bad thoughts, give me bad dreams

Ugh. Ze voelde zich zo verschrikkelijk rusteloos en boos om alles en niets. Iedereen om haar heen was er de pineut van, totdat er niemand meer om haar heen was. Eerst was ze ziedend geweest op Pepperpaw voor de klap die ze in haar gelaat had gekregen. Voor het gore lef dat het verwende kind had gehad, alleen naarmate de tijd verstreek begon ze een beetje een ander inzicht te krijgen. Stiekem miste ze de paar woorden die ze af en toe wisselden, de vrolijke uitstraling van het Konijntje. Bovendien, het vervelende aan ouder worden was toch wel dat je niet meer alles zwart-wit kon zien zoals een kind. Iets van schuld gevoel knaagde vervelend aan haar, omdat ze wist dat ze egoïstisch was geweest. Egoïstisch en onredelijk, alleen zou ze liever sterven dan dat aan zichzelf of iemand anders in de wereld toegeven. Toch zag ze hoe ongelukkig Pepperpaw was en stiekem deed het haar pijn. Daarbij, bedacht Wolf wrang, was zijzelf niet degene geweest die Pepperpaw had verteld dat ze iedereen die gemeen tegen haar deed maar in het gezicht moest hoeken? De poes schudde haar kop en nam haar gevangen prooi - een redelijk grote merel- mee naar waar de rood-witte poes zat. In haar kop had ze een heel plan uitgedacht om dit aan te pakken, maar nu ze daar eenmaal stond... Stond ze daar maar, met een vogel in haar bek. Wolfpaw legde het beest neer en maakte geen oogcontact. Nou, dat plan was in de soep gelopen.

&Pepperpaw

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Sinds Tallstar ervandoor gegaan was, was het net alsof Pepperpaw van haar roze wolk gevallen was en in ijskoud water geplonst was. Ineens was de wereld niet zo mooi en gezellig meer, alsof ze ineens een keiharde realiteit voorgeschoteld kreeg. Ook haar positie in Shadowclan, waar ze eerst zo zeker en blij over geweest was, waarvan ze geroepen had dat ze domweg de beste Shadowclan warrior zou worden, was ineens ineen gestort. Ze wist niet meer of ze hier hoorde. Ze wist niet meer waar ze thuishoorde en met haar onzekerheid, leek het alsof Shadowclan haar ook anders was gaan behandelen. Andere apprentices deden ineens naar tegen haar, Wolfpaw had haar zelfs vol in het gezicht geschreeuwd. Wolfpaw, de kattin van wie Pepperpaw vriendelijke woordjes juist zo koesterde. Over Wolfpaw gesproken. Wolfpaw kwam op haar afgelopen. Pepperpaw dook meteen in elkaar, haar hart in haar keel. Was Wolfpaw weer boos? Kwam Wolfpaw weer tegen haar schreeuwen? Pepperpaw kneep haar ogen dicht en wachtte, sidderend. Wolfpaw was immers de dochter van Sinclaw.. Misschien dat ze toch wel bij elkaar hoorde? Maar tegelijkertijd.. Pepperpaw had Sinclaw ook aardig gevonden.. Misschien.. Nee, Pepperpaw snapte het niet.}

Ja Foxdung. Dit plan liep echt helemaal in de soep. Toen ze aan kwam lopen dook Pepperpaw in elkaar en deed haar bijnaam nu pas echt eer aan, klein bang konijntje... Wolfpaw slikte en bleef daar even staan, echt geen idee meer hebbend hoe ze dit op moest lossen. De stilte duurde voort totdat het bijna fysiek pijn begon te doen, althans voor haar dan. Uiteindelijk liet ze met een plof haar prooi vallen en neusde het voorzichtig de kant van de oranje-witte poes op, genoeg afstand tussen hen over latend. Nog altijd zweeg ze, zich irriterend aan het feit dat haar hart in haar keel klopte. Wat een bullshit, ze was niet bang voor wilde honden, voor de dood en voor alle andere warriors - waarom zou ze dit dan haar hart laten springen. Dus schraapte de grote Wolfpaw haar keel en begon te spreken. "Ja, dus, luister," begon ze wat onhandig. "Ik vind het een naaistreek van Tallstar wat hij ons-... Jou heeft aangedaan," het ging niet over haar, maar dat was lastig toe te geven soms. Ze slikte en bewoog wat onrustig met haar pootjes heen en weer, uitermate haar best aan het doen om vooral niet te veel emotie door te laten schemeren in haar woorden. "En, uh, als je daar samen een keer boos over wilt zijn, ben ik er," even durfde ze naar het gezicht van Pepperpaw te turen, waarna ze weer weg het kamp in keek. "En maak je geen zorgen over je trainingen, je kan best hard slaan," iets van een wrange glimlach gleed over haar gelaat. Ja, dat stomme konijn, de volgende dag was haar wang behoorlijk beurs geweest. "Ja, dat dus. Doei, dan weer, denk ik," dit was allemaal verschrikkelijk ongemakkelijk en Wolfpaw wilde zowel hier bij haar zijn als hier absoluut nooit meer over spreken. Ugh. Dus stond ze op en maakte ze aanstalten om weer weg te gaan, een nervositeit in haar maag. Hoe zou ze reageren? Zou ze überhaupt reageren?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De stilte duurde en duurde, en met de stilte voelde Pepperpaw de spanning stijgen. Ze werd er zo nerveus van dat ze het er zelfs wat benauwd van kreeg. Waarom was Wolfpaw hier? Kwam ze hier weer boos doen? Kwam ze net zoals Cottonpaw zeggen dat ze weg moest? Hier niet thuis hoorde? Want dat was juist wat Pepperpaw niet wilde horen. Ze zocht juist veiligheid en geborgenheid en was heel bang dat ze dat niet ging vinden bij Wolfpaw. Ze wist het bijna zeker zelfs. Wolfpaw was van de harde woorden en Pepperpaw stond al niet zo stevig in haar bontslofjes. Maar.. de nare woorden kwamen niet. "Ons.." verbeterde Pepperpaw Wolfpaw zachtjes. Ze wist wel dat de kattin ook erg gesteld was op haar vader, dat Wolfpaw veel waarde hechtte aan haar mentor en heel erg haar best deed. Het zou egoïstisch zijn om er niet bij stil te staan dat dit Wolfpaw ook pijn deed. De volgende woorden waren nog vreemder en Pepperpaw moest even verwerken dat dit een soort van.. excuses was van Wolfpaw. Voor een paar hartslagen stond Pepperpaw dan ook met haar mond vol tanden, waarna ze zich besefte dat Wolfpaw al bezig was haar aftocht te maken. "Blijf.. alsjeblieft?" Pepperpaw wist niet eens zeker of Wolfpaw haar kon horen, met hoe zacht ze de woorden uitsprak. Maar ze wilde hier liever niet alleen zijn, niet nu. En ondanks alles, keek ze toch ontzettend tegen haar veel oudere mede apprentice op.}

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ons. Ja, lekker dan. Deed ze een keertje haar best om niet alles naar zichzelf te draaien, verbeterde Pepperpaw haar nog steeds. Wolfpawtrok met haar oor, niet zeker wetend hoe ze zichzelf daarbij moest voelen. Ze wilde gewoon niet zo moeilijk doen, wilde gewoon dat het weer goed was tussen haar en Pepperpaw. Dan konden ze weer een beetje grinniken en oké zijn, niet al dit emotionele gezeik. Sorry was een woord dat nog nooit over haar lippen was gekomen, dus excuses aanbieden werd altijd net een beetje lastig bij haar. Veel te ongemakkelijk. Wolfpaw voelde allerlei kriebels over haar rug heenlopen en irriteerde zich aan hoe Pepperpaw haar liet voelen. Ze was dan ook van plan om zich alweer om te draaien en de benen te nemen, toen ze opeens sprak. "Blijf.. alsjeblieft?" het was zacht, maar de grote apprentice was vrij zeker dat het niet haar verbeelding was. Ietwat verward kwam ze tot stilstand, waarna ze zich toch maar omdraaide. "Uhm. Oké," mompelde ze wat onhandig en lomp, maar stiekem toch heel erg blij dat ze iets meer tijd konden spenderen. Ze slofte terug en ging toen maar naast haar zitten, waarna ze opeens echt niet meer wist wat ze moest zeggen. "Uh. Ben je... Ben je boos..?" durfde ze toch te vragen, zonder de ander aan te kijken. Met haar poot wroette ze door de aarde, wat opeens heel erg interessant was geworden.

gemaakt door kiki

Het was ongemakkelijk, dit gesprek met Wolfpaw. Maar tegelijkertijd was ze blij dat Wolfpaw nog met haar wilde spreken. Ze keek zo ontzettend tegen de grote apprentice op, die zoveel durfde en zo groot en sterk was. Ze wilde zo graag dat Wolfpaw haar dan ook aardig vond en haar waardeerde. Gelukkig maar dat Wolfpaw er niet vandoor ging. Pepperpaw kon nauwelijks een zucht van opluchting onderdrukken toen Wolfpaw weer naar haar terugliep. Met een voorzichtige, verlegen glimlach keek ze omhoog naar de donkere apprentice. " Nee.. Ik ben niet meer boos.. jij.. jij ook niet?" Pepperpaw's ogen flitsten even omhoog naar Wolfpaw, enigszins nerveus. " jij ook niet...? Dat ik je geslagen heb.. enzo?" Ze kon zich immers best voorstellen dat Wolfpaw dat was.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze wist wel dat Pepperpaw naar haar keek, maar Wolfpaw had geen zin om beleefd te zijn en oogcontact te maken. Ze had eigenlijk helemaal niet zoveel zin om hier te zijn, maar was ook heel erg blij dat Pepperpaw haar niet weg wilde. Ze vond het verwarrend en begreep het niet, wat moker irritant was. " Nee.. Ik ben niet meer boos.. jij.. jij ook niet?" Oh. Oké. Dat was best wel een beetje een opluchting, ze was tenminste niet boos meer. I mean, natuurlijk dat het haar niets uitmaakte als Pep dat wel was. Ze was maar een stom konijn. Hoor. " jij ook niet...? Dat ik je geslagen heb.. enzo?" Ze kon het toch niet laten om daarom even te grinniken. "Nah," ze keek schuin de ander aan. "Je slaat tenminste niet als een mietje," en dat was het dichtst bij een compliment dat ze waarschijnlijk zou komen. "...En misschien... Verdiende ik het. Een klein beetje."

gemaakt door kiki

Pepperpaw trok wat nerveus aan een grassprietje onder haar voetjes. Ondanks dat Wolfpaw niet weg was gegaan en nog hier was en niet boos leek, werd ze toch een klein beetje nerveus van haar. Gelukkig bevestigde de uit de kluiten gewassen apprentice dat ze ook niet boos was op Pepperpaw.. En verder dat ze een goede slag had! Pepperpaw's hoofd schoot omhoog in stomme verbazing, haar blauwe ogen wijd en haar oren gespitst. Ze voelde zichzelf iets rechter zitten van trots en krulde haar staart wat om haar voetjes. " Ik heb ook geoefend!.. jij.. jij had immers gezegd dat ik hard moest kunnen slaan.." voegde ze er een beetje verlegen aan toe. Ze had nooit verwacht dat Wolfpaw degene was die ze ging meppen, maar goed. Ze had goed geslagen!

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Starclan, wat was het ook een stom konijn. Op haar woorden veerde ze helemaal op, alsof ze haar zojuist het mooiste compliment van allemaal had gegeven. Wolf kon natuurlijk zelf veel harder slaan, hoor. Maar, uh, het had haar... Naja, aangenaam was een groot woord, maar zeker verrast. En dat was goed, want Pepperpaw was niet groot, ze was niet sterk. Dus op z'n minst had ze soort van een manier zichzelf te verdedigen. " Ik heb ook geoefend!.. jij.. jij had immers gezegd dat ik hard moest kunnen slaan.." en gegrinik ontsnapte toch haar bek voordat ze er erg in had. "Heh. Ja, precies," bracht ze toch uit, in een stuk beter humeur dan eerder. "Ik, uh, ik kan je anders wel helpen... Met slaan, als je wilt," stelde ze wat ongemakkelijk voor, zo luchtig mogelijk als ze kon.

gemaakt door kiki

Pepperpaw kon haar geluk niet op toen Wolfpaw aangaf dat ze goed geslagen had. Haar borstkas ging iets overeind en haar glimlach werd breder. Ze kneedde de grond met haar voetjes alsof ze eventjes de kracht wilde voelen die ze had, niet dat ze die had. Haar oortjes spitsten zich bij Wolfpaw's voorstel en ze knikte meteen. "Is goed!" miauwde ze meteen. Ze wilde altijd meer leren en Wolfpaw was zo groot en sterk, ze kon haar vast heel veel leren. "Niet dat ik jou ga slaan hoor.." voegde ze er snel aan toe. Ze wilde Wolfpaw's training niet tegen haar gebruiken.

Onderwerp: Re: bad thoughts, give me bad dreams