laat me wat van je heerlijke vlees knabbelen jij gewond hertje. Je doet alsof je een leeuw bent maar we weten beide.. ik ben een hyena en jij stiekem een verwond prooidier die wild om zich heen schopt om het te verbergen, maar niemand kan de geur van zwakte voor mijn neus verbergen, ik ben de hongerige hyena.. zoekend naar een makkelijke doelwit. Ben je dit? Of niet? Ben je het waard om commandant te zijn? Of schuil je je onder je nieuwe naam hertje?

Ze bleef stok stijf staan toen het vieze beest rondjes om haar ging lopen. Haar haren stond recht overeind en haar oren had ze in haar nek geduwd. De woorden die hij uitstootte maakte haar boosheid alleen erger. Tot ze echt woest was. Brat gromde zachtjes en boorde haar nagels in de grond onderhaar. Orchis sprak over dat zij een prooi dier was, maar dat zag zij toch echt anders. Alleen de zwakke waren prooi, en deze mislukte konijnen kon het dus echt niet opnemen tegen haar; een draak. 'Orchis.' Ze sprak zijn naam vol afschuw. 'Ik geef je nog een kans om de benen te nemen, doe je dat niet ben ik genoodzaakt om je te straffen.' Ze liet zich niet meer zo aanspreken, niet zolang ze leefde. Ze had macht, die ze ook zou gebruiken ook.

Onderwerp: Re: i sense there's something in the wind (spt)