As soon as the sun comes up

Haar grote gestalte had zich humeurig langs de zijkant van het kamp genesteld. Haar gifgroene ogen volgden de gedaantes van hun indringers. Die vieze, vuile, bloedzuigende, verwaarloosde kittypets. Dat ze Bloodclan haatte, dat was nog maar een understatement. Het druipte dan ook van haar gelaat af. Elke Bloodclanner die het waagde haar aan te kijken, kreeg een vurige blik terug. Als blikken konden doden, dan waren ze van hun invasie af. Ze snoof luid, waarna ze met haar staart ongeduldig op de grond tikte. Ze wou iets doen. Een plan ondernemen. Maar ze moesten wachten, geduld tonen. Maar één ding was zeker: als die hersenloze katten het waagden een haar van haar Clangenoten te krenken, dan zorgde ze ervoor dat ze hun eigen vacht nooit meer zouden kunnen wassen.

+ Inkspots.

Hun clangenoten namen ieder het nieuwe leven anders aan. De een die deed precies wat BloodClan hen vertelde te doen, de ander zou ieder moment een gevecht kunnen starten en weer iemand anders probeerde de problemen zoveel mogelijk te vermijden. Als hij moest kiezen, en eerlijk zou zijn, dan zou hij toch wel in de eerste groep zitten. De groep die overleefde, door te doen wat BloodClan hen vertelde. Het was puur om te overleven, hij haatte ieder moment. Maar met licht slijmen kon je al ver komen. Dan zou je misschien gekozen kunnen worden om mee te gaan jagen, of kon je andere privileges krijgen. Ja, Inkspots was niet dom. Hij wilde heel graag het kamp uit en als dat hetgene is wat hij moest doen om het kamp uit te mogen? Dan zou hij dat met beide poten aanpakken. Verder probeerde hij wel veel aan de rand van het kamp te blijven, zoveel mogelijk uit het zicht van de bloodclanners. En daar trof hij een leeftijdsgenoot aan, Poisonivy. Zonder ook maar enige twijfel plofte hij naast haar neer. Ink die kende geen schaamte en hij was toch zo sociaal als de pest, daar stond hij bekend om. ”Hoelang tot je hun strotten er uit gaat trekken?” vroeg hij toch wel lichtjes geamuseerd aan de poes. Het zou een leuk beeld zijn, dat zeker, en hij zou er echt wel klaar voor zijn om daar bij te staan. Als er niet zoveel andere bloodclanners in het kamp rondliepen, that is.

Ɓσ

Een opvallend getekende kater kwam naast haar zitten. Ze herkende hem als Inkspots, een kater die bekend stond om zijn losse mond. Als ze het zo mocht noemen. Maar hier zat ze niets mee in, integendeel zelfs, zijn opmerking zorgde voor een grijns op haar snoet. "Houd me tegen, want ik denk dat ik dat zo dadelijk ga doen." miauwde ze dan ook eerlijk terug. Haar spieren waren gespannen. Dit lag niet enkel aan de situatie, maar daadwerkelijk vanwege het feit dat ze niet veel nodig zou hebben om die Bloodclan een kat kleiner te maken. Ze zuchtte geïrriteerd. "Ik kan niet geloven dat dit zomaar is kunnen gebeuren." Ze schudde haar kop en richtte voor een tel haar gifgroene ogen op de kater naast haar.

Ach, wat kon hij zeggen? Hij was er gewoon goed in om andere katten zich goed te laten voelen over zichzelf. En daarbij ook vaak zichzelf goed laten voelen. Want het was toch ook wel een beetje ego strelen dat hij af en toe deed hoor. Hij hoorde graag van anderen dat hij goed, en soms ook wel knap, was. Dan voelde het weer alsof het gelukt was. Maar goed, als hij alleen al andere katten goed kon laten voelen over hunzelf, dan was het ook al gelukt voor hem. Een grijns verscheen op de kop van de prachtige zwart-witte poes, waardoor er ook een charmante grijns op zijn kopje verscheen. ”Houd me tegen, want ik denk dat ik dat zo dadelijk ga doen.” sprak de poes met aangespannen spieren, waardoor Ink even zachtjes grinnikte. Zij was niet de enige die zichzelf moest tegenhouden hoor. ”Ik ga anders bovenop je liggen hoor, kan je ook niet weg.” sprak hij met een geamuseerde grijns op zijn gezicht, terwijl zijn groenige oogjes sprankelde van de lichte blijdschap. Hij was tenminste nog blij dat hij een beetje normaal met zijn eigen clangenoten kon spreken, ondanks alles wat er aan de hand was. Een licht geïrriteerde zucht verliet de lippen van de zwart-witte poes, waarna ze weer begon te spreken. ”Ik kan niet geloven dat dit zomaar is kunnen gebeuren.” klonk er van haar af, waarop hij ook even zachtjes zuchtte en even met zijn oortjes draaide. ”Iets vertelt me dat dit niet uit het niets is gebeurd.” sprak hij even terwijl hij zijn oren wat meer naar achter draaide. En dat was misschien nog wel erger. Wanneer begon dit hele gedoe?

Ɓσ

Door de opmerking van de kater was de poes even van kaart geslagen. Haar gifgroene blik priemde zich in de zijne en enkele seconden gingen voorbij vooraleer ze begon te lachen. "Dan hebben we zeker hun aandacht." miauwde ze terug, waarna ze zich uitschudde en een glimlach op haar snoet behield. Vervolgens miauwde hij dat hij dacht dat het al langer aan de gang was. Haar dikke staart tikte op de grond en ze knikte. Haar blik hield de voorbijgangers strak in de gaten. Tallstar was weer nergens te bekennen. Alleen al bij het denken aan de kater voelde ze argwaan. Hoe kon het toch dat katten dit voelden bij het denken aan hun leader? Dan moest je toch al iets serieus hebben misdaan? In dit geval, zijn Clan verraden. "Ik ben er van overtuigd dat dit niet van de hak op de tak is gebeurd." ging ze in op zijn vermoedens. "En ik ben er zeker van dat onze geliefde Tallstar niet zo onschuldig is als hij laat blijken." voegde ze er nog stiller aan toe. "Ik voel me zo nutteloos dat ik niks kan doen. Al is het maar iets stoms. Ik wil mezelf nuttig maken. Stilzitten en afwachten is niks voor mij." Ergernis viel te horen in haar stem. Ze haatte het. Van haar part mocht er nu een her-invasie gebeuren. Zolang ze haar nagels maar in die bloedzuigers kon zetten.

Die opmerking had de zwart-witte poes niet van hem verwacht, want de poes keek even, of nee- meer staarde, in zijn groen gele ogen. Duidelijk even van haar stukje gebracht, voordat ze begon te lachen. Kijk, deed hij toch nog iets goed niet waar? Als de poes er om kon lachen, bracht hij haar tenminste even uit die mindset van dat ze ieder moment BloodClan aan kon gaan vliegen. ”Dan hebben we zeker hun aandacht.” klonk er van de poes af, waarop Ìnk even knikkend grinnikte. Ze schudde haar vacht even uit, maar de glimlach bleef present op het gezicht van de poes. ”Ach, erg is dat toch niet, om met mij gezien te worden?” sprak hij even met een charmante glimlach tegen de poes. Er waren ergere katten waar ze mee gespot kon worden, toch? Dacht hij zo. Ze knikte even op zijn opmerking dat dit wel iets was wat langer speelde. Haar groene ogen hielden de katten die voorbij liepen in de gaten. Aw kom op, hij was hier ook nog. Hij verdiende toch die aandacht die alle voorbijgangers nu kregen? Hij deed nog wel zo zijn best om haar een beetje te entertainen. ”Ik ben er van overtuigd dat dit niet van de hak op de tak is gebeurd.” begon ze zijn vermoedens te bevestigen. Tallstar kon nooit zo lief met Cobra doen immers, als dit niet allemaal even gepland was. ”En ik ben er zeker van dat onze geliefde Tallstar niet zo onschuldig is als hij laat blijken.” Hij knikte even instemmend op de woorden van de poes. Dat wist hij vrijwel zeker. Wat had hij nog meer allemaal gelogen als dit allemaal fout was gegaan? Dit kon dan echt niet meer het enigste zijn. ”Ik voel me zo nutteloos dat ik niks kan doen. Al is het maar iets stoms. Ik wil mezelf nuttig maken. Stilzitten en afwachten is niks voor mij.” Ergernis lag dik op de stem van de zwart witte poes, waarop Ink even een ‘Hmm’ geluidje maakte en even lichtjes met het puntje van zijn staart op de grond tikte. Hij kwam overeind, waarna hij dichter bij de poes op de grond plofte en zonder pardon zijn kop op haar rug legde. ”Maar je kan jezelf ook bezig houden met mij? Even vergeten over alles wat er speelt.” sprak hij met een charmante glimlach op zijn gezicht. Ach, ja, dat was Inkspots gewoon. Die boeide het echt niet wat andere katten er over dachten. Hij was en bleef… gewoon Inkspots. De flirt van de clan.

Ɓσ

De langharige zwart-witte kattin was zo in de ban geweest met het in de gaten houden van alle Bloodclanners dat ze niet doorhad dat de bruine kater dichterbij was komen zitten. Ze keek dan ook verbaasd op toen ze zijn kop op haar rug voelde. Ietwat ongemakkelijk wiebelde ze met haar oren, niet goed wetende hoe ze op deze plotse aanraking moest reageren. Zo goed kende ze de kater ook weer niet. En het feit dat al haar emoties door elkaar lagen, werkte ook niet bepaald mee. Hij sprak dat ze zich ook met hem kon bezighouden, waarop ze even sarcastisch lachte. "Het is niet zo dat we bepaald veel kunnen doen. Ze houden ons nog strakker in de gaten dan wij hen." zuchtte ze, met haar ogen rollende waarna ze zich wat verzette zodat ze hem terug kon aankijken. Poisonivy was niet zo voor het fysieke contact, zeker nu niet. Niet dat ze zijn aanwezigheid niet op de prijs stelde, enkel op die manier wel.

Hij kon het niet helpen, het was gewoon wie hij was. Hij behandelde iedereen alsof ze al heel ver in een stadium waren met flirten of richting partnerschap. Niet dat hij dat wilde, hij vond het gewoon leuk om te flirten. Om anderen blij te maken en gewoon chill. Je hoefde niet meteen in een relatie te springen omdat iemand met je flirtte. Gewoon, lekker viben. Beetje oefenen, beetje bonden… Dat soort dingen. Hij merkte wel dat ze ongemakkelijk met haar oren wiebelde toen hij zijn kop op haar rug neer legde. Nouuu, en dat terwijl haar vacht zo lekker zacht en fluffy was. Waarom moesten katten daar nou meteen weer op tegen zijn? En vooral als hij daardoor niet met zijn kop op een zachte vacht kon gaan liggen. Hij stelde voor dat ze zich bezig mee kon houden met hem, waarop een sarcastische lach over de lippen gleden van de zwart-witte warrior. ”Het is niet zo dat we bepaald veel kunnen doen. Ze houden ons nog strakker in de gaten dan wij hen.” klonk er met een zucht af, waarna ze zich toch wat verplaatste en Ink zijn kopje rustig van haar rug af haalde en de ogen van de poes ontmoette. Jammer dat het weer zo moest, vond hij oprecht heel jammer, maar goed. Hij kon ook geen dingen gaan forceren he? ”Ze kunnen ons niet verbieden om met elkaar om te gaan, dingen zoals dit? Dit is al genoeg om ons te laten herinneren wie we zijn.” sprak hij met een zachte glimlach op zijn lippen. ”En in deze periode leer je je clangenoten toch echt wel een stukkie beter kennen.” sprak hij met een zachte grinnik.

Ɓσ

Oke, ergens was het fijn een luchtig gesprek te houden. Even haar gedachten van deze hele situatie afzettende. Maar langs de andere kant begreep ze niet hoe de kater zo kon praten en denken wanneer ze letterlijk omringd werden door de moordenaars van hun familie. Poisonivy vernauwde haar gifgroene ogen. Ze wist dat ze alles had meegekregen... Haar grootte, de spieren, de looks... Behalve de handigheid op het gebied van banden leggen. Sociaal incapabel? Misschien wel, zeker met katten zoals Inkspots. Achja, ze bleef gewoon vriendelijk. Dat was goed genoeg, niet? Poisonivy schudde haar kop en zuchtte nogmaals, met haar dikke staart tegen de grond tikkende. "Ik leer liever de vijand kennen, zodat we ze onderuit kunnen halen. Daarna kijk ik wel wie er al die tijd aan mijn zijde stond." miauwde ze, haar gifgroene ogen in de zijne priemende. Ze was geen zachtgekookt eitje, en dat werd ze liever ook niet.

Hij was niet de master in alles, hij gebruikte zijn sociale banden om te copen met alles wat er gebeurde. Hij kon niet met iets omgaan alleen, hij ging dan liever dingen doen die zijn gedachten op een ander punt konden brengen zoals een beetje met zijn clangenoten bezig te zijn. Liever geen contact met de katten uit BloodClan, maar goed als t puntje bij paaltje zou komen zou hij daar ook niet angstig voor zijn. Soms moest je een beetje een kontlikker zijn om in de smaak te vallen bij de leidende katten. De katten gingen voorlopig nog niet weg uit hun leven, dus ze moesten er maar het beste van maken, niet waar? ”Ik leer liever de vijand kennen, zodat we ze onderuit kunnen halen. Daarna kijk ik wel wie er al die tijd aan mijn zijde stond.” klonk er van de poes af, waarop Ink een zachte grinnik niet kon onderdrukken. Het was wel schattig hoor, hoe ze zo agressief was tegen de BloodClanners, maar ze moest toch ook wel weten dat ze moest oppassen? ”Is dat niet beter om van tevoren weten? Vooral omdat we al weten dat een deel van ShadowClan met BloodClan samenwerkt…” sprak hij alsof het gewoon een feitje was. Was het ook wel deels, zelfs als het hem ook beangstigde dat er dus oren overal waren. Het was lastig om te beslissen wie je kon vertrouwen in dit soort situaties. ”En daarbij gaat het niet alleen over wie er naast je staan, het gaat er om dat je ook banden met ze vormt.” sprak hij terwijl hij relaxend zijn ogen ietwat sloot. Het zou niets zijn als het alleen puur ‘hoi ik ken je’ banden waren toch? Je wilde op iemand meer vertrouwen dan dat.

Onderwerp: Re: As soon as the sun comes up