Peace and quiet, not so much

De zwart-witte kattin had zich een weg gebaand naar de grenzen. Sinds de recente meldingen en afgelopen gathering nam ze liever het zekere voor het onzekere. Eens in de zoveel uren probeerde ze eventuele indringers te signaleren. Tot heden had ze echter het geluk gehad dat ze dit nog niet had moeten doen. Een zachte zucht verliet haar bek terwijl ze haar gifgroene blik over het landschap liet glijden. De vlakke heides zeiden haar totaal niets. Nee, Poisonivy zou nog liever om het leven komen dan dat ze ooit haar leven al Windclanner moest leiden. Ze was teveel gewend aan het donkere bos van Shadowclan. De moerassen, de vele kraaien die zich er bevonden.. Ze vond dat die donkerte wel iets had. Of misschien lag het gewoon aan haar, en miste ze een paar vijzen. Anyways, het kwam erop neer dat ze meer dan content was met wie ze was en waar ze zich bevond. Ze had dan ook nooit de behoefte gehad om haar Clan te verraden of in de steek te laten. Wat niet van anderen gezegd kon worden.. Voor een tel gingen haar gedachten naar Tallstar. Ze beek op haar tanden en haar ogen vernauwden zich. Ze begreep de kater niet. Hij had letterlijk álles. Macht, een Clan om te leiden, aanzien.. Poisonivy schudde haar kop. Er waren nu eenmaal dingen die niet gemaakt waren om begrepen te worden. Zo bleek.

+ Mottledshroud

De oriental kater ging met een zoals altijd goed humeur op pad. Een simpele wandeling om weer te kunnen genieten van het mooie weer dat eindelijk weer eens terug keerde. Sterrenclan zij dank. Hij dacht dat de vrieskou nooit over zou gaan. New-leaf was zijn favoriete seizoen, warmte, verse prooi. Green-leaf was soms juist weer tè warm en zorgt weer voor een droogte. Daarna ging het meestal al snel bergafwaarts. Mottleshroud haalde zijn lange neus op, de geur van de grenzen drong zijn neus binnen. Ook de relatief verse geur van shadowclan. Hij deed zijn bek iets open om de lucht beter te kunnen proeven. Nee, dat waren geen grens markerringen. Er was een shadowclan kat in de buurt. Zijn snorharen wiebelde eventjes, het hoefde niet persé iets slechts te zijn. Al was de vrolijke kater nooit erg kwaad van aard en maakte liever vrienden dan dat hij iemand verjoeg. Enkel dachten andere katten daar meestal anders over.

Haar gedachten werden verstoord door een geur die niet zo welkom was. Haar ogen vernauwden zich en haar oren wiebelden. Voor een tel gleed haar blik in het rond, zoekende naar het gestalte waar deze geur van afkomstig was. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ze een bruin met witte kater zag. Windclan. Poisonivy zuchtte en deed geen moeite om dit onopvallend te doen. Ze had geen zin in ruzie, maar met Windclan wist je nooit. Sommigen waren zo sober als het territorium waarin ze leefden en anderen net zo opvliegend als de konijnen die ze aten. Daarom dat ze de kater slechts een korte knik gunde, niet van plan zijnde om te vragen wat hij hier deed. Vast niet om de grens over te steken. Hij was van haar leeftijd en dus vast wijs genoeg om beter te weten. Daarbij zag hij er niet uit als een herrieschopper. Zo mocht ze hopen.

Onderwerp: Re: Peace and quiet, not so much