Rusteloos was hij. Hij had geprobeerd te jagen, maar dat lukte hem niet. Voor het eerst in.. Ooit, was het hem niet gelukt zijn gedachte te verzetten met jagen. Zijn gedachtes kon hij niet ergens op brengen, hoe graag hij het ook wilde, voor heel even maar. Verschillende scenario's gingen door zijn kop, allemaal dingen die hij kon doen, kon zeggen. Wat zouden dat voor gevolgen hebben? Zou hij er aan goed doen om het ene wel te doen en het andere niet? De kater zuchtte diep en slenterde Fourtrees op. Blijkbaar hadden zijn poten hem hier gebracht. Helaas. Want daar was Stallionstar, de kater die hij op dit moment helemaal niet wilde zien. Maar hij kon niet opeens wegdraaien, wegrennen. Wat als hij hem al gezien of geroken had? En met Stallionstar ging het ook niet zo goed, zo te zien. Shadefeather zuchtte en liep twijfelend op de Leader af. 'Stallion? Gaat het?'

De kater leek hem helemaal niet opgemerkt te hebben. Hij had net zo goed weer weg kunnen lopen dus. Maar hij was toch blij dat hij dat niet gedaan had. Stallion zag er helemaal niet goed uit. Hij mompelde een begroeting en Shadefeather keek hem bezorgd aan. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg hij vervolgens en hij ging zitten.
De zwarte kater keek even verschrikt op. Oh jee, hoe ging het met hem? Nou, niet zo best dus. Maar hij wilde het er met Stallion niet over hebben. Al zou dat misschien wel moeten. Maar... Nee. Hij ging dit zelf eerst proberen op te lossen. Hij schraapte dan ook z'n keel en knikte. 'Gaat goed hoor,' mauwde hij. 'Maar.. Hoe gaat het met jou? Je ziet er niet al te best uit...' Hopelijk kon hij het onderwerp die kant op krijgen, want over zijn eigen zorgen praten zat er even niet in nu. Nu niet. Stallion had het zo te zien ook veel meer nodig dan hij.

De grote kater had duidelijk even tijd nodig om te antwoorden. Shadefeather bleef hem in die tussentijd bezorgd aankijken. Misschien was hij een grote fout aan het begaan nu, maar hij kon er altijd nog op terug komen, later. Nu was het zaak dat Stallion zich beter ging voelen. 'Het zou een heel stuk beter kunnen,' mompelde de Leader.
Shade zuchtte zachtjes en knikte. Dat geloofde hij graag, ja. Hij had zijn vriend wel een heel stuk blijer gezien in het verleden. 'Wil je... Wil je erover praten?' vroeg hij en hij zette voorzichtig een stapje dichter naar hem toe.

'Why do I keep messing up Shade?' miauwde de kater. Shadefeather draaide bezorgd met zijn oortjes en kwam nog wat dichter naam hem toe, hopende dat hij hem genoeg steun kon bieden. 'The bairn hate me, my mate has ran off with some BloodClan cat that he calls a friend and I keep misplacing my trust in the wrong cat's.'
Er ging een steek door Shadefeather heen. Was hij ook iemand die daarbij hoorde? Zou hij later zo gezien worden? Hij wilde er niet aan geloven, hij wist er zelf ook niet genoeg over. Maar... Als hij naar de meningen van de Clan moest kijken... Hij hoopte maar dat het allemaal goed zou komen. De kater duwde zachtjes zijn kop tegen die van zijn vriend. Hij zou er nu alles aan doen om hem goed te laten voelen.
'I dinnae ken if I can trust him,' miauwde Stallion vervolgens, bijna hoorbaar. Shade slikte maar forceerde zijn eigen zorgen weg. Stagstorm met een BloodClanner? Die had hij niet aan zien komen. Hij had hem gesproken en volgens hem wilde hij het juist weer goedmaken met Stallion. Maar er was dus nog iets bovenop gekomen.
'Het spijt me zo om dat te horen, Stallion,' mauwde hij zachtjes. 'Ik weet niet.. Wat ik kan doen om het beter te maken, om het te veranderen.. Maar ik ben er voor je. Nu, en voor altijd.' Het was de waarheid. Wat er ook zou gebeuren in de toekomst, niets zou zijn vriendschap met Stallionstar kapot maken. Niet van zijn kant, in ieder geval. Hij zou er altijd voor hem zijn, tot het einde.

Zijn vriend legde zijn brede kop op die van hem en Shadefeather merkte hoe hij begon te huilen. De kater sloot zijn ogen en wreef zachtjes tegen hem aan met zijn kop. Hij vond het vreselijk om hem zo te zien. Stallion verdiende alle liefde en hopelijk was hij genoeg om dat te kunnen geven, al was het maar een beetje.
'I wouldna know what i'd do without ye Shade. You're my best friend,' miauwde Stallionstar en hij haalde diep adem. Het verwarmde zijn hart om dat te horen, maar het stak ook een beetje. Hij wilde hem geen pijn doen, in wat voor manier dan ook. Maar misschien zou het allemaal wel meevallen, waren de geruchten niet wat ze leken. Misschien, misschien...
'..Whatever happens, Stallion... I will always be here for you,' herhaalde de kater en hij bewoog wat naar achter zodat hij zijn vriend in zijn ogen kon kijken. 'I don't know what the future will hold, maybe I'm..' Hij haalde een keer diep adem. 'I hope you and I will forever stay friends, Stallion. No matter what happens...' Oh, hij hoopte toch zo dat alles goed zou komen. Hoe meer hij erover nadacht, hoe meer hij twijfelde. Maar tegelijkertijd begon het ook steeds helderder te worden. Het was een vreemde wereld, de liefde...

Stallionstar murmelde dat het veel voor hem betekende. Shadefeather glimlachte lichtjes toen zijn vriend zei er ook altijd voor hem te zijn. 'I shoudna bother ye with all my problems.. But I thenk ye for yer time,' miauwde hij toen dankbaar.
Shade glimlachte en drukte nogmaals zijn kop tegen de zijne. 'Natuurlijk wel, Stallion. Daar zijn we vrienden voor.' Hij wilde graag dat hij naar hem toe kwam met dingen, hij wilde hem graag helpen. Dat hij zelf ook met wat problemen zat was een bijzaak. Die zouden vanzelf wel weer opgelost worden. Dat hoefde nu ook niet. Hij wilde Stallion ook niet nog meer zorgen opleggen, hij had er al genoeg. Nee, dit kon hij zelf. Dit ging hij zelf doen. Voor nu.
'Ik weet zeker dat het allemaal wel weer goed zal komen... Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar ik denk als je nog is goed met hem praat, dat het wel weer goed komt. Jullie zijn goed samen, jullie houden van elkaar.' Hij glimlachte naar de gevlekte kater. Shade geloofde wel in de liefde, hoe moeilijk dat ook was nu.

Stallion knikte instemmend. 'I will,' antwoordde hij en hij haalde diep adem. Shade glimlachte, maar die verdween een beetje bij zijn volgende woorden. 'But enough about me, how are ye holding up? Ye seem a bit distracted mate,' miauwde Stallionstar vriendelijk. Shadefeather zuchtte en keek naar zijn pootjes. 'Dea ye want tea walk for a bit?' Hm. Shade knikte en stond op. 'Is goed,' miauwde hij. 'Misschien kunnen we meteen de borders checken, of iets vangen of zo.' Hij wilde het graag niet over hem hebben, nu niet. Wanneer wel? Dat was een goede vraag, die hij zelf ook nog niet wist.

'Borders it is then,' miauwde Stallionstar. Shade knikte. Fijn. Fijn dat het onderwerp ergens anders over kon gaan. Al moest hij nog wel wat verzinnen om het écht over iets anders te laten gaan, want alleen stil de borders checken is ook maar saai. En hij wist dat Stallionstar alsnog graag wilde weten wat er mis was. 'But what's wrong Shade?' miauwde hij dus toen, alsof hij zijn gedachten kon lezen. De zwarte kater zuchtte diep, zonder het eerst door te hebben.
'Uhm.' Tja. Hij wist dat zijn vriend het niet los zou laten. Het was duidelijk dat hij ergens mee zat ook. Misschien was het toch beter om er over te praten? Alleen dan niet.. Helemaal? Misschien kon hij er gewoon naar vragen, net doen alsof hij... Gewoon nieuwsgierig was, of bezorgd. 'Uuhh.. Nou.. Je weet wel, uh.. Daintywhiff?' Hij keek de kater kort even, maar keek toen snel weer weg. Ugh, dit was echt slopend. 'Hoe uh.. Hoe gaat het met.. Haar?' Alsof Stallion dat zou weten. Pff. Hij haatte haar waarschijnlijk. Oh, dit was misschien juist een goed moment om meer over haar te weten te komen dan. Dat was misschien wel nodig ook..

De verbaasde blik van Stallion had hij verwacht. Hij zou ook raar opkijken als hij in zijn poten stond. Shade was gewoon heel erg bang dat hij iets door zou krijgen. Maar dan alsnog.. Zou dat erg zijn? Of zou hij het gewoon accepteren? Shade wist ook niet wat zijn vriend wist. Misschien was er wel helemaal niets te weten over Daintywhiff. Maar Shadefeather had wel door dat er meer was dan dat hij wist.
'Voor zover ik weet gaat het goed met haar? Hoezo?' klonk het verbaasd van zijn vriend af. Nu was het Shade's beurt om ook verbaasd te kijken. Dat was niet het antwoord wat hij verwacht had. Nee, hij had eerder verwacht een hele rant te horen over hoe slecht Dainty wel niet was en wat voor vreselijke dingen ze allemaal heeft gedaan. Als ze die had gedaan, Shade had geen idee.
Dus knikte hij maar. 'Dat is uh.. Dat is goed. Mooi zo.' Tja, wat anders moest hij zeggen? Hij was benieuwd of de poes al vertrokken was. Zijn poten jeukten om naar het kamp te rennen, haar te zoeken. Bij haar te blijven om zeker te weten dat ze niet weg zou gaan. Of moest hij maar gewoon bij zijn vriend blijven? Er voor hem zijn, en de witte poes laten gaan? Een zucht ontsnapte zijn bekje. 'Laten we maar uh.. De borders doen,' mauwde hij met een knik.