De doos van Pandora + Jaytail

PEOPLE REALLY LOVE ♡
MY MILK MUSTACHE

tagged: jaytail

Het was een mooie dag. De zon was buiten op wandel en een paar witte wolkjes dreven voorbij in de blauwe lucht. Voor zover zijn lichte blauwe ogen konden zien was er verder niets dat in de lucht hing. Geen vogel, geen witte streep getrokken door iets waar de rest geen verklaring voor had en ook geen eekhoorn die door de takken sprong. Covermilk knipperde en liet zijn kop zakken. Hij had de takken en de lucht nu genoeg bestudeerd om er zeker van te zijn dat niets met kraaloogjes naar hem keek en dat ook geen regen zijn jacht zou verpesten. Daar zou hij het van krijgen oh! Een enkele druppel vandaag en zijn dag zou verpest zijn, maar gelukkig leek het daar niet op. In plaats daarvan was alles zoals hij gepland had. Hij snoof een goede teug frisse lucht in waardoor zijn melkwitte borstkas omhoog rees. Aah! wat een heerlijk gestructureerde dag. Covermilk snoof nog eens om na deze bezinning maar eens naar een prooi te zoeken. Hij hoopte twee prooien te kunnen vangen, maar vertelde hemzelf dat met één thuis komen ook goed was. Aan drie ging hij zich niet wagen, want dan liep zijn avond in zijn nest ook weer uit. Net toen hij zich bewoog hoorde hij een luide krak in zijn buurt. Zijn lila-grijze oren draaiden zich. Hmm hij had niemand geroken. "Wie is daar?", riep hij met een luide, nerveuze stem.

۵۵۵۵۵

I no longer feel things
✞

Goed, hij was misschien niet de tofste vader geweest back in the day. Toen hij in een depressie was geraakt na de dood van Snowdrop, toen hij het niet aan had gekund. Hij was er toen wel zo veel mogelijk geweest als hij kon hoor, maar hij was anders geweest. Hij was geen vrolijke kater geweest, niet iemand waar je even een gezellig praatje mee kon maken. Hij forceerde zichzelf altijd bij zijn kittens. Nu hoefde hij dat niet meer, though. Hij was nu oké, meer dan oké. Zelfs als katten zich soms een beetje zorgen om hem leken te maken. Natuurlijk deed zijn hart nog steeds pijn bij de gedachte aan het feit dat zijn liefde was overleden, maar hij bleef niet down, dat had ze ook niet gewild. Zijn grote poten zette hij kalm neer, richting de plek waar hij naar toe ging. Hij had de geur al opgepikt, nu was het alleen nog maar een ding om het te voltooien, niet waar? Hij stapte echter op een tak, waardoor hij zijn lichaam laag tegen de grond aan drukte. Ahh, damn, het had een verrassing moeten zijn. Maar hij moest weer eens op die stomme tak gaan staan. ”Wie is daar?” klonk er met een luide, nerveuze stem van zijn zoon af. Hij grijnsde even terwijl hij zich iets meer verplaatste, zachtjes, voorzichtig. Weg van het geluid. Tot hij de rug van de kater goed zag en zachtjes de bosjes uit sloop. ”Nou ja zeg, bang zijn voor je oude knar?” sprak hij luid voor zijn hardhorende zoon. Het was even iets geweest waar hij zich aan had voor moeten passen, maar hij had het allang geaccepteerd. Zo erg was het nou ook weer niet.

Ɓσ