And I have been lost before

De Warrior strolde door het gebied heen, zijn vacht nog druipend van zijn zwempartij in de rivier zonet. Hij had niet gevist, maar wel even de grenzen bij de Thunderclan gecheckt, zoals hij wel vaker deed. Niks wat hem te zorgen gaf en met die wetenschap was hij weer op het droge gegaan. Lynxfang moest wel nog jagen, maar hij wou zijn jachttechnieken op het land eens verbeteren. Dus, het volgende doel wat hij voor zijn ogen had was de Little Forest. Daar was het vaak rustig rond deze tijd, dus had hij mooi de tijd om eens te kijken of hij nog wat prooi kon vinden. Tijdens zijn wandeling naar het stukje bos viel zijn blik op de Lily Pool. Een nieuwe plek, gegeven door de overstroming. Vaak kwam hij er niet, hij had niet zo op de waterplanten. Normaal gesproken zou hij ook door hebben gelopen, maar er was een andere kat wel bij het watertje. Lynxfang bleef even stilstaan om beter te kunnen kijken. Leek Quietcreek te zijn, een wat jongere kater die vreemd genoeg de rang van Queen had. Nieuwsgierig naar wat Quietcreek hier aan het doen was, veranderde Lynxfang van richting. "Goedendag Quietcreek'' begroette hij de kater kalmpjes terwijl hij aan kwam lopen.

+Eerste post voor Quietcreek

De lily pool, het was veruit een van zijn favoriete plekken in het RiverClan gebied. Hij kwam er vaak om over bepaalde zaken na te denken. Of, zodra zijn taken van de dag er voorlopig op zaten dan kwam hij er een tukje doen. Het was gewoon simpelweg perfect. Hij kon aan de rand liggen en sloompjes kijken hoe de lelies langzaam maar zeker aan hem voorbij dreven. Terwijl hij nadacht over de oplossingen die hij nodig had om zijn soms niet al te slimme plannen niet nog verder te laten escaleren. Hij was nogal een waaghals soms en dat ging niet altijd even goed. Maar gelukkig had hij meestal de brains wel om het ook weer snel op te kunnen lossen. Op het moment had hij een quick break. Hij wisselde namelijk af met de andere queens. Tja… hij was nu eenmaal een queen. Daar was hij zelf ook niet al te trots op. En als het aan hem lag zou het ook niet voor altijd zo blijven. Maar tja, voorlopig zou hij er maar mee moeten dealen. Quietcreek keek op toen er een andere Warrior op hem af kwam gelopen. Lynxfang… De OG Warrior. "Goedendag Quietcreek'' Begroette Lynxfang hem. Quietcreek glimlachte beleefd naar de oude kater. “Hallo Lynxfang.” Zei hij op redelijk opgewekte toon. Hij schoof ietsjes op zodat er plaats was voor de andere kater om naast hem te kunnen komen zitten. “Nog iets interessants gespot vandaag?” Vroeg hij. Hij wist dat Lynxfang zo nu en dan de grensen met ThunderClan controleerde. Dus wie wist dat hij daar nog iets gezien had. Quietcreek stond altijd wel open om dat soort intrigerende verhaaltjes aan te horen.

De andere groette hem terug en verschoof wat, zodat Lynxfang naast hem kon gaan zitten. Lynxfang nam dat maar aan als een uitnodiging en hij pleurde zich naast Quietcreek neer. Hij keek naar het water, met de prachtige bloemen in, misschien toch wel mooi om even bij stil te staan. Op de vraag die hem gesteld werd haalde hij lichtjes zijn schouders op. "Ik moet je teleurstellen, ben vandaag niet veel tegen gekomen'' gaf hij toe. Misschien was tijdens in zijn afwezigheid meer spannende dingen gebeurd in het kamp. Hij keek even opzij. "Hoe is het met de kittens?'' vroeg hij op zijn beurt nieuwsgierig, vaak kreeg hij niet te maken met de hopelijke toekomstige Warriors van de clan. Zelf had hij helaas nog geen kroost voort gebracht en hij wist niet of en wanneer dat zou komen. In de liefde was hij nou geen geluksvogel. Zijn groene ogen vielen op een witte lelie die vlak voor hem voorbij dreef en hij duwde er lichtjes aan met zijn poot.

Quietcreek had plaatsgemaakt voor de oude heer. Dat was wel zo netjes. Lynxfang plofte naast hem neer. “Nog iets interessants gespot vandaag?” Vroeg de tom. Hij wist dat Lynxfang een oogje in het zeil hield bij de grenzen van ThunderClan. Persoonlijk zou hij WindClan in de gaten houden. In de tijd dat hij warrior was geweest hadden ze immers veel met WindClanners te maken gehad. Maar de oude warrior had er vast zo zijn redenen voor. Eigenlijk wilde Quitecreek een keertje met hem mee. Gewoon om even te kijken waar het nou allemaal precies om ging. Lynxfang hield zijn schouders op. “Ik moet je teleurstellen, ben vandaag niet veel tegen gekomen.” Zei hij. “Ach, dat geeft niet. Beter dan dat er iets aan de hand zou zijn, toch?” Hij had namelijk niet bepaald zin in conflict. Het was nu net weer een tijdje rustiger geweest. En wat hem betrof hielden ze dat zo. “Hoe is het met de kittens?”' Vroeg Lynxfang hem terwijl hij een van de vele lelies aantikte. Het verbaasde Quietcreek dat de kater hier zo nieuwsgierig naar was. Dat had hij niet van hem verwacht. Oh well… wellicht was dat insgelijks met zijn vraag over de grenzen met ThunderClan. Wat had een Queen daar nou mee te maken after all. “Goed, we hebben een enthousiaste groep dit jaar. Ik denk dat we voorzichtig optimistisch mogen zijn over de aanstaande apprentices.” Zei hij opgewekt. Toch bleef hij nadenken op de wijze waarop Lynxfang de vraag gesteld had. Dit kon namelijk nog wel eens een interessant zijspoor zijn. Echter zou hij moeten oppassen met de manier waarop hij het vroeg. Hij wilde Lynxfang immers niet beledigen. “Zeg… is het nooit iets voor jou geweest, kids?” Vroeg hij luchtig terwijl hij naar hun reflectie in het water keek.

Terwijl Lynxfang keek naar hoe de waterlelie wat van hem wegdreef, gaf Quietcreek hem een antwoord. Lynxfang snorde geamuseerd bij de opmerking van de andere over de toekomstige groep apprentices. "Ze kunnen vast niet wachten''merkte hij op, zelf was hij ook wel enthousiast geweest in een nu ver verleden, al had hij dan misschien niet heel opgewonden geweest. Maar goed, de omstandigheden toen maakte het wat moeilijker voor hem. Hij merkte dat Quietcreek wat wou zeggen, maar hij leek naar de juiste woorden te zoeken. Lynxfang wachtte geduldig, enigszins hopend dat het niet iets gevoeligs zou zijn. Natuurlijk, hij kon prima over zulke onderwerpen praten, maar vandaag even niet. “Zeg… is het nooit iets voor jou geweest, kids?” de woorden drongen maar langzaam door en hij moest ze nog even verwerken. Voor een moment snapte hij niet precies wat er mee bedoeld was, maar eigenlijk wist hij dat al meteen toen het werd gevraagd. Of hij geen vader wou worden. Wel, misschien, alleen miste hij iets belangrijks voor dat. Een poes. In zijn eentje kon hij geen kittens krijgen. "Ik heb er nooit overnagedacht. Misschien, als ik een partner had, was het wel bij me opgekomen''beantwoorde hij uiteindelijk. Hij gaf om kittens, natuurlijk, en hij vond het belangrijk om ze veilig te zien opgroeien, maar nooit had hij echt nagedacht over de mogelijkheid dat hij vader kon worden. Hij had nooit echt geluk gehad in de liefde. Helaas.

Op de vraag hoe het de kittens verging wist hij hem te vertellen dat het een zeer enthousiaste groep betrof dit jaar. Dat was ook wel eens anders geweest. Maar gelukkig zag het merendeel er naar uit om Apprentice en uiteindelijk Warrior te kunnen worden. Ergens vond hij het wel opmerkelijk dat iemand als Lynxfang naar kittens vroeg. Je zou denken dat een oud Warrior zich met andere zaken bezig hield. Al helemaal gezien zijn ietwat grumpy personality. Maar wie wist had Quietcreek hem gewoon verkeerd ingeschat. "Ze kunnen vast niet wachten''Zei de oude kater. Quietcreek knikte. Dat kon je wel zeggen ja. Hij had Hermitkit al eens in de Warriorsden aangetroffen.De reden? De kitten vond dat hij nu wel oud genoeg was om te weten wat voor geheimen deze den te bieden had. Dat was alleen maar een goed teken vond hij zelf. Wilskracht en leergierigheid waren belangrijke componenten om een goed Warrior te kunnen worden. Quietcreek kon zijn nieuwsgierigheid uiteindelijk toch niet bedwingen. “Zeg… is het nooit iets voor jou geweest, kids?” Vroeg hij luchtig terwijl hij naar hun reflectie in het water keek. Het duurde even voordat de kater hem een antwoord gaf. "Ik heb er nooit overnagedacht. Misschien, als ik een partner had, was het wel bij me opgekomen''. Geen pather geen kittens. Dat was logisch uiteraard. Maar nu wilde hij ook doorvragen. Want hoe kwam het dan dat Lynxfang geen partner heeft gehad? “Geen geluk gehad?” Vroeg hij. Oprecht wel wat verbaasd. Voor zijn leeftijd liep de kater er nog best aantrekkelijk bij en dat kon in eerdere jaren natuurlijk alleen nog maar beter zijn geweest. “Is er niet iemand waar je momenteel een oogje op hebt?” Vervolgde hij al grijnzende.

Onderwerp: Re: And I have been lost before