Paper Hearts

Silverwish vond het helemaal niet fijn om hier te liggen. Zelfs nu ze haar kittens om zich heen had wilde ze dat ze hier lieve niet waren. Je wilde als moeder immers niet dat je kinderen ziek waren, maar dat waren ze nu wel. Als ze nou eerder naar Rousebell gegaan was... Silverwish zuchtte, wat resulteerde in wat kuchen. Haar ogen gingen langs de pluisbolletjes, en ze bleven hangen bij het zwarte eitje. Voor hem was ze nog wel het meest bezorgd. Misschien was dit wel een geluk bij een ongeluk, dat hij ziek was geworden. Want stiekem wilde ze hem nog niet als Apprentice hebben. Het jonge katertje had een klein beetje een achterstand, en ze was bang dat al die indrukken al een beetje te snel zouden gaan voor hem.
De poes haalde diep adem en stond op. Nog een geluk bij een ongeluk, Eveningglow was de Medicine Cats Den nog niet uit. Ze kon nu moeilijk bij Thornstar op bezoek gaan, ze wilde hem ook niet aansteken. Dat gold ook voor de Deputy natuurlijk, maar die was hier tenminste nog, en ze moest het aan iemand vragen. Dus stapte Silverwish naar de poes toe.
'Hallo Eveningglow, mag ik wat vragen? Het gaat over Eggkit..' Was het wel normaal dat ze mocht vragen om hem nog ietsje langer kitten te laten zijn? Ach, dat maakte nu even niet uit. Ze wilde hem gewoon graag beschermen, en ze had zo'n idee dat hij het ook fijn zou vinden om nog eventjes te wachten, totdat hij het aan zou kunnen.

Eveningglow leek niet erg enthousiast toen ze op haar af liep, maar Silver nam het haar ook niet kwalijk. Het was ook niks om ziek in de Medicine Cat's Den te liggen, zeker als je graag dingen deed. 'Wat is er met Eggkit?' vroeg ze en ze keek even snel naar het nest waar Silver in had gelegen. De zilver bengaal glimlachte lichtjes naar haar. 'Nou.. Hij, Cloverkit en Frostkit worden binnenkort Apprentices. En zelfs al zijn ze nu ziek, ik denk dat het niet zo'n probleem zou zijn voor hen. Het zijn sterke kittens,' knikte ze. 'Maar.. Maar Eggkit niet.. heel erg.' Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk om zo over haar kitten te praten, maar ze vond het nodig. Het zou uiteindelijk beter zijn voor hem. 'Zelfs al zou hij nu niet ziek zijn, hij is... Denk ik nog niet klaar om een Apprentice te worden. Dus ik wil graag vragen of hij sowieso nog een moon kan wachten?'

De bedenkelijke blik in Eveningglows ogen kon ze goed begrijpen. Toch gaf het haar zorgen. Wat als het niet geaccepteerd werd? Silver bleef geduldig wachten op haar antwoord, maar vanbinnen wilde ze het graag nú weten. Ze spitste haar oortjes dan ook toen de Deputy haar weer aankeek. 'We hebben warriors nodig Silverwish. Helemaal met de prophecy,' sprak ze ernstig. Silver zuchtte zachtjes. Natuurlijk hadden ze dat, maar... 'Weet je zeker dat hij er nog niet klaar voor is, of wil je hem beschermen?' Silver keek haar Deputy aan en zuchtte. Natuurlijk wilde ze haar Eggkit beschermen, maar vooral omdat hij er ook nog niet klaar voor is. 'Ik weet zeker dat hij er nog niet klaar voor is, Eveningglow. Als kitten had hij al een beetje een achterstand, en hij is nu ook ziek... Hij kan nog zieker worden als hij een Apprentice wordt. En als we eventjes wachten dan zal hij alsnog een sterke Warrior worden, alleen dan een maantje later...' Ze keek de poes voor haar ernstig maar ook met moederlijke bezorgdheid aan. Dit was ook het beste voor de Clan, om nog eventjes te wachten.

Geruststelling ging door haar lichaam heen toen Eveningglow instemde om Eggkit nog wat langer de kitten rang te laten behouden. Ze was bezorgd ja, maar alleen om de goede redenen. Hij was er nog niet klaar voor. 'Jij bent de moeder jij zal het het beste weten. Wil je Rousebell of Waterpaw er ook nog even naar kijken? Als zij het er ook mee eens zijn. Dan wordt hij een moon later apprentice dan Cloverkit en Frostkit,' miauwde de Deputy. Silverwish glimlachte gerustgesteld naar haar en knikte. 'Dat zal ik zeker doen, bedankt Eveningglow,' miauwde ze. 'Ik zal je verder niet meer storen.' Ze knikte nog een laatste keer en stapte weer terug naar haar nest. Deze extra inspanning was vermoeiender geweest dan ze had gedacht, dus met een diepe zucht liet ze zich weer in het zachte mos zakken, dicht tegen haar kindjes aan.