Scarfs of red around their throats

If you don't know where you want to go,
then it doesn't matter which path you take

Wat gebeurde er toch allemaal.. en waarom vertelde niemand haar wat er nou toch aan de hand was. De een zei dat bloodclan hier was en dat bloodclan hier was met een goed doel. De ander noemde deze katten monsters en moordenaars. De een keek haar met een blik vol afgunst aan, de ander knuffelde haar en noemde haar zielig. Maar niemand, niemand sprak nou hardop uit wat er werkelijk aan de hand was. En dit, dit was juist datgene wat ze totaal niet snapte. Want waarom sprak niemand gewoon de waarheid tegen haar. Moest ze nou echt.. Ja ze moest wel he? Met tanden op haar lipjes van de lichte zenuwen stapte ze op de eerste apprentice af die ze zag. Hoe die heette? geen idee, maar dat maakte niet uit. Ze zou vast vertellen wat er aan de hand was als Serpent het gewoon recht toe recht aan vroeg. "Hoi, wat the heck is er allemaal aan de hand hier?" Miauwde ze, exact volgens plan. Terwijl ze de kat recht aankeek.

@Fuzzypaw first

Het was dat ze beetje bij beetje er aan begon te wennen dat BloodClan hier was en de manier hoe ze moest leven. Niet opvallen, snel door het kamp heen bewegen en vooral niet tegen iemand aan botsen. Tegen iemand aan botsten kon soms gewoon leiden tot de dood. En dat was beangstigend. Dus, ja, dit was haar leven nu. Ze was nog steeds doodsbang natuurlijk, maar het was niet zo erg meer als eerst. Het was niet dat ze steeds dacht dat er van alles zou gaan gebeuren. Hoe eng het ook was. Ze sprak de bloodclanners gewoon niet en daarnaast probeerde ze gewoon zo veel mogelijk alleen met haar familie te praten. De rest… ze wist het gewoon niet. Wat als ze met Bloodclan samen werkten net zoals Tallstar, Sinclaw en Acefray?? ”Hoi, wat the heck is er allemaal aan de hand hier?” klonk er echter, waardoor ze haar gele ogen, lichtjes vergroot wat ongeveer haar normale look was hier, op de andere kat legde. Ze herkende de poes, Serpentpaw. Ze had in een coma gelegen… en had daardoor veel niet mee gekregen. ”U-uhm..” sprak ze zachtjes terwijl ze even nerveus met haar oortjes wiebelde. Dat ze in een coma had gelegen moest wel betekenen dat het oké was toch? Was niet iemand die met BloodClan samen werkte… ”B-bloodclan heeft ons o-overgenomen samen met Tallstar…” sprak ze zachtjes tegen de andere poes. ”Uhm… jouw mama… heeft ook geholpen..” sprak ze vervolgens zachtjes, met een trillende stem. ”Jouw mama… heeft mijn mama aangevallen…” sprak ze met droevigheid in haar stem terwijl ze haar oren iets naar achteren draaide. Maar ze kon het Serpentpaw niet kwalijk nemen. Die had er niets mee te maken gehad.

If you don't know where you want to go,
then it doesn't matter which path you take

Dit waren niet de woorden die ze wou horen. Dit wou ze niet, nee, dit mocht niet. Waarom sprak deze poes zo.. Tranen begonnen te branden in haar groene ogen, ze zette een stapje achteruit. Tallstar klonk niet bekend, bloedclan boeide niet, maar maar mama, mama kende ze. Mama zou niet helpen om iemand over te nemen en mama zou zeker niet iemand aanvallen. Al helemaal geen andere mama toch?

Haar hoofd deed zoveel pijn, terwijl ze zocht in haar schimmige herinneringen naar haar moeder. De norse zwart witte kattin, maar haar warme buik hielt haar veilig. Haar dikke staart hielt haar warm, mama was geen slechte kat, mama was mama. ”Maar.. waarom.” Piepte ze, haar stem dik van de emotie die hier doorheen lekte, starend naar de grijze kattin van haar leeftijd voor haar. ”Mama was goed.. mama is goed, alles wat ik nog van mama weet is goed, waar is mama..” Trillend stond ze op haar pootjes, starend naar de grijze kattin. Nee, mama, waar ben je, dit moet je tegenspreken!

Fuzzypaw

I'm looking over my shoulder, as paranoid as a criminal

Het was natuurlijk wel lastig om te vertellen, maar waarom zou ze het niet vertellen? Fuzzy loog nooit, ze moest het weten. De realiteit die Serpentpaw nu had, die moest ze weten. Ze kon haar geen hoop geven, haar niet vertellen dat Sinclaw niet dit had gedaan. ”Maar.. waarom.” klonk er piepend van de andere apprentice af, waarop Fuzzy even haar oortjes naar achteren sloeg en haar gouden ogen afweken van de andere poes. Zij wist ook niet waarom, maar het was gebeurt. Ze snapte er zelf ook vrij weinig van. ”Mama was goed.. mama is goed, alles wat ik nog van mama weet is goed, waar is mama..” Ze slikte even, waarna ze haar gouden ogen sloot. ”Je mama is dood.” sprak ze met een trillerige stem. Ze had zelf nooit contact gehad met de zwart witte poes die als ‘mama’ bestempeld werd door de andere poes. ”Je mama is dood omdat ze de rest van de clan ook iets wilde aan doen. Omdat door haar en Tallstar de hele clan in de problemen zit.” sprak ze zachtjes en snel. Heel snel, zodat alle woorden snel uit haar mond kon krijgen en dit gesprek voorbij kon zijn. Haar mama was slecht geweest. De mama van Serpentpaw had haar eigen mama bijna vermoord.

Ɓσ

It's no use going back to yesterday

Het werdt koud rond haar hartje. Een kou die ze niet kende. Met grote groene ogen staarde ze naar fuzzy. Wat is dood? Wou ze haar vragen. Maar het klonk als iets belangrijks. Iets dat ze zou moeten weten en bij de volgende stroom van woorden wou ze eigenlijk de kat ook niets meer vragen. Woede borrelde op in haar aderen. Luisterend naar de leugens, de gemene woorden. Waarom.. ”Hoe durf je zo over mama te praten!” Beet ze haar hard toe. Traantjes in haar groene ogen. ”Dat is helemaal niet waar stomme leugenaar.” Piepte ze er iets minder sterk achter aan. Met een harde zwiep van haar staart draaide ze zich om en rende weg. Mama was geen slechte poes. Mama had altijd gezegd dat zij groot en sterk zouden worden en wat was dood. Want mama was weg en dood had er iets mee temaken. Iets wat ze niet snapte.

-Serpent topic uit

because I was a different person then

xoxo

Groene ogen staarden naar haar. Ze kon er ook niets aan doen! Ze wilde zelf ook dat het niet zo was! Maar wat was het nut om te liegen? Wat voor nut had het om iets te gaan zeggen dat niet waar was, alleen om de ander tevreden te stellen? Ze kon niet liegen voor dat soort dingen, echt niet. Dan was de waarheid maar hard, maar het was ook hard voor haar, toen haar moeder het kamp in gedragen werd. En ze wist dat ze eigenlijk geen haat mocht dragen tegen de poes voor haar, die had er niets van geweten, maar toch was er iets in haar die hoopte dat ze het wel zou voelen, zoals zij het ook had gevoeld. ”Hoe durf je zo over mama te praten!” klonk er boos van de poes naar haar toe, waarop ze haar oren plat in haar nek legde terwijl ze weg keek van de ogen die vol stonden met tranen. ”Dat is helemaal niet waar stomme leugenaar.” piepte de poes er nog achteraan, voordat ze zich om draaide en weg liep van haar. Fuzzy liet een trillerige ademhaling los, waarna ze even om zich heen keek naar de andere katten die er waren, spendeer geen aandacht aan me. Kon ze alleen maar denken voordat ze zich weer verder weg probeerde te stoppen.

- topic uit

Onderwerp: Re: Scarfs of red around their throats