Homesick

Honorpaw had haar eerste training erop zitten. Het was apart dat het leven verder ging ook al werden er nog twee jonge katten gemist, Ravenkit en Crabkit hadden nooit hun Ceremonie in Riverclan gehad, waren nooit opgegroeid met de rest van de kittens in de Nursery. Ook al was het af en toe een sterk gemis, toch kon ook de parelgrijze kattin niets anders doen dan verder gaan met haar leven. Zelfs al was het zeer pijnlijk, een stemmetje in haar achterhoofd bleef zich afvragen hoe het met Ravenkit en Crabkit ging, ze kende niemand of had niemand horen praten over een ontmoeting met de twee ex-Riverclanners. Ex, niet omdat ze dat graag wilde maar omdat ze nu eenmaal niet meer in het kamp waren te vinden en niet waren opgegroeid onder de regels en normen en waarden die Riverclan had. De parelgrijze kattin stapte voorzichtig door terwijl ze verlangend naar het relatief rustig stromende water keek, ze had nog niet in zoverre leren zwemmen dat ze zonder twijfels het water in zou springen. Het deed haar echter wel goed om af en toe een poging te doen, vandaag was die dag echter niet. Een onbekende, aparte geur had haar bereikt waardoor ze nieuwsgierig als ze altijd was geweest, langzaam in de richting van de scherpe geur liep. Het liet haar niet los, ze had nog niet geleerd dat het de geur van Bloodclan was waardoor ze niet in staat was om zich om te draaien en de rest van de Clan op hoog alert te zetten. Wellicht was dat wel een geluk voor de zwarte kater die ze op de twolegbrug aan het begin van het territorium stond. Verbaasd zwiepte ze met haar staart, zover ze wist hoorde hij niet tot Riverclan, wat deed hij op de brug, zo gefocust op de vissen die onder hem door zwommen en met zijn staart zwiepend, terwijl de wind zijn geur haar richting op blies. Hij leek niet veel ouder dan haar, en hem herkennen op deze afstand deed ze ook nog niet. Voorzichtig en totaal gefocust bewoog ze met het riet mee in de richting van de brug waar ze met een krachtige sprong, een tikkeltje onhandig op landde. ’Wie ben jij?’ Vroeg ze, wellicht een tikkeltje vijandig, aangezien ze bijzonder beschermend was geworden in de afgelopen Moons. Daarnaast was ze haar belofte aan Shrimppaw nog niet vergeten, ze zou haar beschermen tegen pijn, zelfs als dat betekende dat ze zelf wonden op liep of pijn verkreeg. Het duurde even voordat ze de ogen en de zwarte vacht leek te herkennen, blauwe ogen ontmoette die van hem. ’Zwarte geest?’ Mauwde ze verward, de bijnaam die ze hem had gegeven.

Als iemand haar had verteld dat ze haar lang gemiste vriend zou tegenkomen in een van de eerste dagen als Apprentice, dan had ze hen vierkant in het gezicht uitgelachen, als dat iets was dat de jonge kattin deed. Ze lachte niemand uit, maar ze had hen zeker niet geloofd. Zo lang had ze gedroomd om ooit haar zwarte geest weer in de ogen te kunnen kijken, niet als vijand maar als vriend. Echter waren in de afgelopen Moons haar de regels van de Warrior Code ook duidelijk geworden, ze zou ooit tegenover hem kunnen staan in een gevecht op leven en dood. Een gevecht dat haar hart zou breken in duizenden stukjes die ze nooit zelf op zou kunnen rapen. Hij behoorde niet meer tot de Clan, zelfs al deed hij dat wel in haar hart. Honorpaw had nooit kunnen bedenken hoe het voelde om opgesplitst te worden, terwijl ze de bekende blauwe ogen van haar eerste vriend zag. Opgesplitst tussen familie en de Clan, en haar eerste maatje. De zwarte geest, zoals ze hem toen omgedoopt had, met zijn liefdevolle en zachte karakter. Een kater waarvan ze het niet voor kon stellen dat hij Bloodclan was, niet met de warmte die nog in zijn hele houding, zijn hele ziel te lezen was. Het verwarde de parelgrijze kattin waardoor ze verstijfd op de brug bleef staan terwijl het langzaam tot haar door drong dat dit de zwarte geest was. Eerst had hij aarzelend geklonken, toen ze hem lichtelijk fel had benaderd. ’I-ik,’ zoekende naar woorden die hem uit de situatie konden helpen als ze direct de rest van de Clan erop attendeerde dat hij bij de grens was. De zwarte kater had zelfs een stapje terug gezet, aangezien het duidelijk was dat ze hem niet zomaar op het terrein zou dogen. Hij was jong, maar ouder dan haar en ongetwijfeld ook iets groter al liet ze het door haar redelijk zelfverzekerde houding niet blijken, ze stond zoals haar vader aan het hoofd van de Clan stond, krachtig en wellicht ook even humeurig, ze kon haar hart nog niet meteen laten zien, totdat ze zeker was dat hij voor haar stond, haar hart kon niet nogmaals breken. ‘Honor!’ Riep de kater vrolijk uit, terwijl hij naar voren stapte. Ze schudde enkel met haar ronde kop terwijl haar blauwe ogen zijn lichaam af zochten, hij leek geen littekens of wonden te hebben, in ieder geval niet fysiek. Hij kwam nog niet geheel in haar ruimte, en bleef op een klein afstandje staan terwijl een warm gesnor uit zijn borstkas omhoog rees. De kattin wilde niets liever dan hem als vriend te begroetten, maar was nog niet helemaal bijgekomen van shock die ze voelde. ’Laatste keer dat ik je zag was je nog zo klein!’ Honorpaw knikte terwijl haar blauwe ogen die van hem ontmoette en ze doodstil bleef zitten. ’I-ik’ Klonk er alleen zwakjes terwijl haar oren langzaam zakten in een ongemakkelijke positie. Ze wist wel zeker dat de rest van de Clan hem niet met warmte zou ontvangen, zelfs al hadden ze hem willen terug halen dan waren ze alsnog met te weinig katten geweest om het kamp aan te kunnen vallen en de woorden van zijn ontvoerder weg te werpen. Hij was jong geweest, en hij had een andere plek gevonden die hij uiteindelijk thuis zou noemen, weg van zijn oudste vrienden. Honorpaw’s gedachten spookten rond terwijl de kater verder ratelde. ‘Je bent me niet vergeten!’ De kattin schudde enkel haar kop nogmaals voordat er tranen over haar wangen drupten, of het in geluk of angst was, dat wist zelfs de jonge kattin niet te zeggen. ’R-rosepaw, vertelde dat jij en Crabkit weg waren. Ik ben nog nooit zo verdrietig en boos op een kat geweest.’ Piepte ze zachtjes alsof ze weer de kitten was die hij toen had gekend terwijl ze haar staart onhandig heen en weer zwiepte. ’Z-ze zei dat ze jullie zou zoeken, dat ik niemand mocht zeggen dat jullie weg waren omdat ik jullie anders nooit meer zou zien.’ Fluisterde ze terwijl ze ongelukkig met haar snorharen trok. ’Ik mis je nog steeds, z-zelfs al zegt de Code dat we geen vrienden moeten maken waar we ooit mogelijk tegen moeten strijden.’ Tranen drupten langs haar wangen naar beneden en vielen een voor een op haar poten neer terwijl ze haar kop liet hangen. ’Ik kan papa niet teleurstellen,’ Mauwde ze terwijl ze onrustig heen en weer stapte, gebroken als ze was keek ze de kater met grote, diepe blauwe poelen aan die enkel liefde en onmacht uitstraalden. Het leven was nog maar net begonnen en meteen stond ze voor een splitsing waar ze geen keuze over kon maken. Kiezen tussen haar Clan’s regels waar ze veel waarde aan hechtte of de vriendschap met een van haar beste vrienden vanaf het moment dat ze op de wereld was gekomen.

Er spookten teveel gedachten door haar kop heen, ze was nog maar net Apprentice geworden, het zou een zorgeloze tijd moeten zijn. Geen tijd waarin ze elke stap die ze zette moest overdenken omdat ze opgesplitst werd tussen twee mogelijkheden, het behouden van haar eerste vriend en verraden van de Clan, van haar vader of het afzetten van de vriendschap waarvan ze niets liever wilde dan dat deze voort was blijven bestaan. Het was zoveel makkelijker als de kater nooit ontvoerd was geweest door Bloodclan, niet getraind werd om een moordenaar te worden, want dat was Bloodclan een groep met wrede katten. Haar emoties tolden rond, maakte dat ze zich misselijk voelde met wanhoop. Ze kon niets voor hem betekenen, ze kon hem niet vertellen hoe zeer ze hem miste, hoeveel ze van hem hield, want elk woord zou vergif voor de Clan zijn, zou haar een stap verwijderen van haar eer die ze vanaf haar kittentijd al hoog had proberen te houden. Elk woord, elk woord zou haar verder breken, het was beter als zijzelf brak dan de Clan, toch? Haar blauwe ogen waren gevuld met tranen terwijl ze haar vriend aan keek, de zwarte kater was een groots gemis in haar snel kloppende hart. Honorpaw’s oren drukte ze langzaam in haar nek, niet in een woest gebaar, meer onzeker. Wat wilde ze toch graag dat er iemand anders was om de beslissing voor haar te maken, zodat ze de schuld op een ander af kon schuiven als ze brak. Als alles in elkaar stortte, de fundering was te zwak, er kon niet verder op gebouwd worden. Al leek het nog zo sterk, een zacht geluidje verliet haar keel, ze wilde zo graag vrienden blijven, hem vertellen over alles dat haar was overkomen, haar trots tonen over haar vader die Leader was geworden. Echter kon ze geen woorden uit haar keel krijgen, het voelde haast alsof ze stikte.  De zwarte kater zette een onzeker stapje naar achteren toe, zodra ze over vechten begon, ze wilde niet met hem vechten. Nu niet, nooit niet! Echter kon ze het in haar botten voelen dat de kans er altijd in zat dat ze  tegen over elkaar in het strijdgewoel zouden staan, Bloodclan en Riverclan gingen niet samen. ’Ik wil niet tegen jou vechten,’ Mauwde de oudere kater onzeker, onbegrijpend. De kattin keek hem met grote ogen aan terwijl de tranen over haar wangen bleven druppen en haar snorharen trilden. ’Raven? Of wat je naam nu ook is… Ooit komen tegen over elkaar.. Bloodclan en Riverclan gaan niet samen. Bloodclan geloofd niet in Starclan!’ Mauwde ze terwijl ze hem zo doordringend mogelijk aan keek, haar poten trilden onder het gewicht van haar lichaam. Honorpaw wilde niets liever dan zich omdraaien, ze zou nog liever verdrinken dan zijn hart breken, haar hart breken. ’Ik wil niet dat je net als hen wordt, dat je katten dood.’ Fluisterde ze zwakjes terwijl ze met onschuldige ogen de kater aan keek. ’Ik moet kiezen tussen de Code en jou… Mijn hart breekt maar ik moet.’ Vervolgde ze terwijl haar peinzende blik naar de wolken steeg. Een keuze die ze nooit zou vergeten, de eerste keuze op weg naar haar volwassenheid, de eerste keuze waar ze altijd spijt van zou hebben. Ze kon niets anders, toch? Ze wilde haar vader, ze wilde hem knuffelen en zijn woorden horen, hopende dat hij haar kon troosten nadat dit alles voorbij was.

’Wat.. nee dat doe je niet!’ Verklaarde  de zwarte kater toen ze besloot dat ze haar vader niet teleur kon stellen. Zelfs als ze zichzelf voor altijd zou haten voor de keuze, altijd af zou vragen wat er zou gebeuren als ze wel vrienden zouden blijven. Haar blauwe ogen gleden naar de kater terwijl ze haar tanden licht ontblootte in een waarschuwend signaal, dat terwijl haar ogen duidelijk maakte dat ze in tweestrijd was, een strijd die hij aan het verliezen was van Riverclan, van Starclan. ’Ik kan nooit tegen je vechten na dit Aegir.’ Sprak ze op een zachte toon, ze beloofde hem altijd in haar hart te houden. ’Je blijft altijd mijn eerste vriend, beste vriend.’ Fluisterde ze dicht bij zijn oor voordat ze hem een laatste kopje gaf en begon te snikken. ’Ik moet voor Riverclan kiezen, ik… ik kan niet trouw zijn aan jou en aan hen. H-het spijt me.. v-v-vergeef me.’ Sprak ze verder terwijl ze huilend haar kop in zijn vacht duwde. ’We kunnen toch gewoon vrienden blijven.’ Vroeg de kater waardoor ze hem met een gebroken blik aan keek. ’Nee, ik kan ons niet laten breken, laten kiezen tussen de Clans. Bloodclan zou je nooit vergeven als je mij niet aan zou vallen tijdens een gevecht. Dat is te gevaarlijk. Ik wil, nee ik moet ons beschermen.’ Prevelde ze zacht voordat haar blik hard werd, de tranen bleven stromen en ze met een poot en uitgeklapte nagels tegen zijn schouder aan sloeg. ’GA AEGIR!’ Mauwde ze luid, hij moest hier niet zijn. Hij moest hier niet gezien worden, niet met haar. Ze moest hen beschermen, zelfs als dat alles brak, alles.. Haar hart voelde alsof er een klauw doorheen was gehaald, alsof het was geknapt in duizenden stukjes, stukjes die ze nooit meer op zou kunnen rapen. Haar ademhaling klonk hevig in haar oren, haar kop duizelde. Het geklop van haar hart was zelfs tot in haar kleinste teentjes te voelen, haar ogen stonden intens, verdrietig, wanhopig. Geen woord was genoeg om te omschrijven hoeveel pijn ze voelde, zodra ze thuis was zou ze niet eten, weigeren te spreken en alleen maar zielig in een hoekje opgekruld willen liggen. Ze wist dat ze Aegir, haar beste vriend pijn had gedaan, echter kon ze hem de waarheid niet beter duidelijker maken dan dit. Alles in haar voelde alsof ze mee geslingerd werd met een orkaan. Ze had geen vaste grond meer onder haar poten, zelfs al wist ze dat ze op een brug stond. Haar keuze was gemaakt en zou haar toekomst en Aegir’s toekomst ongetwijfeld beïnvloeden, ze had hem beschermd, had haar Clan beschermd en zichzelf verloren. Het was dan ook geen wonder dat de kattin ineen zakte naar haar slag met haar klauw, het was duidelijk dat ze hem niet echt oprecht pijn had willen doen. Haar kop klapte tegen de houten ondergrond aan terwijl ze zich op krulde, trillend. Alles waarvoor ze had gevochten als kitten, had ze nu weg gegooid. Alles... Moeizaam alsof haar lichaam van steen was, hees ze zich overeind. Ze was zwak, het was duidelijk.

De zwarte kater, haar eerste vriend leek niet te begrijpen wat hem overkwam, waarom Honorpaw niet stond te springen om direct weer met hem de beste maatjes te zijn. Als ze niet werd tegengehouden door de Warrior Code, door de eer waarop haar naam werd gebaseerd had ze het zeker gedaan. Hij was een van de liefste katten die ze kende en het breken van een relatie die ze zo erg had gemist, dat was iets waar ze nooit geheel overheen zou komen in haar ogen. Wellicht was het zwakte, wellicht was het kracht, wat het ook was ze stond zo vast mogelijk in haar beredenering, ze kon hem niet knuffelen, ook al wilde ze het. Ook al probeerde ze het, de tweestrijd kostte al haar energie, haar poten trilden alsof het gewicht erop te veel was, de pijn was sterk, de tranen welden op in haar ogen, ze kon hem niet breken maar als ze het nu niet deed, dan kwam het later. Ze wist niet dat hij daadwerkelijk dacht dat hij het beter had, dat hij bij Bloodclan hoorde. Uit zijn woorden klonk het alsof ze de beste Clan waren, de Elite. Ze waren niet beter, Riverclan was thuis, dat was waar ze hoorde en ook al moest ze daarvoor twee vrienden mijden, het betekende niet dat ze haar wens om eervol te leven aan de kant zou zetten. De kater leek verrast dat ze wist dat zijn naam veranderd was, het leek haar dan ook niet dat hij al die Moons zijn eerste naam had aangehouden, zeker niet nu hij zelf ook getraind werd want anders stond hij hier nu niet. De kater schudde zijn kop voordat hij sprak. ’Aegir,’ Het klonk er stilletjes tussendoor terwijl ze zich begon uit te spreken tegen Bloodclan, tegen zijn waarheid, die niet de hare was. ’N-nee, dat is niet waar. StarClan heeft mij uitgekozen! Je snapt het niet,’ De kattin schudde haar kop, Starclan zou nooit een kitten uitkiezen om bij de Elite op te groeien omdat hij dan beter werd! Echter sprak ze verder, negeerde ze zijn woorden. Ze was er zeker van dat StarClan niet meer voor hem was, tenzij hij nu overleed terwijl hij nog geen katten had gedood, terwijl hij nog de goedheid wist te tonen. Het feit dat ze over doden begon leek hem te doen schrikken, iedereen wist dat Bloodclan zou doden als ze er beter van werden, als ze er territorium door konden krijgen, als ze er macht door konden krijgen. Dat was het enige dat er aan toe deed met de vreselijke katten. ’Dat ga ik nooit doen!’ Sprak de kater vol overtuiging uit waardoor Honorpaw haar kop schuin hield en zachtjes sprak. ’Dan heb je nergens een thuis, Bloodclan dood als ze er beter van denken te worden. Iedereen dacht dat jij en Crab al dood zouden zijn. Ze zijn niet zachtaardig, waarom denk je dat we jullie niet meer in Riverclan hebben omdat ze gevaarlijk zijn.’ Sprak ze zacht maar fel. ’Ik zal Bloodclan nooit vergeven jouw van mij af te pakken, nooit.’ Het was een belofte, een die ze zou houden. Honorpaw jammerde dat ze aan de code moest houden, dat ze niet voor hem zou kunnen kiezen. De enige keuze die ze had was zich trouw aan Riverclan houden.

Aegir stond zo stil als een standbeeld, en zijn haren kwamen overeind toen ze haar tanden ontblootte. Als woorden hem niet lieten inzien dat het verleden tijd was dan hopelijk daden. De kater vernauwde zijn ogen wat terwijl de nagels uit de hulzen schoven. De kater zou zichzelf verdedigen, dat was iets dat de jonge kattin ook wist. Honorpaw kwam dichterbij terwijl ze beloofde nooit tegen hem te vechten, afgezien van de ene haal die ze hem zou geven zodat hij de waarschuwing begreep. Ze wilde hem niet pijn doen, niet kwaad doen maar had weinig andere keuze, hij behoorde niet meer tot de Clan en was een gevaar. Een gevaar die zichzelf nog niet inzag. De inzichten die ze had voor een jonge kattin waren wellicht ook wel groot, misschien omdat ze op moest leven naar de voorbeelden van Chivysniff en Pantherstar. De kater stond er vol onbegrip, en leek steeds woedender te worden door de gemixte signalen die de jonge kattin stuurde, in de hoop dat hij zou begrijpen wat ze bedoelde, dat hij zou zien dat het haar zeer deed, dat hij de keuze voor haar zou maken. Echter zou hij dat nooit doen. De kater deed nog een laatste poging. ’Honor, je begr-‘ begon de kater voordat ze haar nagels in zijn vel zette, een schreeuw niet van woede maar van pijn verliet haar mond, ze vertelde hem te vertrekken, weg te gaan uit hun territorium. Riverclan was niet waar hij thuis hoorde, hij had de weg terug naar huis niet kunnen vinden en dat betekende dat hun wegen hier eindigde. Aegir schudde haar van zich af en siste kwaad, zijn staart zwiepte fel heen en weer terwijl zijn haren overeind waren gekomen. Het was duidelijk dat ze hem op geen andere manier had kunnen verklaren dat hij hier niet hoorde, en hoeveel zeer het ook deed ze stond op dat moment zo goed mogelijk achter haar keuze, voordat ze ineen stortte en alle emoties er uit rolden. Ze was jonger dan hem, nog maar net een Apprentice en deze keuze verscheurde haar. Misschien had ze gewoon met hem naar Bloodclan gemoeten, maar dan kwam ze tegenover haar familie en dat kon niet, ze was een Riverclanner door en door en om alles op te geven voor een vriend. Een vriend moest ze dan maar missen. De Elite was geen plaats voor een kattin als haar. De kattin was in elkaar gezakt nog voordat hij een klauw uit kon steken, de kater ontblootte zijn tanden. Hij zou niet naar haar luisteren, dat was duidelijk. Zijn bovenlip trilde voordat hij zijn nagels volledig uit sloeg. ’Je bent zwak Honorpaw! Ik kan niet geloven dat ik vrienden met jou wilde zijn! Ik wil niets meer met je te maken hebben!’ Gromde hij kwaad terwijl de kattin zichzelf overeind drukte en haar nagels onrustig uit de hulzen liet komen. Haar nekharen stonden overeind, haar oren in de nek. De pijn van de woorden was erger dan een klap met zijn klauwen, ze was niet zwak. Ze was sterk om voor de Clan te kiezen, toch? Terwijl ze zich overeind hees sloeg hij naar haar gezicht met zijn nagels ontbloot waardoor er een kras van de bovenkant van haar kop aan de rechterkant, langs de onderkant van haar oor naar haar wang toe schoot. Bloed begon al direct op te wellen uit de wond terwijl ze bleef staan. Vechten kon ze niet, ze had nog geen enkele training gehad, daarnaast wilde ze het ook niet. De kater stampte nog kwaad een stap dichterbij, de kater leek een storm in zijn ogen te hebben, een storm in zijn lichaam. ’Rot zelf op, of ik duw je de rivier in,’ Siste de kater ijzig kalm. De ademhaling van Aegir was zwaar, alsof hij zich klaar maakte voor een zwaar gevecht, de jongere kattin keek hem stilzwijgend aan. Hij boorde zijn nagels in het hout van de brug terwijl hij zijn ogen nog een keer samen kneep en een dreigende beweging naar voren maakte. ’Je bent op Riverclan territorium, jij bent hier niet welkom.’ Mauwde ze stil zonder uitdaging terwijl ze aan de kant stapte en hierdoor naar zijn klauw toe bewoog, waardoor ze niet kon voorkomen dat zijn nagels in haar flank sloegen. Een ijselijk geluid verliet haar mond voordat ze naar zijn poot hapte. Iedereen wist dat een kattin van haar leeftijd het niet lang vol kon houden, zeker niet met de kloppende wonden in haar flank en op haar gezicht waarvan het bloed al langzaam naar haar oog drupte.

Aegir geloofde daadwerkelijk dat Bloodclan goed was, goed was! De jonge kattin had genoeg gehoord over de moordlustige katten, de waarschuwingen van de oudere katten en de ervaringen die door de Elders verteld werden om te weten dat het geen goede groep katten was. Ze geloofden niet eens in Starclan, ze waren enkel uit op macht. Macht dat niet aantrekkelijk voelde voor de jonge parelgrijze kattin. Het zorgde echter wel voor spanning tussen de twee vroegere vrienden, al konden ze elkaar wellicht geen vrienden meer noemen. Honorpaw had een keuze moeten maken, of vrienden blijven met haar vroegere vriend die ze maar een Moon had gekend, of voor Riverclan waar ze al haar hele leven toe behoorde. Ook al brak het haar hart, wat zorgde voor haar volgende acties, dan nog moest ze het doen. Het was uiteindelijk beter voor haar en voor de zwarte kater. ’ Praat niet over dingen waar je geen haar van afweet! Ík ben uitgekozen voor de Elite. Je bent gewoon jaloers!’ Siste de kater, geloofde hij daadwerkelijk dat ze jaloers was op een kat in de Elite. De elite was een naam voor katten die niets minder waren dan irritante muggen. Ze hadden niks aan ze, de andere Clans hielpen elkaar nog, daar was het niet ieder voor zichzelf. Hoe had ze ooit van hem kunnen hebben gehouden? Het was duidelijk dat zijzelf de eerste stap zette, in de hoop dat ze hem weg kon jagen voordat ze beide het hete water onder de poten zouden voelen en zich zouden branden aan hoop die er niet meer was. Hoop op een toekomst waarin ze niet tegenover elkaar hoefden te staan, de hoop was al vervlogen. Hij geloofde in het doel en Honorpaw had een zeer ander doel voor ogen. De kater ging fel terug in de aanval, en aangezien de jonge parelgrijze kattin nog geen vechttraining had gehad, was ze niet in staat om hem te ontwijken, ze liep zelfs eerder zijn klauwen in dan er van vandaan. ’Ik doe wat ik wil,’ siste de kater, maar nog steeds was de jongere kattin vastbesloten geen centimeter toe te geven. Het was haar territorium en dat betekende dat ze het moest beschermen. Het betekende dat ze haar leven zou geven als dit de dag was waarop dat moest, natuurlijk wilde ze nog niet dood, zeker niet door de poten van deze kater. De kater die ooit haar beste vriend was geweest. Haar blauwe ogen stonden angstig, maar diep vanbinnen brandde een vuur dat niet te doven was, trouwheid naar haar Clan. Naar de andere vrienden die ze had. Hij stapte naar voren toe, en bleef tegen haar lichtere en jongere lichaam op beuken, ze kon geen kant op, behalve haar best doen om haar kaken op elkaar te klemmen en zo stevig mogelijk te blijven staan. Toch won hij de afstand, hij was sterker, ervarener en zijzelf was maar een jonge pas benoemde Apprentice met hoop. Het duurde niet lang voordat ze de ontblootte tanden dichterbij zag komen en toen ze iets achteruit stapte, waar geen ruimte meer was viel ze door de planken van de brug heen het water in. De kras in haar flank had er ook voor gezorgd dat ze een kant van haar lichaam minder gebruikte, minder stabiel was omdat de pijn ervan door haar lichaam heen schokte. De val was hard, de kater leek niet eens op of om te kijken terwijl ze haar hoog nodige zuurstof verloor toen ze het water raakte en naar de bodem zonk.
Hoestend en proestend kwam de jongere kattin uiteindelijk boven water, niet voordat ze een goede hoeveelheid water had ingeademd. De stroming was niet onmogelijk, maar wel voor een kattin van haar leeftijd die ook nog gedesoriënteerd was door de val. Paniekerig probeerde ze haar poten er toe te dwingen om stevige slagen te maken zodat ze in ieder geval boven water bleef, het water zorgde ervoor dat het effect van het bloed wat ernstiger leek, vermengt met water creëerde dit rode strepen op haar lichte vacht. Het duurde niet lang voordat ze een andere plons hoorde en een bekend gestalte haar kant op kwam, inmiddels was de jongere kattin al uitgeput geraakt en had ze het langzamerhand opgegeven. Het omhoog houden van haar kop had al haar energie gevergd, haar ogen vielen half dicht terwijl ze uitgeput mee probeerde te zwemmen met de ander die haar aan haar nekvel in de richting van de oever trok. De pijn die ze normaal zou hebben gehad van die kracht op haar lichaam leek ze niet eens te voelen door de shock waarop ze in dit moment verkeerde. De jonge kattin wist met moeite mee op de oever te krabbelen voordat ze Lilypaw aan keek. Ze schudde haar vacht niet eens uit. Dat koste te veel energie. ’Honorpaw?’ Vroeg de oudere Apprentice die haar toen leek te herkennen waardoor de jongere parelgrijze kattin knikte en kuchte. ’Lilypaw,’ murmelde ze uitgeput waarna ze haar oren liet hangen en haar raspend adem haalde. ’Het kamp?’ Vroeg ze zacht, terwijl ze zocht naar de richting waarop ze moesten lopen. Ze moest naar haar vader, ze wilde niet eens de Medicine Cat onder ogen komen. Zelfs al was het duidelijk dat haar wonden en haar longen Coyotespirit nodig hadden. Ze had haar vader nodig, Pantherstar moest weten wat er was voorgevallen, en hij zou niet blij zijn. ’Papa, ik.. naar hem.’ Sprak ze zachtjes met een krakende stem terwijl ze haar doorweekte lichaam overeind drukte en een zachte kreun onderdrukte. Het was alleen wachtten totdat Lilypaw haar de juiste richting op hielp.

NOTE: ik ga een topic maken voor Honorpaw en Pantherstar waarin Lilypaw haar naar het kamp heeft gebracht, met Pantherstar als eerste post, maar deze mag gewoon af worden gemaakt en ook mag Lily dat topic als je wilt binnen vallen. Ik zal de link in discord zetten.