The paths we walk are different for everyone

Het was grappig en misschien ook vreemd, Storkkit was nog nooit bij de Elders Den geweest. Dat was juist de plek waar je verhalen kon horen en de avonturen van lang geleden kon meemaken. Toch hadden haar pootjes haar nooit die kant opgedragen. Misschien was ze gewoon nooit geïnteresseert geweest. Nu vielen haar gele oogjes toch op de den en was ze opeens nieuwsgierig geworden. Wat zou daar zijn? Oude katten die lagen te slapen of te klagen over alles? Want dat had Storkkit gehoord van de andere kittens. Maar ook dat ze goeie verhalen konden vertellen en daar had ze natuurlijk wel interesse in. Bij de den aangekomen stond ze nog even stil, want was als ze de Elders juist stoorde? Al wist ze niet waarmee. Die katten hadden alle vrije tijd van de wereld. Toen zette ze toch een stap naar binnen. De eerste kat die ze zag was niet...Wat ze verwacht had. De poes leek veel te jong te zijn om een Elder te kunnen zijn. Ze leek nog niet eens volwassen! Verbaasd stond Storkkit stil, kijkend naar de grijs gekleurde poes voor haar. Waarom was die hier? Of was ze gewoon op visite? Oh nee, wat als ze verbannen was naar de Elder Den voor straf? Kon dat? Storkkit bedacht zich dat staren onbeleefd was en wendde snel haar kopje af, opeens veel interesse in de grond. ''Hoi''piepte ze.

-Wisteriawisp

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Hoe lang bleef die kitten staren? Had het ding niets beters te doen.. Ze was duidelijk zichtbaar vanuit de duisternis van Wis haar den. Het was jong en stom en dacht dat de hele wereld aan haar pootjes lag. Het was exact Milky heh..

Oh de kitten kreeg ballen zo leek het. Ze sprak tegen haar en Wisteria keek even op, voor ze haar ogen focuste op de kitten. Ze had zo’n verdomde.. hekel.. aan kittens.. En al helemaal als ze haar rust kwamen verstoren. Dus met oren in haar nek staarde ze naar het kleine gevlekte beest. ”Wat moet je.” Reageerde ze sissend op de veel te hoge irritante piep. Hopend dat dat al genoeg was om het ding af te schrikken. Want tja.. als je realistisch keek, was haar lichaam net zo zwak als die van dit beest voor haar.. Dus fysiek wegjagen ging lastig worden.

De poes voor haar was niet leuk. Helemaal niet leuk. Storkkit struikelde verschrikt naar achteren toen de poes een totaal niet leuke toon aansloeg tegen haar. Traantjes sprongen in haar ogen. Nee, alstublieft. Dit vond ze niet leuk. Ze was hier gekomen om naar verhalen te luisteren, niet om bang te worden gemaakt. Met bange ogen staarde ze naar de Elder, was die wel een Elder? Ze was veel te jong en er leek niks mis te zijn met haar. Waarom was ze dan hier. De gevlekte kitten keek langs haar heen, voor hulp, maar helaas leken de andere Elders te slapen of werden ze genegeerd. Misschien waren zij ook bang voor deze enge kat in hun den. Wat moest ze doen? Wat moest ze toch doen? Ze wou wegrennen, naar haar moeder, maar haar pootjes lieten het niet toe. Ze kon niks meer. Waarom nou toch. ''Sorry... Sorry!''schreeuwde ze toen er eindelijk weer beweging in zat. Het speet haar zo. Ze had hier niet naar toe moeten gaan. Ze snapte het niet. Iemand moest haar helpen.

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Sorry, had ze niet genoeg sorries gehoord in haar leven. HAd ze niet vaak genoeg gehoord dat het iemand speet. Spijt voor wie ze was. Spijt voor wat ze niet kon doen. Spijt omdat ze haar niet konden helpen. Sorry betekende niets, sorry was niets waard. De kattin gromde zacht en laag terwijl ze haar lichaam omhoog hief. Ze had zo verdomme geen zin meer in sorry. Met twee stappen stond ze voor de kitten, haar lange poten het enige waardoor ze wat boven de kitten uit kwam. Zette haar poot, met nagels uit, voor de neus van de kitten neer en trok haar bovenlip op. "Wat zei je." Siste ze uitdagend, zoekend naar elk klein excuus om uit te halen. Om er voor te zorgen dat dit ding in net zo'n hol zou zitten opgescheept als zij. om te zorgen dat iemand anders dezelfde pijn zou voelen als zij. Om te zorgen dat er iemand, iemand eindelijk geen sorry meer tegen haar zou zeggen.

Mama. Mama. Ze wou het schreeuwen, maar het kwam er niet uit. Angstig keek ze naar de nagels van de poot voor haar, scherpe nagels die haar zo konden ophalen. Maar dat zou de poes toch niet doen? Dat mocht niet, dat kon ze niet doen. ''Wat zei je''. Het was uitdagend, Storkkit durfde niet te antwoorden. Ze slikte, de poot in de gaten houden. Enge poes. Stomme poes. Rotpoes. Het was een rotpoes. Ze had nooit gedacht dat zulke rotkatten in hun clan zouden zitten. Waarom haatte deze kat haar zo? Ze had toch niks gedaan. Nee, ze had helemaal niks gedaan. Angst en woede mengde zich in haar kopje, haar spieren werden aangespannen. Waarom hielp niemand? Ze wist dat ze wegmoest, maar ze durfde niet om te draaien. Verstijfd van angst, ze wou de enge poes haar rug niet toekeren. Wat als dat het foute antwoord was. Dan zat ze met die scherpe klauwen in haar ruggentje. Dus bleef ze staan, haar oren in haar nek en haar ogen op de kat voor haar. Ze keek geen moment weg. Rotpoes. Rotpoes. ''Rot...''stamelde ze, ze wou het schreeuwen, maar haar stem wou het niet. Enkel het woordje rot kwam eruit.

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Haar blauwe ogen boorde zich in die van de kitten. Over haar uit torende.. Ze was groot, ze was sterk. Ja, tegenover een kitten. Maar voor deze ene seconde, terwijl dit ding onder haar lag te bibberen voelde ze zich zo sterk en goed. Dit gevoel wou ze niet kwijt, maar Wis wist beter, als ze nu nog verder zou pushen zou er een queen komen. Zou ze weer gedoe krijgen met Stallionstar of Amberstorm. Maar boeide dat? Ze zouden haar toch niet verbannen.. Ze kon niet overleven zonder de clan. Was dat niet het hele punt waarom ze hier nogsteeds was? Dus wat zou het uitmaken als ze.. heel voorzichtig.. gewoon.. ”Rot wat.” Gromde ze koud en staarde naar de kitten, de grond onder haar poten omwoelend met haar nagels. ”Jij verstoorde mijn rust. En je noemt mij rot? Etter.” Miauwde ze grommend haar kop verlagend richting die van de kitten. ”Waag het niet om ooit nog eens mijn rust te verstoren. Of het is de laatste dag dat jij een staart hebt.”

Vandaag was de dag dat Storkkit iets zou voelen wat ze nooit eerder gevoeld had. Haat, diepe haat. De haat groeide met het moment en leek zelfs meer te worden dan haar angst. Het was bijna lachwekkend, hoe die haat door haar kleine lichaampje heen stroomde. Ze staarde naar de poes, die voor haar gevoel alles verpest had. De dreigement, voor haar gevoel de zoveelste. Hoe vaak had ze dat al gedaan? Wie wisten ervan? Als katten wisten van wat deze Elder deed, waarom was ze dan nog hier. Ze verdiende het dan niet om de zorg van Windclan te krijgen. Storkkit schrok van haar eigen gedachtes, hoe kon ze dat zelfs denken. Ze leek wel verblind door deze woede, dat haar hersens even niet goed meer werkte. ''Wat is mis met u?''vroeg ze, toen ze weer rustig genoeg was om te praten. Wat was toch mis met deze poes. Waarom wou ze een kitten pijn doen? Storkkit wist nog steeds niet wat er aan de hand met haar was, maar ze wist zeker dat het niet haar schuld was. Ze wou gewoon een verhaal horen van de Elders.

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Wat is er mis met haar.. Starclan daar had je een goede vraag te pakken koter. Met grote ogen staarde Wis neer op het kleine ding dat zo boos had gestaard maar nu rustig die ene zin wist uit te brengen. Wat was er mis met haar.. meer dan genoeg, waarom zou ze dat aan een kitten gaan vertellen. Voor geen enkele rede. Absoluut geen. Met een grom trok Wis haar bovenlip op starend naar het ding. ”Dat gaat jou, geen ene kloot aan.:” Siste ze woedend. Bloed kokend vanbinnen terwijl haar spieren begonnen te steken. Ze kon niet veel langer dit volhouden, elke beweging richting de kitten begon haar spieren te laten branden. Ze moest gaan liggen, maar liggen nu zou opgeven zijn. Dus bleef ze staan, terwijl haar achterpoten begonnen te trillen. ”Rot op, uit mijn, den.” Hijgde ze, starend naar het ding, willend dat het op zou zouten.

Hoewel ze misschien wel kalmer leek, bonsde haar hartje nog steeds in haar keel, de enge poes goed in de gaten houdend. Het was alsof de andere na moest denken over haar vraag, alsof die ene vraag iets los gemaakt had. Storkkit wachtte, nog steeds niet durvend om weg te rennen. Nog steeds te bang om te bewegen. Geen antwoord. Een woedende ontkenning, inmiddels zou je denken dat ze aan die woede gewend was, maar weer liet de stem haar ineen zakken. Rillend zat ze daar. Zoveel emoties die door haar heen gingen, ze wou huilen, schreeuwen en zelfs lachen. Ze wist niet meer wat ze moest voelen. Ze staarde langs de poes heen nu, de den in, wachtend op hulp. Ze wou schreeuwen om hulp. ”Rot op, uit mijn, den.” hoorde ze, het klonk hijgend. Moe? Ze kon niet helpen om verbaasd op te kijken, was deze kat nu al moe? Als ze speelde kon ze het veel langer volhouden dan deze kat die haar bang had gemaakt, maar niet veel meer. Waarom zou dat zo vermoeiend zijn? Haar gele ogen staarde naar de kwade poes en ergens...Deze kat zag er niet naar uit alsof ze Storkkit iets kon aandoen. Tenminste, niet nu. Was ze daar zo bang voor? Ja, nog steeds. Ze was een kitten, als iemand zo tegen haar deed, dan zou ze bang zijn. Ook al kon diegene nauwelijks bewegen. De woorden waren soms al genoeg. Maar nu ze zag dat ze niet veel te vrezen had, verdween die angst een beetje. Ze voelde zelfs een steek van medelijden. Nee, waarom zou ze medelijden hebben met de poes die haar zonet duidelijk maken dat ze er geen moeite mee zou hebben haar pijn te doen. Tenminste, fysiek misschien wel. Als ze gewoon had gedaan, als ze Storkkit een kans had gegeven. Haar desnoods gewoon langs had gelaten naar de andere Elders. Dan kon Storkkit begrip opbrengen, maar alle begrip die ze al had was verdwenen. Ze kwam overeind. ''Nee, ik ben hier op bezoek en dit is niet 'uw' den''haar stem trilde nog steeds een beetje, maar ze stond een stuk steviger op haar pootjes.

You better hide that heart of yours

Haar hoofd was een ruis, neerstarend op het kleine ding voor haar was alles vaag behalve dit ding. Dit ding dat op dit moment alles was dat er slecht was in haar leven. Alles dat iedereen haar fout aan had gedaan. En toen sprak het ding weer, het ding sprak over hoe dit niet haar den was. Dat was de streep. Er was een ding in dit hele starclanvergeten kamp van haar en dat was haar den. ”Dit is zeker wel mijn den.” Snauwde ze naar de kitten, tranen brandend in haar grote blauwe ogen. ”Dus rot nou maar heel snel weg naar je mama en je perfecte leven.” Haar woede begon te trillen in haar stem. Dikke tranen vormend in haar ogen. Starend naar het ding onder haar. ”En laat mij starclan verdomme alleen!” Met die woorden gaf ze de kitten een flinke zet. Het ding zo ver mogelijk weg van haar willen krijgen. Niet dat haar flinke zet echt veel kracht had, maar misschien voor het kleine kitten lichaam wel. Het maakte allemaal niet uit, zolang dat ding maar weg was uit haar gezichtsveld. Zo lang haar kopje maar weer rust kon vinden. Ze moest.. ademhalen.

It won't lead you anywhere you want to go

xoxo

@Wisteriawisp

Intussen slapen de elders door

Het was niet haar den, het was de den van de Elders. Van al de Elders en Storkkit was hier om de aardige Elders te zien. Niet deze stomme poes, ze wou dat deze stomme poes verdween. Ze zag de tranen in de ogen van de stomme poes, de rotpoes. Verwachtte die nou ook nog medelijden van haar? Als ze normaal had gedaan, dan kon ze alle medelijden kregen in de hele wereld, maar dat had ze toch echt verpest. Er was geen plaats voor medelijden voor haar meer, enkel woede en angst. Nors keek ze de oh zo zielige poes aan, want waarom zou ze toegeven aan diens wensen. Waarom zou ze zich kleinkrijgen? Wie kon haar nou echt iets maken. Een woordje schoot door haar heen, iets wat ze misschien nog meer een hekel aan had dan aan deze Elder. Oh nee, deze poes was zo zielig natuurlijk dat ze enkel naar haar verhaal zouden luisteren. En dan zou Storkkit straf krijgen. Nu besefte Storkkit opeens de woorden die door haar kopje waren gegaan. Nooit had ze zulke gemene dingen gedacht, het maakte haar bang. Ze hoorde de woorden van de andere niet meer, enkel haar eigen stem. Haar stand verzwakte als haar ogen weer groot werden. Deze kat liet haar enge dingen denken. Ze zag de poot aankomen, maar reageerde niet op tijd. Het was niet zwaar, maar het kwam wel aan en zij was nog maar een kitten. Ze wankelde, vlekken danste kort voor haar ogen en ze verloor haar evenwicht waarna ze al vlug ten aarde stortte. Daar bleef ze liggen, tranen vormde in haar ogen. Ze wou weg. Weg. Niet alleen van hier. Weg van alles. Haar kopje deed pijn, ze vond het niet leuk. Alles was stom. Ze wou gillen. Schreeuwen. Zo hard schreeuwen. Haat, zoveel haat. Het vulde haar longen terwijl ze weer overeind kwam. ''IK HAAT JE!''gilde ze, haar stemmetje schalde over het kamp heen.

thx

You better hide that heart of yours

Ze had een kitten geslagen.. Ze haatte kittens maar.. ze had nooit een kitten willen slaan... En nu lag dit kleine ding hier,voor haar neus.. Ze... Slikkend draaide Wis zich snel om en strompelde weg richting haar den. Richting haar nest. Als ze zichzelf gewoon verstopte van de werkelijkheid. Van de wereld, dan maakte het niet uit, dan zou het ding alles vergeten. Dan zou ze niet het hele kamp bij elkaar gaan schreeuwen zoals ze nu al deed. Maar het maakte niet uit, haat haar maar. Het maakt niet uit. Iedereen haatte wis al diep vanbinnen. Ze was nutteloos en nu sloeg ze ook al kittens.. Prima, prima. ze was een monster, een trut een bitch. Naar die kitten wel.. Maar het boeide allemaal niet, niets boeide Wis meer. Met een zucht ging ze in haar nest liggen en sloeg haar staart over haar kop heen. Haar ogen sluitende. Tranen brandend in haar ogen. Niemand boeide het. Dus zou ze wachten, wachten tot er een boze moeder voor haar neus stond. En dan zou ze het ontkennen. Want ze was slechts een zwakke elder. Ze was zwak en klein. Wat kon zij nou? Niets.. ze kon niets.

-Wis topic uit.

It won't lead you anywhere you want to go

xoxo

Onderwerp: Re: The paths we walk are different for everyone