Serpent heart hid with a flowering face

De grijze kater lag in het kamp voor zijn den, op de plek waar hij wist waar de zon perfect raakte zodat hij zijn vacht hiermee kon laten verwarmen. Toch voelde hij de zon maar nauwelijks, zijn kop was verward en omringt met mist. De sterren schreeuwde en waren compleet stil. En die slang. Ieder moment dat hij alleen was durfde hij te zweren sterrenschub te zien, een glans van zijn hemelsbezaaide huid. Glippend door de bossen, zijn ogen starend naar hem, verwachtingsvol. Maar het was alsof de zwaarte van zijn halsband hem tegen hielt om op te staan en zijn vriend en vijand te volgen. Toch kreeg hij het niet over zijn hart om de halsband af te doen, het laatste wat hij van haar had. Daarbij was de band rond zijn nek echt, en sterrenschub, of hij van de nacht kwam of enkel fantasie kon hij niet zeggen. En de domme kat zat daar nu tussenin, op dezelfde manier hoe hij tussen clans in zat. Waar Shadowclan en Bloodclan beiden geen thuis voor hem waren. Nu kon hij de luxe van twijfel nog veroorloven. Maar hij wist hoe het ging. Zelfs al was deze aanval geleid door zijn beste vriend, het zou niet stand houden. De clans maakte zo veel onheil mee en altijd overkwamen ze het. Hij kende de kracht van Starclan, en de sterren buigen niet. Hoe hard je ook rende, hoe hard je ook vocht, hun overwonnen. En oh de oude medicine cat hadden beiden gedaan. De kater keek op vanuit zijn plasje zelfmedeleiden toen een Bloodclanner hem benaderde. Hij deed hem denken aan een konijn. En hoewel die beesten zijn favoriete maaltijd waren, rook deze al rot voor hij zijn tanden erin had kunnen zetten. Toch zat wantrouwigheid hem in niet de aard, en bij de houding van de ander en diens vredesoffer bleef hij dan ook kalm liggen. Zijn helder groene ogen ontmoette de blik van de ander, en hij knikte, al kon hij niet genoeg liegen om te glimlachen. Orchis, noemde de ander zichzelf. “Ah, dat is heel erg aardig van je Orchis, dankjewel” Sprak hij vriendelijk toe, iets in zijn stem warm en vaderlijk. “Mijn naam is Acefray” Kort dacht hij aan wat Brat hem had vertelt, maar goed, voor nu was hij nog Acefray. Zonder een assessment te hebben afgelegd was hij immers niet eens een member. Hij zat nu in limbo, tussen twee werelden in. Wie weet wat de wereld van Orchis hem zou brengen, mogelijk een nieuwe naam. Maar zolang het kon klemde hij zich hopeloos vast aan alles wat hij kende. Zijn naam. Zijn plek in de zon voor zijn den. De halsband van zijn partner. En zelfs sterrenschub nam hij voor lief. "Laten we vogel delen"

De vreemde konijn-kat tegenover hem leek wantrouwen te voelen bij zijn aanbod, iets wat hem deed denken aan de blik van een apprentice die niet zeker wist wat hij moest doen in een situatie. Waarom wist hij ook niet, maar ergens deed deze kat hem gewoon denken aan een jongetje dat verdwaald was. Al kon dat ook komen omdat vrijwel iedereen een leeftijd droeg die zijn eigen kinderen ook had, waardoor vergelijken heel makkelijk werd. Acefray pakte de vogel simpel vast met zijn muil en poot en scheurde het door middel, met het soort gemak dat iemand zou doen met een blaadje. De kater was groot, lomp en sterk, iets wat snel over werd gebracht in zijn handelingen. Zonder enige twijfel pakte hij het grootste stuk en legde deze voor de ander weg, voordat hij met smaak aan zijn eigen stuk begon, geen tegenspraak duldend. Kort likte hij zijn lippen schoon voordat hij begon met praten. “Wilde je over iets praten, of iets weten?” De meeste andere Elite katten waren namelijk niet zo gastvrij als dit, en hoewel zijn hartje zeker deze Orchis het voordeel van de twijfel wilde geven, wist hij ondertussen wel beter. Al voelde hij weinig angst voor deze kater, of ieder andere kat voor wat het waard was. Alles was ontnomen, hij had niks te verliezen van waarde. Misschien dat dat gevoel later een soort vrijheid zou geven, maar voor nu was ontklemmend en absoluut verstikkend. Ace vroeg zich af of hij ooit nog vrij adem zou kunnen halen. Na een zuchtje om zijn eigen onrust klopte hij met zijn staart op de grond. “Kom zitten, het is goed om eens gezelschap te hebben”

Hij begon ondertussen het een en ander door te krijgen over Bloodclan. Zo waren ze blijkbaar allemaal sociaal niet al te bekwaam en was vriendschappelijkheid maar vreemd tot ze. Dat was niet erg, daar konden ze zeker nog wat over leren… maar ergens vond hij het wel een beetje zielig. De manier hoe Orchis maar ongemakkelijk leek en zo twijfelde, de vraag die volgde. Hij keek ontspannen terug. “Nee Orchis, ik hoef niks van je. Als ik iets van je wil zou ik dat wel vragen” Probeerde hij uit te leggen, al was hij niet zeker of dat concept ooit door zou dringen. Het liet hem denken dat hij misschien zijn geluk toch ergens anders moest zoeken. Maar het hele idee om alleen te zijn gaf hem zo veel angst… Met Cobra klikte hij wel, dat was een goeie vent. Maar als dat de enige was die hij als vriend kon benoemen dan had hij misschien net zo veel kansen om gewoon de wereld in te trekken. Hij kende nog een rogue groep… misschien daarheen? Misschien er zelf een beginnen? Hm, de kater begon van zijn vogel te eten, niet al te veel aandacht op Orchis leggende. Als die wilde praten dan zou hij dat wel doen, hij had in ieder geval de optie gegeven. “Nou mijn naam ken je al, ik ben 51 moons, vader van 19” Hij kon het nu zeggen, eindelijk zeggen hoeveel kinderen hij had, en dat maakte hem trots. Al zijn babies waar hij zielsveel van hielt en nu ouderschap over kon eigenen, “38 moons daarvan ben ik medicine cat geweest” Zo’n lange tijd een beroep doen wat hij nooit gekozen had. Waar hij nooit respect of dank voor had gehad. Zijn blik verduisterde. “Ik verzamel kruiden en droog ze, en wanneer iemand ziek is of gewond gebruik ik die om ze te genezen. Verder kon ik met de doden praten” Kon. De sterrenhemel zou hem nu niet meer ontvangen, nee. “Hun waarschuwde me over dingen die zouden gaan gebeuren. Maar ze waren wel altijd moeilijk.”