(Dustspirit) That's life

<sub>That is what all the people say.

De Owl Tree, één van de eerste bestemmingen die Nettlepaw had bezocht toen ze samen met Swallowflight het kamp uit was gegaan. Normaliter kwam ze hier niet vaak, maar sinds de dood van Rabbitpaw vermeed Nettlepaw de Tallpines als de pest. Ze wilde er zo ver mogelijk van vandaan blijven. Elke keer als ze er in de buurt kwam kreeg ze vlinders in haar buik, begon ze gehaast te ademen en kreeg ze het gevoel alsof ze op een dunne tak balanceerde die over een diepe afgrond hing. Maar dat zou ze nooit aan iemand toegeven natuurlijk. Nettlepaw was niet bang, nee voor niets. Zeker niet voor de verbrande kat met de raspende stem die Rabbitpaw haar nek had doorgebeten. Krak. Dat geluid zou ze nooit meer kunnen vergeten, het gaf niet hoe erg ze haar best er voor deed. Nettlepaw keek op toen ze iemand zag bewegen tussen de bomen. Vanaf haar plekje onder de Owl Tree, tussen de grote wortels, kromp ze een eindje in elkaar zodat ze niet gezien zou worden. Maar toen ze eens beter keek zag ze wie het was, en rook ze hem ook. “H-hey!”  Riep ze met een stemmetje die een octaaf omhoog schoot. Ze had hem niet echt meer gesproken sinds die windclanner hier was geweest. “Dustspirit!” Ze kwam overeind en stak haar staart als een vlag omhoog.

You're riding high in April
Shot down in May</sub>

Hij had Nettlepaw niet echt meer gesproken sinds de dood van Rabbitpaw. Hij had vaak genoeg op het randje gestaan om naar haar toe te gaan, maar hij had geen idee gehad of ze het wel op prijs zou stellen van hem. Dat hij haar nu dan ook tegenkwam bij de Owltree was toeval. Hij had wel gezien hoe ze eerst ingedoken had gezeten tussen de wortels, maar besloot daar niks over te zeggen. "Hey," Wat moest hij meer zeggen dan dat? Wat kon hij zeggen was eerder de vraag. Hij liet zijn blik naar de Owltree gaan en herinnerde zich plots dat hij Nettlepaw ooit had beloofd te leren klimmen. "Zullen we gaan klimmen?" Misschien was dat niet het beste om mee aan te komen zetten, maar misschien zou het haar helpen om haar gedachten ergens anders op te zetten.

_{Dustspirit kwam haar kant op, ze ontmoette zijn blik verwachtingsvol. Ze zocht met een iet wat strakke blik in zijn ogen naar enige sympathie, medelijden. Een gevoel van opluchting stroomde dus ook door haar heen toen hij voorstelde om te gaan klimmen. Ze kon het niet voorkomen, ze slaakte een zachte zucht van verlichting. Dat was een van de eerste vragen die een kat haar stelde die normaal was. Niets te maken had met Rabbitpaw. “Ja..” Miauwde ze meteen, een beetje ademloos. Ze wilde niets liever. Ze kwam overeind. “Ga jij maar eerst, ik volg je wel.” Nettlepaw gaf hem een bemoedigende knik. “Ga maar zo hoog als je wilt, ik doe niets anders meer dan klimmen de laatste paar manen.” Voegde ze er nog aan toe.}  

Misschien had hij het juiste gekozen doordat hij niet wist wat over Rabbitpaw te zeggen zonder dat iemand anders dat al tig keer gedaan had. Hij kon de kleine glimlach dan ook niet helpen toen ze instemde. Hij had haar eigenlijk eerst willen laten gaan, zodat hij mogelijk iets kon doen als het mis ging, maar dat kon hij nu moeilijk nog voorstellen. "Oke, laat me maar weten wanneer ik te hoog ga." Hij had zelf namelijk niet echt moeite met de hoogte, dus zou hij ook door kunnen gaan totdat hij bij de laatste tak was die zijn gewicht nog zou dragen. Maar hij wilde Nettlepaw niet over haar grenzen pushen. Hij sprong tegen de stronk aan en klom zo naar de eerste tak toe. Ondertussen hoorde hij haar woorden en kort keek hij verbaasd naar beneden. "Ik dacht dat ik degene was die veel klom." Het was toch wel een van zijn favoriete dingen om te doen en dat hij nu de kans had om het met Nettlepaw te doen maakte het alleen maar beter. Na de woorden gezegd te hebben klom hij weer verder. Als hij tenslotte bleef zitten, dan zou Nettlepaw er niet bij kunnen.