Bad choices make good stories

Settleddust haatte de tijd hier in het kamp. Tot nu toe was het enige moment dat hij even kon ontsnappen van zijn pessimistische gedachten was zijn gesprekje met Seamist geweest. Verder was hij één bult spanning. Hij haatte het zo machteloos te zijn, nog niets te kunnen doen. Hij moest Acorndust vertrouwen, hoe hij probeerde warriors van alle clans bij elkaar te scharrelen. En verder bleef hij in dit vis-ruikende hol. Slapen kon hij bijna niet, en hij moest leven op dingen die hem gegund werden. Het voelde verkeerd. Hopelijk zou het snel voorbij gaan. Hij zat nu voor de medicine cat den te waken. Acorndust moest proberen nog rustiger te zijn dan hij. Hij was het eigenlijk al niet eens dat hij naar alle clans afreisde. Hij had het ook wel willen doen. Maar nee, meneer was koppig. Hij legde zijn kop op zijn poten en probeerde even zijn ogen een moment te sluiten in een zwak zonnetje.

[+ Littlefish]

Littlefish nam een niet al te grote zalm van de prooistapel en liep toen met bijna voorzichtige passen op haar broer af. Settleddust lag voor de medicine cat's den, op wacht misschien, al waren zijn ogen gesloten. Ze legde de vis voor hem neer met een klein plofje; haar uitdrukking was een vriendelijke, doch nerveuze glimlach. Ze wist dat haar broer niet van haar clan hield, dat hij hier waarschijnlijk enorm tegen zijn zin vastzat; maar toch kon ze deze zeldzame en unieke kans om hem haar levensstijl te leren kennen niet laten liggen. Misschien kon ze hem zelfs wel eens proberen te leren zwemmen? Dat kon leuk worden, toch? "He, Settled, heb je zin om samen deze prooi te delen?", vroeg ze hem, haar stem onkarakteristiek zacht. Ze ging ervanuit dat hij nog nooit eerder vis gegeten had; de meeste anderen waren slim en brachten de Shadowclanners waarschijnlijk wel andere prooien. Maar Littlefish had specifiek deze zalm uitgekozen, zodat hij het kon proeven, zodat hij misschien kon leren snappen waarom ze gelukkig was in Riverclan.

Een plof deed zijn ogen weer openen en de indringende geur van vis maakte hem meteen weer nuchter. Hij trok zijn kop op en hij ontmoette de blik van zijn zus, die voorstelde om de vis te delen. Settleddust duwde zichzelf overeind op zijn voorpoten zodat hij weer zat. ‘Het Little,’ miauwde hij. Het was nog steeds een beetje ongemakkelijk tussen hen, de laatste keer dat hij haar ontmoet hadden ze.. een soort van ruzie gehad? Hun relatie was altijd een beetje een hobbelige weg. Maar dat zou nooit wegnemen dat ze familie waren. ‘Zin is een groot woord, maar ik zal wel moeten hè?’ probeerde hij nog te grappen. En wie wist, misschien zat er een stukje in zijn DNA die vis heel lekker vond. Hij wierp nog een blik op zijn gevlekte zusje en grinnikte eventjes. ‘En zoveel vis eten maakt je dik, Little,’ grapte hij nog, voordat hij eens diep inademde. Zolang hij zijn adem inhield als hij een hap nam, dan zou hij het niet ruiken, toch? Hij boog zijn kop en trok een hap van de vis af, waarna hij het langzaam weg kauwde. Hm.

Littlefish durfde een voorzichtige glimlach op haar snuit te toveren toen haar broer erover grapte; hoewel hij haar ondertussen ook dik noemde, maar dat vond ze niet eens zo erg toen hij een hap van de vis nam. Yes, hij probeerde! Dat was een overwinning. De kleine kattin keek Settleddust voor een moment heel indringend aan, terwijl ze aan zijn uitdrukking probeerde op te maken wat hij ervan vond; maar toen besefte ze zich dat dat misschien wel heel vervelend was en om zich een houding te geven nam ze zelf ook een grote hap van de vis, die ze zonder al te veel te knabbelen doorslikte. Dat was echter niet zo'n goed idee geweest; in haar haast had ze een stuk vissengraat mee binnengeschrokt en dat ding zat nu vast in haar keel. Littlefish ging abrupt rechtstaan en begon heel hard te kuchen, terwijl ze probeerde om terug adem te halen.

-200ste post woeh!!

Het was niet het meest verschrikkelijke wat hij naar binnen had gewerkt. Maar ja, zij aten kikkers en salamanders, en daar haalde de meeste andere clans ook hun neus voor op. Hij wilde net zeggen dat hij het wel lekker vond, toen Littlefish opeens begon te kuchen. Settleddust sprong ook overeind, zijn bek even vol tanden. Alle StarClan, wat gebeurde er? Al snel registreerde hij dat ze zich verslikt zou moeten hebben. Kon hij helpen? Kreeg ze nog lucht? Ahhh, wat moest hij doen?! ‘Little, gaat het?’ vroeg hij toen ook bezorgd, gejaagd. Want ja, hij was geen medicine cat. Moest hij eentje halen? Man, hoe heette dat wicht ook alweer. ‘Moet ik helpen?’ probeerde hij dan maar wanhopig, of lukte ze het zelf wel?

Uiteindelijk raakte het stukje vissengraat los uit haar keel, dank Starclan. Ze hoestte het uit op de grond en haalde diep adem toen ze dat weer kon. Tranen vulden haar ogen en haar keel voelde rauw; maar alles was oké. Ze had gewoon iets te hard geschrokt. Ze wou dat ze kon zeggen dat het de eerste keer was. De jonge calico hoestte nog een beetje na, maar keek haar broer weer aan die er nogal hulpeloos bij stond. "Ik ben"-ze moest even haar keel schrapen-"Ok.", antwoordde ze, haar stem schor maar met een veronstschuldigende glimlach op haar snuitje. Oof, goede indruk van hoe ze normaal at hoor. Anyways, waar waren ze ook al weer?

StarClan, alles hier leek mis te gaan. Maar uiteindelijk verloste Littlefish zichzelf van de graat en keek hij opgelucht haar aan. Uiteindelijk miauwde ze dan ook dat het goed ging. En toen begonnen zijn snorharen geamuseerd te trillen en lachte hij haar hartelijk uit. ‘Dat krijg je er nou van, vissenkop,’ miauwde hij plagend, goed bedoeld. Hij gaf haar een zetje tegen haar schouder, waarna hij weer naar de half gegeten vis voor hem keek. Een beetje aarzelend keek hij naar de prooi. ‘Ik durf niet meer, straks probeert ie mij ook te vermoorden,’ miauwde hij weer plagend. Ja, nu hij toch opgesloten was in RiverClan, kon hij wel een beetje met ze dollen toch? Met vriendelijke pretlichtjes in zijn ogen keek hij weer terug naar zijn zus. Ze zou het vast niet persoonlijk nemen.

Oh, wat was dit fijn. Om samen met haar broer onnozel te kunnen doen, grapjes maken, elkaar stootjes geven en beledigingen spuien naar elkaars hoofd. Oh, haar hart vulde haar borstkas met geluk toen ze teruglachte naar Settleddust met die grote grijns van haar, waardoor haar turquoise ogen net leken te schitteren. "Ach, je bent toch niet bang van een dooie vis?", antwoordde ze terug, without missing a beat, en om er nog een schepje bovenop te doen nam ze het half opgegeten prooidiertje vast in haar bek om het wat heen en weer te schudden richting Settleddust. De staart zwiepte wat op en neer, bijna alsof het dode beestje nog probeerde te zwemmen in de lucht.

Settleddust zat te grinniken. Het was een beetje of ze verloren tijd goedmaakten. Als de omstandigheden maar anders waren. Hij vond het nog altijd lastig toe te geven dat hij familie had in RiverClan. Hij snorde en rolde zijn ogen toen Littlefish miauwde dat hij niet bang moest zijn voor een dode vis. En toen zag hij het meest vreemde ooit in zijn leven, hoe Little met een vissenstaart uit haar bek op hem af kwam rennen. Hij deinsde lachend achteruit. ‘Hou dat stinkende ding uit mijn gezicht,’ grinnikte hij, waarna hij er met een klauw naar sloeg, hopend het aan de kant te krijgen. ‘Je zou je eigen kop eens moeten zien,’ lachte hij. Ze was gek. Maar het was ook weer fijn, grappig. Alsof ze apprentices waren, samen ongein uithalen. Iets wat ze volledig hadden gemist.