De maan stond hoog in de lucht toen de oudere poes besloot om buiten het kamp te gaan treden. Het voelde zo onwerkelijk, een beetje abnormaal. BloodClan was naar binnen gesijpeld bij ShadowClan, een plek die ooit zo sterk leek te zijn. Het was geen geheim geweest dat manen lang ShadowClan toch wel iets gevreesd werd door de rest van het bos. Het was een sterke, maar vooral sluwe clan. Het feit dat Bloodclan er in was geslaagd om een alliantie te krijgen met de leider van de clan, gaf al wel aan hoe manipulatief de leider van BloodClan was. Iedereen binnen de clan leek wel op hun hoede te zijn, dat er ieder moment wel iets gebeuren kon. Dat BloodClan ieder moment binnen hun territorium kon gaan treden.

Ze kon er niet door slapen, door alle gedachtes heen. Het bleef zich door haar kopje herhalen terwijl ze er niets aan kon gaan doen. Het was afwachten en voorbereiden, meer konden ze niet doen. Een zucht gleed over haar lippen. Een wandelingetje. Daarna zou ze weer terug haar nest in gaan, in de hoop dat ze tenminste nog een beetje slaap kon gaan vatten voordat de zon weer aan de hemel te zien was. Een klein rondje in de hoop om haar gedachten kwijt te kunnen. Misschien nog een klein prooitje mee pikken. Zo niet was dat ook geen schande, morgen zou ze goed gaan jagen, zodat de clan weer gevoed zou kunnen worden.

De highlands waren vredig. Er was niet veel te zien daar, maar het was een prachtig punt om naar boven te kijken, naar de sterren boven haar. Helemaal naar boven liep ze niet, dat was haar net een stukje te ver, maar ze was al hoog genoeg om een beetje neer te kunnen kijken op hun territorium. Ze besloot een korte pauze te nemen, haar pluizige staart rond haar lichaam slaande. De avonden werden steeds warmer, een nadeel van haar warme vacht. Ze keek op naar de sterren, waar ze zachtjes haar ogen naar dichtkneep en naar hen glimlachte. Ze miste haar vader, zelfs na wat hij allemaal had gedaan, ze miste hem. Een deel van haar familie was allang weg, ook die miste ze. Smokegaze was één van de weinige over van hun familie, zelfs als het maar een halfbroertje van haar was geweest.

Één geluid. Een geluid die ze niet verwachtte te horen hier. Haar ogen schoten open, normaal had ze er niets van verwacht, maar in een periode als deze.. Ze keek op, maar toen was het eigenlijk al te laat. Een rots perste alle lucht uit haar. Ze hoorde haar botten kraken, haar ogen wijd open van schrik. Lang voelde ze de pijn niet, een paar seconden maar. Langer zou het niet geweest zijn. De klap had haar niet eens gedood, maar een inwendige bloeding van haar slagader, open gegaan door de botten. In enkele seconden was ze leeg gebloed. En was er niets meer van haar over, niet meer dan angst op haar kop getekend met grote blauwe ogen. En tekens die haar moordenaar had achtergelaten.