We wear red so they don't see us bleed

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Ze verveelde zich. Ze wilde trainen, een voorsprong krijgen op de rest, maar haar mentor had op het moment andere dingen te doen. Misschien was dat het enigste minpunt van de leider van de Elite als mentor te hebben; ze zou niet altijd evenveel kunnen trainen als de rest. Maar dat zou ze goedmaken door harder en beter te trainen dan hen allemaal. Ze zou ze wel laten zien dat ze niets om over te lachen was. Dat ze geen zacht, dom boskatje was als die Shadowclanners hier. Nee.
Toch, het willen en het uitvoeren was iets anders. In haar eentje zou ze nooit zo goed kunnen trainen als dat ze dat met een andere kat deed. Het probleem? De enigste kat in de buurt was die halfgare gek van een Orchis en op hem zat ze nou ook niet echt te wachten. Maar…Als ze echt haar doelen wilde bereiken kon ze moeilijk té kieskeurig gaan doen. Ze had nog niet het respect om te gaan kiezen en delen met wie ze om wilde gaan, helaas. Gelukkig wisten de boskatten tenminste wel dat ze van haar weg moesten blijven. Want om ook nog eens met dat stelletje malloten te gaan dealen, daar had ze totaal geen zin in.
Met tegenzin liep Skadi op Orchis af. Ze had geen eens een idee of hij haar wel zou willen entertainen, maar zo niet dan was dat niet echt een groot verlies. En de laatste keer dat ze een echte interactie met hem had gehad, had hij haar maar al te graag een kop van een vogel af zien rukken. Alsof dat iets zou hebben bewezen. Maarja, ze was hier nu. Ze was in de Elite gebleven en het voelde steeds meer als een thuis, als een plek waar ze groots kon worden en waar ze thuishoorde. “Orchis,” begroette ze hem, redelijk koeltjes.

+Orchis

MONTY