De kou die door de wind werd meegenomen drong zelfs de apprentice den in. Gorsepaw lag strak opgerold in zijn nest. Hij was erg schraal, zijn vacht was dof en hij probeerde niet te rillen. Af en toe stoof weer wat sneeuw naar binnen en probeerde hij het niet te voelen. Hij was gewoon koud en hij kon niet wachten totdat het ooit weer warm zou worden. Een kuchje kwam uit zijn bek. Hij werd hier nou ook niet echt bepaald warm van. Misschien als hij in beweging kwam dat het bloed weer door zijn lichaam ging stromen. En bovendien moest hij maar eens wat vangen, want hij weigerde wat te eten voordat hij een keer wat nuttigs had gedaan. Gorsepaw kwam uiteindelijk uit zijn nest, keek nog even in het nest naast hem of Heatpaw er was, maar die was ook al verdwenen. Hij zuchtte en hield zijn ogen half dicht tegen de sneeuw toen hij zijn den uit kwam lopen. En vlak daarvoor zat zijn vader. Hij liep praktisch tegen hem aan. Zijn bekje viel wat open. Moest hij zijn apprentice hebben? Hij had toch geen apprentice meer? ‘Uh, hoi papa,’ miauwde Gorsepaw stilletjes, waarna hij een hoest weer inslikte. Hij probeerde te lachen. Hij had de afgelopen tijd geprobeerd het zijn vader zo makkelijk mogelijk te maken. Maar het had Gorsepaw zelf niet bepaald gelukkiger gemaakt.

Gorsepaw beet op zijn wangen. Het was vreemd om te proberen alsof alles was zoals het normaal was. Maar hij moest het doen, want hij wilde ook dat het weer zou worden als het vroeger was. Maar helemaal zoals vroeger kon nooit meer, maar het kon wel weer beter worden. Daar geloofde de apprentice in. De storm kon toch niet voor eeuwig duren? Zijn vader vroeg of hij nog veren verzamelde. Hij haalde zijn schouders op. Hij had een mooie blauwe die hij had gekregen van Stagstorm, maar verder was hij al lang niet meer zo creatief geweest. Hij wachtte nog steeds op de belofte dat de bloemen weer zouden komen. Toch vroeg zijn vader of hij mee wilde veren zoeken. Hij gaf een knikje, waarbij zijn gezichtje wat opklaarde. Het was in elk geval beter dan jagen. Hier was hij beter in. ‘Oke,’ miauwde hij toen ook. ‘Dat lijkt me leuk!’

De eerste vraag was een simpele. Dit was iets waar hij makkelijk over kon praten, waar geen consequenties aan zaten. ‘Oh, al een paar! Ik heb al bruine, grijze, gevlekte.. zelfs eentje met heel veel wit!’ begon Gorsepaw te babbelen. Dat was deel van zijn verzameling, al had hij er veel van gebruikt om een cadeautje voor Shadefeather te maken. Maar dat was alleen maar leuk, hij was blij om iets te geven. ‘Oh, en mijn mooiste is een blauwe, die heb ik van Stagstorm gekregen,’ miauwde hij. Hij had uitgelegd gekregen dat het een gaai was geweest. De veer lag nog steeds in zijn nest. Maar blijkbaar was dat het niet het einde van het kleurenspectrum van veren. ‘Een rode? Zijn die er ook?’ miauwde hij met een grote glimlach. Nee, hij had nog nooit een rode veer gezien.

Het was weer zoals normaal, eigenlijk. Zijn hoofd werd afgeleid van alle slechte dingen die gebeurde en hij kon focussen op iets wat hij echt leuk vond! Gorsepaw was nogal de verzamelaar, dol op mooie maar simpele dingen. Een gekleurd bloemetje of veertje was al een schat voor hem. Stallionstar vertelde hem dat hij zuinig moest zijn met zijn blauwe veer. ‘Zal ik doen! Hij is heel mooi,’ snorde hij vrolijk. Hij vertelde vervolgens dat hij moest kijken naar roodborsten of cardinalen. ‘Wow!’ snorde hij dan ook met plezier, en hij zette de achtervolging in op zijn vader, richting de wat meer begroeide gebieden. Zijn gele ogen gingen door het lange gras en naar de lucht, op zoek naar een glimp van rood. Ze hadden eindelijk een missie! Een soort jacht, maar dan niet voor prooi. Hij hupte dan uiteindelijk dan ook iets vooruit, iets verder bij zijn vader vandaan om nog beter te zoeken.