Dit, dit zou het einde betekenen voor de grijze kattin. Want Brat had de opperhand weten te krijgen. Ze had haar rivaal zo dusdanig weten te verzwakken dat de wins vrij wel compleet naar haar toe zou gaan. En haar poten jeukte om er ook een definitief einde aan te maken. Ze hadden lange genoeg om elkaar heen gedanst. Nu zouden de echte klappen word uitgedeeld. Eindelijk, het was zo lang geleden voor de rode kattin. Zo lang geleden dat ze een leven had kunnen claimen. Dat ze de ziel letterlijk het lichaam kon voelen verlaten.

Haar tegenstander circle haar nog altijd. Brat kon haar diepe blauwen ogen in haar vacht voelen brandde. Maar voordat de commander de genadeslag kon uitdelen verloor ze haar doelwit uit het oog. En ze was opeens onvindbaar geworden, alsof de riverclanner van de aard bodem verdwenen was. Vol frustratie sloeg de rode kattin op de grond, zo hard dat een duidelijke afdruk in aarde wist te creëren. Dit was niet hoe ze het had ingebeeld, dit was verkeerd. Ze zou nu haar warm stroomende bloed onder haar poten moet voelen, niet de koude moeder.

Maar het was ook nu dat ze uit haar trans getrokken werd, eerder had ze alleen oog voor haar tegenstander gehad. De rest van het gevecht ging langs haar heen, alles was een grote waanbeeld geweest. Maar nu begon ze weer wat inzicht in de situatie te krijgen. Het was een regelrechte chaos, en het was heerlijk. Dit zou goed weer geven wat de Elite was, hoe gevaarlijk ze waren. Dit was hun kracht. Deze strijd zou zal de geschiedenis ingaan. Haar eerdere frustratie veranderde smolt weg als sneeuw voor de zon. Nu was een sadistische blijdschap het enige wat ze door haar lichaam voelde stormen.


Brat trok aan haar oren toen hun belagers voor een terug trek gingen. En al snel maakte een paar katten zich uit te voeten. Weg uit hun kamp. En terug naar hun eigen, waar ze het horror verhaal zouden doorspelen aan hun clan genoten. Oh wat zou Brat er veel voor geven om de gezichtjes te zien  van die achterblijvers... De Elite poes schudde met haar hele lichaam alsof ze net een duik in het water had genomen en haar vacht wilde drogen. Echter zat haar vacht niet onder water maar onder bloed. 'Heb je leider niet gehoord? Opsodemieteren.' gromde luid naar een willekeurige boskat die net iets te dicht bij kwam.

Open

Waarom was Shrimppaw meegekomen? Ze was niets behalve een angsthaas, dat kon iedere onnozele kitten wel zien. Skadi kon het zien toen ze op haar afsprong en toen haar nagels door het vlees van haar flank boorden. Een gek zicht, om bloed langzaam op te zien wellen uit wonden die zij had gemaakt, alsof het geen haast had om te vloeien. Maar veel aandacht kon ze niet aan haar rake uithaal besteden, want de vissenkop voor haar gaf niet op. Er werden meerdere pogingen gedaan om haar open te halen, haar schouders of haar rug. Niet alle pogingen waren succesvol, maar toch werden en redelijke krassen achtergelaten door een paar die dat wel waren.
Skadi histe boos. Nu was ze echt helemaal klaar met het wicht voor haar. Ze was al een lange tijd haar zus niet meer, dat was gewoon een feit. Maarn nu? Nu kon ze alleen nog maar woede voelen als ze naar haar keek. Zíj had haar achtergelaten, niet andersom, maar toch was zijzelf de vijand de ogen van Shrimppaw. Nee, ze had niemand van hen meer nodig. Ze zou het alleen wel maken. Ze was niet voor niets een uitverkorene. Ze wilde zich net klaarmaken voor een nieuwe aanval, eentje die waarschijnlijk nog gerichter zou zijn geweest, eentje verzonnen om echt pijn te doen, want ze was woedend. Maar het leek er op dat het waardeloze stuk leven voor haar neus geluk had, want de schorre uitroep van een clanmate bereikte haar oren. Skadi draaide razendsnel haar kop om, alleen om een gevlekte kattin te zien. Een warrior. Ze was niet dom, een warrior kon ze echt nog niet aan, ze was nog maar net een moon geleden aan haar training begonnen. De naam van de warrior die ooit ook haar clanmate was geweest ontging haar, maar het was ook niet alsof ze die nodig had. “Ren maar gauw weg met de rest van Riverclan, als de bangerik die je bent,” beet ze naar Shrimppaw toe. Dit was de laatste kans die ze haar zou geven.



@shrimppaw

Oh, wat was dit leuk! Het ging precies volgens plan. Het bange meisje, oh zo bang dat hij haar zusjes wat aan zou doen. Snorri was amper ouder dan deze muis, maar al zoveel sterker. En ze deed het ook nog! Met een brede grijns keek hij om naar Sigrún die met het zusje van het meisje bezig was. Zou ze trots op hem zijn? Giechelend keek hij toe hoe het meisje richting de grote, witte apprentice sprong, precies zijn taakjes opvolgend. Meteen kreeg ze een mep tegen haar hasses aan. Maar ze bleef volhouden en probeerde witpluisje van haar af te slaan. Nou ja, alleen met wat bibberende woordjes. Och och, dit duurde toch te lang? Hij hoorde de woorden van de RiverClan leider die riep dat ze zich terug zouden trekken en al snel volgden meer schreeuwen. Hihi! Ze hadden ook gewonnen ook, dat was makkelijk. Wat waren deze boskatjes dom. Snorri sprong naar voren en sloeg met uitgeslagen nagels richting de kop van de witte apprentice. ‘Heb je dat gehoord, pluisje? Ren naar huis, wíj-’ hij trok ruw de grijze apprentice wat naar zich toe. ‘-hebben je niet nodig,’ siste hij, waarna hij zichzelf weer groot maakte en zijn tanden ontblootte.

Tag: Fuzzypaw & Whitepaw

Shadefeather kwam al snel op haar aflopen; maar niet voor daar opnieuw die razende Bloodclanner was, diegene wiens dochter ze vermoord had. De kattin viel haar aan, sloeg haar klauwen in haar borst en maakte een grote wonde - maar Amberstorm had daar geen tijd voor. Ze sloeg even met haar klauwen naar de Bloodclanner en draaide zich toen om, weg van haar, en met snelle pootstappen liep ze verder. Riverclan leek ook aanstalten te maken om weg te gaan, maar waar was Routnose? Ze zou niet weggaan zonder haar medicine cat. Amberstorm zorgde ervoor dat ze geen twee seconden stil bleef staan, want ze wist dat de Bloodclanner die haar achterna zat haar dan zonder al te veel problemen tegen de grond zou willen werken, en dat kon ze momenteel niet gebruiken. Wel wenkte ze Shadefeather met zich mee. En Crowcall, waar was die, ook nog in gevecht met een Bloodclanner waarschijnlijk? Plots spotte ze haar medicine cat terwijl die meegetrokken werd door een lelijk gedrocht van een Bloodclanner. Oh, over haar lijk! Amberstorm liep op hen af. "Laat mijn medicine cat los!", schreeuwde ze boos de lelijke Bloodclanner toe, waarna ze een poging deed hem een paar klappen te geven zodat hij Routnose vrij zou laten. Ze moesten hier weg, voor er doden zouden vallen, voor ze één van haar drie Windclanners niet meer veilig thuis zou krijgen.

Tag: (Zahida, Crowcall) Shadefeather, Orchis, Routnose

Haar nagels raakten, en het gevoel van messen die door vlees heen scheurden was nog nooit zo goed geweest als vandaag. Als een razende takelde ze de ander toe, maar meer dan die ene gore wond kon ze niet geven, want plots was het kreng weg. Met brandende ogen zocht ze om zich heen. Haar wereld stond in vuur en vlam, het bloed in haar aderen kookte en woorden vielen als vergif uit haar bek. "Waar ben je, waar ben je," siste ze grommend, ziek van hoe de ander haar dochter zo makkelijk vermoord had. Een verdomme kind. Oh, ze zou alles te weten komen van het gore wijf. Ze zou alles te weten komen en ze zou haar neerbranden. Plots hoorde ze het viswijf, ze hoorde haar vieze lafbekken stem als nagels die over een krijtboord heen krasten. Met twee grote sprongen ging ze erachteraan. Oh, het riep om haar kruidenslet, net zoals zij dat net gedaan had. Maar toen was ze ook niet gekomen en nu zou ze ook niet komen. "Je denkt dat hij erg is?!" gilde ze als een maniak, waarna ze met grote ogen naar het katje toesprong en haar met al haar kracht een klap gaf in de richting van haar longen met haar nagels zo ver uit hun hulzen geduwd als ze maar kon, maar niet voordat ze het teken kreeg van Orchis. Ze zou alles van dat wijf kapot maken. Want zij had haar wereld in scherven gegooid.
- Amberstorm, Routnose, Orchis

<sub>Nettleroot haar tanden zonken diep en haar nagels hielden goed vast. Haar hart hamerde in haar oren al was dat niet genoeg om al het geschreeuw van vechtende katten buiten te sluiten. Ze voelde nagels genadeloos over haar staart gaan en meer dan alleen plukken haar meetrekken, maar wat er daarna kwam was nog veel erger. Tanden zonken zich in het delicate vlees diep tot het bot. Nettleroot haar kaken klemde zich harder om de borst van de she-cat al was het maar voor een tel. Zodra ze de tanden van de she-cat doorvoelde bijten gevolgd door een duidelijke krak wist ze voor een tel niet meer wat ze doen moest door de verblindende pijn die door haar staart en haar rug schoot als een donderslag. Ze liet met een kreet los, bloed sijpelde langs haar kin terwijl ze in paniek en woede met haar achterpoten haar de she-cat begon te slaan, omrolde en haastig achteruit krabbelde. Haar staart klopte met een verblindende pijn die ze nog nooit eerder gevoeld had. Het versufte haar bijna. Bijna. De adrenaline die door haar aderen stroomde. Haar geest die ijzersterk weigerde om dood te gaan. Ze zou niet dood gaan. Ze zou niet dood gaan. Ik ga niet dood vandaag!

Met een luide schreeuw vloog ze naar voren terwijl ze met haar voorpoten uithaalde. Ze was terughoudend en deed haar best om zoveel mogelijk buiten het bereik van de she-cat te blijven. Het was een afweer mechanisme ditmaal. Haar brein begon nu pas te registreren dat het geschreeuw begon af te nemen. Haar donkere ogen schoten heen en weer naar de Riverclanners die de aftocht begonnen te blazen. Windclan zag ze nergens. Waar was Thunderclan? Nettleroot haalde nogmaals uit naar het gezicht van de she-cat, terugdeinzend met opgerezen haren en hoge rug. "Als het moet dood ik je!" Siste ze. Het was een leugen. Één grote bluf. Riverclan en Windclan rende weg als lafaards en lieten hen achter. Ze lieten hen achter. Diep van binnen wilde zij ook weg. Rennen, rennen tot ze weer veilig thuis was. Maar daar mocht ze nu niet aan denken. Als ze dat zou doen zou ze dood gaan.</sub>

_{Nettleroot rent weg van Summer}

_{En toen klonk Maskheart zijn stem. Ze hoorde hem duidelijker als een soort baken die haar weer terug naar de realiteit trok en aardde. ”ThunderClan! Wij trekken ook terug!” Nettleroot haar ogen schoten naar de bloodclaner. Haar staart bonkte pijnlijk en haar spieren waren vermoeid. Ze zouden zich terugtrekken. Zonder ook maar een woord te zeggen draaide ze zich om en zette ze het op een lopen. Ze moest hier weg. Nu. Ze baande zich een weg tussen de katten door hopend met heel haar hart dat ze het halen zou. Dat de bloodclanner haar gewoon liet gaan. En toen zag Nettleroot haar. Haar ogen werden aangetrokken door een hoopje oranje vacht. Pepperpaw lag in elkaar gedoken naast een grote, zwarte kater. Haar ogen waren open en ze leefde nog. Nettleroot hart stak alsof iemand er een staak doorheen boorde. Ze had haar niet kunnen redden maar voor nu was dat ook niet nodig. Ze was al gered. Pepperpaw was oké. Het liefst was ze gestopt en naar haar toe gegaan maar dat kon niet. Haar ogen vulde zich met emotie. Verontschuldiging, spijt. Het spijt me Pepperpaw. Hoorde ze zichzelf denken. Ze wilde net zo graag blijven en vechten als dat ze wilde vluchten. Toch stopte haar poten niet en rende ze door. Haar blik scheurde zich los van Pepperpaw terwijl ze richting de uitgang rende en voelde hoe van binnen haar mooie droom in duigen viel.}

De kater werd al snel mee gewenkt door zijn Deputy. Hij zag de grote wond op haar borst, maar besloot daar maar even niet op te reageren. Een BloodClanner had Routnose te pakken en snel ging hij achter Amberstorm aan. Ze zouden hier niet weggaan zonder haar. Amber probeerde al uit te halen naar de rare Bloodclanner - want hij was zeker een verschijning, maar geen goede. Shade wilde meehelpen, maar de woorden van weer een andere BloodClanner stopte hem. Hij keek om en zag de rood-witte poes uithalen. Shade duwde Amber snel opzij, voor het geval de klauw haar zou raken, en sprong tussenbeide. Zijn Deputy was te druk bezig nu voor Routnose, hij zou dit wel afhandelen. Ook al stond hij stiekeme doodsangsten uit, maar hij zou alles doen voor zijn Clangenoten. Hij was niet voor niets hier naartoe gestuurd. Snel tilde hij zijn poot op, nagels uitgeklapt, en mepte naar de kop van de poes. Hopelijk had het zin, en was hij niet net zijn dood in gestapt.

Shadefeather valt Zahida aan om Amberstorm en Routnose te beschermen

Ze wilde haar zusje geen pijn doen, maar het moest wel nu. De krassen die ze probeerde te maken lukte niet allemaal even goed, maar sommige wel. Shrimp vond het een naar gezicht en gevoel, haar nagels door het vlees van haar zusje. Skadi histe ook boos naar haar. Shrimp zag een aanval op haar afkomen, eentje waarvoor ze al haar best deed zich te beschermen. Maar de aanval kwam niet. Ze hoorde in plaats daarvan haar mentors stem, die naar haar uitriep. Shrimp keek op en een opgeluchte lach verscheen op haar snoetje. Littlefish zou haar wel helpen. Snel keek ze weer naar de gevlekte poes voor haar. 'Ren maar gauw weg met de rest van Riverclan, als de bangerik die je bent,' beet ze haar toe. Maar Shrimp wilde niet rennen. Ze zou niet rennen. In plaats daarvan schuifelde ze achteruit, beschermend over de kruiden heen, wachtend tot Littlefish bij hen zou komen. Shrimppaw zou niet rennen vandaag.

@Skadi @Littlefish