Left of the dial

Ze was wakker geworden met oude herinneringen in haar kop. Ze dacht terug aan haar training, haar tijd als apprentice van Primrose, en het begin van haar Warriortijd. Vóór Creamyfrost, voor de kittens en voor de lange tocht van de clans. Die dingen hadden haar harder gemaakt, minder optimistisch en bezorgder. Het waren grotendeels goede veranderingen maar soms dacht ze nog wel eens met nostalgie terug aan de tijd dat jagen en vechten voor haar clan voldoende was geweest. Bij veel van die herinneringen hoorde ook nog iemand anders, iemand die ze al een hele tijd niet echt gesproken had. Een goede vriendin met wie ze als jonge kat zoveel had opgetrokken.

"Sorrelpool?" Begroette ze de rode kattin die in het kamp lag te zonnen. De laatste keer dat ze echt gepraat hadden was tijdens haar zwangerschap geweest. Sorrelpool was een moon eerder bevallen en had meer begrip en goed advies gehad dan de meesten. Dat was ondertussen al vele moons geleden en sindsdien hadden ze slechts woorden gewisseld. Tussen het opvoeden van hun kittens, de journey en Crystalshell's uiteindelijke benoeming tot Deputy waren ze elkaar gewoonweg kwijtgeraakt.

[Sorrelpool]

Sorrelpool was in het kamp aan het zonnen. Een momentje voor zichzelf tussen de herrie van alledag. Ze waste rustig de vacht achter haar oren, door steeds over haar voorpoten te likken en die langs haar kop te halen. Ze zag in haar ooghoeken al dat Crystalshell de deputy haar kant op kwam lopen. De herinneringen van vroeger kwamen meteen weer opborrelen. Ze waren beide ongeveer bijna even oud, ze hadden samen de nursery gedeeld, elkaars kinderen zien opgroeien. Alles was zo anders toen, zíjzelf was zo anders toen. Maar Sorrelpool had nog wel een warm plekje in haar hart over van vrienden van toen. ‘Goedemorgen, Crystalshell,’ begroette ze de poes met een vriendelijk knikje. Haar mondhoeken kropen een beetje omhoog. Het was zo terecht dat ze deputy was geworden. Ze was sterk, strict en rechtvaardig. Een moeder, iemand die eigenlijk al een heel leven had gehad. Ze was perfect geweest en het was voor Sorrelpool ook iemand om naar op te kijken, wat nog mogelijk was na het leven als queen. ‘Ik heb nooit de kans gehad om je te feliciteren met je nieuwe rang,’ miauwde ze vriendelijk. ‘Je doet het goed.’

Ze werd vriendelijk begroet en Crystalshell ging met een glimlach zitten. Als deputy en mentor was ze direct, duldde geen respectloosheid en perkte haar mening niet in om anderen te sparen. Het had haar respect opgeleverd, waar ze blij mee was. Maar ze wilde ook nog steeds als Crystalshell gezien worden, en daarom was ze een stuk zachter wanneer ze niet in die rol zat. Sorrelpool feliciteerde haar met de positie en vertelde dat ze het goed deed. Ze boog dankbaar haar kop en keek haar jeugdvriendin innemend aan. "Dankjewel. Het is niet altijd even leuk, maar het voelt goed." Knikte ze. Ze was blij met de positie die haar gegeven was, met het vertrouwen dat de clan gehad had. "En hoe gaat het nu met je? We hebben elkaar al zo lang niet gesproken." Crystalshell wist dat Sorrelpool niet het fijnste leven had gehad sinds ze elkaar voor het laatst écht gezien hadden. Toen ze jong waren was ze altijd jaloers geweest op haar en Haregaze, maar achteraf gezien was het helemaal niet zo mooi als het geleken had. Ze wilde er niet meteen over beginnen, voor het geval dat het nog gevoelig lag.

Pantherstar had werkelijk geen betere keuze kunnen maken, daar was ze wel van overtuigd. Crystalshell was een stabiele poes, en die stabiliteit hadden ze nodig. Ze dacht niet dat zij snel overmand zijn door emoties, of een kort lontje had als zij die had. Ze was een eervolle warrior. Ze miauwde dat het niet altijd leuk was,  maar dat het goed voelde. Goedzo, ze mocht er ook trots op zijn. Ze knikte met een glimlach, om vervolgens te vragen hoe het met haar ging. ‘Het gaat goed. Beter. Het was een foute keuze geweest om langer in de nursery rond te hangen,’ miauwde ze, doelend op het feit dat ze eerst de keuze had gemaakt om full-time queen te blijven. Maar nee, het leven als een warrior, als een senior warrior, dat sierde haar beter. Ze was eerst wat roestig geweest, maar nu voelde ze zich bijna weer zo jong als haar dochter. ‘En nu leafgreen op het punt staat aan te breken, kan ik niet wachten op de goede tijd die RiverClan staat aan te breken,’ snorde ze tevreden. Immers, na een lange tijd honger leiden en oorlogen, verdienden ze ook wel eens weer wat beter.

Haar oude vriendin maakte het nu beter, en gaf toe dat het haar niet goed had gedaan om zo lang queen te blijven. Daar kon Crystalshell zich wel in vinden, toen haar kinderen apprentice waren geworden had het moons geduurd voordat ze weer op hetzelfde niveau was als vóór haar zwangerschap. Ze kon zich wel voorstellen hoe moeilijk het voor Sorrelpool was geweest om na zo'n lange tijd weer terug te komen. "Ik ben blij om je terug te hebben, we kunnen ervaren warriors goed gebruiken." miauwde de deputy. Sorrelpool had het over een komende goede tijd, en even wilde Crystalshell haar twijfels uitspreken. Maar waarom zou ze? Zij wist ook niet wat er ging komen. Misschien zou Riverclan de komende seizoenen wel helemaal niet meer lastiggevallen worden. Misschien gingen ze nu juist een rustige periode in. "Ik hoop het, een tijd om sterker te worden en uit te rusten kunnen we wel gebruiken." Stemde ze uiteindelijk in.

Ervaren warrior. Het klonk wel als een compliment. Maar ervaring kwam met de jaren, en Sorrelpool was intussen al redelijk wat manen hier. En in die tijd had ze veel meegemaakt, de clan had veel meegemaakt. Het was niet altijd rust en vrede. De rossige poes keek de deputy aan, die even miauwde dat ze wel rust en kracht konden gebruiken. Ze knikte kalm. ‘Ik weet het,’ miauwde ze. Dat hele gebeuren in ShadowClan had het er niet beter op gemaakt. Ze hadden moeten strijden, een gevecht die eerst gerechtvaardigd leek, maar toen ze de verhalen op terugkomst hoorde, was het verschrikkelijk geweest. ‘Zeker,’ miauwde Sorrelpool met een zelfverzekerde grijns. Ze was sowieso nooit echt van andere clan helpen, ze was erg gericht op haar eigen, veilige wereldje. ‘En hopelijk hoeven we nooit weer andermans gevecht te vechten,’ miauwde ze, een strijdlustige blik in haar ogen. Pantherstar én Crystalshell hadden gevochten in ShadowClan. Dat hoefde voor haar nooit weer.

Het gevecht was niet leuk geweest. Ze was er heen gegaan met het gevoel dat ze haar clan in gevaar bracht voor een groter goed, en was vertrokken met het gevoel dat haar clan had geleden door haar zucht om te helpen. Crystalshell moest zichzelf blijven vertellen dat het een oneerlijk gevecht was geweest dat ze toch niet hadden kunnen winnen, en dat ze zich er nooit op voorbereid hadden kunnen hebben. Wat Sorrelpool zei streek haar toch een klein beetje tegen de haren in. Natuurlijk was dat de overheersende mening in de clan, maar Crystalhell had er een iets andere kijk op. "Ik hoop ook niet dat ze nog eens onze hulp nodig hebben... Maar ik denk wel dat het nodig is om te helpen als die hulp tóch gevraagd wordt. We kunnen andere clans niet in de steek laten. Zelfs als we soms niet met ze overweg kunnen." Haar stem was zacht, ze had hier vaak over nagedacht. Natuurlijk had ze soms een hekel aan Windclan, en Shadowclan had na het gevecht ook niet hoog aangeschreven gestaan. Maar toch, hoe erg haar gevoelens ook zeiden dat ze ze beter gewoon kon laten verpieteren, wist Crystalshell dat dat niet de oplossing was.

Sorrelpool keek de grijze poes aan. Oh, had ze wat verkeerds gezegd? Het deerde haar niet echt. Het was haar mening en ze zou ook nooit terugnemen. Ze had er genoeg van om altijd iedereen tevreden proberen te stellen. Maar, dat betekende niet dat ze direct een ruzie zou beginnen met haar deputy. Ze zuchtte. ‘Je zal ook wel gelijk hebben. Maar die Shadowclanners moeten dan op hun knieën smeken, wat mij betreft,’ miauwde ze. Ze konden ook onmogelijk een clan laten verdwijnen. Er waren altijd vier clans geweest, als de vier seizoenen en de vier bomen op op Fourtrees. Ze keek even weer naar de grijze poes en wist dat ze ook vaker voor moest kiezen wat juist was, en misschien tegen haar gevoel in zou gaan. Oh, wat een lastige taak zou dat zijn. Sorrelpool zou waarschijnlijk veel te emotioneel daarvoor zijn.

Ze had natuurlijk niet echt een probleem met het feit dat Sorrelpool zo dacht. Het was de gewone reactie op wat er gebeurd was, het was zelfs wel een terechte reactie. Je moest heel erg je best doen om jezelf van iets anders te overtuigen. "Het gaat ook tegen mijn instincten in, en ik zou een enorme dankbaarheid van ze verwachten, maar soms moeten de clans elkaar beschermen." Haar keuzes waren nu plotseling belangrijk, gewichtig, dus ze moest ze goed overwegen. En ze mocht al helemaal haar eigen gevoelens niet laten meespelen. Ze moest nadenken over het grotere goed, en daarbij hoorde het helpen als het nodig was.

Natuurlijk was het tegen haar instincten. Het was een moeders instinct om alleen haar eigen kinderen te beschermen, boven al het andere. Maar de clans die elkaar moesten beschermen. Ja ze had de verhalen eindeloos gehoord. Vier bomen, vier seizoenen, vier clans. Nou, het had Shadowclan tot nu toe niet veel geholpen, hun aanvallen als de beesten die ze waren. Sorrelpool wist dat ze nooit meer één van die jakhalzen zou vertrouwen. ‘Ik ben benieuwd wat hun plannen zijn om alles op te lossen,’ bromde ze dan ook grimmig. Het was niet dat de andere clans zich zouden verzamelen en als één Shadowclan zou bevrijden. Want daar waren ze allemaal net wat te egoïstisch voor. Ze keek de deputy aan en wist niet goed wat ze wilde zeggen. Gelukkig had Riverclan het nog mooi voor elkaar? ‘Ik neem aan dat Starclan uiteindelijk wel zal ingrijpen. Maar ik weet de manier van de sterren niet,’ miauwde ze schouderophalend. Natuurlijk geloofde ze heilig in hun voorouders, maar het was aan Shadowclan om hun hulp te vragen. Niet zij.

Er zat een probleem in de rivaliteit van de clans. Crystalshell wist dat die nodig was, anders verzwakten ze en soms was het simpelweg de enige manier om problemen op te lossen. Zij zou nooit tegen een gevecht met Windclan of Thunderclan protesteren, mits er een reden was. Maar het had hen egoïstisch gemaakt, en zorgde ervoor dat samenwerken, bijvoorbeeld om Shadowclan te bevrijden, bijna onmogelijk werd. "Ik hoop dat Acorndust iets kan verzinnen, want ik denk dat iedereen liever hem dan Cobra aan het hoofd van Shadowclan ziet staan." De naam van de Bloodclanleader gaf haar een onaangenaam gevoel, ze had hem opgevangen na het gevecht en had ook van zijn deputy: Brat, gehoord. Dat was de kattin met wie zij gevochten had, een gevecht dat haar dood had kunnen zijn geweest als ze niet uit elkaar waren gedreven door het strijdgewoel. "Starclan zal in het beste belang voor onze toekomst werken, dat weet ik zeker.." Murmelde ze.

Crystalshell begon te spreken over Acorndust en Cobra. Ze lachte even schamper. Natuurlijk wilde ze liever een clankat aan het hoofd. Iemand die nog leefde volgens de code. En met Cobra aan het hoofd, wie wist waar hij zou stoppen met zijn honger voor bloed en territorium. ‘Vergeet niet dat Tallstar er ook nog is. Denk je echt dat hij zomaar zijn rang zal opgeven?’ Ergens had die gekke leider een plannetje, maar niemand begreep zijn daden. Waarom zou hij zijn clan zo geven aan de vijand. Ze keek weer naar Crystalshell die over Starclan sprak. ‘Uiteraard, maar we kunnen niet eindeloos afwachten en hopen dat Starclan al onze problemen oplost?’ Starclan was er om hun te begeleiden, maar zelfs zij konden de toekomst niet voorspellen. Enkel kijken naar de tekens en ze doorgeven aan de levenden. Maar het waren de levenden die verschil maakten.

Ze had de huidige 'leider' van Shadowclan niet meegerekend. Hij was er natuurlijk ook nog, en zoals Sorrelpool al zei: Hij zou niet zomaar zijn positie opgeven. "Met hem zal nog wel afgerekend worden, als Shadowclan het zelf niet doet dan wil ik daar nog wel mee helpen." Miauwde Crystalshell duister, ze had niet bepaald een hoge dunk van Tallstar, die zijn clan had verraden en Bloodclan het woud in had gebracht. "Maar natuurlijk niet. En zelfs als zij de oplossing niet voor onze poten neerleggen, kunnen we nog steeds zelf werken. Maar we moeten Starclan's begeleiding niet in de wind slaan." Ze probeerde haar visie uit te leggen, maar wist dat het ergens nogal verdraaid klonk. Crystalshell vond niet dat de clans alles aan hun voorvaderen over moesten laten, maar ze moesten zeker luisteren naar de richting waarin ze door de katten van de hemel geloodst werden.

Sorrelpool grinnikte toch een beetje toen Crystalshell zo duister sprak over de oude Shadowclan leider. Mevrouw had in elk geval een sterke mening, één waar ze zeker mee eens was. ‘Als zijn eigen clan hem dan nog niet verscheurd heeft,’ miauwde ze met een halve grijns. Tsja, want degene die het dicht bij hem stonden, zouden zich wel het ergst gepijnigd voelen. Maar ach, tijden veranderden en zo veranderden leiders. Ooit was hij gekozen als deputy, levens gegeven door Starclan. Het bewees maar weer dat Starclan ook niet alles kon voorspellen. En Crystalshell sprak over Starclan. ‘Maar natuurlijk. Mocht ik me ooit tussen de sterren voegen, mag ik hopen dat iedereen dan eindelijk eens naar me luistert,’ sprak ze met een hint van humor. ‘Maar laten we ervan uitgaan dat je nog lang niet van me af bent,’ sprak ze vervolgens met een iets warmere toon. Nee, ze was nog lang niet op dit leven uitgekeken.

Ze voelde weinig meer dan verachting voor de leider die ooit zo sympathiek had geleken. Crystalshell had niet genoeg geweten over zijn leiderschap om daar een oordeel over te vellen, maar op gatherings had hij niet verkeerd geleken. Maar nu hij alles en iedereen had verraden wist ze dat er geen plek meer voor hem was: Hij moest weg. Sterven zou het beste zijn, zodat hij geen volgers meer zou kunnen ophitsen. Maar zij wist ook we dat Shadowclan zelfs na alles wat er gebeurd was niet zomaar hun leider zou executeren. Dus hij moest verbannen worden. Sorrelpool's opmerking deed haar weer glimlachen. Crystalshell had de gelukkige, en uitzonderlijke positie, om zeker te zijn dat er naar haar geluisterd werd. "Mooi zo, De clan wil je nog niet kwijt... En ik al helemaal niet." Glimlachte ze haar oude vriendin toe terwijl ze samen in de zon zaten en nadachten.