See the good.

Onderwerp: See the good. ma 4 mei 2020 - 21:15

Zijn poten schuifelde langzaam naar de Elders den, het voelde alsof hij lood met zich meedroeg die verdubbelde in gewicht met elke stap die hij veder zette. Hoewel hij al wat ouder was, al een warrior voor enige tijd en al wat levenservaringen had opgedaan was hij nu toch net een zenuwachtige apprentice. De tom slikte eventjes kort en staarde naar de ingang van de den. Hij rook de geur van de kat waar hij naar opzoek was. Hij kwam wel eens vaker naar zijn bonus familie toe maar nooit met dezelfde liefde die hij droeg tegenover zijn nestgenootje; Burninglove. Het was een verschrikkelijk woord om in de mond te nemen, hij dacht het dan ook nooit hardop.. maar hij kon de extra gekweekte kinderen van zijn vader bijna niet uitstaan. Het was niet dat hij hen echt haatte en ze weg wenste, het bleef gewoon altijd steken in zijn hart wanneer hij telkens het bewijs zag dat zijn vader gelukkiger leek met zijn nieuwe gezin en vrouw(en). Hij keek hen dus ook niet aan alsof hun de schuld waren van zijn gevoelens, maar toch.. hoe hard hij het zichzelf insprak, als hij weer in die ogen keek van al die rondhuppelende kinderen kon hij de pijn niet wegstoppen. Lightbearer schudde zijn kop, de gedachtes en emoties weg slingerend. Hij moest er voor zijn extra siblings zijn, het was een moeilijke en zware tijd nu met Bloodclan in hen midden. Met een voorzichtige stap kwam hij de den binnen. Een vogeltje zat tussen zijn kaken in. Hij zag het bruine hoopje al liggen. Het kind van zijn vader en de moordenaar. Een tinteling liep over zijn rug. Nee Light! Python heeft niet gekozen door wie hij gebaard is. Met een zachte beweging legde hij de prooi neer die hij meegenomen had voor het blinde katertje. Hij wiebelde met zijn oren terwijl hij zich licht terugtrok en ging liggen. ''Alles oké met je, Python?'' Vroeg hij met een rustige stem.

- 1st Pythongaze

Onderwerp: Re: See the good. ma 11 mei 2020 - 19:20

De geur van prooi dreef de den binnen en kwam al snel dichterbij, tot het vlak bij zijn neusje neergelegd werd. Pythongaze hief zijn kop op, meer uit beleefdheid dan wat anders. "Bedankt.", mauwde hij mechanisch, omdat dat van hem verwacht werd wanneer iemand hem iets bracht - al snapte hij niet echt het nut. Het was zijn broer, of half-broer in ieder geval, die hem de prooi kwam brengen. De geur van de oudere kater was bekend, al was zijn stem dat minder; heel vaak kwam Lightbearer hem niet bezoeken. Maar ja, niet veel katten kwamen hem regelmatig bezoeken - hij leek vaak maar vergeten, de sibling die in een hoekje zat en niet aangesproken werd. Maar dat vond hij wel best. Zo was het het simpelst. "Alles gaat goed.", antwoordde hij, op diezelfde bijna emotieloze toon. Want dat was wat er verwacht werd dat hij antwoordde. Ging alles echt goed? Tsja, misschien niet volledig - hij wist niet meer wat er aan de hand was, wie nu goed of slecht was, wat er in starclansnaam aan het gebeuren was. Hier in de eldersden was hij op zijn minst veilig, de andere elders waren traag en log en makkelijk te begrijpen. Maar buiten in het camp was alles vreemd; er was een reden dat hij niet zo vaak buitenkwam.