She got a smile on her face and a knife in her hand

Haar witte poten hadden een donkere kleur gekregen van al het ploeteren door het land. Ze was al de hele dag bezig. Jagen, het trainen van Dwarfpaw, patrouilleren... Noem maar op. Energie was nu nog ver te zoeken maar terugkeren naar het kamp zat er nog niet in. Ze had daar niets te zoeken. Behalve haar nest en eten. Ze miste de connectie met anderen. Soms vroeg ze zich af of dit aan haar lag. Had ze te weinig moeite gedaan om vrienden te maken? Of keken haar Clangenoten gewoon niet naar haar om? Of deden ze dat wel, maar was ze hier blind voor? Moonvision onderdrukte een zucht en trippelde verder.

Haar amberkleurige blik was gericht op de grote rots die zich in het midden van de vlakte bevond. De zon had zich al een weg naar beneden gevonden en het landschap bedekt in een oranje gloed. Het gaf haar een nostalgisch gevoel, naar vroeger. Om de een of de andere reden had ze dit gevoel vaker tijdens het bijwonen van zonsondergang. Was het de oranje gloed die alles warmer maakte van kleur dat haar zo deed denken? De witte kattin schudde haar kop en vertraagde haar passen. Uiteindelijk gleed ze tot stilstand en wiebelde ze met haar oren. Haar goudkleurige ogen keken in het rond. Er was niemand te bekennen. Een kleine lach spreidde zich op haar gelaat en het woord rust ging door haar hoofd. Echter had ze niet goed gekeken en hoorde ze plots een nieuwe aanwezigheid naderen. Wie was daar...?