But no such winds blow hither,

Tall hoefde niet terug, blijkbaar had hij alles al gedaan wat hij moest doen. Het was ook niet alsof hij zometeen ook nog terug zou kunnen gaan. "Het is ook niet alsof je zo nog terug kan gaan." Een zwakke glimlach speelde om zijn lippen. Hij moest dit doen, als hij dit nu niet deed, dan zou hij het waarschijnlijk nooit doen. "Tall," Begon hij rustig. "Hierbij verban ik je van Shadowclan vanwege verraad." Hij had misschien zijn leven gered, ook al was hij er nog niet helemaal van overtuigd dat hij er echt blij mee moest zijn. Maar het was simpelweg niet anders, dit was hoe het moest zijn. "Dus tot aan de grens kan, als je zeker wilt weten dat ik deze levens niet weg gooi." Niet dat dat het plan was. Hij keerde zich langzaam in de richting van het Shadowclan gebied en merkte dat de ander dat ook deed en wat zei. "Alles heeft een reden?" Herhaalde hij de woorden. "Wat was jouw reden?" Het was hem nog steeds niet helemaal duidelijk tenslotte.

Acorn had blijkbaar het idee dat hij het duidelijker moest maken dan hij al had gedaan, en Tall kon niet anders dan in de lach schieten om de dramatische blik van zijn deputy. Al zuchtte hij even met een waterige glimlach toen hij de uiteindelijke woorden hoorde die ze allebei aan hadden voelen komen. Hij knikte langzaam en slikte de brok uit zijn keel. Nog wel mee tot de grens, en met dezelfde glimlach knikte Tall en zette de pas erin. "Wat officieel," Wist hij te zeggen, en keek naar waar hij zijn leven geleefd had. Misschien was het beter, nu was het afgerond, was de keuze voor hem gemaakt. "Het is beter zo," Hij zei het tegen hun beiden, al deed het hem meer pijn dan hij gedacht had. Zijn blik ging naar Acorn. "Ik wil niet terug weet je, maar alsnog zal ik het missen," En hij schoot in de lach. "Maakt dat me een gekke kat? Misschien," Wat was er nog voor hem? Wat was er ooit voor hem geweest? Het ging nu over zijn reden voor alles, en weer glimlachte hij weer. "Jullie," Antwoordde hij simpelweg, en schopte een steentje weg. "Verandering," Een korte zucht maar zijn ogen twinkelden weer. "Weet je, ik weet dat je niet weet of dit de goede weg voor je is, maar Shadowclan kan zich geen betere leider wensen," En hij keek zijn deputy aan, ondeugd in zijn ogen. "Al zul je voor mij altijd deputy blijven," Maar het geheim van de levens was voor eeuwig veilig bij Tall, en de verwarring, en de angst. "Als je wil zeggen dat je me vermoord hebt mag dat," Het kon helpen de clan te sussen. "Eigenlijk, je mag alles zeggen," Zijn blik nu serieus, er bleek nog zoveel wat hij met deze kat wilde bespreken, en bijna kon het niet meer, en het voelde zo definitief en eng. "Ik kan je niet meer helpen daar Acorn, maar alles wat ik wel kan doen, daarin zal ik er voor je zijn," Als Shadowclan ooit hulp nodig had, als Acorn ooit hulp nodig had, als .. Als Pepper opgroeide. Als Slate eindelijk een partner vond, haar kittens groot werden. Als Wolf deputy werd - want dat werd ze. Tall was er zeker van. Plotseling merkte de kater dat er een traan viel, en hij grinnikte, wat een sentimenteel gezeik. Alleen omdat hij de clan waar hij geboren was, welk bloed door zijn aderen stroomde, niet meer mocht zien. Wat. Een. Gezeur.

Officieel was het zeker, maar dat maakte duidelijk waar ze stonden hier. Dit was de laatste keer, hierna zou dit niet meer kunnen. Dan moest hij terug naar Shadowclan, een plek waar Tall nier meer zou kunnen komen. De ander begon over hoe hij het zou missen, ondanks dat hij niet terug wilde en misschien kon hij dat ook wel begrijpen. Hij liet toch dingen achter. Alles was blijkbaar voor verandering geweest, maar eerlijk had hij liever geen verandering gehad. "Het had zoveel makkelijker gekund," Dat was het tenslotte. Alles had zoveel makkelijker gekund. Hij zou de clan leiden, maar of hij een goede leider zou zijn was maar de vraag, beter dan Tall in ieder geval, maar hoe leidde je een clan die je niet eens vertrouwde? Hij liet zijn blik kort naar Tall gaan toen deze sprak en merkte de traan op die viel. "Of ik een goede leider ben zal moeten blijken en ik zie wel wat het handigste uitkomt met wat ik zeg." Het was nou eenmaal niet zo simpel. "Tenslotte zal ik eerst de troep moeten opruimen die jij daar achtergelaten hebt." Hij knikte kort in de richting van het shadowclan territorium. "Maar dat is wat ik altijd al heb gedaan eigenlijk als je deputy." Alles rechtzetten wat Tall misdaan had. Hij was het ondertussen wel gewend, maar deze keer was het anders, hij was niet zo sterk meer. Maar toch was het een kwestie van alles verbergen achter een masker, niemand hoefde dit te weten.

De sfeer was anders, met elke stap richting het territorium leek Acorn zich te verharden. Tall uit zijn leven te sluiten. Geïnteresseerd luisterde de kater naar de woorden van zijn deputy, naar de zinnen die zo weinig betekenis droegen omdat ze te vaak gezegd waren. Hij glimlachte even bij de laatste woorden, en keek verontschuldigend naar de ander. "Ja zo ging het wel he?" Maar aan de andere kant, niemand was het ooit eens geweest met zijn leiderschapstechniek, hij haalde zijn schouders op. "Afscheidscadeautje, hierna hoeft het nooit meer," En Tall grinnikte. Maar keek daarna serieus naar zijn deputy, en ging even voor hem stilstaan, de ander tot een halt roepend met zijn lijf. Zijn blik open en zonder grappen. Deed 'ie niet vaak, maar het voelde alsof het nodig was. "Ik vraag niet dat je me vertrouwd Acorn," Dat had hij waarschijnlijk verspeeld, "Misschien ooit, maar niet nu, dat kun je niet," Hij glimlachte zacht. Ze kenden elkaar. "Maar sluit niet iedereen uit. Ik handelde alleen, en vrijwel iedereen was toch al tegen me, geef ze de kans, het is de mooiste clan van allemaal." En hij had hem kapotgemaakt, zodat het beter kon worden. "Misschien kon het makkelijker," Beaamde hij nu, na een stilte, en keek eens langs zijn deputy. "Daar ben ik nooit goed in geweest," Maar nu was Acorn hier. "Ik ga je missen," Nog steeds een serieuze blik.

De kater slikte, en besloot er maar gewoon voor te gaan. Niet geschoten was altijd mis, en bovendien was het onmogelijk nog meer fout te doen dan hij al gedaan had volgens de ander. "We hebben te weinig gepraat, ik heb je nooit gezegd hoezeer ik je waardeerde als deputy, hoe je mijn favoriete persoon was om grappen mee uit te halen, hoe blij ik was dat je me soms steunde in een plan wat ik had en in hoeverre ik de drang voelde goed te doen in jouw ogen," Een glimlach kon er nu wel van af, Tall voelde zich zo oud nu hij terugkeek. "Jij wist hoe dingen werkten, hield me in het gareel, zorgde ervoor dat ik niet een of andere domme dood zou sterven en je leidde de clan terwijl ik onzin verkondigde," Ja, Tall had ook wel dingen gedaan, maar Acorn had hem gebalanceerd. "Nu heb ik je ultiem teleurgesteld," Even zwakke glimlach, een onzekere blik. "Naja, misschien wil ik wel gewoon zeggen dat het me spijt," Niet zijn daden, maar het gevoel van Acorn. "Ik had het je zo graag uitgelegd, het zo graag met je gedeeld," Hij had zo graag die trotse blik willen zien over het planwerk wat Tall gecreëerd had, de oneindige mogelijkheden die de kater had gezien. Het had niet zo mogen zijn. "Sorry Acorn, voor alles," En voorzichtig naderde hij de ander, en begroef - waarschijnlijk voor de laatste keer - zijn neus in de vacht van zijn deputy. Herinneringen aan vakanties, eindeloze gesprekken, ceremonies waarin hij hem elder maakte, vuurvliegjes kijken, het begin waarin Tall alles foutdeed en Acorn overal opdook om de clan in het gareel te houden. Even grinnikte Tall, maar liet hem toen gaan. Zijn deputy. All grown up, en toch was het Tall die het meeste geleerd had.

Het was niet alsof alles goed zou zijn al hij een masker opzette en deed of alles goed was. Hij wist dat en Tall moest het ook weten. De ander ging voor hem stilstaan, waardoor hij niet veel keuze had dan om zelf ook stil te staan en naar zijn woorden te luisteren. Zijn blik ging nog kort naar het Shadowclan territorium voor deze weer op Tall viel. Tall leek in de afgelopen dag serieuzer te zijn dan hij in zijn hele leven was geweest, maar hij nam het voor lief op het moment. Het betekende dat de ander misschien toch echt serieus was voor eens. Maar nee, vertrouwen zou hij Tall waarschijnlijk nooit meer kunnen. Hij begon over hoe Tall alleen had gehandelt eb de rest er niks mee te maken had. Toch als hij heel eerlijk was geloofde hij dat niet, wie weet wie allemaal de kant van bloodclan had gekozen in de tijd dat hij weg was. "Je weet niet wie er voor Bloodclan hebben gekozen terwijl we weg waren, dat kan iedereen geweest zijn." Het was iets dat hij zeker zou vragen aan de clan, vragen of er katten waren die de kant van Bloodclan hadden gekozen in deze tijd. Maar hoe ironisch het allemaal ook was, hij zou Tall ook missen, ook al had hij het liefste dit gevoel niet gehad. "Ik jou ook, hoe graag ik ook zou willen van niet." Het was een gevoel dat hij helaas niet had kunnen sturen, maar alles wel zoveel erger had gemaakt.

Het werd al snel duidelijk dat het masker nog een keer zou breken, nog een keer de emoties zou laten doorschemeren die er waren, want Tall moest sentimenteel gaan doen en zijn excuses aan gaan bieden. "Uiteindelijk heb ik mijn eigen leven nu gered door jou te helpen." Sprak hij zachtjes. Ook al was dit dan mogelijk ook nooit gebeurd. "Je was irritant als leider, dat was zeker, maar toch ben ik voor je gevallen blijkbaar. Maar het komt goed." Dat hoopte hij tenminste. Hij hoopte dat alles goed zou komen, maar iets vertelde hem dat alles ook zo mis zou kunnen gaan. Hij drukte zijn neus nog eenmaal in de vacht van Tall, zijn geur in zich opnemend. Het zou de laatste keer zijn, dit was het echt. Dit was het laatste beetje dat hij zou laten zien voor hij weer verder moest. "Laten we hopen dat ik niet doodga voor wat jij aangericht hebt." Hij had nu geen leger om mee te nemen, nee, hij was alleen. "Want nu moet ik dit alleen doen." Hij was nerveuzer dan hij wilde toegeven en de last die op zijn schouders lag voelde zwaar. Het was nu aan hem, er was geen twijfel meer over mogelijk.

Bijna wilde hij zuchtte vanwege de reactie van de ander, hem vertellen dat het niets ging worden wanneer hij niemand zou vertrouwen, maar tegelijkertijd was hij hier niet de aangewezen persoon voor. Ja, Tall bemoeide zich graag met alles wat los en vast zat, maar hij kende ook grenzen, en wist dat die van Acorn hier lagen. Toevallig precies bij de Shadowclan grens. Misschien had de ander meer puur Shadowclanbloed in zijn aderen dan Tall. Het zou hem weinig verbazen, en dus besloot hij uiteindelijk voor een kort begrijpend knikje om Acorn's angst te erkennen. Dat was eerlijker dan er een grapje van maken. Bovendien was Tall serieus op het moment.

Na zijn korte sentimentele uitbarsting leek zijn deputy even te ontdooien, kort, met een kleine glimlach op zijn gezicht hoorde Tall de woorden - moest bijna grinniken toen Acorn het op zijn eigen manier toch zo wist te draaien dat Tall matige schuld had, en nog eens zijn gevoelens uitte. Hierbij schuifelde Tall even met zijn poten over de grond. Bij de opmerking dat het goed zou komen keek hij echter verbaasd op en schoot in de lach, "Nee zeg Acorn, heb ik je dan toch een beetje aan kunnen steken met mijn optimisme?" Er lag een lach op zijn gezicht, maar zijn ogen toonden dat hij de ander begreep, dat het niet makkelijk zou worden maar dat het beter was. Wat een cliché, Tall haatte clichés, en nu was hij er onderdeel van. Toch belette dat hem er niet van nog eens zijn neus in de vacht van de ander te duwen, "Je hebt gezien hoeveel steun je hebt van Starclan Acorn," Mauwde hij zacht, "En hoewel ik er niet fysiek bij ben, sta ik altijd ter beschikking," Ja hij was verbannen, maar soms was dat nog handiger dan een clankat. Tall had geen regels en loyaliteit meer, behalve jegens zijn vrienden. Het beviel hem prima. "Als iemand dit kan ben jij het," Mauwde hij nog eens, en keek in de ogen van zijn deputy. De leider van Shadowclan. Een grijns kwam op zijn gezicht, "Plus, het is onderdeel van mijn plan, en mijn plannen werken doorgaans," Wat, zeg wat je wil, toch best wel waar was.

Behalve dan dat hij nu afscheid moest nemen, en daar geen formule voor kende. Niet weg wilde. Ook niet terug, Shadowclan was niet meer van hem en hij niet meer van Shadowclan, maar het idee nu alleen op pad te gaan. Het gaf hem naast het gevoel van vrijheid ook wat gezonde angst. Wie wist waar hij heen zou gaan. "Acorn," Mauwde hij nog zacht, en keek de ander onderzoekend aan, met een vragende blik. "Ik weet dat je me niets verschuldigd bent," Maar één ding, zou hij het kunnen wagen nog één ding van zijn deputy te vragen? Van de leider van de clan? Het was niet alsof Tall hem ooit nog problemen zou geven hierna. "Maar.. kan ik afscheid nemen van een kat?" Niet op het territorium, hij zou het aan de grens doen, maar hij moest haar nog even zien. Na haar hele leven omgegooid te hebben, en haar dan zo verlaten, terwijl de poes er ook niets aan kon doen dat Tall had besloten dat het zo moest gaan. Hij keek berouwvol naar Acorn, zijn oprechtheid tonend. Hij had hier niets te zoeken, behalve dat.

Hij zou dit alleen moeten doen en Shadowclan hopelijk niet teleurstellen. Ook al was hij stiekem bang dat ze hem wel teleur zouden stellen, allemaal, stuk voor stuk. Maar misschien moest hij gewoon geen verwachtingen hebben, misschien was dat wel het beste. "Ik kan nu niet zeggen dat je plannen altijd zo goed werken." Sprak hij heel eerlijk. Er waren ook zeker momenten geweest wanneer het niet goed gegaan was. Misschien wilde Tall dat zo snel niet toegeven, maar het was wel zo. Maar dit zou de laatste keer zijn, de laatste keer voor alles misschien wel nog een keer mis zou gaan.

Alleen leek het erop dat Tall hem niet ging laten gaan zonder een moeilijk voorstel eerst te doen. Wa moest hij hier nu mee? Dit kon hij eigenlijk niet toestaan wist hij, niet als de rest van de clan erachter zou komen met wat hij van plan was, maar hij hield van de kater voor hem, kon hij hem dit echt niet gunnen? Of misschien met iets ervoor terug vragen? Hij had geen idee waar Tall van plan was naartoe te gaan, maar hij zou misschien voor een ding kunnen vragen als de kater daar ooit zou komen. "Als je iets voor me terug doet." Het was namelijk niet alsof hij dit zelf snel zou kunnen doen, hij zou vast zitten bij Shadowclan voorlopig, ongeacht hoe graag hij wilde gaan. "Southernwolf, hij had het over mijn bloed dat in de bergen zou vloeien nu." Begon hij rustig. "Ik vermoed kittens van hem, maar er is geen manier hoe ik daar nu achter kan komen voorlopig. Ik kan Shadowclan niet achterlaten binnenkort." Hoe graag hij dit ook zelf zou willen uitzoeken, hij zou het pas over wie wist hoeveel moons kunnen doen. "Mocht je naar de bergen gaan, zou je ze dan willen zoeken en mocht je ze vinden, zou je ze over me willen vertellen? Dat ze ook familie hier hebben als ze zouden willen?" Hij was niet van plan de kittens bij hun moeder weg te halen, maar als ze wilden, dan waren ze toch zijn vlees en bloed. "Ik denk dat de moeder een oud-shadowclanner moet zijn, Southernwolf zou niet buiten de clan gegaan zijn." En dat gaf hem een idee van wie, maar hij hoopte ergens dat ze het niet was. Dan had hij namelijk mogelijk zijn eigen kleinkittens verbannen. "Ze zou niet moeilijk te vinden moeten zijn met die informatie. Maar dit is alleen als je daar naartoe mocht gaan." Wie weet ging de kater wel een hele andere kant uit en vroeg hij dit nu voor niks.

Hij reageerde op het ongeloof van Acorn met een rol met zijn ogen. Alsof er ooit een plan was geweest wat niet precies zo uitpakte als Tall voorspeld had of als waar hij rekening mee gehouden had. Misschien dat zijn deputy het zo wilde zien, maar de oud-leider weigerde. Hij haalde trots uit zijn onmogelijke planningen en goede uitvoeringen. Aan de andere kant liet hij de opmerking voor wat het was, en deed een poging Acorn welwillend te stemmen. Grote verbazing was op zijn gezicht te lezen, evenals puur enthousiasme, toen de ander instemde zolang als dat Tall iets voor hem terug zou doen. Met stijgende verbazing hoorde de kater de opdracht aan en trok een wenkbrauw op. Dit was intens, de bloedlijn van Acorn opsporen, in de bergen, laten weten dat ze familie hadden. Met een schuin hoofd keek hij naar de grote, vermoeide kat voor hem en glimlachte even. Een avontuur! "Prima," Mauwde hij simpelweg, "Dan wordt dat mijn eerste bestemming," Hij had toch weinig beters te doen, en kon zich wel vinden in de ruil. Zelfs als Acorn hem niet had toegestaan afscheid te nemen had hij het nog gedaan, hij stond bij zijn deputy in het krijt en eerlijk is eerlijk: het klonk ook gewoon als een leuke opgave. Het zou zijn gedachten even van de clans afhalen, tijd geven het verleden achter zich te laten.

Nog eens knikte hij, en keek toen met een kleine glimlach in de ogen van Acorn. "Ik zou graag afscheid nemen van Slatefur," Een van de weinige katten om wie hij oprecht treurde haar achter te laten zoals hij deed. Was het erg, dat hij Pepper niet noemde? Dat hij geloofde dat het beter was voor de jonge poes hem niet meer te zien? En, was het dan niet net zo erg dat hij te egoistisch was om Slate hetzelfde te gunnen? Aan de andere kant had hij zijn mind made up, en was dit iets wat hem zou helpen zijn clan de rug toe te keren. De kans dat ze hem wilde zien was klein, maar Acorn zou wel wat bedenken. Ze hadden een deal after all.

Tall stemde in met zijn voorstel, ondanks dat het zou betekenen dat de kater helemaal naar de bergen zou moeten gaan. "Dan hebben we een deal," Sprak hij rustig. Hij had ergens verwacht dat Tall om Pepperpaw zou vragen, maar dat was niet het geval, het was Slatefur. "Je wilt Slatefur zien? Niet Pepperpaw?" Dat ging nog een lastige dobber worden. Hij zag Slatefur hier niet zo snel mee instemmen, dus hij hoopte maar dat hij haar kon overtuigen. "Je weet dat je het me niet makkelijk maakt?" Pepperpaw was zoveel makkelijker geweest, maar klagen kon hij nu ook niet echt. Het zou Slatefur gaan zijn. Hij liet zijn blik nog een keer naar Tall gaan, voor hij deze op het Shadowclan territorium richtte. "Ik zal mijn best doen haar hier over een week te krijgen als alles goed gaat." Dat zou genoeg tijd moeten zijn. "Dan is dit denk ik waar we onze eigen weg moeten gaan." Nee
dit was niet makkelijk, maar het moest. Hij had wat te doen.

Bijna sprong hij vrolijk rond toen de ander duidelijk maakte dat ze een deal hadden, maar besloot sort of serieus te blijven en knikte dramatisch naar de andere kat. Bij zijn reactie op wie hij wilde zien keek hij echter even verbaasd en beledigd. "Nou als je het zo zegt klinkt het erg hard," Want hij wilde Pepper wel, maar, hij wilde Slate doei zeggen en Slate zou nooit komen als hij het persoonlijk zou vragen. Pepper wel. "Wanneer heb ik het je ooit makkelijk gemaakt?" Schoot hij dan ook in de lach in de reactie op Acorn, maar kon zijn enthousiasme bijna niet inhouden toen deze alsnog de deal aannam. Een week, een week gaf Acorn zichzelf. Tall zuchtte even, een week wachten, en hij was al zo ongeduldig, maar knikte vervolgens. Al keek de kater even verschrikt op toen dit het bleek te zijn, zijn blik weer naar zijn poten, pijn in zijn ogen. Even keek hij weer op en duwde zijn neus in de vacht van de ander. "Ik heb geen woorden meer, maar je draagt mijn levens, je weet wat ik denk, wat ik voel, kent me misschien wel beter dan ieder ander, Acorn," Hij zuchtte even en keek de ander in de ogen. "Vergeet me niet," Wat egoïstisch. "Zoals ik jou niet zal vergeten," Geen tranen. Wel pijn.

De ander dacht misschien dat Pepper hem misschien nog persoonlijk gedag zou komen zeggen, maar dat zou niet meer kunnen gebeuren na wat hij van plan was. Dit zou de enige en laatste mogelijkheid zijn die Tall nog had om met iemand van Shadowclan nog te spreken. Dat hij daarbij voor Slatefur had gekozen was dan ook zeker een verrassing, maar het was niet anders, hij zou zijn best doen. Hij zou Slatefur hier proberen te krijgen over een week, hoeveel moeite het hem waarschijnlijk ook zou gaan kosten. "Ik kan je niet vergeten, ook al zou ik het willen." Sprak hij met een kleine glimlach en drukte kort zijn neus ook in de vacht van de ander. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat dit zou kunnen. Zodra hij die grens over ging moest hij de leider zijn die iedereen hem verwachtte te zijn. "Ik zal mijn best doen Slatefur hier te krijgen over een week, anders kom ik alleen." Hij ging de ander niet laten wachten voor niks, nee, dat zou hij Tall niet aandoen. Hij was niet goed in afscheid nemen, dat was wel duidelijk nu. Hij had namelijk geen idee wat hij nog meer kon zeggen nu. "Ik zal dan maar eens gaan." En met die woorden draaide hij zich weg van Tall, weg van wat nooit zou kunnen zijn en zette de eerste paar stappen het Shadowclan territorium in.

Onderwerp: Re: But no such winds blow hither,