The traffic is fine, except in Shadowclan ofcourse

De poes stond in één van de vele zonnestraaltjes die over het kamp schenen. Haar gedachten waren nu eindelijk eens helder na een zo lange tijd van schuldig te voelen voor zelfs te bestaan, maar ze zeiden ook altijd één ding. Negeer de stem in je hoofd, die stem die zegt dat je het niet waard bent. Die stem, het was altijd die stem. Het leek niet eens op een gedachte. Het leek wel alsof iemand in haar hoofd zat gevangen: Een soort van gevangen, duistere ziel die haar leven probeert te verpesten. En dat was 'm ook bijna gelukt, totdat ze een nieuwe stem hoorde. 'Negeer de stem... Het zal je enkel verzwakken, terwijl het leven je zoveel moois aan te bieden heeft'. Het klonk zo bekend, maar het was toch zo vaag. De stem klonk engel achtig, maar de zielen die in haar gedachten zaten deden er nu niet toe. Die ene stem zorgde ervoor haar leven te verpesten, de andere het te verbeteren. De witte young-one haalde diep adem, en ademde weer heerlijk uit terwijl haar ogen de apprentice den bekeken. Ze trippelde er naartoe met haar wit met bruine pootjes, klaar om tegen elke apprentice die ze tegen kwam te praten... Of te schreeuwen. Hangt er van af welke het was natuurlijk.

[+hoarsepaw]

Well, there he was
a falcon among crows.

tekstTaken gingen alsnog door. De kater wist het net zo goed als ieder andere. Tenminste.. Elke clankat wist dat. Het zag er niet naar uit alsof Bloodclan zich ook maar iets bewust was van normen en waarden. Terwijl shadowclan aan het jagen was om buiken te vullen, leken de bloodclanners alleen maar dat laatste te doen.

Dus kon je hem het kwalijk nemen? Kon je boos op hem worden dat toen hij een bloodclanner aan zag komen lopen. Terwijl hij net zijn prooi op de miserabele prooistapel had gedumpt, zijn maag omdraaide. Woedend staarde de witte kater op naar het bloedclan beest, zijn oren in zijn nek. Dit was niet de tijd en de plek om een statement te maken, ook was hij niet de kater om dat te doen. Maar hij moest, hij moest. Grommend trok hij zijn bovenlip op. ”Vang je eigen prooi.” Siste hij tegen de kattin, dikke staart heen en weer zwiepend.

De kattin wierp opeens een bezorgde blik. Oh ja... Ze was een bloodclanner. 'Ik wil heus je prooi niet afpakken hoor! Ik jaag wel voor mezelf weet je'. De stem van de witte poes was kalm, maar toch zorgend. Zij was waarschijnlijk de enigste die geen vijanden wou hebben in Shadowclan. De young-one wilde vrienden. Maar met dit stomme bloodclan leven waar ze niet voor gemaakt was kon dat niet. Iedereen die ze tegenkwam was altijd gemeen, verwachtend dat zij een sissende monster was, maar dat was de poes niet. De enigste reden dat ze niet al lang uit BloodClan was gestapt was omdat haar zus de enigste was die ze had. Anders was ze helemaal alleen op de wereld... De Young-One hield haar staart gewoon naar beneden, want de kattin wilde geen ruzie of gevecht. Gewoon een leuk praatje. Maar dat zou niet gebeuren. 'Heb je hulp nodig met... iets?', vroeg ze met een verlegen, maar toch vriendelijk stemmetje. Misschien viel dit nog te fixen?

Well, there he was
a falcon among crows.

Hij kreeg de kriebels van deze kat. Ze was niet zoveel ouder dan hij was.. hell als ze een shadowclanner was dan waren ze misschien vrienden geweest. Maar dit beest, voor hem, met die vieze ogen en lelijke lach.. Hij haatte haar, hij haatte haar vanuit het diepst van zijn hart. Voor alles waar ze voor stond, voor alles wat ze deed. Alles aan haar was vreselijk en het ergste was nog dat ze hem aansprak met haar simpele lachende toon. Alsof ze een van hen was. Alsof ze..

De kater trok opnieuw zijn bovenlip op, de rij vlijmscherpe tanden tonend. ”Ik heb jouw hulp nergens mee nodig bloodclanner.” Spuugde hij, nagels over de grond schrapend. Klaar om haar te laten zien dat ze ongewenst was. Klaar om te laten zien dat ze op moest rotten. Zo klaar met alles. Zo klaar.

'Ik weet, dat je me niet mag vanwege mijn afkomst. Maar nu we shadowclan delen moeten we wel overeenkomen.', zei de kattin, alhoewel ze wist dat die apprentice haar nog steeds zou haten. Het leven was hard, moeilijk. Waarom was de poes geboren in bloodclan? Waarom kon ze niet gewoon zijn zoals ze echt was in een clan? Maar nee, het leven is oneerlijk. Een kleine, bijna onhoorbare zucht kwam er uit haar bek. De witte poes had haar zus beloofd om er altijd te zijn voor BloodClan, haar halsband te ontvangen en daarmee een loyale bloodclanner kon zijn. Maar in het echt wilde ze dat helemaal niet. In de felblauwe ogen van de witte shadowclanner kon de wit met bruine young-one de verschrikkelijke haat zien die hij voor haar had. Haar oren gingen in haar nek, met een bezorgde blik die ze richtte op de grond naast haar. Certatje, wanneer zie je het in?, klonk die gemene stem in haar hoofd weer. 'Je kan geen vrienden maken. Bloodclanners zijn gelukkig op hun eentje'. En haar hart klopte ietsje sneller. Het was moeilijk. Heel moeilijk.

Well, there he was
a falcon among crows.

”Shadowclan delen!” Het was het eerste dat hij kon uitspugen toen hij de belachelijke woorden van de kattin hoorde. Wat dacht ze wel niet, dat ze recht had op shadowclan? Dat dit gebied van haar zou worden. Dat hij haar zou accepteren? Wat was dit voor beest. Hij deed een onwillige stap terug en gooide zijn oren in zijn nek terwijl hij haar aanstaarde. ”Je bent echt gestoord weet je dat.” Siste hij woedend, dikke staart heen en weer slaand. ”Ik zou je hier moeten laten zien dat jij nooit, maar dan ook nooit recht zal hebben op shadowclan grond. Mormel.” Beet hij haar toe, nagels in de grond slaand. Klaar om op haar te springen.

De kater staarde haar boos aan. “Ja ugh als ik BloodClan leider was geweest had ik toch maar gekozen om RiverClan over te nemen hoor, grr”, begon ze woedend te snauwen. Doet ze een keer vriendelijk, wat krijgt ze ervoor terug. Alleen maar woede. “Als je wil vechten, kom dan”, zei de wit met bruine poes uitdagend, terwijl ze zich zette in een goede positie, voor het geval hij haar zou aanvallen. Haar furieuze blik staarde recht in de blauwe ogen van de ander. Als hij wilde vechten, dan kon hij dat ook.