Sea without bounderies

Onderwerp: Sea without bounderies ma 3 feb 2020 - 11:22

Oceanpaw kneep haar sprankelende blauwe ogen iets samen terwijl de wind hard en stevig door haar dichte vacht heen blies. Ondanks het feit dat ze de koude toch nog in haar lichaam voelde trekken, bleef ze een poot voor de andere zetten. Ze was geen kitten meer. De jonge Apprentice was net als haar moeder niet al te klein voor een Windclan er, daarbij droeg ze door haar vader ook Thunderclanbloed, al was het niet extreem zichtbaar. Haar bouw was sierlijk, haar haren vielen net over haar schouders heen en ze zag er gezond uit, of zo gezond als een Windclanner kon zijn in deze barre tijd. Haar oren liet ze lichtjes hangen toen ze het gesuis van de wind even zat was, haar kop schudde ze lichtelijk gefrustreerd terwijl ze diep snoof. De koude lucht prikkelde in haar longen waardoor ze haar kop lichtelijk geërgerd schudde. Winter was niets voor haar, ook al vond ze de witte laag over het landschap prachtig om te zien. Het was minder mooi om in te jagen of een vechttraining te hebben.

Oceanpaw hield stil in de buurt van een van de grenzen, haar mentor had haar geleerd om niet te dichtbij te komen. Ook al zag het gebied dat aan hen grensde er anders uit, een nieuwsgierigere kattin dan Oceanpaw had waarschijnlijk toch stiekem de grens genegeerd om te gaan kijken. De bluepoint kattin was echter van mening dat het onbekende eng was, waardoor ze op een veilig afstandje, iets uit de wind neer plofte en haar koude pootjes probeerde warm te likken.

-Pepperpaw

I

thought of you and how you love this beauty,
And walking up the long beach all alone
I heard the waves breaking in measured thunder
As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me
The cold and sparkling silver of the sea --
We two will pass through death and ages lengthen
Before you hear that sound again with me

Onderwerp: Re: Sea without bounderies ma 3 feb 2020 - 20:50

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ondanks dat ze zich op het moment hoogst ongemakkelijk voelde bij de Windclan grens, keerde ze hier altijd alsnog terug om te jagen. De bomen stonden hier wat verder uit elkaar en de grond was er wat zachter en minder vochtig. Hierdoor werd ze alsnog vaak gedwongen om hier haar prooien te vangen. Pepperpaw kon ondertussen wel beter sluipen, maar ze was er alsnog geen ster in. Dus, als ze een heel klein beetje kon valsspelen en rennend haar prooi kon vangen, dan deed Pepperpaw dat. Alleen kreeg ze dit keer niet de kans om haar prooi te vangen. Haar aandacht werd namelijk getrokken door een jonge Windclan apprentice aan de andere kant van de grens. Pepperpaw herkende deze niet en dat maakte haar ergens ongemakkelijk. Tot op heden had ze elke Windclanner die ze tegenkwam gekend, maar deze niet. Het besef dat het leven in Windclan ook door ging zonder haar was ergens voor haar vervelend en ze bleef dan ook stil, hopend dat ze niet op zou vallen voor de jonge apprentice.}

Oceanpaw stapte voorzichtig naar voren toe zodra een onbekende scherpe geur haar neus bereikte. Haar blauwe ogen gleden in de richting van een oudere Apprentice. Ze was klein van bouw, net zoals de meeste Windclanners, ze had altijd gedacht dat Shadowclan grotere katten bezat, die minder snel en behendig waren doordat ze een andere bouw en territorium bezaten. Haar oortjes bewoog ze onzeker in een trillende beweging voordat ze haar keel onhandig schraapte en op een zachte melodieuze stem sprak. 'Hallo?' Ze wist niet zeker of dit tegen de regel was, de Warrior Code zij niets over het groeten van katten van een andere Clan. Immers wist ze niet dat dit Pepperpaw was, een flamepoint met Windclan bloed die haar moeder de Clan had laten verlaten nadat Tallstar had verklaard dat ze zijn dochter was. Immers kende Oceanpaw weinig verhalen over haar overleden moeder ook al was ze een bekende kattin geweest. Iedereen had haar in de laatste Moons van haar leven gekend. Een kattin die zoveel weg had van haar, de vacht kleur de zachte blauwe gloed in haar ogen en haar onzekerheid die uiteindelijk zoveel problemen had veroorzaakt. Vertrouwen was iets dat zijzelf ook lastig vond, wellicht omdat ze zo verlegen was. Zelfs al was ze nieuwsgierig naar de ander, zoveel vragen die ze nooit zou stellen.

I

thought of you and how you love this beauty,
And walking up the long beach all alone
I heard the waves breaking in measured thunder
As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me
The cold and sparkling silver of the sea --
We two will pass through death and ages lengthen
Before you hear that sound again with me

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw twijfelde, maar bleef doodstil zitten. Ze hoopte zelfs de bladeren niet te laten ritselen met haar staart. Daarentegen trilden haar snorharen nerveus. Het was een slecht idee om op dit moment gezien te worden, zo dicht bij de Windclan grens. Haar tong ging nerveus langs haar lippen, maar haar stilte had niks uit gemaakt. Plotseling draaide de apprentice haar kop in de richting van Pepperpaw. Haar pels kwam ietsjes overeind en ze draaide haar blik iets weg. Natuurlijk had ze er rekening mee moeten houden dat de apprentice haar had kunnen ruiken. Ze had beter kunnen rennen. "Um.. Hallo," reageerde Pepperpaw, vertwijfeld.}

Oceanpaw was niet het beeld van een indrukwekkende Apprentice. Alles behalve dat, verlegen en zachtaardig als ze was zou ze eerder vergeleken kunnen worden met een muisje of vogeltje in plaats van iets dat krachtig en fel was. Ze had wel een mening maar sprak deze niet uit, tenzij het echt van belang was of als ze het tegen haar vader of mentor had. Immers zouden die katten wel wat meer willen weten. De flamepoint leek niet echt happig op een gesprek waardoor Oceanpaw onhandig met haar snorharen trok. Vijandig was de ander ook niet te noemen. 'Um.. Hallo,' Reageerde de ander twijfelachtig. De zes Moons oude kattin gunde haar een waterig glimlachje voordat ze onhandig het puntje van haar staart tegen haar flank tikte. 'Ben jij van Shadowclan?' Vroeg ze onhandig om bevestiging. Immers kon het nooit kwaad de geuren beter te leren kennen.

I

thought of you and how you love this beauty,
And walking up the long beach all alone
I heard the waves breaking in measured thunder
As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me
The cold and sparkling silver of the sea --
We two will pass through death and ages lengthen
Before you hear that sound again with me

De apprentice tegenover haar wist ook niet goed wat ze met deze conversatie moest, waarop Pepperpaw nerveus met één van haar oortjes trok. Zij wist het zelf eigenlijk ook niet zo goed. Normaal vond ze het heel leuk om een praatje aan de grens te maken, maar op dit moment voelde Windclan alleen maar ongemakkelijk. Tallstar is je vader niet, galmde het door haar hoofd als de één of andere dwangmatige gedachte, die ze vervolgens heel snel weer wegstopte. Dat was onzin, ze had Shadowclan in zich. Ze was Shadowclan met heel haar hart.. toch? Haar staart zwiepte gespannen heen en weer bij de vraag van de windclanner. "Dat klopt.. Windclanner," reageerde ze, om aan te geven dat ze dondersgoed wist dat de kattin uit een andere clan was. Toch was haar houding niet agressief. Eerder.. nerveus.

Onderwerp: Re: Sea without bounderies vr 1 mei 2020 - 14:53

Oceanpaw leek niet de enige die nerveus was, het was maar goed ook dat beiden niet klaar stonden om te vechten, want vechten dat kon ze nog lang niet. Het was niet in haar hart, ze zou het ooit wel moeten leren, maar het idee dat ze iemand een kras zou moeten geven of in een oorlog zou moeten strijden, dat was een idee waar ze nog niet bepaald naar uit keek. Het deed haar dan ergens ook wel goed dat de nog onbekende Shadowclanner zich er niet geheel op leek te focussen. Shadowclan stond echter wel bekend om hun sterke karakter. 'Dat klopt... Windclanner,' De jongere kattin fronste even terwijl ze onhandig haar snorharen trok. 'Wie ben jij?' Besloot ze uiteindelijk dan toch maar verlegen.

I

thought of you and how you love this beauty,
And walking up the long beach all alone
I heard the waves breaking in measured thunder
As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me
The cold and sparkling silver of the sea --
We two will pass through death and ages lengthen
Before you hear that sound again with me

Onderwerp: Re: Sea without bounderies zo 3 mei 2020 - 22:00

Pepperpaw haar gevlamde staart ging in korte zwiepjes heen en weer en haar snorharen stonden gespannen. Ze wist niet goed wat ze moest doen met deze blue point die haar ergens nog wel bekend voor kwam. Ze wist alleen niet.. van wat. Waar leek ze op? Pepperpaw durfde het niet te zeggen. Misschien was de kattin wel familie van een Windclanner die ze kende. Sinds ze weg was, had ze de geboortes niet meer bijgehouden immers. "Mijn naam is Pepperpaw," reageerde de flamepoint na een korte aarzeling, "de jouwe?"

Onderwerp: Re: Sea without bounderies