Here life has death for neighbour,

Was het niet vervelend, vroeg de kater zich af, op zijn rug op de dennenaalden liggend. Was het niet vervelend alles te weten. Gewoon, dat het leven geen verrassingen meer voor je had. Dat je alles al wist, of gewoonweg niet geïnteresseerd was in de rest. Of dat alle nieuwe dingen onthaald werden met een schouderophaal en een gevoel van onverschilligheid. Was het niet vervelend niet meer onthutst te worden door ontdekkingen, en alles maar voor 'zijnde' aan te nemen. Hij vond het al vervelend de uitkomst van zijn eigen plan te weten, of wat hij vanavond ging eten. Laat staan dat de kater geen verrassingen meer zou tegenkomen in de rest van zijn verdere leven. Was dat niet, gewoonweg, vervelend?

- inkspots

Goed, het was hem dus gelukt om het kamp uit te gaan. Met gevaar voor eigen leven natuurlijk. Want officieel gezien mocht hij niet eens het kamp uit van Bloodclan. Maar met een goed smoesje, een goed leugentje, kon hij eronderuit komen en was hij in het territorium. En het voelde bevrijdend, het voelde goed. Het was geweldig. Nooit had hij zich weer even vrij gevoeld en weg van BloodClan die hun clan terroriseerde. Vrijheid, een hint van hoe het eerst was. Tenminste, dat was tot hij bijna recht voor hun leader stond. Hun leader die de Clan had verraden door samen met Cobra samen te smiechten. Zijn vacht schoot meteen wat omhoog. Ruk, oh ruk. Hij mocht het kamp niet uit zijn en nu zag zijn leader hem hier buiten het kamp. ”Oh, uh, h-hey. Tallstar.” sprak hij dan ook ietwat schichtig tegen de kater. Hij wist wel welke straf er op kon staan voor het uitgaan van het kamp. Hij hoopte alleen dat de kater nog net zo los en chill was als dat hij was voordat hij samen met BloodClan samen had gesmeed. Dan kon Tallstar misschien nog wel hem in bescherming nemen mocht er een Bloodclanner komen. Hoopte hij dan.

Ɓσ

Ja. Zo besloot hij net, voor de kater Inkspots tegenkwam en compleet afgeleid werd. Ja dat zou vervelend zijn. Een leven zonder verrassingen. Maar gelukkig voor hem leefde hij vooralsnog in een clan, en een clan zat nu eenmaal vol verrassingen dus hoefde hij zich er geen zorgen over te maken. Met een verbaasde blik keek hij dan ook naar de kat voor hem, die een soort wave leek te doen met zijn vacht om vervolgens ietwat angstig over te komen naar Tall's idee. Waarom? Omdat hij niet buiten het kamp zou mogen zijn? Als dat Tall wat had uitgemaakt had hij Acorn hoogstpersoonlijk de nek omgedraaid zodra hij het kamp binnen was gekomen. Man, wat al die shadowclanners deden was eindelijk niet meer zijn pakkie an. Dus misschien konden ze wel gewoon zoals vanouds samen jagen. "Goedemiddag," Antwoordde hij dan ook beleefd, en met nieuwsgierige blik. Zou hij het gejaagde zijn vandaag?

Ink zag het al gebeuren. Hoe hij onder ging aan de poten van BloodClanners. Hij kon er niets aan helpen, het was beangstigend. En het feit dat de kater voor zijn neus daar ook nog eens aan mee hielp, hielp nou dus echt totaal niet. Tall kon hem zo terug brengen naar het kamp en zeggen dat hij ontsnapt was en dan zou hij dus even snel ’t nokkie leggen. Dat was geen goed plan. Dus hij moest maar een beetje slijmen? Als dat kon? Als Tall daar vatbaar voor was? In ieder gevoel niet aan de slechte kant van de kater komen. ”Goedemiddag,” klonk er beleefd terug van de kater met een nieuwsgierige blik in de ogen van de andere kater. Oké Ink, Oké. So far so good. Nog geen domme zetten gezet. Nu moest alleen nog even zijn vacht kalmeren en zijn hart. Straks hoorde de kater zijn hart kloppen, dan was hij zeker wel klaar met zijn leven. Je bent die coole kikker. Hij kon dit. ”Wat doe je hier?” vroeg hij aan de kater, zijn stem minder beverig en stotterend dan de eerste woorden die hij tegen de kater had gezegd. Hij had even de tijd nodig hoor om bij te komen van de schok. Dat was iets wat hij niet gewend was.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Here life has death for neighbour,