[Starteller search] No one is ever truly gone

Wren was kwaad uit de grot gestormd. Ze haatte iedereen haar. Ze haatte Coyote, ze haatte Spark en ze haatte Day. Ze hadden alle drie al opgegeven, maar zij niet hoor. Nee, ze zou nooit opgeven voor haar moeder. De tranen stroomden nog uit haar ogen, meegenomen door de wind terwijl ze richting het dal rende. Ze wist niet eens precies waar haar moeder voor het laatst was gezien, maar ze was bij de grenzen vertrokken. Dus haar eerste ingeving was naar het dal gaan en alle grenzen bij langs lopen totdat ze maar een spoor van haar opving. Ze zou naar het einde van de wereld lopen om haar terug te halen. Ze kon het gewoon niet geloven, dat haar moeder zomaar weg zou gaan zonder doei te zeggen. Er was vast wat gebeurd. Want.. want dat zou ze toch nooit doen? Ze wist niet eens meer precies of ze verdrietig of boos was. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen. Maar kwaad worden was makkelijk. Kwaad op iedereen die haar tegensprak, op iedereen die haar in de weg zou staan. Turtle was haar gevolgd, ze hoorde zijn pootstappen wel achter haar, maar ze wilde nog niet naar hem luisteren. Ze zou pas stoppen met rennen totdat ze bij de grens was.

Hij was vrijwel direct achter Wren aan gegaan toen ze de grot uitgestormd was. Aan de ene kant om haar dit niet alleen te laten doen, maar aan de andere kant ook omdat hij zelf antwoorden wilde. Hij kon het niet geloven dat hun moeder er maar gewoon vandoor was gegaan zonder hen ook maar iets te vertellen. Dat kon gewoon niet. Maar die gedachte bracht andere mogelijkheden waar hij liever niet over na wilde denken, maar niet kon stoppen. Was er iets met hun moeder gebeurd waardoor ze niet terug kon komen en had Coyote daar iets mee te maken? Zou hij haar ooit nog zien? En wanneer zou er genoegen mee nemen als ze haar niet konden vinden? Niet dat hij van plan was nu om op te geven voor ze haar gevonden hadden. "Wren," Sprak hij dan ook de naam van zijn zusje. "We moeten haar vinden." Hij wilde antwoorden en die ging hij alleen krijgen als ze haar vonden, waar dat ook mocht zijn. Al was het aan de andere kant van deze wereld, ergens was hij bereid om zo ver te gaan. Hij merkte nog een paar pootstappen op achter hem en draaide kort zijn kop om te zien wie het was. Zijn blik was voor een moment verbaasd, want ergens had hij niet verwacht dat Rumble mee zou gaan. "Rumble," Sprak hij dan ook alleen voor hij zijn kop weer naar voren richtte en ondertussen zijn zintuigen op scherp hield om maar hopelijk iets van een spoor van zijn moeder te vinden.

Een stel poten volgde haar. Ze hoorde het drummen op de rotsen toen ze steeds verder naar beneden rende, naar het dal. Niet wetende dat haar moeder in dezelfde tijd naar boven ploeterde. Turtle die haar vlak achter haar volgde mompelde dat ze haar moesten vinden. Duh! Waar dacht hij wel niet waar ze mee bezig was? Ze trok haar blik recht naar voren en antwoordde niet. Maar ze waren niet alleen, want Rumble was hen ook gevolgd. Het was vreemd, maar ook hij kwam. Hij hield niet eens echt van hun moeder, maar misschien had ze zich in hem vergist. Ze was immers moeder van hen alle drie, en dat soorten banden kon je nou eenmaal niet breken. Ze keek naar haar beide broers hoe ze haar weg naar beneden maakte en even had ze een dankbare blik in haar ogen. Ze waren nog steeds een drie-eenheid, een die niet gebroken kon worden.

De zon ging onder maar het deed haar niets stoppen. Haar oortjes draaiden voor ieder geluid, haar ogen scanden de omgeving af, vergetend dat ook nog arenden op de loer konden liggen. Ze zocht enkel naar één bekende vacht. En hoelang duurde het? Hoever waren ze naar beneden gegaan, het dal in, de grenzen op zoekende, voordat ze het dan eindelijk zag. Zie je wel! Ze was er nog wel. Tranen sprongen in haar ogen. ‘Mama!’ gilde ze opgelucht. Ze sprong nog een richel af, voordat ze naar voren snelde en even vertraagde ze haar pas toen ze de geur van bloed rook, waarna ze zich alleen maar sneller naar haar moeder rende. Wat was er gebeurd?

En daar was ze dan. Ze was helemaal gehavend uit. Het leek wel alsof ze van een klif af was gevallen. Haar lichaam zat onder de bloedende wonden. Maar ze leefde nog! Misschien was alles een misverstand, had ze enkel een ongeluk had. Coyote had vast gelogen. Ze miauwde dat ze hen had gevonden en meteen begon Wren ongecontroleerd te snikken. Ja, ze had hen gevonden. Het zou goed komen. Ze zou uitleggen wat er was gebeurd en gewoon weer Starteller zijn en alles was weer zoals normaal. Maar voordat Wren haar neus in haar moeders vacht kon drukken stortte ze plotseling in elkaar.

Wrens ogen werden groot. Alles leek in slow-motion te gaan. Nee, nee nee nee! Ze zou het wel redden. Ze hadden haar niet gevonden om dan voor haar het niet te redden. ‘N-nee, mama!’ kwam er bibberend uit haar bekje, waarna ze eindelijk naar haar toe snelde en haar kopje tegen haar aan duwde. Wren was niet bang voor bloed, dus al snel zat ook haar neus onder het bloed dat uit de wond op Startellers kop stroomde. ‘Mama, het komt goed, we gaan je thuisbrengen,’ miauwde ze gejaagd, waarna ze hulpeloos over het lichaam heen keek en ze tot haar grote angst zag dat haar flanken niet langer meer op en neer gingen. ‘M-mam?’ piepte ze beknepen. Ze duwde nogmaals met haar kop tegen haar schouder en haar blauwe ogen schoten angstig. Haar ademhaling kwam hoog in haar keel te zitten, waar ze snel en hijgend adem begon te halen. Haar hartje timmerde tegen haar borst. ‘Mama word wakker! Het komt goed, het is nog maar een klein stukje. Kom op, mama,’ begon ze te snikken, waarna ze nog harder tegen het lichaam begon te duwen waar maar geen leven in leek te komen. Ze kon niet, het mocht niet. Ze had haar nog nodig. Ze kon niet zonder haar. Wat moest ze zonder haar? Ze keek wanhopig naar haar broers. ‘DOE IETS!’ gilde ze hysterisch. Haar ademhaling ging nog steeds verder omhoog, haar zicht werd wazig. Nee, dit kon haar niet overkomen. Het was nog lang geen tijd.

Hij hoopte heel hard dat ze hun moeder levend zouden vinden, hij wilde namelijk niet denken aan de andere mogelijkheden. Maar wat als ze haar vonden? Wat dan? Hoe zouden ze haar überhaupt aantreffen? Hij bleef maar om zich heen kijken, zoekende naar een teken van Starteller. Wat als er duidelijk iets was gebeurd? Wat zou Coyote daar dan over te zeggen hebben? Want dan was ze er duidelijk niet vrijwillig vandoor gegaan en had de kater gelogen. Had Coyote er iets mee te maken? Die gedachte begon steeds meer door zijn kop heen te spoken tot Wren plots om hun moeder riep.

Zijn ogen schoten naar voren, waar ze inderdaad stond. Zijn ogen stonden hoopvol, maar een blik over haar lichaam vertelde hem dat het niet goed ging, dat er inderdaad duidelijk wat gebeurd was. Hij volgde achter Wren aan, maar voor hij zijn moeder bereikte stortte ze ter aarde, de woorden achterlatende dat ze hun had gevonden. Voor een moment stond hij daar versteend. Hij hoorde Wren wel schreeuwen, maar zijn hersenen waren aan het werken, iets wat hij niet had gewild. Een conclusie die hij niet eens wilde trekken op het moment, maar die zich volledig vormde toen Rumble vertelde dat ze dood was en nog wel op zo'n emotieloze toon. Hij had haar nooit gemogen, dus misschien was het niet zo verwonderlijk wat hij dacht op dat moment. Coyote had gezegd dat ze er vandoor was gegaan, maar hier was hun moeder, dood. En daar stond Rumble emotieloos te zeggen dat ze ook daadwerkelijk dood was. Woede begon in hem op te borrelen en een blik dat kon doden richtte hij op zijn broer. "Jij hebt dit gedaan, jij en die mentor van je!" Riep hij plots. "Coyote loog dat ze was vertrokken, want ze was duidelijk op zoek naar ons! En nu reageer je zo emotieloos! Alsof je er vanaf wist! Je hebt nooit om haar gegeven!" Hij was hard aan het ademen, hij schreeuwde tenslotte nooit, maar hij was zo kwaad nu. Zijn moeder was dood en het was allemaal de schuld van die twee. Tranen van woede en verdriet stroomden over zijn wangen en hij klapte zijn nagels uit. Hij zou Rumble een kans geven om hemzelf uit te leggen. Te vertellen waarom dit gebeurd was.

Hij volgde op gepaste afstand. Dichtbij genoeg om hun spoor moeiteloos te kunnen volgen en snel bij hen te kunnen zijn als er iets mis ging, ver genoeg om hun eventuele gesprekken niet te horen. Ze hadden dit nodig, die drie. Ze hadden elkaar nodig, zonder inmenging van buitenaf. Ze wilden hem hier even niet bij, dat begreep hij wel, ze moesten even weg van hem zijn na hoe Wren tegen hem had geschreeuwd. Maar hij moest ook niet te ver weg blijven, want een echte Chief, een echte vriend, een echte mentor, liet zich niet wegjagen door boze woorden. Liet zich raken, maar niet raken. Incasseerde alles, en luisterde, en bleef staan. Was er. Altijd. Maar soms even net ver genoeg weg om niet in de weg te lopen. De drie waren jong, sterk en kwetsbaar tegelijk in hun emotie en ze mocht hen niets overkomen. Dus volgde hij. Op afstand. In stilte.
Totdat ze bleven staan. Hij zette nog een paar stappen en zag hen, het drietal, allen kijkend naar hetzelfde punt. Hij dacht Wren iets te horen roepen. Misschien zeiden de anderen ook iets, maar hij hoorde ze niet. Hij liep verder, totdat hij zag waar hun aandacht op gevestigd was. Starteller. Ze was maar een klein figuurtje vanaf hier gezien, een klein figuurtje dat geluidloos in elkaar zakte. In de reacties van de drie jonge katten zag hij het moment dat ze stierf en hoewel het onmogelijk was, leek het alsof hij het ook voelde, de wind iets zachter zonder haar adem erin, de lucht iets stiller zonder haar hartslag. Day bevroor een tel, liep toen verder, zijn passen langzaam, bedachtzaam, twijfelend over zijn rol in dit geheel. Steun of ruimte geven? Wrens gil sneed door de lucht, "DOE IETS!", en zijn poten kozen steun. Hij rende over de rotsen naar hen toe en voelde kort een steek toen hij naar Starteller keek, maar hoe zeer het zijn hart ook brak, zijn verplichting was niet aan haar, nu. Opnieuw koos hij voor anderen. Hij hoopte dat ze hem dat vergaf.
Turtle was aan het roepen toen hij aankwam, met een woede die Day nooit eerder in de rustige Prey Hunter to-be had gezien. Day zag dat zijn nagels uitgeklapt waren en stapte naar voren, niet direct tussen de broers in, maar dichtbij genoeg om een eventueel conflict te stoppen. "Hij gaf ook om haar, Turtle", miauwde hij zacht en hij keek naar Rumble. Hij was er zeker van. Iedere kitten hield van zijn moeder, of hij nou wilde of niet. Als laatste ging zijn blik, zacht, verontschuldigend, naar Wren. Hij wilde er voor zijn to-be zijn, maar na haar tirade had hij het gevoel dat hij toestemming nodig had voor hij haar aansprak.

Waarom kwamen ze niet in beweging? Waarom was zij de enige die wilde helpen? En toen eindelijk schreeuwde kwam Rumble in beweging. Snikkend drukte ze haar kop tegen de kop van haar moeder, hopend dat er op een of andere manier leven in kwam. Maar ergens wist ze het ook wel, dat haar moeder voor goed weg was nu. Het was erger dan ze had kunnen bedenken. Want ze kon het gewoon niet geloven dat ze het zo makkelijk op zou geven. Rumble sprak dat ze er niet meer was, maar er kwam geen greintje gevoel van af. Ze keek weer op en ze keek hem recht in de ogen, waar ze afkeurend haar kop schudde en verder niets meer zei. Tot haar grote verassing was het Turtle die ontplofte.
Wren keek geschokt op. Hij zei nooit wat. Hij was altijd degene die je makkelijk omver kon duwen en overheen kon lopen. Dat hij opeens moord en brand riep en Rumble ervan beschuldigde dat hij verantwoordelijk was voor dit, met zijn mentor. Haar bek viel open en ze keek hem weer aan. Ze wilde het niet geloven, maar ergens klonk het logisch. Maar nee, hij was er niet toe in staat. De tranen stroomden nog steeds uit Wren haar ogen. ‘Is dat waar?’ miauwde ze met een zachte, gebroken stem. Ze wist niet meer hoe of wat ze moest geloven. Ze keek weer terug naar Turtle. Haar kopje draaide overuren. Ze wist niet meer hoe ze zich moest voelen, alsof haar verdriet al niet genoeg was en ze ook nog kwaad moest zijn op haar broers. En het was niet genoeg, want zelfs Day kwam nog.
Haar blik kruiste met de zijne en Wren drukte haar oren in zijn nek. Ze was nog steeds boos op hem. Dat Starteller nu dood was, maakte het er nog niet beter op dat hij zomaar Spark geloofde en hem healer had gemaakt. Nee, dat was oneerlijk. Ze wendde haar blik dan ook kwaad af en ze zei niets. Ze wilde zijn hulp niet. Het was aan Rumble om nu antwoorden te geven, terwijl zij haar neus weer in haar moeders vacht drukte. Ze zou haar verdomme zelf de heuvel op dragen als het moest. Ze wilde niemand anders hulp.

Hij had nog nooit zoveel woede gevoeld, hoe konden ze dit doen naar zijn moeder? Hoe kon Coyote daarover liegen naar hun? Hun moeder wilde hun duidelijk nog zien, dat gaf aan dat ze niet vrijwillig weg was gegaan. Zijn kop tolde van alle informatie en de informatie die zich daarbij voegde toen Rumble Coyote loyaal noemde. Hij wilde bijna lachen bij het horen van die woorden, maar de situatie deed hem doen janken. "Hoe kan je er zo zeker van zijn? Hij heeft gelogen en dat verandert niet." Sprak hij. "Als ze echt het besluit zelf had genomen, dan was ze niet terug gekomen, dat zou jij moeten weten." Voor hij meer kon zeggen kwam Day erbij en voor een moment liet hij zijn blik naar de oudere kater gaan. "Dan mag hij dat wel eens laten merken. Want zoals het mij lijkt geeft hij niks om haar." Als Rumble echt dezelfde kat als vroeger was, dan zou hij dat moeten laten zien. Hij begon wat rustiger te worden, maar tegelijkertijd bracht het meer pijn terug. Pijn van de realisatie dat zijn moeder echt dood was. "Het feit blijft dat Coyote gelogen heeft Rumble. Of je daar nu wat mee te maken had of niet. Starteller, onze moeder, kwam terug voor ons en daarmee heeft Coyote gelogen, dan maakt het niet uit hoe erg je denkt dat hij loyaal en wijs is." Een leugenaar was niet te vertrouwen en hadden vaak wat te verbergen. Hij liet zijn blik nog kort over Day gaan voor hij zich omdraaide naar het lichaam van zijn moeder en zijn neus in haar vacht begroef, hopende nog een laatste beetje van haar op te kunnen vangen voor dat ook zou verdwijnen.

Hij probeerde niet te laten doorschemeren dat Wrens afkeuring als een klap voelde. Ze had het recht om boos te zijn, en hij wist dat het wel weer goed zou komen tussen hen, met wat tijd en wat woorden. Tot die tijd zou het pijn doen, maar dat was hoe het was, want de enige manier om in een regenbui droog te blijven was door te schuilen, en schuilen was geen optie als je de ander daarmee in de kou liet staan.
Misschien was het geen regen, maar hagel, het ijzige zwijgen van Wren, de kille bitterheid van Rumble, de koude woede van Turtle. Had het geen zin, zoals Rumble zei? Nee, daar geloofde Day niet in. Er was altijd zin. Zelfs als een steen de groot was om te verplaatsen was het niet zinloos er tegen te duwen, al bewoog hij geen centimeter, een poging telde. Proberen telde. En sommige stenen bleken zich gemakkelijker te laten verschuiven dan gedacht. "Het heeft altijd zin", miauwde hij, Rumble indringend aankijkend voordat zijn blik zich naar zijn broer verplaatste. "Iedere kat heef lief en rouwt op een andere manier. Een onderaardse rivier stroomt als ieder ander, zelfs al blijft hij ongezien." Vaak was het beter om de rivier licht te gunnen. Het was goed om jezelf te kunnen laten zien. Het was goed voor anderen om te kunnen zien dat ook jij de gevoelens ervoer waar zij mee worstelden, zodat de rivieren bij elkaar konden komen. Misschien zou er later op de dag een moment zijn dat hij er met Rumble over kon praten, want praten was misschien iets wat de jonge kater niet genoeg deed, maar dat moment was niet nu. Net zoals het niet het moment was om beschuldigingen te uiten. Day wist zelf niet wat hij precies moest denken, maar het idee dat Coyote gelogen had kon hij moeilijk accepteren. "Waarschijnlijk is jullie moeder van gedachten veranderd nadat hij was omgekeerd", miauwde hij. Misschien hadden zijn woorden rondgezongen in haar gedachten en zo aan kracht gewonnen, misschien had ze hem weg zien lopen en beseft dat zij dat niet kon, of misschien had ze zich simpelweg nog eens omgedraaid voor een laatste blik op haar thuis en had ze toen beseft dat ze het niet uit het oog wilde verliezen. "Laat de beschuldigingen en twijfels nog even. Denk aan het belangrijkste: ze is niet weggegaan. Ze kwam terug, voor jullie. Ze wilde bij jullie zijn en ze is bij jullie, niet in persoon, maar wel in gedachten, en in de lucht om ons heen. Haar geest is hier." Hij bleef even stil, op respectvolle afstand terwijl Wren en Turtle hun neuzen in de vacht van hun moeder begroeven. Hij keek naar Rumble, zijn blik zacht. Ook hij kon nu naar zijn moeder toe stappen. Afscheid nemen. Als hij zichzelf dat toestond.
Enkele momenten gingen voorbij. Day dacht aan de Tribe die op hen wachtte. Hij dacht aan Starteller die naar hen op weg was geweest. "Laten we haar naar huis brengen", miauwde hij zacht.

Wrens kop leek wel uit elkaar te barsten. Iedereen begon ruzie met elkaar te maken. Ergens wist ze wel dat Rumble er niets mee te maken had, maar Turtle deed haar twijfelen. Haar broers begonnen tegen elkaar te schreeuwen, dat Coyote loog, dat hij loog, dat Rumble zijn broer niet meer wilde zijn. Tranen stonden in haar ogen. Konden ze niet gewoon even over hun trots heen stappen en realiseren dat dit om hun moeder ging? Dat ze niet meer terug zou komen? Nooit meer. Day kon wel meer van zijn wijze raad in het rond strooien, maar dat hield ook niemand. Ze was dood, of ze nou vermoord was of niet, en niemand kon er meer iets aan doen. Ze was haar moeder kwijt, en niemand leek er een ruk om te geven. ‘Bek houden, allemaal!’ gilde ze uiteindelijk, haar stem overslaand van emotie. Ze was helemaal klaar met dit gezeik. Ze zouden haar dierbaarder moeten hebben dan direct ruzie te maken. ‘Het maakt niet uit hoe ze dood is, wie wel of niet van haar hield. Ze is dood, en jullie denken alleen maar aan jezelf!’ miauwde ze snikkend. Ze keek kwaad Turtle aan, ze keek kwaad Rumble aan en ze keek Day helemaal niet meer aan.  Totdat zijn stem de stilte verbrak en hij voorstelde dat ze hun moeder naar huis moesten brengen. Ze knikte. Ze wilde het zelf doen, maar ergens wist ze ook wel dat ze dat nooit voor elkaar zou krijgen, maar ze zou weigeren Days hulp te accepteren. Ze keek naar haar broers, ze zouden elkaar villen als ze bij elkaar kwamen. Ze pakte haar moeder bij haar nekvel en probeerde haar een stukje omhoog te slepen, maar ze stortte bijna direct weer huilend in elkaar.