[Brimpaw] Splash

Brimpaw stond op het punt om de ander te zeggen dat ze zo echt geen vis ging vangen, toen die met een grote plons haar poot in het water duwde en daarbij haar een groot plonsbad gaf. De oude apprentice kreeg de volle lading; en hoewel ze als Riverclanner het water gewend was, was ze op dit moment niet voorbereid op een ijskoude douche. Brimpaws bekje viel op een een geschokte uitdrukking, maar die veranderde al snel in eentje van woede. "Starclanverdomme, kijk toch uit wat je doet jij schurftige konijnendrolbrein!", vloekte ze luid op de jongere kattin terwijl ze het water uit haar lange rode pels schudde.

Oh, ze hadden een betweter hm? Brimpaw vernauwde haar groene blik en zette een stap dichterbij, zodat ze met haar relatief grote pluizige gestalte licht over de ander heen torende. "Ik wou je advies geven, maar als je het toch niet wil dan kan je even goed mooi oprotten.", antwoordde ze met boze stem. De vacht in haar nek prikte lichtjes van irritatie. Dit was waarom ze er zelfs niet aan dacht om ooit iets goeds te doen. Dat draaide toch nooit uit. Advies geven, hmpf, hoe had ze het bedacht. Nee, ze liet iedereen wel mooi zelf uitvogelen dat niets ooit zou gaan zoals ze wouden. Zij had dat immers ook zélf moeten leren.

Starclan, wat was het vervelend om met onnozele kittens te spreken, die dachten dat ze alles nog beter wisten. Zij zou nooit kittens krijgen hoor, nope - al was dat sowieso nooit een optie geweest, want er was niemand in het hele woud die dichtbij genoeg wou komen om überhaupt kittens te maken. Maar dat was maar best, ze had geen kater nodig en geen kittens ook. Ze was helemaal goed alleen! "Oh, sorry, ik wist niet dat ik met een prinsesje aan het praten was!", riep ze terug, een paar stappen vooruit zettend - ook al splashte ze nu zelf ook door het water, maar ze was toch al doorweekt. Nee, ze zou Bristlepaw heus niet zo makkelijk laten ontsnappen! Niets in het leven was makkelijk, en ze zou het voor een ander ook niet makkelijk maken als haar leven steeds zo moeilijk gemaakt moest worden.

Oh, dat raakte een gevoelige snaar. Brimpaw ontblootte haar tanden en zette nog een laatste stap dichterbij zodat hun neusjes elkaar bijna raakten. "Denk je dat ik dat niet geprobeerd heb?!", siste ze woedend. Haar staart zwaaide gevaarlijk heen en weer, als een stille waarschuwing. Nog een klein beetje verder pushen, en ze zou aanvallen. Haar klauwen groeven al in de zacht grond onder het water. "Het leven is makkelijk als je het prinsesje van de leider bent, maar dat blijft ook niet altijd duren." En je moest al het geluk hebben om de lieveling te zijn. Brimpaw was nooit de lieveling geweest. Haar moeder noemde haar Slowkit, Starclanverdomme, toen ze nog te jong was om zich überhaupt te verdedigen. Dat deed je niet aan je lievelingetje.