Joy

Met een slaperige kop kroop de zwart-witte kitten de den uit. De zon stond nog laag aan de hemel en kleurde deze goudgeel. Toch kon Rudekit de eerste zonnestralen al voelen branden op zijn vacht. Na een poos hief hij zijn kop en liep op een stuk dood hout af. Aangekomen bracht hij zijn kaak tegen de schors en begon ertegen te schuren. De grote Warriors deden dit ook dus moest het wel goed voor je zijn. Net als je nagels erin zetten en een spoor maken. Zoveel keer als je wilt, tot je het beu bent. Rude maakte er een gewoonte van op elke ochtend naar het dode stuk hout te gaan en zijn nagels te scherpen. Zo kon niemand zeggen dat hij niet sterk was! Maar vandaag kroop er iets wel heel vreemd over zijn stukje bast..  Het leek op een lange sliert gras maar dan dikker en met pootjes! Ontelbaar veel pootjes! "He!" Rude kroop dichter, met zijn poot in de aanslag, en snoof aan het ding. Maar nog voor hij de geur goed kon ruiken, begon het wezentje vliegensvlug van hem weg te kruipen. Wat was het snel! Het kroop al richting de bramenstruik nog voor Rudekit het goed besefte. Met een grote, rommelige sprong haalde Rudekit het in en ving het in zijn klauwen. Geen denken aan dat hij het liet ontsnappen!
{ FEEL FREE TO JOIN! }

Het groene ding bleef kronkelen in zijn poten. Het zou toch niet bijten! 'Wat heb jij daar gevangen?' Klonk een stem niet ver van Rudekit. Zijn aandacht was zo bij de groene rups geweest dat hij de bruine poes niet had zien aankomen. Hij bleef een ogenblik staan en keek op van zijn vangst. Hij herkende de poes als Manepaw. Op hetzelfde moment verslapte ook zijn greep even ongewild. Het kopje van het ding kwam alweer piepen tussen zijn klauwen. Rudekit staart zwiepte ongeduldig, maar hij slaagde erin luchtig te klinken toen hij naar de Apprentice riep: "Ik weet het niet... Maar het is mijn prooi!" Om dat nog eens duidelijk te maken, plantte hij zijn poot steviger op het kronkelende lichaampje. Was ze hier om zijn vangst te stelen?

Rudekit was helemaal op zijn pootjes getrapt. 'Wow, rustig Rudekit. Ik wilde niet...' Begon Manepaw. Niet mijn prooi stelen? Hij zou het nooit weten want een groezelige kater met een halve stompstaart dook op en kapte Manepaw's woorden af. Een bittere lucht kwam opsteken en Rude krulde zijn lippen op. Behoedzaam keek hij de nieuwe gast aan. Hij was geen Shadowclan! En ook die mocht zijn vangst niet stelen. De nieuwkomer en Manepaw begonnen te kibbelen over wie moest oprotten. Rudekit begreep het helemaal niet, dit was toch zijn den..! 'Is dit je eerste vangst?' Vroeg de Bloodclanner zonder zich voor te stellen. Rudekit knikte trots. Hij hield het groene ding nog steeds tussen zijn poten en keek er op neer. Het lag er een beetje levenloos bij. Daar ging alle pret. 'Dat is een rups Rudekit. Je mag hem houden en met hem spelen, maar eten zal ik je afraden, ze zijn giftig voor katten.' Verklaarde Manepaw op een vriendelijke toon. Oeff, de bruine Apprentice was niet uit op zijn prooi ehum..rups. Rude kende geen rups en bleek het nog eens giftig te zijn. Hij voelde zich een beetje brommerig worden. "Oh das niet leuk..." Zuchtte hij. "Maar ik hou hem wel, ik weet al wat de andere kittens gaan zeggen!" Hij kon niet wachten om het aan de andere kittens te tonen. Zij wisten vast ook niet dat het een rups was. "En wie ben jij?" Rudekit tuurde naar de Bloodclanner-zonder-naam. Een alarmbelletje ging af in zijn hoofd.

De zwart-witte kitten voelde een koude rilling door zijn vacht gaan. Spugend van woede begon de Bloodclanner als een gek tekeer te gaan tegen de bruine apprentice. En Rudekit stond er naar te gapen, overdonderd door de hele woedeaanval. Zo kwaad was zelfs Blackwing nog niet op hem geweest. Rudekit's staart werd onbewust dik en op zijn hoede peilde hij Manepaw's reactie. Toen deze in de mate van het mogelijke met een koel hoofd reageerde, lukte het de kitten om zijn ontzag lichtelijk te onderdrukken. Hij was er zich van bewust dat de nieuwkomer niet de beste intenties had. Hij was tenslotte Bloodclan. 'Laat je geen muizenstaart in de bek leggen Rudekit. Dat is het niet waard. Wees trots op je eerste vangst, maar luister niet naar die leugens.' Volgde Mazepaw's raad voor ze een afgeleefde mosbal tussen haar kaken nam en ermee naar buiten wilde gaan. Rudekit wilde knikken. De rups was hij bijna vergeten. Al zijn haren rezen overeind toen de Bloodclanner, Orchis zo bleek, zich weer naar hem keerde en zijn naam vroeg. "Rudekit..." Antwoordde hij behoedzaam. Dit gaf hem de kriebels.