We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Words are living things. They have personality, point of view, agenda.
Hij hoorde hier niet te komen. Dat wist de kater dondersgoed. Dit zou problemen opleveren, maar hij moest haar zien, hij moest weten hoe zijn windclan siblings dachten over de vernietiging van het oude Skyclan gebied. Hij moest weten of Crowcall oke was hiermee, wetende hoe close zij was geweest met hun vader. Hoe zij zijn botten had gevonden. Hij maakte zich zorgen over de katten dus tja.. dan maar een beetje grenzen oversteken. Mocht hij een andere kat tegenkomen dan een van zijn familie leden zou hij wel een Furball verhaal ophangen. Dat kwam echt wel goed, toch.. Half verscholen tussen het hoge gras wachtte de kater tot hij een bekende geur rook, tot hij wist of hij naar de geur toe kon rennen of heel hard weg moest sprinten. En ja.. uiteindelijk, de geur van Nighthowler liet hem opkijken en automatisch omhoog komen. "Zus." Miauwde de kater, zijn lichte entausiasme niet kunnen verbergen terwijl hij haar wenkte met zijn bruine staart. Ze was hier! Alleen, oh dit was geweldig. Ze zouden kunnen spreken zonder boze windclanners er bij.
the way to a vision of renewal isby moving throughthe darkness
Met gespannen spieren trok de zwarte she-cat zich uit de tunnels, met twee hazen in haar bek. Ze had het geluk gehad om op een nieuwe burrow te stuitten, en was snel genoeg geweest om twee van de beestjes te grazen te nemen. Haar vacht was dof dankzij de stoffige aarde daar beneden, die opgestoven was dankzij haar jacht. Bloed liep langs haar kin, maar Night had het zelf niet door. Ze was trots op haar vangst, het gebeurde niet vaak dat je zo opeens een burrow tegen het lijf liep daar beneden. Vaker ving ze mollen of muisjes. Met haar sterke achterpoten gooide ze het gat dat ze gegraven had weer dicht; ze hoefden geen pottenkijkers van andere clans te hebben die net iets te dichtbij de grens kwamen en plots een gat in de grond zagen. Hierna legde ze de hazen neer, waarna ze begon met haar vacht wat schoon te maken. Haar ogen vergrootten iets toen ze doorhad dat ze juist bloed op haar vacht aan het afsmeren was, en met een aantal halen van haar poot maakte ze haar kin schoon. Toen ze opkeek, zag ze plots een kater die Thunderclan geur met zich meedroeg op haar afkomen. Erg gealarmeerd was ze niet, want ze herkende degene die haar kant op kwam al snel. Het was Stagtine, haar halfbroer uit Thunderclan. Een frons verscheen over haar gezicht; waarom was hij hier? Het gebeurde niet vaak dat er zonder reden een border overgestoken werd, dus ze was onbehaaglijk benieuwd waarom hij dit nu wel deed. Maar hij leek blij te zijn om haar te zien, en zijn ogen stonden niet verdrietig. Hij begroette haar, en ze grijnsde scheef naar hem waarna ze hem aanstootte met haar schouder. "Hé kleine broer," sprak ze plagend, waarna ze overeind kwam. "Wat doe jij hier?"
Voor een seconde wist hij niet zeker of hij er goed aan had gedaan om te komen. Zijn zus Nighthowler was toch wat meer gericht op haar geboorteclan. Waar Crowcall net zoals hij meer focus had op Skyclan.. op hun vaders kant. Maar Night begroette hem plagend en zijn angsten zakte weg. De grote kater duwde zichzelf omhoog en gaf haar een kopje. ”Ik kwam om jullie te zien.” Miauwde hij met een halve grijns. ”En.. Om te spreken over.. Wat we moeten doen.” Hij slikte even, zoekend naar de woorden om dit juist te brengen. ”Met het oude Skyclan gebied.. of nou ja, wat er van over is. Wat niet zoveel is.” Zijn oren sloegen naar achteren, de richting op kijkend van de monsterlijke dingen die ze met hun vaders gebied hadden gedaan. Hij stond er alleen voor voelde het. Maar hopelijk met Nightholwer nu niet meer. Hopelijk had zij al met Crow hierover gesproken. Natuurlijk had Crow hier al over gesproken. Hoe kon ze niet.. dit was werkelijk monsterlijk namelijk.
the way to a vision of renewal isby moving throughthe darkness
Altijd als ze haar jongere broer zag was het weer goed om hem te zien. Ze mochten dan in verschillende clans zitten maar dat boeide haar eigenlijk geen flikker, op zijn boers gezegd. Hetzelfde bloed stroomden door hun aderen, er zat weinig verschil tussen hem of haar. Grenzen waren enkel een sociaal construct, niets om je werkelijk zorgen om te maken. Toen ze Stag vroeg wat hij hier deed, beantwoordde hij vrij serieus over het gedoe met het Skyclan gebied, maar niet voordat hij haar ook fysiek aanhaalde. Een zucht verliet haar bek toen hij 't had over hoe er niet veel meer van over was. "Er was nooit veel van over Stag." zei ze resoluut. Haar gevoel lag niet bij een oud stuk land. Ja, ze was wel degelijk connected met haar afkomst, en ze zeker weten trots op haar roots die in een clan lagen die er niet meer was. Maar dat gebied was al jaren verwoest, leefde al jaren niet meer. "Wat ze er nu van gemaakt hebben, er zit meer leven in dan wat het eerst had." vervolgde ze toen met een tik van haar staart. Dat het naar de hand van de mens gemaakt was, deerde haar niet zo. In ieder geval werd het nu gebruikt, kreeg het een tweede kans. En zo was het nou eenmaal in het leven. Er werd niet gekeken naar het verleden, maar doorgelopen naar de toekomst. Dat gold ook voor het oude Skyclan gebied - hoeveel ze ook hield van haar vader en afkomst.
Zijn zus reageerde harder dan hij had verwacht, maar goed, hij had het kunnen verwachten. Nighthowler was harder dan Crowcall. Daarom had hij het meestal over zijn vader alleen met Crow. Die begreep die gevoelens waar hij mee zat. Hij hielt van Nighthowler maar ze zat anders in elkaar. En dat maakte niet uit, sterker nog, het gaf hem even een stukje realiteit terug. Waardoor de kater langzaam knikte en even adem nam. Voor hij een halve grijns op zijn gezicht toverde. ”Jammer toch, had Skyclan graag opnieuw opgebouwd.” Het was praat van de journey, hij als kitten terwijl hij zijn grote coole zus liep te irriteren. ”Weet je nog, ik Stagstar, jij mijn deputy hmm.” Hij knipoogde terwijl hij de pijn in zijn hart naar een plekje ver weg duwde. Het was geen gehele fictie geweest. Zijn droom had daar ooit gelegen, zijn clan weer opbouwen. Maar die droom was nu verleden tijd en misschien, heel misschien was het inderdaad toch echt tijd om volwassen te worden. Tijd om een nieuwe realiteit onder ogen te komen.
the way to a vision of renewal isby moving throughthe darkness
Hoewel ze verschilde van haar zus en haar broertje, kon ze het goed met hen vinden. Ook vandaag merkte ze dat weer. Er lag misschien verschil in hoe ze over dingen nadachten; toch was er een klik tussen hen. Stagtine begreep haar worden, ondanks dat ze anders waren dan zijn eigen gedachtegang. Niet vaak gebeurde het dat iemand haar woorden ter hart nam, ze overwoog. Ze grinnikte op zijn opmerking. Stagstar kwam weer naar boven en een grote grijns gleed over haar snuit. "Há, durf je dat nog steeds te zeggen nu je geen dwaze kit meer bent? Je weet toch dat het dan Nightstar zou zijn met jou als mijn deputy, kleintje," sprak ze plagend waarna ze hem kort aantikte met haar staart. Kort trok ze met haar oren. Het was niet dat ze het niet zou willen proberen. Hoe mooi zou het zijn als hun familie met eigen handen hun toebehoren terug zouden claimen? Het was iets waar ze open voor zou staan. Echter was het ook een risico. Het zou hun verbanning betekenen, dat was zeker. Het was clanverraad, en de kans dat ze zouden slagen was klein. Nu was het haast nihil geworden, nu de mens het gebied genomen had. Maar het was een mooie droom, een droom die haar nooit verlaten zou. "Als de mens er ooit wegtrekt. Kunnen we het opnieuw overwegen." Ze zocht zijn blik op.
Hij kon het niet helpen om zachtjes te lachen. Zijn stem vermoffelend door zijn neus in het gras te steken. Nightstar, dat was echt zoo’n onoriginele leidersaam. Stagstar daarentegen. Ja. Dat was zijn argument en hij bleef er bij. Zodra hij zijn geluid weer onder controle had keek hij op naar zijn zusje een warme glimlach op zijn lippen. ”Hmmmhh is dat zo. Dan ben ik maar 9 dingen verwijderd van zelf Stagstar zijn.” Plaagde hij haar met een zachte snor in zijn stem voor hij zijn kop schudde. Wetende dat hij niet lang op hun gebied kon blijven zonder gezien te worden. Hij wou ook Night niet in gevaar brengen. Geruchten waren er dat Windclan niet meer het windclan was geweest van Oceanstar, waar iedereen vriendjes waren met ze. En iedereen over ze heen kon lopen.. Beter misschien, maar hij wou niet aan het uiteinde zitten dat de problemen zou krijgen of opleveren voor zijn familie. ”Ze verpesten alles.. Maar wie weet een dag.. En tot die tijd, kunnen we altijd nog Nightstar en Stagstar van Thunderclan en Windclan worden.” Knipoogde de kater naar zijn zus.
the way to a vision of renewal isby moving throughthe darkness
Een harde lach verliet haar bek om de plagende opmerking van haar lieve broertje. Natuurlijk, meneer zou hoogstpersoonlijk een coupe plegen om haar die negen levens af te pakken, mocht het ooit zo ver komen. Ze schudde haar kop met pretlichtjes in haar mooie ogen. "Dat had je gedroomd, ukkepuk, denk je dat je mij aankan?" daagde ze uit met een licht zwiepende staart. Ze was ouder dan hem, meer ervaren. Ze had er alle vertrouwen in dat ze Stagtine massaal in zou maken als hij haar uitdaging aannam, hehe. Kort trok ze met haar oor toen de ander opnieuw begon over de mens. Ze knikte op zijn woorden; voor hen verpesten ze hun ideaal. Maar misschien was het wel een teken, zat er een reden achter waarom de mens precies nu gekomen was. "Wellicht was het nu niet de juiste tijd om dit te doen, Stag. Die tijd kan altijd nog komen. Dan ademen wij Skyclan weer zijn nieuwe leven in, dat beloof ik je." sprak ze met een vastberaden uitdrukking. Zijn laatste opmerking was ook een ware. "Dat is zo. Heb je een beetje ambitie, broertje? Zou je leader willen worden als je het kon?"
Het was een steek in zijn hart. Het land waar hij van had gedroomd was van hen afgenomen en de harde realiteit was alles dat over was gebleven. Maar zijn zus sprak en hij richtte zijn aandacht op haar. Zachtjes knikkend terwijl hij zichzelf uitschudde. ”Misschien was het niet de tijd inderdaad. Als we nu er al hadden gezeten.. Waren we dood.” Mompelde hij met een grimmige sfeer in zijn toon. Maar de negativiteit bleef niet lang aangewakkerd. Hoe kon het. Ze hadden veel meer om op te focussen dan alleen de pijn. Grijnzend keek hij terug naar zijn zus en trok zijn brede schouders op. ”Ik ga niet moorden voor een deputy positie. En ik zou graag Evening als leader zien. Maar wie weet op een dag is het mijn beurt. Wie weet op een dag.. Mag ik werkelijk alles geven.. Maar dan blijft altijd nog de vraag. Geef ik alles voor Thunderclan. Of voor een droom van vroeger.” Hij knipperde zijn focus in de verte voor hij zijn kop schudde. ”Voor nu ben ik een warrior. En is mijn toekomst om Thunderclan sterk te houden.” Zachtjes glimlachte hij, haar een zachte por gevende. [b]”Van overheersende buren hmm.
Onderwerp: Carry on 
do 7 mei 2020 - 0:47
