Unwilling

Ze voelde zich net een slang tussen de rotsen. Het windclan bloed dat als gif door haar aderen spoelde maakte haar zeer geschikt om zich kronkelend tussen de rotsen door te bewegen. Het was haar te ruw hier, te koud en te gevaarlijk, maar ze zou zich aanpassen. Aanpassen en het overkomen, zoals altijd. De poes kuchte, waarbij haar keel brandde. Het was duidelijk dat haar lichaam nog niet genezen was van al het geweld dat ze zich tijdens het reizen had aangedaan. Cyanide gromde iets tegen niet aanwezige oren en spuugde op de grond, geen tijd om ziek te zijn, ze moest ergens eten vandaan gaan halen en proberen om onder de radar te blijven.

& Wren

Wren was weer eens alleen op pad gegaan, hoger de bergen in. Ze sprong soepel over de rotsen, alsof ze danste. Haar gevlekte pels was al dik en donzig geworden, sinds de kou de bergen alweer in was getrokken. De kleine to-be was al helemaal thuis en wist precies waar ze heen wilde. De kleine depressie de bergen waar poelen lagen. Iets beschut tegen de gure wind. Wren wilde een kleine pit-stop maken, voordat ze de weg terug naar de grot weer zou nemen. Ze was geen jager, dus haar tijd buiten was puur om te ontdekken, om te genieten van de wildernis waar ze in leefden. Wat ze niet had verwacht was het zien van een vreemde pels. Wren bevroor in haar stappen en de verbazing was van haar gezicht te lezen. Er waren steeds vaker vreemdelingen, katten die bij hun kwamen wonen. Maar Wren had nooit verwacht dat ze zo iemand zou vinden. Een golf van adrenaline ging door haar heen, ze voelde een rilling over haar rug gaan en haar vacht begon iets te borstelen. Ze zette wat behoedzame stapjes dichterbij, maar geen moment kwam in haar op dat de vreemdeling haar echt pijn zou doen. Slate en Appleblossom waren immers ook niets mis mee. Misschien was dit ook wel weer een oude clankat! Wren naderde de poes, nu pas ontdekkend dat ze er nogal doorgewinterd uit zag. ‘Uh, hallo!’ miauwde Wren van een afstandje. Ze sprong op een uitstekende richel zodat ze in ieder geval nog wat hoger was dan ander. ‘Wie ben jij?’

Och, och, er liep een meisje. Een jong klein meisje, met blauwe kraaloogjes en een gevlekt huidje. Zo mooi onder de herfstzon, nog onaangetast door alles! Cyanide bleef waar ze was, haar ogen vol van een vreemd soort pijn terwijl ze de jonge poes dichterbij zag komen. Voor ieder ander was ze gevlucht, maar deze was zo jong. Ze leek op haar eigen meisje, haar eigen kleine meisje, hoe was die hier beland? Hoe waren haar oogjes plots zo blauw geworden? ‘Uh, hallo!’ ze knipperde met haar ogen die vrij leeg stonden, op het moment had ze moeite met de werkelijkheid te onderscheiden van de zieke hersenspinsels in haar kop. ‘Wie ben jij?’ Cyanide haar houding veranderde plots en ze stapte op de jonge poes af alsof ze een oude bekende was, een schor gespin steeg op uit haar keel. "Oh, oh mijn meisje toch! Wat doe jij hier alleen in de bergen?" reageerde ze amper op de vraag en met een bezorgde ondertoon in haar stem. "Ik had je toch gezegd om in het nest te blijven? Oh, oh mijn domme meisje toch ook," Het was dat de ander op een richel stond waar ze nu niet bij kon, anders had ze haar in haar poten gelegd voor een warme omhelzing. Wat Cyanide niet kon bevatten was dat dit een volledig vreemde was en niet haar eigen dochtertje, die was namelijk inmiddels allang gereduceerd tot niets meer dan botten.

Wrens ogen gingen vol verwondering over het lijf van de doorleefde poes. Het leek alsof ze achterstevoren door een braamstruik was gegaan. Haar haar stond alle kanten op, de krassen op haar lijf. Wat had ze ooit meegemaakt om er zo uit te zien? Ze was angstaanjagend, maar ook oh zo fascinerend. Maar Wren hield haar afstand, misschien maar één van de meest wijze beslissingen uit haar korte leventje, want de poes begon vervolgens allemaal onzin uit te kramen. Wren haar hemelsblauwe ogen werden groot, de verwarring duidelijk op haar gezicht te leven. En voor het eerst werd ze nu ook wel een beetje bang. Ze zette een pasje achteruit op de richel, het zand en de korte steentjes rolden ervan af onder haar pootjes. Ze voelde zich misselijk hoe de poes aan het spinnen was. En wat bedoelde ze met "mijn meisje". En ze was niet dom! En ze was ook niet van haar. ‘I-ik heb geen idee waar je het over hebt!’ riep ze zo stoer mogelijk terug, maar een lichte bibbering was in haar stem te horen. ‘Blijf uit mijn buurt!’ Wren zette nog een paar pasjes naar achteren. Maar het onvermijdelijke gebeurde. Ze misplaatste een achterpootje en haar voetje gleed van de richel. Het nam haar hele gewicht mee en voor ze het wist bungelde ze aan de rand. Ze sloeg nog een voorpoot in de rotsen, maar met krassende nagels gleed ze naar beneden. Gelukkig was het niet heel hoog en had ze zich niet zeer gedaan, maar voor een moment was ze volkomen weerloos.  

Ze deinsde achteruit. Waarom deinsde haar meisje achteruit? Cyanide haar blik stond bezorgd, al ware alle emoties in haar constant opengesperde groene ogen vaak lastig te lezen. Ze probeerde haar nog gerust te stellen met lieve woordjes en het gespin dat pijn deed aan haar verrotte keel, maar het werkte alleen averechts.‘I-ik heb geen idee waar je het over hebt!’ de verminkte rogue probeerde opnieuw dichterbij te komen, nu lichtelijk onrustig. ‘Blijf uit mijn buurt!’ een jammerend geluidje steeg op uit haar keel die ijzingwekkend door de bergen heen echode. De ander schrok, zette nog een paar stapjes achteruit en viel over de richel. Opnieuw kam er een kreet los uit haar keel en Cyanide begon als een wilde de richel op te klauwen en probeerde de ander nog tegen te houden, maar was te laat. Toen de gevlekte poes neer kwam, inspecteerde Cyanide haar bezorgd. "Oh! Oh, mijn lief, heeft de vos je niets geleerd?" kwam er angstig uit haar bek terwijl ze opnieuw dichterbij probeerde te komen en haar dochter een lik over haar bol wilde geven. Haar prachtige meisje, haar mooie dochtertje. Ze had blauwe ogen en rood in haar vacht, maar het was alsnog haar meisje. "Blijf maar bij je moeder, Mitte, ik hou je veilig. Geen vossen meer, niets kan jou meer verscheuren!"

Wren had nog nooit zich zo bang gevoeld. Haar hart klopte in haar keel, maar niet vanwege het woeste plezier, de kik die ze kreeg als ze over de rand van een klif keek of ze een gewaagde sprong nam. Niet dat sprongetje in haar hart als ze een arend door de lucht zag suizen. Nee, ze was bang voor die poes. Niet omdat ze haar zou verscheuren of pijn zou doen, maar omdat ze bang was dat die poes gestoord was, onvoorspelbaar. En op het moment dat ze met haar klauwen aan de richel ging, wist ze niet wat ze moest doen. Ieder moment kon die verwilderde poes haar aan kunnen vallen. Ze was compleet weerloos. En die wanhoop had ze nog nooit gevoeld.

Haar ogen werden groot, de vreemdeling jammerde als een kind die rillingen door Wrens lijfje liet gaan. Haar blauwe ogen verder groot toen de grijze poes naar haar probeerde te komen. Wren liet los, en ze lag op de grond. Maar voor ze ook maar de kans kreeg om overeind te krabbelen, was ze alweer bij haar. Wren rolde op haar buik en probeerde zichzelf achteruit te duwen. Ze kwam gaandeweg op haar pootjes, haar oortjes plat in haar nek, haar buik dicht bij de grond. ‘Vos?’ piepte ze verbaasd. Ze had nog nooit een vos gezien. Waar had ze het over? Ze kreeg een ruwe tong over haar kop, die haar deed bevriezen. Wren voelde zich volledig opgesloten in een onzichtbare kooi. Nog steeds had de to-be nog geen idee waar ze over bazelde. Helemaal niet toen ze vreemde namen begon te zeggen, dat ze bij haar moeder moest blijven. Maar Shroud was hier niet, en ze had geen idee wie die Mitte was waar ze het over had. ‘Ik ben Wren. Mijn naam is Wren!’ gilde het gevlekte poesje uiteindelijk. ‘E-en ik kan heus wel voor mezelf zorgen!’

Haar hartje brak. Waarom was haar meisje zo bang? Waarom keek ze haar zo angstig aan? Cyanide haar oren lagen die in haar nek en in haar groene ogen lag een gebroken blik. Ze snapte het niet, ze snapteer helemaal niets van. Waarschijnlijk even weinig als de arme Tribe poes dat deed. "Nee, dag vos, er is geen vos meer, je ben veilig!" verzekerde ze haar meisje met schrille stem en bewoog onrustig heen en weer. ‘Ik ben Wren. Mijn naam is Wren!’ ze knipperde niet begrijpend met haar ogen en bleef kort stilstaan waar ze was. Waar was Mitte dan? Als dit Wren was, Wren van de bergen met blauwe ogen? ‘E-en ik kan heus wel voor mezelf zorgen!’ beelden van haar eigen kind kwamen terug, bebloed en verwond door de tanden van die vos. Nee, nee! Het kon niet waar zijn! Mitte was hier, veilig en groter, ze was niet weg, ze was niet- "Mitte, Mitte!" jammerde ze en keek haar haast smekend aan. "Meisje? Waarom zo bang? Ik ben hier, we zijn veilig. Waarom..?" het was duidelijk dat het haar echt pijn deed.

Die gifgroene ogen keken al vreemd, haar blik was beangstigend want er leek geen touw vast te knopen aan deze houding. Wren wilde gaan huilen, maar haar keel leek dichtgeknepen en van haar stoere zelf leek niets meer over te zijn. Zo erg was ze in de war. Veilig? Nee, ze was helemaal niet veilig! Er was geen vos, maar wel een ander monster die minstens zo gevaarlijk leek. Even leek ze in de war toen ze haar naam zei. Een kans om weg te rennen? Maar Wren bleef als een verwonde muis liggen, nog net niet piepend van de pijn. En weer kwam die vreemde naam uit de bek van de poes. Had ze dan niet geluisterd? Ze was Wren! De gevlekte to-be kwam weer in beweging, een pasje achteruit zettend. Waar was de uitweg? Kwam niemand haar dan helpen? ‘Ik ben Wren,’ piepte ze nog een keer, hopend dat dat de poes weer tot bezinning zou brengen. Maar ze was volledig van de kaart. ‘L-laat me met rust.’ Haar blauwe ogen waren groot. Was dit genoeg om haar weg te jagen? Oh, was Day hier maar! De eerste keer hopend dat haar wijze, rustige mentor de situatie op kon lossen. Of mama! Mama was stoer, die zou haar ook wel kunnen wegjagen. Wren voelde zich zo klein!

Als een gevangen leeuw bleef ze ijsberen, onrustig heen en weer draaiend. Waarom? Waarom leek ze toch zo bang? Cyanide wilde haar meisje helpen, haar kindje en toch was ze bang. Wie had dit haar aangedaan? Tranen kwamen in haar groene oogjes. Wat als iemand haar had pijn gedaan? Wat als de vos? ‘Ik ben Wren,’ de vervloekte naam! Iedere keer wanneer ze het zei leek ze te veranderen. Waarom waren haar ogen zo blauw, zat er zoveel rood in haar vacht? ‘L-laat me met rust.’ kort jammerde Cyanide terwijl ze moest toe zien hoe haar prachtige dochtertje zo bang als een muis tegen de grond aangedrukt lag. Ze wilde helpen, iets doen, maar de poes was zo bang. Zo zo zo bang. Oh, sterren, ze kende dat gevoel te erg. Het deed haar pijn. "Die naam! Die vervloekte naam!" sprak ze klagelijk. "Wat heeft Wren je aangedaan, meisje? Waar is ze? Je weet dat ik je altijd zou beschermen, toch?" heel voorzichtig probeerde ze dichterbij te kruipen, zodat de puntjes van haar pootjes die van deze poes zouden raken.

Wren haar ogen waren groot, ze knipperde nauwelijks. Ze wilde de enge poes voor geen moment uit haar blik verliezen. Straks zou ze haar pijn doen! Wren haar buik schaafde over de grond toen ze steeds weer een klein beetje weg probeerde te komen. W-wacht? Huilde die vreemdeling nou? Ergens maakte dat Wren een beetje boos. Waarom zou zíj nou huilen? Wren was degene die doodsangsten uitsloeg, niet zíj! Een beetje van Wrens wilskracht leek terug te komen, de vonk sloeg weer over. Zou ze durven weer terug te spreken? Maar de grijze poes werd opeens boos, sprekend over haar naam. Was haar naam vervloekt? De angst kroop meteen weer haar lijf in. Nee, Wren was háár naam. Begreep ze het nou nog niet? Toen ze dichtbij kwam, drukte ze haar oren weer strak achterin haar nek en begon iets achteruit te krabbelen. Haar nagels kwamen uit haar hulzen. Nee, deze poes zou haar niet beschermen! Z-ze zou haar vermoorden als ze de kans kreeg. Wren moest zichzelf beschermen. Ze moest voor zichzelf zorgen. Dat kon ze. Dat kon ze echt! ‘Nee! Ík ben WREN!’ gilde ze toen, hopelijk voor de laatste keer. En ik een vlaag van angst en verstandsverbijstering sloeg ze haar poot uit richting het gezicht van de vreemdeling toen ze voelde dat haar pootjes aangeraakt werden. Ze kneep haar ogen dicht en voor het eerst dropen twee dikke tranen over haar wangen.

Zijn longen vulden zich met koude lucht toen hij diep inademde. Hij glimlachte, verfrist en goed wakker. De tijd van ijs kwam eraan en hoewel de koude een probleem kon zijn, scheen het hem altijd toe dat het de lucht schoner, helderder maakte. Misschien kwam het ook doordat er zo weinig geur in die ijzige lucht zat, al zouden de Prey Hunters hoogstwaarschijnlijk beweren dat er wel degelijk van alles in te onderscheiden viel. Het enige wat Day eraan merkte was dat de zware geur van groen en bloeiende zaken ontbrak. Op een zeker moment, toen hij in de buurt kwam van de Starpools, ving zijn neus echter toch iets op: een Tribegeur en een andere. De wind blies de geuren naar hem toe uit de richting van Starpools, dus bewoog hij zich die kant op, nieuwsgierig. Nog voor hij de geuren beter kon onderscheiden, droeg de wind iets anders mee: woorden die hij niet kon verstaan, maar de klank was verkeerd. Er was iets aan de hand. Day begon te rennen en al gauw zag hij de twee katten bij de Starpools. Wren, en... "Cyanide?" miauwde Day. Als het een vreemdeling was geweest, had hij haar meteen van zijn To-be af gegooid, maar Cyanide... Ze had zelf nog tegen hem gezegd dat ze geen problemen zocht. Zij had toch geen kwaad in de zin? Er moest sprake zijn van een misverstand... Op het moment dat hij Cyanides naam zei, gaf Wren een gil en Day zag haar uithalen. Hij sprong naar voren, maar bleef op een paar passen afstand staan, zijn hart kloppend in zijn keel. Hij zag tranen op Wrens wangen en ze had zich helemaal tegen de grond gedrukt, en Cyanide stond op nog geen muizenlengte afstand van haar. Was zijn To-be in gevaar? Kalm blijven, dacht hij. Hij moest Cyanide zien te kalmeren, er was een misverstand, hij hoefde niet in de aanval te gaan, dit kon allemaal rustig opgelost worden... "Cyanide, wat doe je?"

Het deed haar fysiek pijn om haar meisje zo bang te zien. Waarom vertelde ze niet wat er aan de hand was? Waarom wilde ze telkens wegkomen? Haar eigen dochter zou haar toch niet willen ontvluchten? Een moederhart breken tot gruis, wat had deze vervloekte Wren haar kleine, lieve meisje aangedaan? Uiterst voorzichtig kroop ze dichterbij, enkel de haar teentjes raakten teder die van haar meisje. Haar mooie dochtertje. ‘Nee! Ík ben WREN!’ een scherpe klauw over haar neus en stekende pijn. Instinctief trok Cyanide haar kop een heel stuk terug, zichtbare pijn in haar groene ogen. Jammerend rolde ze zich op in een kleine bal, enkel over haar staart glurend naar Mitte. ”Nee, nee, nee, nee, nee-“ bleef ze als in een trance herhalen, ziekelijk heen en weer wiegend. "Cyanide, wat doe je?" pas toen hij haar naam zei merkte ze zijn aanwezigheid op. Een gesmoord gejammer verliet haar keel terwijl ze rusteloos heen en weer begon te ijsberen, haar ogen constant op de jonge poes gericht. ”Day! Day of new light!” rattelde ze en durfde voor enkele seconden haar ogen los te maken van haar dochter om de zijne te ontmoeten. De blik in haar ogen was verward en gepijnigd, haast bang alsof ze ieder moment weer kon verdwijnen. ”Mijn dochter, mijn kleine meisje... Zie je haar niet? Oh zo mooi...” opnieuw probeerde ze iets dichterbij te komen. ”Ze haat me... Ze haat me... Mitte, haat, haat.” haar adem stokte en plots leek ze in paniek te raken, haastig klemde ze zich vast aan de poten van Day. ”De vos! We moeten uitkijken voor de vos!

Wren had geslagen voordat ze er erg in had. Haar ogen stonden groot van shock, maar het had geholpen. De vreemde poes nam afstand en rolde zich op tot een bal. Wrens hartslag ging tekeer en eindelijk krabbelde ze weer overeind. Ze wilde wegrennen, nu kon het, nu was ze veilig. Ze kon haar anders zo weer slaan. Wren was zo onder de indruk, dat ze een bal van rechtopstaande gekleurde vacht was geworden. Haar blauwe ogen schitterden van angst en ze wilde het liefste de poes meteen de berg af duwen. Totdat ze opeens de stem van haar mentor hoorde. Day, oh dank de sterren, ze was nog nooit zo blij geweest om de chief te zien. Maar hij kende haar naam, en zei kende hem. Dat verontruste haar. Hij wist dat ze hier in de bergen was? Ze was gestoord, hoe kon hij toelaten dat ze hier was. Ze moest oprotten, en wel nú! ‘Day!’ riep Wren, ze wilde achter de grote kater schuilen, maar de gestoorde poes, Cyanide kennelijk, was haar voor. Ze rende naar haar mentor en Wren keek walgend naar het tweetal. Ze begon weer onzin te praten, zeggen dat ze Mitte was en dat ze haar dochter was. En de vos, die vervloekte vos. ‘Day! Day jaag haar weg, ze is gestoord!’ riep Wren smekend naar haar mentor. Hij had het toch wel door? Geen enkel woord die uit haar mond kwam was logisch.

Day voelde een mengeling van verademing en scherp medelijden toen hij Cyanide terug zag schrikken. Wren was veilig, maar Cyanide, ach, arme Cyanide, haar zielenpijn pijnigde hem. Tot zijn opluchting zag hij herkenning in haar grasgroene ogen. Day hoorde zijn naam van twee kanten. Van Cyanide, wiens gedachten leken te kronkelen als een in het nauw gedreven adder, wankelend tussen liefdevolle woorden en onbegrijpelijke angst. En dan Wren, die een dergelijke twijfel niet kende en haar oordeel klaar had. Day zou graag naar haar luisteren om haar gerust te stellen, maar natuurlijk kon hij de verwarde poes niet wegjagen. Hij deinsde niet terug toen ze zijn kant op stoof en zich aan hem vastklampte. Days blik schoot vlug over het veld - geen vos te zien. Zijn gouden blik gleed terug naar Cyanide. "Niet bang zijn. Kalm maar, er is geen vos hier", miauwde hij, zijn stem zacht, diep, geruststellen. Mitte. Zijn gedachten flitsten terug naar hun vorige gesprek. Stelen mijn kinderen van me, had ze gezegd. De sterren. De vos? Day wierp een geruststellende blik op zijn To-be. "Ze is verward, Wren, niet gestoord. Geen zorgen, ik los dit wel op, er hoeft niemand verjaagd te worden", zei hij, waarna hij zich op zachte, kalme toon weer tot Cyanide richtte. "Er is sprake van een misverstand. Dit is niet Mitte, dit is Wren. Zij hoort bij de Tribe, net als ik. Ze lijkt op je dochter, maar ze is het niet, zie je?" Hij hoopte dat ze als ze nog eens beter keek, ze zou zien dat ze zich vergiste, al hield Day zijn hart vast voor wat die realisatie teweeg zou brengen. Haar woorden waren vreemd en ongeordend, maar er viel een onaangename betekenis uit te herleiden. Cyanide was haar dochter kwijt en hield nu enkel een illusie vast. Verbreek die droom en ze kwam opnieuw met lege poten te staan.

Uitgestrekt op de koude rotsen klemde ze zich vast aan zijn poten, smekend. Los dit op, Day. Breng alleen vandaag geen nieuwe dag, enkel het zoete verleden. Snapte hij dan niet dat ze gewoon met haar kindje wilde zijn? "Niet bang zijn. Kalm maar, er is geen vos hier" ze keek hem aan in zijn gouden ogen, waar de zon zelf in gevangen leek te zijn. Iets in zijn houding wist haar te kalmeren, ondanks de rottende stank van vos en bloed en dood die haar neus voor altijd vulde, ondanks dat het haar eigen meisje daar was die haar toe schreeuwde om weg te gaan. Cyanide wist haar rochelende adem iets te kalmeren en trok zich stapje bij stapje een beetje achteruit, twijfelend zijn poten loslatend. Hij sprak, maar ze wilde zijn woorden niet horen. Ineengedoken zat ze daar, haar oren in haar nek en haar opengesperde groene ogen gleden af van Wren naar de leeuw die haar gered had. "Er is sprake van een misverstand. Dit is niet Mitte, dit is Wren. Zij hoort bij de Tribe, net als ik. Ze lijkt op je dochter, maar ze is het niet, zie je?" leugens, leugens! Ze siste iets onverstaanbaars en de haren op haar rug kwamen overeind, enkel om weer te dalen toen ze in de ogen van Wren keek. "Blauw..." sputterde ze enkel, haar stem droog en hol van een oud, vastgekoekte pijn. "Waarom staat de hemel in haar ogen? Waarom de hemel!" jammerde ze zachtjes, haar staart zwiepte over de rotsen heen en al het stof bleef in haar klitten hangen. "Mijn meisje, oh, mijn mooie meisje. Laat haar mijn meisje zijn, Day, Day of New light. Ze moet toch ergens zijn..?" haar woorden waren hakkelend uitgesproken, haar stem gebroken. Zijn woorden droegen waarheid, hij had haar eerder gered. Waarom zou hij die verdoemde Wren niet haar meisje laten zijn? Het rood uit haar vacht wissen, de hemel uit haar ogen...

Wren haatte dit gevoel. Ze was nog nooit bang geweest. De bergen waren haar thuis, en geen monster die erin leefde zou haar ooit pijn kunnen doen. Want het was de bedoeling dat ze de beste cave-guard ooit zou worden! Geen puma, arend of valk zou daartussen komen. Maar toen kwam dit monster, die niet eng was omdat hij je kon verscheuren. Nee, ze was eng omdat ze niet klopte, en dat was iets wat nog nooit eerder in Wrens brein was ontstaan. Ze klopte niet en ze was onvoorspelbaar. Ze was stuk. En Wren wilde haar weggooien. Maar in plaats van dat Day naar háár luisterde, zijn to-be en tribegenoot, luisterde hij naar het gestoorde wijf. Ze drukte haar oren in haar nek en siste naar de trol. Haar vertrouwen in Day werd hierbij ook geschaad. Waarom kwam hij niet voor haar op? Day mompelde nog lieve woordjes, dat ze in de war was. Was dat niet hetzelfde als gestoord? Ze deinsde nog een paar passen achteruit. Day sprak tegen de poes die siste als een slang, en opeens waren hun blikken weer gekruist. Haar ogen werden weer groot, haar staart sloeg wild heen en weer. Ze klemde haar kaken op elkaar, waarna ze weer begon te jammeren als een kitten die haar zin niet kreeg. Wren snoof eens luid. Ze was niet van haar! ‘Nou, ík ben haar niet en ze is niet hier. Dus ga ergens anders zoeken!’ Als Day haar niet weg zou jagen, dan zou ze het zelf maar moeten doen! Oh, en ze zou dit aan haar moeder vertellen. Die zou toch wel haar kant kiezen? Ze keek nog eens wanhopig naar Day. Hij zou haar niet meenemen naar de grot, toch? Daar dacht hij toch echt niet over na?

Cyanide leek een klein beetje te kalmeren, al bleven haar groene ogen rusteloos. Er sprak zo veel pijn uit haar stem, zo'n diep verlies dat het voelde alsof hij zelf iets verloren had. Dit was wat ongetroost verdriet met een kat kon doen, dit was wat eenzaam geleden rouw van een kat kon maken. Hij kon het zien, de wonden die open als de dag dat ze waren ontstaan lagen te rotten in haar ziel. Het maakte haar ziek. Het moest zo veel pijn doen. Ze wilde alleen maar haar dochter terug. Maar Wren was haar dochter niet. "Wren is al iemands meisje, Cyanide", miauwde hij zacht. Ze kon de hare niet zijn. Het deed zo veel pijn.
Wren leek het niet te zien, niet te voelen. Haar woede sneed door de lucht en Day wist dat er angst achter zat. "Wren, ga maar naar de grot, ik handel het hier wel af", miauwde hij en zond een geruststellende glimlach naar zijn to-be. "Ik kom snel." Cyanide had Wren angst aangejaagd, en hij wilde zijn To-be liever niet te lang alleen laten nadat ze zo was geschrokken, maar het was voor nu het belangrijkst om afstand tussen de twee poezen te creëren, voor Wrens veiligheid en Cyanides gemoedstoestand. Wren zou veilig zijn in de grot. Cyanide... kon nog niet alleen gelaten worden. Ze had hulp nodig. Ze had zijn hulp nodig. "Rustig maar, Cyanide. Vertel me eens over je meisje, vertel me over Mitte", nodigde hij haar uit, terwijl hij tussen haar en Wren in ging staan, proberend haar blik te vangen en haar aandacht weer van Wren naar hem te verplaatsen. Praten, praten kon altijd helpen. Misschien kon hij haar gedachten ombuigen van het donker naar het licht, van het verlies naar de goede herinneringen.