comes creeping on so haunting every time

You're already the voice inside my head FOREVER

Ah, daar was ze dan. Eindelijk, eindelijk had ze haar. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over ongewilde gasten, die hun gesprek zou verstoren. En vluchten; dat was nu al helemaal van de kaart. Haar kleine sprinkhaan zat als een rat in de val. Heerlijk, fantastisch wonderbaarlijk. Brat boorde met haar nagels in de ondergrond, het helemaal open halen. Maar het was niet het zelfde als het vlees van een kat kapot trekken. Nee er was niks in deze wereld die dat gevoel kon namaken. Niet dat ze die heerlijke rush uit haar kleine sprinkhaan kon halen, niet met Tallstar in de buurt... 'Little grasshopper, come here.' Maar woorden konden ook veel schade aanrichten.

The angel of my nightmare

MONTY

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Angst en verwarring, dat was wat Pepperpaw op het moment het meest voelde. Ondanks dat ze heel blij was dat ze haar vader weer had, bleef ze vooral rond de medicine cat den hangen. Bij Bloodpaw, bij Slatefur, bij de plek waar ze als kleine kitten altijd geslapen had, bij de plek die dus veilig voelde. Maar soms moest ze toch echt naar buiten. Soms moest ze echt prooi gaan halen en eten. Soms moest ze zonlicht zien. Dat ze exact het verkeerde moment koos, was dan weer iets wat niet uitkwam. Een bekende stem liet Pepperpaw haar oren nerveus in haar nek draaien. Een rode kattin met één blauw oog riep naar haar. Een kattin waarvoor Acorndust haar altijd voor gewaarschuwd had. Nerveus slikte Pepperpaw, haar oren in haar nek leggende voordat ze een paar stappen in de richting van Brat zette. Ze bleef echter afstand houden. Ondanks dat ze enigszins ontspannen was geweest bij hun vorige gesprekken, was Brat enger nu ze hier in het kamp was, nu de engheid van Bloodclan zo duidelijk was geworden voor Pepperpaw. "Ja..?" reageerde ze, zachtjes.}

You're already the voice inside my head FOREVER

Brat schudde lichtjes met haar vacht en tikte kalm met haar staart op de grond. Haar nagels had ze ondertussen uit de aarde getrokken. Maar ze waren nog niet in haar hulzen gegaan, ze waren open een bloot. De zachte stem van de flame point deed haar langzaam grijzen. Het was duidelijk dat ze wantrouwig, onzeker, en bang was. En dat vulde de rode Elite member, het vulde met duistere gedachtes. 'Little grasshopper tell me, what is your stand on the...' ze stopte en nam een scherpe intake van lucht. 'current situation.'

The angel of my nightmare

MONTY

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Haar haren prikten ongemakkelijk langs haar rug, ze schreeuwen om omhoog te komen maar voor nu wist ze zichzelf nog een beetje in bedwang te houden. Haar blauwe ogen stonden echter wantrouwig en nerveus en flitsten af en toe in het rond om te kijken of ze ergens heen kon vluchten. De vorige keren met Brat spreken was nog wel ergens leuk spannend geweest, want toen kon ze er altijd vandoor. Maar nu Bloodclan hier was, dood en verderf naar het kamp gebracht had, was ze toch wel teruggekomen op deze spanning. Zeker nu deze kattin tegenover haar hun nieuwe deputy.. commander was. "Hoe.. bedoelt u?" besloot ze stilletjes te vragen. Ze wilde geen verkeerd antwoord geven aan de poes.}

[/quote]

comes creeping on so haunting every time LtWE8Fq

Het was duidelijk dat de flame-point geen verkeerd antwoord wilde geven, en daarom meer context nodig had. Jammer genoeg was alles dat uit haar bek kwam fout in de ogen van de rode kattin. 'Kom nou, volgens mij weet je precies wat ik bedoel.' Express hield ze haar antwoord gehuld in mysterie. Express hield ze dit macht spelletje in stand. Alsof de jongere poes net een echte sprinkhaan was, de elementen hadden hem een leven geschonken. Maar konden die ook zo weer afnemen. En het enige wat de insect kon doen was op zijn intuïtie vertrouwen, en hopen dat dat zijn keuzes goed zou begeleiden. Maar hoe hij ook zijn best deed, om te overleven. Als de elementen zijn levens snaar door wouden knippen, was er niks wat hij daar tegen kon doen.

Pepperpaw haar bekje was ondertussen droog. Haar tong plakte aan haar gehemelte en ze had moeite met slikken. Ze miste Settleddust, Bloodpaw. Ze miste zelfs Acorndust. Iemand die haar uit deze benarde situatie kon houden. Maar niemand kon haar redden. Haar vader wellicht, maar ze wist niet eens meer zeker of hij dat zou doen. Hij had immers deze monsters in hun midden gebracht. Hij was degene die deze hel geroepen had en ze wist nog steeds niet waarom. "Ik ben blij dat mijn vader weer terug is..." stamelde ze, twijfelachtig. Het was geen leugen, toch? Of wellicht toch wel? Ze wist het niet meer.

"Ik ben blij dat mijn vader weer terug is..." kwam er van de jongere poes af. En Brat greens geïnteresseerd. De toon waarmee de flame-point had gesproken klonk alles behalve zeker. De rode poes begreep wel waarom, het was immers haar vader die dit allemaal mogelijk had gemaakt. Het was haar vader geweest, die deze voor deze situatie had gezorgd. En daarbij had hij ook de bloed die er vergoten was aan zijn poten. Of dat nou zijn intent was of niet. 'Weet je dat wel zeker? Hij heeft jullie immers verraden.' haar grijns werd groter, en nam meer een duivelse vorm aan. 'Er zijn katten gedood in zijn naam, in zijn bij zijn en hij deed niks om het te stoppen.' Het mooiste van dit allemaal was dat ze niet eens hoefde te liegen, alles wat haar moed verliet was de waarheid. Iets waar de kleine sprinkhaan zich zeker ook van bewust was.

Pepperpaw voelde haar spieren lichtjes beven terwijl ze wachtte, haar oren in haar nek gedrukt terwijl ze de blik van de Bloodclan kattin vast probeerde te houden. Het ging maar moeizaam. Ze kon niet geloven dat ze ooit de kattin een interessante gesprekspartner had gevonden. Nu zag ze alleen nog maar een misselijkmakend individu, die leefde op angst zaaien. Terwijl Brat sprak ging Pepperpaw's blik langzaam naar de grond. Ze had geen reactie voor de woorden. Ze begon dan ook wat meer te beven en haalde haar schouders op, haar mond gortdroog. Wat moest ze hierop zeggen? Ze wist het ergens wel, maar de waarheid was pijnlijk.

Ze had blijkbaar de mond van het meisje weten te snoeren. Want ze was akelig stil. Iets wat brat het helemaal niet zinde. Daarom vernauwde ze haar ogen. Terwijl ze in haar hoofd aan het bedenken was hoe ze dit het beste kon oplossen, hoe ze haar kleine sprinkhaantje kon breken met enkel haar woorden. 'Waarom opeens zo stil Pepper lieverd?' begon ze 'Heb ik iets gezegd waar je niet mee eens bent?' eerst was haar toon nog licht geweest maar die veranderde al snel in een bespottende lach. 'Vind je niet dat je vader eigenlijk gewoon een vieze moordenaar is, vind je niet dat je vader een smerige leugenaar is.' Langzaam kwam de rode kattin dichter bij. Alsof ze een duistere zelf was, die beetje bij beetje het kleine poes in haar duisternis liet verdrinken. 'Voor wat hij allemaal heeft gedaan, zal hij zeker wel naar de hell gaan. Wat vind je daar van klein sprinkhaantje?'

Pepperpaw wilde niets liever dan heel erg hard wegrennen van de Bloodclan kattin, die zo zoet sprak maar zulke giftige woorden uitstootte. Angst greep haar om de keel en ze moest moeite doen om er niet door verstikt te raken. De zoete woorden waren misschien wel net zo erg als de spottende lach die volgde. Pepperpaw keek nog niet op, haar oren in haar nek en haar staart stevig rond haar voetjes gekruld. Ze wilde hier helemaal niet over nadenken, horen hoe haar vader de clan verraden had. Haar vader, degene naar wie ze zo erg opgekeken had. Haar blik kwam pas weer omhoog toen de kattin haar anders, haar ogen rond van nerveuze angst. "Hij heeft het vast niet zo bedoeld, er zal vast een reden zijn.. hij.. hij.." stamelde Pepperpaw. Ze wilde zo graag in haar vader geloven. Hij was altijd zo lief geweest. Hij kon toch niet slecht zijn? Nee.. Hij was geen verrader.. Maar ergens bleef een stemmetje met Brat meezingen, een stemmetje die twijfel zaaide.

De jonge apprentice probeerde de acties van haar vader goed te praten, maar wie wilde ze daarvan nou overtuigen? Haar woorden waren naar de Elite member gericht, maar misschien toch voor haarzelf bestemd. Brat trok aan haar oor en schudde met haar hoofd. De duivelse grijns nog altijd op haar gelaat e vinden. 'Is that what you tell yourself? Darling please, there is no deeper meaning to his actions. Deep inside he was just always this way. So I guess you could say he is no better then us.' Als ze geen monster was geweest, als ze in staat was geweest om empathie te voelen voor een ander wezen. Zou dit kleine wezen die hebben. 'And what does that make you hmm? the daughter of someone so... foul. Brat richtte haar blik op een paar willekeurige katten die niet ver van hun gepositioneerd waren. 'You might think that their looks of disgust is only aimed at us. That they only speak ill about us. But I know for a fact that they see you the exact same way.' Ze plantte express allemaal onzekerheden in het kleine koppie van de poes, die waarschijnlijk al hoofdpijn had van alles wat ze tot nu had/moeten verwerken. 'They might not do it in your face directly. But behind your back...'

De woorden van de kattin waren als een vergif. Pepperpaw wilde ze niet horen, probeerde ze uit te bannen, maar toch sloegen ze hun klauwen in haar bewustzijn, in haar gedachten en in haar diepste angsten. Zelfs toen Acorndust haar verteld had over haar vader had ze geprobeerd om haar hoofdje hoog te houden en te geloven dat het allemaal wel goed kon komen. Maar nu, om deze woorden te horen, haar diepste angsten uitgesproken te horen worden, liet haar ineen krimpen. Ze voelde zichzelf kleiner worden en haar paniek groeien. Tranen begonnen in haar ogen te glinsteren, al stond ze zichzelf niet toe om te huilen, niet nu. Toch was haar stem dik van emotie terwijl ze antwoordde. "Dat is niet waar, z-zo zien ze m-me niet! Ik.. Ik.. er is.. er moet een reden z-zijn." haar stem stierf af en in haar diepste hart der harten hoopte ze dat iemand haar kwam redden. Maar Settleddust, Acorndust, Bloodpaw.. Ze waren hier allemaal niet. En of haar vader haar nog zou komen redden.. dat wist ze ook niet.

De grijze kater kon zijn nieuwe draai maar niet vinden. De wonden waren nog vers in zijn hart, de onzekerheid vrat hem op vanbinnen. Hij wilde gewoon geleid worden, hij wilde gewoon dat iemand hem vertelde wat het juiste was. Want zelf was hij blijkbaar vrij slecht in die keuzes maken. Daarbij rouwde hij nog zo erg. Hij rouwde om de manier hoe zijn clan naar hem keek en vooral.. vooral om Sinclaw. Zijn partner die nu niet langer bij hem was. Oh hij had alles voor haar gedaan maar het was niet genoeg, ze was nog steeds dood. En als hij in de nacht naar de sterren keek probeerde hij wanhopig de hare te vinden. Hoopte hij dat zijn liefde niet voor niks was. Hij wist wel hoe ze dacht, hoe ze naar zijn beste vriend keek. Hij was altijd maar de schaduw van Tall geweest. De sidekick. Maar hij wilde wanhopig geloven dat hun liefde echt was, voor hem alleen. Maar dat zou hij nooit weten. Als het had gekund had hij nog de halve dag hier in zijn eigen zorgen en zelfmedelijden gezeten. Maar dat kon niet; want hij zag iets wat hij niet tolereerde. De ex medicine cat stapte dus op en liep met zware passen naar het tweetal toe. Het kon hem niet schelen dat de rode poes de nieuwe commander was; ze had ruzie met de verkeerde gezocht. Hij gromde luid en stapte over de flamepoint heen, zodat ze onder zijn lichaam verborgen ging. Beschermend op de manier alsof ze zijn eigen kit was. “Dat was genoeg Brat” Was alles wat hij hoefde te zeggen. Zijn vermoeide groene blik recht op de hare gericht, terwijl hij kort zijn kop neeg om zijn snuitje tegen Pepper aan te duwen. Het is goed; ik ben hier. Zelfs al moest ze misschien ook niks meer van hem hebben.

Veel tijd had ze niet om op de woorden van haar kleine sprinkhaan te reageren. Want er verscheen al snel een ander personage op het toneel. Die zich zelf in het verhaal had geschreven en er ook een einde aan probeerde te maken. Maar Brat was de gene met alle macht. Het boek zou enkel dicht gaan als zij dat wilde. 'Wat is genoeg? Ik doe toch helemaal niks? Ik zeg enkel de waarheid. Als ze dat niet aankan word het eens hoogtijd dat ze dat maar leert.' Ze had wel opgemerkt hoe de grijze kater beschermend over het meisje had gestapt. Zeer hypocritisch als je het haar vroeg. 'Daarbij... wie ben jij om mij dingen op te leggen? Ben je soms vergeten dat jij net zo'n verrader bent als die Tallstar? Of was het je even ontglipt dat je ook gewoon je kinderen heb achter gelaten?' Van het laatste was ze niet 100 procent zeker, maar ze had genoeg geruchten gehoord. En de manier waarop hij zich over de jongere poes bekommerde... Enkel een echte vader kon dat. 'Maar goed, ik wil dat je nu uit mijn ogen verdwijnt. Acefray, dat is een bevel.'

Pepperpaw voelde haar voetjes beven en had zelden zo hard gewenst dat ze van het toneel kon verdwijnen. Als ze door de grond kon zakken had ze het gedaan. Ze voelde alsof ze afbrokkelde onder de blik van Brat en haar snijdende woorden. Maar ze kon niet weg, ze durfde niet te rennen van de Bloodclanner of een fel weerwoord te geven, waar kon ze immers heen binnen dit kamp? Nergens waar de commander haar niet kon vinden. En toen, als haar redder in nood, was daar Acefray. Ze had haar twijfels over de kater, hij was immers met papa en Sinclaw mee gegaan, maar voor nu was ze hartstikke blij dat hij er was. Brat was dat echter niet en sprak gemene woorden over dat het de waarheid was en dat ze het maar moest leren. Een nieuwe huivering trok over haar rug heen. Het was de waarheid niet.. Het kon de waarheid niet zijn. En toen.. kwam het bevel, het bevel dat Acefray moest vertrekken. Pepperpaw voelde zichzelf wit wegtrekken en drukte zichzelf iets tegen een poot van Acefray aan. Een smeekbede, ga niet.

De massieve kat bleef kalm staan. Hij was gewoon moe. Moe van alles wat er gebeurd was en alles waar hij maar geen antwoorden op kon krijgen. En in alle eerlijkheid was hij ook te moe en teveel zichzelf om zich maar iets aan te trekken van de kattin voor hem. Zij mocht dan wel commander zijn, allemaal leuk en aardig, maar ze zocht een gevecht op met de verkeerde als ze aan Pepperpaw zat. Dat arme ding zat half in shock onder hem. “Nee, je bent haar gewoon bang aan het maken” Hij wilde al bijna zeggen dat ze iemand van haar eigen leeftijd moet pesten, toen ze dit ook al werkelijk ging doen. Jammer genoeg was hij véél beter in zichzelf pesten dan een ander ooit kon doen. Al zou hij liegen dat zijn bloed niet warm werd als iemand over zijn kinderen begon. “Ik ben altijd loyaal geweest aan Tallstar en Sinclaw. Zelfs als dat betekende dat ik niet loyaal was aan Shadowclan. Dus ook waarom ik mijn nichtje even help” De waarheid, Ace sprak altijd naar de waarheid. “Ik weet het Brat. Als mijn kinderen hier willen blijven sta ik achter die keuze, als ze zoals mij hun geluk ergens anders moeten zoeken dan steun ik ze ook daarin. Ook al zal ik ze heel erg missen.” Het deed pijn, dat zeker. Maar zolang zijn kinderen maar gelukkig konden worden, zolang hij ze dat maar kon geven. Misschien dat hij ooit een nest in Bloodclan zou mogen hebben en grootbrengen. Bij het bevel knikte hij, en pakte simpelweg Pepperpaw op bij haar nekvel om hierna weg te lopen. Niet eens zo zeer om haar dwars te zitten, eerder omdat hij gewoon heel dom was en dit dus ook als een optie zag.

Ze kreeg een hele woordstoorm van de grijze kater te verduren, en het ergste was dat het allemaal maar sentimentele troep was, geluk dit 'ik zal ze heel erg missen' dat. Allemaal onzin, als hij werkelijk er zo over dacht had hij wel anders gehandeld. Daarbij spark hij zichzelf tegen- hoe kon je achter je kinderen staan als je loyaliteit bij een verrader lag? Alles wat uit zijn bek kwam was gewoon gebakken lucht. Brat rolde geïrriteerd met haar ogen toen ze de kater zag weg lopen met Pepperpaw tussen zijn kaken geklemd. 'Acefray, omdat je mijn bevel duidelijk niet serieus neemt. Ben ik genoodzaakt je te straffen; je zal zes uur op je knieën moeten, doe je dat niet zal ik je straf verergeren.'

Pepperpaw vond het dikke prima dat Acefray met Brat bleef babbelen, al hoopte ze met heel haar hart dat de kattin hem geen pijn zou doen. Ze was doodsbenauwd dat Acefray wat zou overkomen. Maar.. dat zou toch niet? Haar papa zou Acefray nooit wat laten overkomen.. Ze waren zulke goede vrienden.. Maar tegelijkertijd was haar papa hier ook niet geweest om haar te beschermen en had hij ook niet voorkomen dat Sinclaw gedood was... Pepperpaw hield niet van die redenatie en werd er gelukkig ruw uit getrokken toen Acefray haar optilde. Met grote ogen keek ze om zich heen, zich plotseling weer een kit voelend. Helaas besloot Brat echter dat ze nog niet mochten vertrekken.. doodstil bleef Pepperpaw hangen, in stilte tot de starclan biddend dat Acefray hieruit kon komen zonder kleerscheuren.

Onderwerp: Re: comes creeping on so haunting every time