stiefpapa

Acefray keek met vermoeide ogen toe. Moe van de stres, van de onwetenheid, van de schuld en simpelweg de nachten wakker blijven. Hij vertrouwde de sterren niet meer, hij durfde zijn rug niet naar hun toe te keren. Al maanden had hij angst voor de nacht, angst om zijn ogen te sluiten en te ontwaken in Starclan. Bang voor wat ze hem dan zouden zeggen. Dus dan maar niet slapen. Wat wilde ze doen? Hem forceren bij hen te komen? Maar de vermoeidheid gemengd met rouw was een dodelijk vergif. Hij slikte diep en besloot in te grijpen. Hij wist ook wel dat Wolfpaw hem niet wilde maar wat moest hij anders? Het beeld wat andere van hem hadden was misschien wel veranderd, maar hijzelf niet. Zelf was hij nog gewoon Acefray, een kat die zodanig lief had en droomde dat het zijn einde zou worden. Acefray die het allemaal niet snapte. Acefray die eigenlijk maar gewoon een vader was die veel van zijn stiefdochter hielt, ondanks dat de kat die hun verbond nu in Starclan jaagde. Hij voelde niet de behoefte te spreken toen hij zijn zware lichaam naast de hare liet zakken. Een zucht ontsnapte hem waarna hij simpelweg haar vacht begon schoon te likken. Zorgzaam, een teken van affectie. Ze had toch al een hekel aan hem, wat had hij ermee te verliezen? Toen hij haar klauwen zag gaf hij ook hierover een lik. "Wolfpaw" Zijn stem diep, warm en zoals aan hem ook doodsop. Het had een rauw randje dat gehoor gaf aan zijn emoties. Hij wilde zo veel meer zeggen tegen haar, tegen deze arme meid die het onmogelijke had moeten doen, maar hij kon de woorden niet vinden. Hij was altijd al slecht geweest in de juiste woorden vinden

De vaderlijke kat leek niet eens op te schrikken bij haar woorden. Nee, hij kende de bruine poes wel. Hij wist welk vuur er in haar brandde en hij had haar evengoed nog lief. Het deed hem pijn dat ze nooit terug van hem had kunnen houden, dat ze het nooit gelaten had om hem als een vader te zien terwijl hij hier hard zijn best voor deed. Maar daar had hij ook vrede mee, het moest wel. Straks was hij weg en dan zou ze hem ook haten zoals haar recht was, met de clan, met zijn familie. Echter kon hij het zich niet meer opmaken om boos te zijn. Want boosheid, want woede, kostte zo veel energie die hij niet meer had. Hij was helemaal op, compleet op. Vermoeidheid en leegte was alles wat er nog over was in hem, waar eerst boosheid had gebrand. Misschien zou Wolfpaw dat ook nog voelen, want ook haar haat zou niet voor eeuwig kunnen branden. De kater zag haar natte ogen voor de fractie dat ze dat toonde, en hij voelde haar iets tegen zich aan. En hierdoor bleef hij rustig door gaan met haar schoonmaken, een actie die hemzelf ook rust bracht. "Het spijt me Wolfpaw" Was het eerste wat hij zei, haar snauw compleet negerend. Ze hoefde zich voor hem niet groot te houden. Hij voelde haar pijn wel. Hoe kon hij ook anders? Want ongeacht hoe zij misschien naar hem zou kijken. Dit was zijn dochter. In zijn hart was dit zijn kind. Zacht duwde hij zijn snuit tegen haar kop aan en sloot kort zijn ogen. Ik ben er voor je, zei hij met dit gebaar. Al wilde ze stilte of erover te praten, al wilde ze zo even sparren om het eruit te krijgen. Zeg het en hij zou het doen. Want zo zat de kater in de elkaar.

De grijze kater vroeg zich af of ze ooit haar vuur zou laten sluimeren en het zich zou toelaten om te voelen, om te rouwen. Want hij wist even goed dat er heel veel dingen in haar aan het spelen waren. Dingen die ze niet zou moeten meemaken op haar leeftijd. Hij herinnerde zich nog de eerste keer dat hij naar haar had gekeken. Een jong klein ding tegen de buik van zijn partner aan, die toen van een ander was. Het had hem zeer gedaan, aangezien hij na hun eerste nest samen al van haar had gehouden. Maar hij had haar ieder geluk van de wereld gegund, zelfs al was dit met een ander. Hoe zou het zijn als ze elkaar nooit een tweede keer in het duister had gevonden? Hij voelde schuld bij het idee alleen al. Bij de onloyale gedachte waarin hij wenste dat hij een klein beetje minder van haar had gehouden, zodat hij nog Shadowclan was. Maar zo was het niet. Berouw komt na de zonde. “Nee. Dat ik deze pijn niet van je weg kan halen. Dat ik er niet genoeg voor je ben geweest.” Antwoorde hij na de waarheid, de schuld ook in zijn stem hoorbaar. Maar de woorden die volgde raakte hem niet. In plaats daarvan drukte hij kort zijn snuit tegen haar wang, en liet het kort daar. “Ja. Zelfs dan spijt het me nog” Hij zag haar hart en alles wat hierin verborgen was. Misschien juist omdat ze zo op haar moeder leek, en in de jaren had hij geleerd hoe hij haar boze tonen moest lezen. “Ik had je kunnen stoppen, terug daar” Hij was hier zeker van. Wolfpaw mocht dan groot en sterk zijn, hij was dit ook, en hij had maanden meer ervaring. “Maar ik deed het niet, want dit was wat Sinclaw wilde. Het was verschrikkelijk van haar om dit van je te vragen Wolf. Je verdiend beter dan dit” Kalm en warm waren zijn woorden. En boven alles waren ze ook heel erg moe. De vermoeidheid die zijn hele lichaam zo zwaar als het woud maakte, en hiermee sprak hij verder. “We deden altijd wat Sinclaw wilde. En hoewel we geen spijt voelen, doet het wel pijn nu we ondanks dat nog steeds alleen zijn” Hij haalde zijn schouders op en keek het kamp in. “Ik weet dat het jou weinig uitmaakt waar ik heen ga en voel” Een trieste en holle glimlach kwam op zijn snuit. “Maar ik ga je missen Wolf. Voor mij ben je toch een beetje mijn kind, ondanks dat je een hekel aan me hebt”