Butterfly effect

Even keek het relatief kleine poesje om haar heen, shadowclan was hier, bloodclan dreigde te komen, het pijnde haar allemaal zeer. Haar morele compas was duidelijk overuren aan het draaien en langzaam begonnen haar lichaam zich eronder te lijden. Ze wilde meevechten, ze wilde meehelpen, maar andere katten pijn doen? dat was nou eenmaal ver te zoeken in haar dna. Maar aan de andere kant ze moest ze helpen, dat wist ze, ze was niets voor niets een warrior geworden en wie weet verliezen ze wel als zijn niet kwam helpen. Het was immers het butterfly effect niet waar? Een slag van de vlinder zijn vleugel die dan kilometers verer een orkaan veroorzaakt? Dat zelfs de kleinste dingen de grootste gevolgen konden hebben. Maar wat als ze meeging, en ze hadden haar hier nodig? Maar wat als ze hier bleef, puur uit angst, en er gebeurde niks? Was ze dan wel het warrior zijn waardig? Gestrest stapte de poes dan ook richting de medicine cat den, in de hoop iets rustgevens te kunnen krijgen om zo tot de juiste beslissing te kunnen komen, een keuze die, hoe je het ook went of keert, beiden een slechte keuze in haar hoofd was.

Even stopte ze met lopen toen ze haar schuldgevoel voor haar zag in de vorm van de shadowclan deputy, acorndust. De arme kater was gedwongen in de medicine cat den te liggen en weerspiegelde alleen maar de slechte situatie van zijn clan, ze wilde helpen..ze moest helpen..maar op welke manier? Dat was de vraag. Met een zucht stapte ze op de den af, proberend de katers wonden uit haar zichtveld te houden maar werd hiertoe gedwongen naarmate ze dichterbij kwam "O-oh hey" mauwde ze iets wat nerveus "Ik hoop dat ik je niet gewekt heb Acorndust" mauwde ze met haar oogjes op haar donzige pootjes, stress langzaam groeiend in haar drukke koppie
+acorndust

Slapen was iets dat hij niet veel meer deed sinds alles was gebeurd. Als hij al een moment had dat hij in slaap viel, dan was hij binnen de kortste keren weer wakker om de een of andere reden. Soms was de reden een nachtmerrie, andere keren kwam het mogelijk doordat zijn lichaam constant op alert leek te staan. Dat was dan ook niet verandert en misschien was het zelfs erger geworden. Het moment dat hij buiten bewustzijn was geweest van Shadowclan naar Riverclan was mogelijk het langste dat hij onder zeil was geweest in tijden. Hij hief zijn kop dan ook vrijwel direct op toen een kat de den binnen kwam en naar hem toe kwam lopen. Als hij de naam goed had onthouden was deze warrior Blossomflower. "Nee dat heb je niet. Is er iets?" Had ze een vraag voor hem of wilde ze hem gewoon gezelschap houden? Het was beter om zoiets meteen te weten, dan wist hij wat er van hem verlangd werd.

"Nee dat heb je niet. Is er iets?" mauwde de kater. Blossomflower knipperde even met haar ogen voor ze gerustgesteld zuchte, gelukkig. Snel schudde ze met haar kop "Oh nee nee, maak je geen zorgen er is niks" probeerde ze de grote kater te garanderen, haar stem licht trillend van zenuwen die haar op de achtergrond plaagde. "Of naja..ik snap het als je je zorgen maakt natuurlijk...maar ik heb niks waar je je....nog meer zorgen om kan maken?" oh god dat klonk beter in haar hoofd. Schuldgevoel kwam op als de rivier deed in de lente, wanneer het sneeuw in de bergen smelt en door zwaartekracht en stroomkracht berg afwaards in hun rivieren terecht kwam. Hoe kon ze zo stom zijn om de kater te herinneren aan zijn situatie alsof hij dat zelf al vergeten was? Hoe kon ze zo stom zijn. Snel wierp ze haar blik weer op de tom "S-sorry misschien had ik dat niet moeten zeggen...heh" mauwde ze nerveus, een kleine met zenuwen gevulde glimlach op haar snoet, haar oortjes plat tegen haar nek

De warrior bleef maar doorratelen voor zijn gevoel. Ook al kwam dat misschien omdat hij het zelf helemaal niet zo opvatte als zij dat leek te doen. Natuurlijk was het een herinnering aan het feit dat hij hier lag door wat er was gebeurd met zijn eigen clan. Alleen dat deden zijn wonden ook bij de meeste bewegingen die hij maakte. Hij probeerde hemzelf wat rechterop te drukken, maar besloot er tegen toen de wonden in zijn buik begonnen te protesteren. "Daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Het feit dat ik hier ben en niet in Shadowclan doet dat al." Wat kon hij ook anders zeggen tegen deze jonge poes? Waarschijnlijk had ze nog amper moeilijkheden gehad in haar leven, ook al verschilde dat natuurlijk per kat. "Maar als het goed is komt daar zo snel mogelijk verandering in." Dat was zijn bedoeling tenminste wel, zodra hij weer goed genoeg was om te kunnen bewegen zou hij actie ondernemen.

"Daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Het feit dat ik hier ben en niet in Shadowclan doet dat al." antwoorde de grote kater nadat hij hopeloos zichzelf had geprobeerd op te drukken. Bezorgd liet de poes haar blik over de kater heen glijden, aslof ze zichzelf juist meer stress toewenste. Iedere wond, ieder schrametje leek de kater zijn situatie, en dat van zijn clan nog dieper in haar te drukken. "Maar als het goed is komt daar zo snel mogelijk verandering in." ging de deputy verder. De poes slikte, alsof ze zo haar zorgen weg kon slikken. " v-vast wel" mauwde ze zachtjes terwijl haar groen gele kijkers naar de kater zijn blik afdwaalde. "Ik-het spijt me...ik heb nog nooit echt gevochten" biechte de poes voorzichtig op "Naja...nog niet buiten mijn nachtmerries althans" ze zuchte en draaide haar kop even weg van de kater"Het..het moest vast-" snel schudde ze met haar kop "Ik hoef je niet te vertellen hoe erg het was...jij weet dat immers beter dan ik" verlegen legde ze haar dikke staart over haar pootjes. "Ik wil graag helpen" vertelde ze de kater toen "Maar ik ben bang de verkeerde keuze te maken, ik bedoel, het zou egoistisch van me zijn achter te blijven terwijl ze me daar nodig hebben..alleen omdat ik het spannend vind...terwijl ze het daar zo erg hebben...maar aan de andere kant kunnen ze me hier ook nog is nodig hebben...maar als dat niet zo is...en ik blijf achter voor niks...wat dan?" weer schudde ze met haar kop "Sorry, het is niet aan jou om met mijn morele vragstukken te moeten dealen" kort lachte ze, ze kon wel door de grond heen zakken van schaamte

Ze was nog jong, dat was zeker, vooral gezien ze blijkbaar nog nooit in een gevecht geweest was. Misschien was dat ook beter, je eerste gevecht deed toch iets met je. Toch was Bloodclan geen goede tegenstander voor een eerste keer, vooral niet als ze onzeker was zoals ze leek te zijn. Ze bleef ook maar door ratelen en voor een moment sloot hij zijn ogen, proberend alles te volgen wat ze zei, maar het bleef neerkomen op het feit dat ze onzeker was. De meeste leken te staan popelen om te vechten, maar misschien was deze houding wel beter. "Bloodclan is geen gewone tegenstander, dus achterblijven zal zeker niet als zwak gezien worden." En voor hoe minder levens hij verantwoordelijk ging zijn, hoe beter ergens. Hij wilde niet dat andere clans hetzelfde zou overkomen als dat Shadowclan overkomen was. Hij had de jonge katten achtergelaten en dat was een fout geweest. Alle ervaren warriors waren mee, maar dat zou hij niet snel weer doen, niet wanneer het Bloodclan betrof.

"Bloodclan is geen gewone tegenstander, dus achterblijven zal zeker niet als zwak gezien worden." antwoorde de kater. Even knipperde de poes met haar ogen. De shadowclan deputy was al zo lang warrior, dat wist de poes zeker. Hij zou veel vaker gevochten hebben, ervaring hebben, hij zou het wel het beste weten. Bovendien, de kater heeft bloodclan met eigen ogen gezien, met eigen klauwen bevochten. Een kleine zachte glimlach verscheen op haar gezicht, de kater had gelijk, dat moest wel. "...Ja..u heeft gelijk Acorndust...het is ook beter dat er katten achterblijven..denk ik.." gerustgesteld kon de poes weer langzaam op adem komen "Het spijt me als ik u lastig gevallen heb, ik kan me voorstellen dat u liever andere dingen doet dan luisteren naar een willekeurig riverclanners verhaal over haarzelf" de calico poes slikte wat spanning weg, misschien moest ze een beter gespreks onderwerp vinden...iets wat niet over haarzelf ging voordat de kater haar als egoistisch ging zien...maar misschien was ze dat ook, altijd proberend zo goed mogelijk overtekomen naar de ander..alleen voor haar eigen imago. "Wat was uw eerste gevacht? A-als ik vragen mag" vroeg ze dan maar..hopend dat de kater een beetje trots kon terug vinden in het verleden.

Als hij eerlijk was, dan was dit toch iets van afleiding van de pijn die hij voelde. Hij weigerde ook pijnstilling, want dan kon hij niet helder genoeg denken of doorhebben wanneer katten hem weer gingen verraden. Hij verwachtte het op het moment niet hier, maar je wist maar nooit. Andere clans waren nooit volledig te vertrouwen en zijn eigen clan blijkbaar ook niet. "Je hoeft je niet steeds te verontschuldigen." Want daar leek Blossomflower wel een handje van te hebben. Hij richtte zijn blik weer op haar toen ze hem ineens vroeg wat zijn eerste gevecht was. Als hij eerlijk was, dan wist hij dat niet eens meer. Hij kon nog een aantal grensgevechten herinneren en natuurlijk de grote gevechten wel. "Dat weet ik niet eens meer precies. Misschien was het toen ik apprentice was, misschien toen ik een warrior was, maar dat is al een hele tijd geleden allemaal." Hij kon natuurlijk de vos nog herinneren die de dood was van zijn ouders, maar daar had hij zelf amper meegeholpen met vechten en dat was anders dan tegen katten vechten.

gerustgesteld door de katers opmerking over het verontschuldigen luisterde naar de rest van de katers woorden. "Dat weet ik niet eens meer precies. Misschien was het toen ik apprentice was, misschien toen ik een warrior was, maar dat is al een hele tijd geleden allemaal." mauwde hij. Begrijpend knikte de jonge poes voor ze ever naar buiten tuurde om de rust van het kamp even in zich op te nemen en hopelijk over te nemen. "J-ja begrijpelijk" mauwde ze tenslotte, haar stem al een heel stuk zekerder maar niet absent van haar trademark stem trilling die poes altijd leek te plagen. Ergens vond ze het wel zorgelijk, de kater had duidelijk vaker gevochten, zo vaak dat hij zijn eerste gevecht niet eens meer herrinerde, naja dat of hij hechte er gewoon geen waarde aan. Zou zij als warrior ook zo veel gaan vechten? Piekerend zoch ze weer naar rust in hun omgeving. "Ik hoop dat alles snel weer rustig word" vervolgde ze aarzelend het gesprek "Vooral voor uw clan".

Rust, wat was dat eigenlijk? Iets dat hij allang niet meer had gehad als hij eerlijk was en ook niet verwachtte te krijgen voorlopig, zelfs niet wanneer alles weer goed was, want dat zou het nooit meer kunnen zijn. "Ooit gebeurd dat wel." Sprak hij dan ook, maar als dit voorbij was, dan had hij een clan op te bouwen en voor je het wist kwam het volgende waarschijnlijk alweer. "Het zal alleen even duren verwacht ik." Hij ging maar niet beginnen over hoe er tegen die tijd misschien weer wat anders kon zijn, want om deze jonge poes bang te maken voor iets dat hij niet eens zeker wist dat zou gaan gebeuren, dat kon hij niet doen. Hij was er namelijk niet eens zo zeker van dat de prophecy die ze hadden gehad sloeg op Bloodclan, het kon zomaar ook iets anders zijn en dan zou er nog wat komen, daar was hij zeker van.