Let us see how deep we can fall before hell burns the fur of our bodies.

Er waren slechte dagen. Dagen waarop ze haar nest niet uitkwam, waarop de hemel iedere seconde op haar leek neer te slaan en iedere schaduw vol kwade geesten zat. Die dagen sprak ze niet, at ze niet en deed ze geen ogen dicht. Enkel, er bleven goede dagen. De dagen waarop ze kort haar zorgen weg kon schuiven, zich wijs kon maken dat er iets ontastbaars als geluk bestond. Vandaag was een van die dagen. Met haar clangenoten wisselde ze amper nog woorden. Haar vader sprak haar niet meer, haar zus had eigen zorgen en de rest leek weinig oog te hebben voor een elder die slechts huilen kon. Er was immers een blinde poes tunnel er geworden, waarom kon zij dat met haar slechte zicht niet? Haar angsten waren niet tastbaar, ze zou nooit onder woorden kunnen brengen hoe iedere vezel in haar lichaam op barsten leek te staan wanneer ze in die kleine, donkere ruimtes zat.
Enkel Icarus was met haar. Aan hem hoefde ze toch geen woorden te spreken, zijn oren zouden niet meer verstaan dan wat zij van zijn gekras deed. Nee, met hem kon ze zorgeloos rennen, wetend dat zijn waakzame ogen de omgeving voor haar in de gaten hielden - en zij voor hem. Met een zacht gelach dartelde de jonge poes achter hem aan de velden over, speels achter diens zwarte veren aanjagend terwijl hij voor haar uit vloog. De kraai zou zich nooit laten vangen, maar als ze haar best deed kon ze zijn gekras als lachen voorstellen. En als ze écht hard probeerde, kon ze zelfs heel soms de wereld vergeten waar ze zo bang voor was.
Haar spel werd echter onderbroken toen Icarus plots schels kraste. Mistdove kwam tot geschrokken tot stilstand toe ze zijn zwarte schim de hemel in zag schieten. Er was iets mis. Het was toen dat haar scherpe neus zijn geur rook, haar vooruit gerichte oren zijn poot stappen konden horen. Als een een kerkklok om 12 uur begon haar hart te bonzen, kort als versteend aan de grond genageld. Nee, ze was nog op windclan gebied. Ze zou hier veilig zijn, ze konden haar niet hier vinden. Ze konden niet haar tweede oog- Icarus liet nogmaals een hard geluid horen, alvorens hij wegvloog. Hij bleef een wild dier, zijn leven zou hij niet voor haar geven. En hoewel Mistdove vaak aan de dood dacht, zou ze die in de gorse willen vinden naast haar moeder, niet onder de klauwen van haar grootste angst. Met een paniekerig gepiep draaide ze zich om, waarna ze blind door haar beschadigde ogen en door de paniek weg begon te rennen.

Dichterbij en dichterbij, in haar pure paniek leek het laatste beetje zicht dat ze bezat ook ontnomen te worden. Met angst rende ze, zich voelend als het prooi waar door anderen op gejaagd werd. Hortend kwam haar adem eruit, niet gewend aan het rennen maar ze weigerde te stoppen, instinct dreef haar verder zo snel als ze kon. Ondanks het gras dat haar poten sneed, ondanks dat ze geen idee had welke richting ze op ging. Zijn stem klonk ziekelijk zoet en ze weigerde te luisteren, maar er was geen vrede voor haar te vinden. In die fractie van een seconde was er stilte, alsof hij opgepakt was door de sterren zelf en haar ontdaan. Enkel tekende de waarheid zich anders toen vlijmscherpe nagels zich in haar rug boorden. Een kreet verliet haar bek en door het plotselinge gewicht begaven haar poten het. Enkele seconden vloog ook zij door de lucht. Een harde smak sloeg echter alle lucht uit haar longen en liet haar slechts stof proeven terwijl haar belager overal, overal leek te zijn. Het tweetal rolde door over de grond en het leek een eeuwigheid te duren voordat ze tot stilstand kwamen. Mistdove haar eerste instinct was om te verstijven, haar lichaam volledig stil te leggen en haar poten over haar kop te slaan. Allicht, als ze zichzelf niet kon zien, zou hij dat ook niet kunnen. Enkel was dat de logica van een kind en hoewel de poes nooit volledig de kans had gehad om op te groeien, wist ze dat het de vorige keer ook niet had geholpen. Hij zou haar meenemen, haar andere oog ontnemen, Icarus doodden en haar aanraken, overal aanraken. Nee, nee, NEE! Mistdove hapte naar adem en uit blinde paniek krijste ze, waarbij ze haar nagels uitklapte en blind om zich heen begon te slaan, de weinige kracht in haar kleine, fragiele lichaam tot het uiterste duwend om te ontsnappen. Ze moest weg, ze moest vrij komen, ze moest...