{Acorndust} Escaped my fate

<sub>Wie had gedacht dat elke ademhaling zoveel pijn kon doen? Terwijl de volle maan langs de hemel naar beneden gezakt was, had Slatefur gevochten voor haar leven. Na de gruwelijke tocht op Inkspots rug, was ze in een nest gelegd in de medicine cat den. Inkspots had vast wel zijn best gedaan om zachtjes te doen, maar wanneer je keel opengerukt was, was er niet heel erg veel wat je kon doen zonder dat het pijn deed. Met lodderige ogen had Slatefur zich opgekruld in haar nest, luisterend naar hoe de katten terugkwamen van de gathering. Papaverzaadjes hadden haar suf gemaakt en haar keel was helemaal bedekt met spinrag en kruiden. Het brandde. Het liet haar bijna de overige wonden niet meer voelen die ze had opgelopen. Haar ogen vielen dicht en ze dreef weer weg, waarna ze na onbekende tijd weer wakker werd bij het geluid van pootstappen.

{Acorndust}</sub>

Bij terugkomst van de gathering had hij zich alles toch anders voorgesteld. Hij had gehoopt dat er niks was gebeurd in de tijd dat ze weg waren geweest, maar niks was minder waar. Slatefur had niet eens veilig door het territorium kunnen lopen zonder aangevallen te worden door Sinclaw. Wat hij had begrepen hadden ze nog geluk dat de poes leefde en het zou hem niks verbazen als Sinclaw haar voor dood achergelaten had. Hij voelde de woede opborrelen bij die gedachte, maar wist dat het nu niet het moment was om het te uiten. Hij stapte de medicine cat den binnen, hopende dat Slatefur toch wakker zou zijn voor een moment. Hij kon haar al zien liggen en hij zette de laatste paar passen tot hij naast haar nest was. "Slatefur," Sprak hij kort ter begroeting, niet goed wetende of de poes wakker zou zijn of niet.

_{Papaverzaadjes deden in ieder geval goed hun werk. De dagen gingen voorbij in een waas. De pijn was wel aanwezig, maar gedempt en ze was de hele dag duf. Wellicht wel beter, dan zou ze haar eigen wonden ook niet weer open halen. Ze was er eigenwijs genoeg voor om teveel dingen te gaan doen, naar haar kinderen te gaan, naar Wolfpaw te gaan. Ze spitste haar oren bij het geluid van voetstappen, hopend dat het één van de hiervoor genoemde katten was. Maar het was Acorndust. "Goedemorgen..middag..avond.." Haar stem dwaalde af, ze wist eigenlijk niet wat het was. De dagen gingen in elkaar over en daardoor was het moment van de dag moeilijk te pinpointen voor de blinde kattin.}

Ze was wakker, dat was iets, maar hij had geen idee wat Acefray de poes allemaal gegeven had, vooral niet toen ze niet eens leek te weten welk deel van de dag het was. Ergens wilde hij direct vragen wat er precies gebeurd was, maar dat leek hem niet het beste om mee te beginnen. "Hoe gaat het?" Hij was nooit gemakkelijk geweest in dit soort vragen stellen. Natuurlijk kon hij spreken voor een groep, maar daar had hij de tijd voor gehad om over na te denken, dit was anders en als hij niet te direct over wilde komen maakte dat de woorden die hij koos soms wat ongemakkelijk.

Natuurlijk was het niet de beste vraag om mee te beginnen, maar wat moest hij anders? Hij kon moeilijk meteen ter zake komen hoe graag hij dat ergens misschien ook deed. Maar haar woorden maakten wel duidelijk dat hij de vraag misschien toch beter niet had kunnen stellen, want hij kon ook wel inschatten dat het niet zo best ging. Toch kon hij een kleine lach niet onderdrukken bij haar laatste opmerking. "Voor zover ik weet heb ik het loodje nog niet gelegd," En hij was er verder vrij zeker van dat hij ook wakker was. "Maar Sinclaw heeft dit dus gedaan?" Het was een bevestiging waarnaar hij vroeg, want natuurlijk kon Slatefur de enige zijn die dit helemaal zeker wist.

Hij liet alleen een instemmend geluid horen bij haar eerste opmerking, tenslotte waren ze het daar dan over eens, dit was niet Starclan. De volgende woorden waren echter serieuzer, maar dat kwam ook door de vraag die hij gesteld had. Ze konden er tenslotte ook niet omheen blijven winden. Maar er was wel een conclusie uit te trekken en dat was dat het inderdaad Sinclaw geweest was. "Dat klinkt duidelijk," Bevestigde hij dan ook, hij wilde haar niet meer hierover laten nadenken dan nodig was en het was ook niet de vraag of hij haar niet zou geloven, want dat deed hij. Misschien kon hij niet iedereen in het kamp vertrouwen, maar hij had het gevoel dat dit bij Slatefur wel kon.