Leaves fall in the season of leaf-fall. ~

Met opgewekte passen trippelde de kleine apprentice door het woud van de Thunderclan. Ze had zojuist een bosmuisje gevangen en bij het inademen van de geur van verse prooi verscheen er een trotse uitdrukking op haar gezicht. Hier zou de clan vast blij mij zijn. Het kraken onder haar pootjes en de wind die langs haar wangen streek, kondigden aan dat bladval was gearriveerd. Elk beetje prooi was nu een gift, gezien de koude periode die hun te wachten stond. Littlepaw vond het prachtig om te zien hoe het bos in haar omgeving langzaam een deken over zich heen trok van oranje/rode en bruine tinten, en was helemaal enthousiast over het feit dat de kleur van haar vacht hier volledig in op ging. Geen prooi was meer veilig voor haar, ze was dan misschien wel klein, maar nu ook de best gecamoufleerde kat van de clan.
Verschillende bladeren lieten los van de boom en dwarrelde zich een weg naar beneden. Ze trokken Littlepaw's aandacht, die de muis op de grond neerlegde en met een ondeugende grijns door haar poten zakte. Ze kreeg spontaan zin om zich even goed uit te leven, en wierp zich lachend in de hoop bladeren die zich al op de grond hadden verzameld. Met haar klauwtjes greep ze naar elke blad dat tevergeefs van haar probeerde weg te stuiven, en al springend en rennend terroriseerde ze de gehele bladerenkolonie. Pas toen ze geritsel hoorde - waarvan ze echt zeker wist dat ze dat niet zelf had veroorzaakt - keek ze op en liet ze haar felgekleurde slachtoffers tijdelijk voor wat het was. Met een vrolijke zwiep van haar staart begroette ze de kat die zojuist uit het struikgewas kwam lopen.

Met vage passen stapte Patchpaw door de bossen van het territorium van zijn eigen Clan. Hij probeerde de hele tijd zo groot mogelijke passen te maken, en al met al zag het er best vreemd uit. Het ging best wel langzaam, en hij moest goed proberen zijn evenwicht te behouden, wilde hij niet struikelen over zijn eigen poten. Het was Bladval, en alle bomen hadden prachtige kleuren uitgekeken. Het was de eerste keer dat Pachpaw zoiets gezien had, en hij had zijn ogen niet geloofd. Het had er allemaal zo mooi en kleurrijk uitgezien, hij was naar buiten gegaan en had zijn ogen uitgekeken. Telkens als hij voor prooi ging jagen, ging hij eerst uitgebreid van het uitzicht genieten. Hij kwam de laatste tijd met weinig prooi thuis, jagen was nou niet zijn favoriete bezigheid, hoewel hij wist dat het uiterst belangrijk was voor de Clan. Hij zag zijn mentor, Whitestorm, nou eenmaal niet erg vaak. Natuurlijk had hij leren jagen en vechten, maar hij werd nooit echt geacht om te jagen. Vandaar dat hij het niet deed, het was niet zo dat hij het niet wilde. Dat was het echt niet.
Hij keek vragend naar boven met zijn cyaankleurige ogen, hij vroeg zich telkens af hoe het kon dat de bladeren zomaar los lieten en naar beneden zouden dwarrelden. Ze zouden op de grond verdwijnen, opgegeten worden door andere dieren. Waarom zouden ze dat nou willen? Hij begreep het niet. Hij zou veel liever aan de boom blijven hangen. Lekker hoog en veilig. De geur van Littlepaw prikkelde opeens in zijn neus en een glimlach trok om zijn lippen. Hij schrapte het gedoe over het nemen van grote stappen, en begon in haar richting te stuiteren. Het was al een tijd geleden dat ze voor het laatst gesproken hadden. Hij zag haar staart boven haar uitsteken. "Hé Littlepaw!" groette hij haar met een brede glimlach. Met zijn staart zwaaiend, hoog in de lucht, liep hij op haar af.

"Patchpaw!" miauwde Littlepaw enthousiast terug toen ze het zwart-witte katertje haar kant op zag lopen. Zonder verdere waarschuwing dook ze op hem af en landde ze met haar lichtgewicht boven op hem. Lachend probeerde ze hem tegen de grond te drukken, maar ondanks Winterstorm's lessen zijn vruchten begonnen af te werpen, was Patchpaw altijd nog een betere vechter dan haar en lag ze al snel weer naast hem*. De herfstbladeren waren alle kanten op gestoven tijdens haar kleine uitsloof momentje en met een brede grijns graaide ze er één van haar kop af. De wind speelde met haar vacht alsof hij haar wilde waarschuwen niet zo'n ravage te maken van het bos. Ze wiebelde geamuseerd met haar oren. "Hoe gaan je trainingen?" vroeg ze opgewekt. "Ik hoorde dat je nu Whitestorm als mentor hebt. Is het niet grappig dat jouw moeder mij traint en mijn vader jou?" Terwijl ze dit brabbelde, huppelde ze vrolijk eenmaal om haar vriend heen en stopte ze weer voor zijn neus om hem aan te kunnen kijken. Ze kende hem al vanaf de nursery en vond het leuk hem weer eens te zien, sinds ze apprentice waren namen trainingen en taken voor de clan een groot gedeelte van hun tijd in beslag. Misschien moest ze een vragen aan haar vader of zij en Patchpaw een keer samen konden trainen, dat zou echt veel lol betekenen.

*Omdat je zei dat hij niet zo vaak jaagt, maakte ik ervan dat hij wel goed kan vechten, hope you don't mind? Ik kan het atlijd editen. ;D

Hij werd van harte verwelkomd door Littlepaw, die zijn naam riep en hem vervolgens tackelde en tegen de grond aan wilde houden. Hij was even verward door de plotselinge aanval van Littlepaw, maar raapte al snel weer zijn gedachten bijeen. Een glimlachje stond nog steeds op zijn gezicht gegrift, terwijl hij zijn voorpootjes tegen Littlepaw aanzette en zich tegen haar afzette met al zijn kracht. Niet veel later lag ze al naast hem. Rondom de twee apprentices was het één wirwar van knisperende en gekleurde herfstbladeren. Van boven zou het een mooi zicht geweest zijn, dacht Patchpaw. Hij vroeg zich zo nu en dan af hoe die vogels alles bekeken, zo vanuit de lucht. Vreemd genoeg waren ze tijdens bladkaal verdwenen, hij vroeg zich af waar ze heen zouden gaan. Eventueel een vraag voor later. Whitestorm zou het hem vast wel kunnen vertellen. Littlepaw vroeg vervolgens hoe zijn trainingen gingen, waarop Patchpaw eerst vol verwarring overeind moest kruipen voordat hij de woorden tot zich door kon laten dringen. "Toevallig hè?" zei hij grinnikend. Zijn staart krulde vrolijk en hoog in de lucht. "Mijn trainingen gaan prima. Whitestorm leert me allerlei leuke dingen! En die van jou?" riep hij opgewekt, terwijl hij vrolijk op en neer sprong. Hij was enthousiast om Littlepaw na zo'n lange tijd eindelijk eens weer te zien. Hij had altijd lol met haar kunnen trappen, en nu hij zoveel tijd moest besteden aan zijn trainingen, had hij dat wel gemist. Hij herinnerde zich het verhaal van de steen nog heel goed, nu kon hij er eigenlijk heel erg om lachen. "Weet je. Ik ben nog steeds nooit naar Fourtrees geweest," mompelde hij, duidend op die keer dat ze als kittens dachten bij Fourtrees beland te zijn. Hij was de grenzen langs gegaan met zijn mentor, maar echt bij Fourtrees was hij nooit geweest, helaas. Hij zou het graag eens zien.




_{- Is prima hoor :'D}

Snorrend stapte Whitestorm het ThunderClancamp uit. Nu hij een aantal taken in het kamp had volbracht vond hij dat het tijd werd voor een jacht, alleen. Hij richtte zijn kop op de doorntunnel die hij zojuist achter zich had gelaten. Het drong tot hem door dat hij weer een stuk meer tijd moest besteden aan zijn familie, zijn vrienden en zijn plichten als mentor; het trainingssysteem voor Patchpaw om een volmaakte krijger te worden. Patchpaw was een enthousiaste, leergierige leerling. Het evenbeeld van Whitestorm, toen hij zelf leerling was. Zijn gedachten gingen naar Littlepaw. Zijn dochter. Ze maakte hem zo trots. Ze werd met de dag mooier. Ze was slim, speels en loyaal;; een ThunderClan krijger. Zijn leven had niet beter kunnen verlopen. Niet alleen zijn familie een Apprentice, maar ook zijn partner, Bluestar, maakte zijn dagen goed. De liefde van zijn leven. Hij snorde. Het werd tijd om zich op de jacht te focussen. Hij opende zijn mond en proefde de geur. Eekhoorn. Snel, behendig en heeft de vaardigheid te klimmen. Een uitdaging. Het was voor Whitestorm een automatisme om door zijn poten te zakken, op zijn prooi af te sluipen, hem te bespringen om hem vervolgens te doden. Maar deze keer probeerde hij op zijn tactiek te letten. Hij zakte, tot zijn borstharen nog net boven de grond hingen. Toen begon hij te sluipen. Met ingetrokken nagels maakte hij minder geluid. Krakende, verradende dingen als takken en dorre bladeren ontwijkend vervolgde hij zijn weg naar het energieke dier. Daar zat hij. Net iets minder dan een vossenlengte afstand. Hij sloeg zijn nagels uit en maakte zich gereed voor de sprong. Hij spande zijn spieren een en zette zijn achterpoten stevig neer. Op deze manier kon hij de eekhoorn net zien. De wind stond hem van voren, zodat de eekhoorn hem niet kon ruiken. En toen sprong hij. Met zijn voorpoten lande hij naast de eekhoorn, die zich nu dus tussen beide poten bevondt. Maar dit dier was jong en rende zo hard als hij kon weg. Oh nee, zo snel kom je niet van me af, bedacht hij en zette de achtervolging in. Hij had voordeel, hij kon beter over dingen heenspringen, waarover de eekhoorn moest klimmen. Ja, een staartlengte. Dit was genoeg om het dier van zijn leven te ontdoen. Weer sprong hij, zijn poten landde op het diertje. Whitestorm rolde over de grond, hij had bij het neerkomen zijn evenwicht verloren. Met de eekhoorn tussen zijn poten geklemd rolde hij nog een klein beetje verder. Toen hij eindelijk op zijn rug belandde ontstond er een wolk stof uit de grond onder hem. Door die wolk heen rook hij twee geuren die hem nu al trots maakte. Kuchent stond hij op en keek de twee leerlingen aan. "Hallo Littlepaw, Patchpaw!"

"Goed hoor!" antwoordde de kleine apprentice vrolijk, "Winterstorm is onwijs aardig. Ze heeft me al heel veel over jagen en vechten geleerd. Ik heb ook al een keer een speciale training van Mistyvine gekregen, toen je moeder het een beetje druk had." Haar schattige stemmetje ratelde vrolijk door de stilte van het woud heen. Enkel wat vogels, Patchpaw en de wind deden gezellig met haar mee. 'Weet je. Ik ben nog steeds nooit naar Fourtrees geweest.' Littlepaw grinnikte toen ze zich hun avontuurtje naar 'Fourtrees' herinnerde. Ze vroeg zich af of de stenen er nog steeds zouden liggen, maar vond het niet interessant genoeg om dit uit te zoeken. In plaats hiervan had ze ook wel zin in een tripje naar Fourtrees, de echte Fourtrees. Zijzelf was er al een keer met Winterstorm geweest en ze vond dat Patchpaw de plek ook gezien moest hebben. Het was ten slotte een plek die een grote betekenis had voor de clans. "Laten we er dan heen gaan," miauwde Littlepaw enthousiast, terwijl ze voor de tweede keer een rondje om Patchpaw cirkelde. Halverwege hield ze echter halt, haar oren gespitst en haar neusje strak naar voren. Toen ze door kreeg wie het was, wikkelde ze lachend haar staartje om die van Patchpaw en trok ze hem zachtjes mee. "Kom eens," fluisterde ze, terwijl ze hem de struiken in duwde. Vanuit haar schuilplaats wenkte ze met haar staart naar de witte kater die een paar vossenlengtes van hen vandaan stond. Hij zat gehurkt in een jagerspositie, waarbij hij een eekhoorn sterk in het vizier hielt. Met bewondering keek Littlepaw toe hoe Winterstorm een perfecte sluiptechniek inzette en toen met een krachtige afzet naar voren sprong. De eekhoorn wist echter aan zijn klauwen te ontkomen, maar hij leek niet op te geven en stoof er achter aan. Hij stormde hun richting op, wist de eekhoorn alsnog te vangen en rolde toen met een snelle vaart naar voren. Littlepaw's ogen werden groot en snel pakte ze Patchpaw bij zijn nekvel beet, om hem vervolgens mee te trekken in een snelle duik. De witte kater landde niet veel verder op de grond, een stofwolk creërende met zijn lichaam. Lachend liet Littlepaw Patchpaw los, "dat scheelde niet veel!" Ze hadden bijna een botsing veroorzaakt. Ze hoorde Whitestorm haar naam roepen. "Hey pap!" miauwde ze vrolijk terug.

Met zijn ogen wijd opengesperd bespiedde hij de mooie veren van zijn nieuwe prooi.
Vanuit zijn plek op de dikke tak van een loofboom kon hij de zwartwitte ekster op de bosgrond goed bespieden terwijl hij restjes zaden van de grond pikte. Zijn vacht tintelde van opwinding en zijn tong likte onbewust over zijn mondhoeken tot hij besloot de prooi te grazen te nemen en hij met een zachte plof op de grond belandde.
Tijdens leaf-fall was het enorm moeilijk om te sluipen omdat je pootstappen vrijwel altijd gehoord werden. Maar dit keer lukte het hem aardig om doodstil tegen de grond gehurkt te blijven terwijl hij zachtjes vooruit sloop, ondanks het feit dat zijn mentor Dewstream hem sinds lange tijd niet veel meer bijgeleerd had. Maar hij moest en zou krijger worden, dus oefende hij dan maar alleen en vertrouwde hij op zijn parate kennis.
Hij was nog geen twee staartlengtes van de ekster verwijdert of een flits van een grote, witte kat raasde hem voorbij. Even keek hij verdwaasd op en probeerde daarna alsnog zijn prooi te redden door zijn poot op te heffen om zijn dodelijke slag te slaan, maar de zwarte kraalogen van de ekster kruisten zich met die van hem en vloog toen klapwiekend op, de vrijheid in. Met een gehumeurd gegrom strompelde hij verder en probeerde te negeren hoe zijn maag rommelde. Hij had in dagen niks meer gegeten, prooi was schaarser geworden in dit nieuwe seizoen.
Even later moest hij stil blijven staan door de stemmen die hij hoorde. In de verte meende hij de witte kater te zien die zijn jachtpartijtje verstoord had met daarrond twee andere katten. Natuurlijk, dat moest wel Whitestorm zijn. Die andere twee waren apprentices, de ene was Patchpaw met zijn ongewone blauwe ogen. De andere was een poes, de dochter van Whitestorm.
Met zenuwachtig trekkende oren en trillende snorharen voegde hij zich voorzichtig bij het drietal en met een zwiep van zijn langharige staart nam hij plaats naast een van de katten. "Goedemiddag," groette hij hen vriendelijk. Hij betrapte zichzelf erop dat hij Whitestorm een verwijtende blik toewierp, maar die verdween al snel achter zijn respectvolle knikje. Whitestorm wist ook niet beter. "Mooi weertje om te jagen vandaag," merkte hij vrolijk op.

Summershade lag in de bossen. kijkend naar een wit muisje die aan het kroelen was in het mos. Summershade snoof de lucht even in en ging daarna stil staan kijken naar de muis die nog steeds in het mos lag. na een paar seconden stormde de poes op de muis en na een paar seconden was het muisje een slachtoffer geworden van een gruwelijke moord. Met de muis in haar mond trippelde ze verder de bossen in. Waardoor ze ineens voor vreemde katten stond. Haar muis viel van schrik uit haar bek en ze rende weg. Haar hart klopte in haar keel. Waarom was ze nou toch de bossen in gegaan?

Summershade schreef:

Summershade lag in de bossen. kijkend naar een wit muisje die aan het kroelen was in het mos. Summershade snoof de lucht even in en ging daarna stil staan kijken naar de muis die nog steeds in het mos lag. na een paar seconden stormde de poes op de muis en na een paar seconden was het muisje een slachtoffer geworden van een gruwelijke moord. Met de muis in haar mond trippelde ze verder de bossen in. Waardoor ze ineens voor vreemde katten stond. Haar muis viel van schrik uit haar bek en ze rende weg. Haar hart klopte in haar keel. Waarom was ze nou toch de bossen in gegaan?

Je mag als rogue/andere clankat/kittypet NIET het clangebied van een andere clan in zonder toestemming via de PB van een clanleader. Ik raad je aan de regels nog een keer door te lezen. Andere mensen mogen deze post negeren.

Met vriendelijke groet,

Strawberry