i am a cemetery by the moon unblessed (EVENT)

You're already the voice inside my head FOREVER

De poes had wat onderzoek gedaan naar de rituelen die deze clan blijkbaar had bij het begraven van hun doden. Het was allemaal in haar ogen zeer vreemd, waarom zoveel moeite doen voor iemand die al lang zijn lichaam heeft verlaten? Hmm het zij zo. Als ze het maar even rustig hield. Brat sprong op de verhoging die in het kamp stond, voor het eerst. Bij haar benoeming had ze enkel voor de rots gestaan. Maar nu... oh ze stond er hoor. Hoog neerkijkend op de katten beneden haar. Het gevoel dat door haar lichaam stroomde was... intens. Maar om even terug te komen bij de situatie. 'Iedereen verzamelen, ik heb een mededeling die ieder aangaat.' sprak ze luid haar blik sterk vooruit. 'Ik heb onlangs vernomen dat velen van jullie een begrafenis voor willen voor de gevallen kameraden.' ze knikte met haar blik naar de twee lichamen die nu verschoven waren naar het mideen van het kamp. Haar blik bleef even hangen bij het lichaam van haar voor ganger. Sinclaw, het eerdere intense gevoel verdween en opeens voelde ze zich heel kwetsbaar. Ze schudde met haar hoofd, in een tevergeefse poging die gevoelens uit haar systeem te krijgen. 'Na wat te hebben overlegd is er besloten dat ik de hele parade zal leiden.' Langzaam ademde ze uit en richtte haar blik op de grijze kater, waar ze nog steeds niet helemaal van wist wat ze nou precies van hem moest denken. 'Acefray zal de vederen rituelen uitvoeren.' Ze had zich wel wat verdiept, maar ze wijst bij lange na noch niet alles. En hij was de beste kat om deze taak uit te voeren. 'Jullie hebben nu de kans om echt afscheid te nemen, daarna zal ik en een klein groepje de lijken naar het moeras begeleiden.'

The angel of my nightmare

MONTY

[Nog even in het kort:
Brat houdt een begrafenis voor Smokebreath en Southernwolf en Sinclaw, nu is dan ook de kans voor jouw karakter om afscheid te nemen van deze drie. Als dat gedeelte eenmaal voorbij is zal een klein groepje ( 2 shadowclanners en eventueel nog 2 bloodclanners ) De lichamen naar het moeras brengen, waar het laatste stuk van het ritueel word uitgevoerd. Lijkt het jouw leuk om mee te gaan? Meld je karakter dan aan in je post.]

Ze was druk geweest met Bloodpaw sinds de overname, maar er was nog iets anders belangrijks dat ze niet mocht vergeten en dat was het feit dat haar broer dood was hun vader er niet meer was om hem het afscheid te geven dat hij verdiende. Ze zag het dan ook aan haarzelf om dat nu te doen. Ze stapte dan ook naar voren en vernauwde haar ogen kort naar de nieuwe commander van Bloodclan. "Ik zal mijn broer dragen," Ze zou dat aan niemand anders overlaten, hij was tenslotte haar nestgenootje, hoe vaak ze het ook niet eens met elkaar waren geweest, ergens gaf ze toch om hem. Ze wis dat normaal gesproken hun vader dit had willen doen, maar dat was geen optie, dus rustte dit op haar schouders nu. Ze maakte haar weg naar het lichaam van Southernwolf en drukte haar neus in zijn vacht. "Ik zal je missen," Mompelde ze zachtjes.

i am a cemetery by the moon unblessed (EVENT) Dd5cjs10

Orchis veegde zijn poot langs zijn voorhoofd. Zweetdruppels prikte in zijn droge ogen. Hij had de drie lichamen naar het midden van het kamp moeten slepen in de brandende zon. Met een plof viel hij op zijn billen neer en blies een diepe zucht uit. Zijn eigen lijf was nattig van het lichaamsvocht die de drie lijken hadden uitgescheiden. Vliegen omringde hem dan ook zoemend terwijl hij wat naar achteren schoof van de lichamen van de gevallen Shadowclanners. Het viel eigenlijk wel mee, drie doden, hij had er wel meer verwacht. Al was er wel een van hen deputy geweest. Sinclaw.. ze was commandant van Bloodclan maar nu zonder haar titel niks maar dan een dooie clanpoes. De grote mannelijke bakbeest die hij net met moeite had moeten verplaatsen was neergehaald door Shade en hijzelf had die lompe zoon van de deputy vermoord. Zijn snorharen trilde door het terugdenken naar het moment. Hij voelde nog het warme bloed over zijn klauw heen spuiten toen hij zijn keel doorgesneden had als een mals stuk vlees. Een rilling trok over zijn ruggengraat en hij greens genietend. Ondertussen was Brat op de steen gesprongen en de tom liet zijn blik van haar naar de steen glijden, hun symbool stond er op, en nu sprak ze vanaf daar de clan toe. Hij was trots op zichzelf en op de nieuwe commandant. Ondanks ze een kille vrouw was en hem waarschijnlijk net zo hard uitkotste als de rest bleef ze hem toch aanhalen. Ze gaf hem opdrachten, zette hem aan het werk, het gene wat hij zo graag wou al die tijd.. hij wou zichzelf bewijzen, laten zien dat die net zo waardig was als de rest- zelfs beter was dan de rest. Dat hij niet zomaar een nummer was maar iemand waarmee je kon samenwerken om de hele wereld te krijgen.

Brat was al weer klaar met spreken toen hij zijn aandacht weer op de hele situatie richtte. Er was nu tijd om afscheid te nemen voor de Shadowclanners. Orchis stond even op en zijn stank walmde door het kamp heen. Zijn blik hield iedereen in de gaten terwijl hij richting Brat toe huppelde. Hij ging zo dadelijk met haar mee als ze de lijken gingen dumpen. Ondertussen kwam de eerste kat al naar voren. De tom kantelde zijn kop en greens. Dit was dus de zus van Southern.. de she-cat die in hun kamp had gezeten toen ze zwanger was. Zijn blik gleed naar haar buik: die was al minder dik. Ze was dus bevallen. Jammer dat hun oom niet zijn nichtjes en neefjes zou kunnen ontmoeten door hem. Hij giechelde dan ook in zichzelf. Hij vond het heerlijk.

De grijze kater keek op toen de Bloodclan commander op hun steen sprong, en het woord nam tegenover de clan. Ergens voelde het verkeerd. Het voelde gewoon allemaal verkeerd voor hem. Alsof het niet behoorde zo, alsof hij iets zag dat niet voor zijn ogen was bedoeld. Maar deze kat zou zijn leider worden… als het met Tall minder goed zou gaan. Hij drukte zijn oren naar achteren en keek om zich heen, ergens wanhopig opzoek naar iemand om steun bij te vinden, om niet hier meer zo alleen te hoeven staan. Want waar hoorde hij nu bij? Niet bij Bloodclan, en niet langer bij Shadowclan. Hij wilde gewoon weer een huis hebben, meteen clan waarvan hij hielt ondanks dat ze soms stom waren. Hij wilde dat hij de klok even kon terugdraaien. Dat hij alles ongedaan kon maken en vanaf het begin een ander pad had kunnen nemen. Hij had dan Sinclaw gevonden toen ze nog kinderen waren en haar ver, ver weg genomen van alles wat haar kwaad wilde doen. Dat hadden ze nooit tot hier hoeven te komen. Dan waren ze nooit tot hier gekomen. De kater zuchtte en luisterde naar wat Brat te vertellen had. Het was tijd voor de lichamen om zich bij het moeras te voegen. Een kleine steek stak hem waar het zeer deed. Hij zou nooit zijn gezin kunnen bijstaan in de modderpoelen, nooit een beschermer worden van hun stuk van het woud. Toen zijn naam genoemd werd knikte hij richting de rode kat, waarnaar hij zijn den in liep.

Hij had nog maar enkele passen in zijn woonplaats gezet toen de tranen zich een weg vormden over zijn wangen, brede sporen achterlatend. Het was te veel. Het was te veel om in een keer afscheid van te nemen. Hij wilde dit helemaal niet. Het koste hem een moment voor hij zichzelf weer bij elkaar had geraapt, zijn ademhaling nog altijd schokkend en onstabiel, zo zat hij op de grond van zijn slaapruimte. Zijn groene ogen gleden langs de nesten heen, naar de losse steen in de achterwand, waarvan enkel híj wist dat deze lost zat. Hier bewaarde hij doodsbessen en ander vergif. Want soms was het niet nodig iemand langer te laten leiden wanneer ze al met één poot in Starclan stonden. Hij slikte zichtbaar, maar was nog te laf om de stap te zetten. Misschien later, beloofde hij zichzelf. Hij moest er nu eerst zijn voor zijn partner, voor de laatste keer. Dus slikte hij nogmaals om de brok in zijn strot weg te krijgen en verzamelde de grote bladeren die nodig zouden zijn voor het ritueel, om zichzelf terug bij de groep te voegen. Hij plaatste ze kort neer om hierna zelf afscheid te nemen van degene die nu op hun neerkeken vanaf de hemel. De oud medicine cat begon bij Southernwolf, prevelde een sorry. En hij voelde ook spijt dat een kind zo jong en nog zo onschuldig al hier lag. Hij had nog nooit het leven gekend voor hij het weer had moeten afstaan. En ergens deed hij hem denken aan zichzelf, niet alleen door het uiterlijk maar door de impulsiviteit die hij had getoond. Maar Southernwolf had nooit de kans gekregen om een betere kat te worden dan dat hij was. De volgende was Smokebreath, een waar hij niet te dichtbij durfde te gekomen, alsof hij bang was dat hij alsnog op zijn kop zou krijgen vanuit de dood. En hoe erg hij ook door de grote kater was geïntimideerd, hij had hem enkel trots willen maken… ze waren nooit tot op het punt van vriendschap gekomen.

Het enige lichaam wat hij wel durfde te benaderen was die van Sinclaw. Van zijn mooie, lieve Sinclaw. De kant van de poes die maar weinige hadden gekend maar die zo snel zijn favoriete gedachte was geworden. Hij duwde zijn kop in haar pels en sloot zijn ogen. Zacht sprak hij al zijn liefde voor haar in haar vacht, hopend dat ze de hemel zouden bereiken. Waak over me Sin, leid me naar het juiste pad, ik kan dit niet zonder jou. En het was ook zo. Zonder haar was alle kleur uit de wereld verdwenen en was hij er leeg en eenzaam in achtergelaten. Hij voelde verdriet en rouw weer opborrelen, wonden op zijn hart die nog nauwelijks ware geheeld scheurde weer helemaal opnieuw open. Hij was haar tot het einde van de wereld gevolgd als ze het maar had toegelaten, als ze maar met hem mee was willen gaan. Als het had gemogen had hij hier nog tot zonslaag gestaan, maar hij wist dat ze door moesten. Langzaam trok hij zijn kop terug en gaf nog enkele liefdesvolle likken over haar wang. Tot in Starclan, wacht op me. Hierna was hij gedwongen om weg te kijken en zich in stilte weer bij de bladeren te zetten. Het duurde even voor hij zijn stem vond en zijn kop weer helder genoeg was om praktisch na te denken, maar toch leek de enorme kat extreem fragiel toen hij op sprak naar Brat. “De rituelen kan ik doen als we daar zijn” Hiermee meteen duidelijk makend dat hij meeging. Hoewel hij ergens vreemd tussen twee werelden inhing, voelde hij zich nog even een gevangene als de rest van het kamp.

Ze hadden haar beloofd dat ze mee mocht helpen haar mentor zijn laatste afscheid te geven. Ze hadden het gevraagd aan de commander van BloodClan. Ze lichamen waren in het kamp gebracht. Stinkend, aftakelend, maar het waren nog duidelijk de drie katten. Sinclaw wilde ze niet naar kijken. Wat ze had gehoord was ze een verraadster. Ze verdiende het niet tussen haar oud clangenoten te liggen, afscheid van haar nemen alsof ze een gelijke was. Want dat was ze niet. Ze was een vossenhart. Ze mocht rotten in Dark Forest. Nee, ze hield haar ogen op Southernwolf. Haar mentor. Ze was zo lelijk over hem geweest. Dat hij te soft was, dat hij haar gang liet gaan, dat hij makkelijk voor de gek te houden was. Terwijl hij eigenlijk gewoon zachtaardig en geduldig met haar was. Hij daagde haar uit. Direct als eerste training het donkere woud in gaan. Alles wat ze wist.. het was toch door hem. Ze haatte het dat ze niet normaal afscheid van hem had kunnen nemen. Dat ze moest toekijken hoe BloodClanners hem in de grond zouden stoppen. Beechresin ging naar zijn zijde, sprak haar afscheid. Roughpaw schuifelde dichterbij, hield haar adem in toen ze hem weer van dichtbij zag. In haar groene ogen sprongen tranen. Ze durfde hem niet meer aan te raken. Hij was anders. Hij was niet meer zichzelf. Haar onderlip trilde. ‘Sorry,’ miauwde ze enkel. Sorry dat ze koppig was geweest. Sorry dat hij geen normaal vigil had gekregen. Sorry dat hij dood was.

Acefray kwam eraan en begon hem klaar te maken voor het ritueel. Roughpaw ging uit de weg en probeerde zich bij Beechresin te verstoppen. Ze wilde niet door iemand anders gezien worden. Langzaam werd hij ingepakt door bladeren. Ze huilde geruisloos. Dit was de eerste keer dat ze dood zo haarscherp, zo dichtbij had gezien. Ze snapte niet dat Acefray het niet één keer, maar drie keer kon doen, zonder te stoppen. Haar blik ging naar de oud medicine cat. Hij verdiende het eigenlijk om naast dat wicht van hem te liggen. Hij was een verrader. Net als zij. Net als Tallstar. Ze had het gehoord, van iedereen. Dat Sinclaw dood was, dat was een zegen. Dat de rest het niet was, was een vloek. En waarom was hij degene die hun hun laatste vaarwel zou geven? Het was niet eerlijk. Ze haatte dit. Ze haatte BloodClan. Ze wilde dat ze weggingen, dat ze zelf onder de modder zouden verdwijnen en ze ze nooit meer hoefde te zien. Acefray miauwde dat hij klaar was. Zouden ze nu gaan? Haar blik ging vluchtig naar Brat en vervolgens naar Orchis. Ze zou toch nog wel mee mogen?