Journey To The Past

Pythongaze spitste zijn oortjes toen hij pootstappen op hem af hoorde komen, al gaf hij verder niet echt een reactie. De geur zei dat het zijn zusje was; zijn lang verloren zusje, Serpentpaw. Hij kon niet echt snappen dat ze terug was. Hij had zo veel manen nodig gehad om zich überhaupt te realiseren dat ze in een soort diepe slaap was - en net als hij dat snapte, als dat een feit was in zijn hoofd, werd ze wakker alsof er niets gebeurd was. En nu? Hoe gingen ze verder? Werd het weer allemaal zoals vroeger? Dat leek hem de beste optie in ieder geval.

+enkel Serpentpaw

Ze noemde hem broer. Zoals vroeger, toen ze nog te jong waren om elkaars namen te kennen. Dan zouden ze teruggaan naar hoe het was, niet? Naar toen alles nog simpel was en hij zijn siblings vanbinnen en vanbuiten kende? En nu leken ze soms zo uit elkaar gegroeid, Serpentpaw nog het meest van al, omdat zij er gewoon niet bij was geweest. "Zus.", antwoordde hij met standvastige, doch ietwat koele stem. Wie hem kende wist dat dat koele altijd in zijn toon zat; die herkende misschien zelfs het feit dat zijn stem warmer klonk wanneer hij sprak tegen iemand die hij kende en begreep. Maar Serpentpaw kende hem niet en hij kende Serpentpaw niet. Ze waren vreemden voor elkaar.

Haar reactie was onverwacht. Ze leek bijna bang van hem.. Pythongaze fronste niet-begrijpend en hield zijn kopje lichtjes scheef. Zijn blinde blauwe ogen staarden ongeveer haar richting uit; zijn oortjes waren gespitst. "Geen probleem.", antwoordde de elder na een korte stilte waarin hij probeerde te bedenken wat het juiste was om te zeggen. Woorden vond hij maar moeilijk; één van de redenen dat hij zich in gesprekken liever op de achtergrond hield. Hij hield van luisteren en observeren, niet van zelf meedoen. Dat was te ingewikkeld.

Kijk, blijkbaar had hij het goede antwoord gegeven want Serpentpaw ging weer verder. Pythongaze knikte even in zichzelf, niet echt beseffend dat zijn zus dat ook kon zien en misschien wel raar zou vinden, en antwoordde bijna onmiddelijk op haar vraag: "Ja hoor." Maar meer zei hij niet. Ze zou moeten vragen wat ze wou weten; hoe moest hij dat in starclansnaam raden? Hij kon enkel antwoorden op wat ze vroeg, niet zelf verzinnen wat hij moest vertellen. Zo zat hij niet in elkaar. Pythongaze reageerde op input, maar gaf geen output zonder eerst die input gehad te hebben.

"Blijkbaar.", antwoordde hij op haar gehakkelde vraag, alsof hij een rots in de branding was - altijd maar hetzelfde, ook al golfde het woeste water keer op keer weer op hem in. Maar niemand wist dat die rots enkel bleef staan omdat die niet wist wat anders te doen, omdat de rots toch moeilijk los kon komen en ineens kon vliegen? Nee, een rots was een rots, en een rots moest dus blijven staan. Pythongaze bleef dus ook zitten, zijn blinde blik recht voor zich uit starend, oortjes gespitst. Iets in zijn stem was wel degelijk onzeker, al was dat moeilijk te horen - onzeker over of zijn moeder wel echt dood was, onzeker over wat dat voor hen betekende. Wie was hij zonder zijn moeder, zonder zijn vader? Wie was hij als hij niemand had?