j'veux pas mourir toute seule

Dat vervloekte oog toch. Het deed pijn en de wond wilde niet goed dicht blijven. Hij werd er gek van, maar mocht er ook niet aanzitten. Als het ging ontsteken had hij een groter probleem en hij moest zo snel mogelijk genezen, wilde hij ervoor zorgen dat niemand zijn positie nu over zou nemen. De zwarte kater vloekte en sloeg zijn klauwen uit in de grond onder hem, waardoor er diepe krassen in verschenen. Hij gromde lichtjes toen iemand tegen hem sprak, het geluid kwam vanuit zijn blinde hoek en het irriteerde hem dat hij zich helemaal om moest draaien om te zien wie het was. Het bleek zijn kersverse commander te zijn. Oh ja. Dat was ook nog een dingetje. "Brat." Bries hij eventjes, iets groffer dan de bedoeling was. Hij zuchtte en ging zitten. "Don't mind me, I'm not used to having one eye." Mompelde hij daarna als een soort van goedmakertje. "What is it you wanted to talk about?"

De poes drukte automatisch haar oren naar achter toen de kater haar naam grof uitblies. Het was een subtiele verdediging reactie- ze kon immers dingen minder goed verstaan als haar oren niet juist stonden. Aangezien ze meestal niet met zachtaardige woorden werd aangesproken. Maar het leek een vals alarm te zijn. De zwarte kater mompelde iets over zijn nieuwe handicap. En de rode poes knikte er instemmend op. Het was voor haar ook heel moeilijk  geweest toen de tijd. De donker rode poes trok haar oren weer wat naar voren en opende haar bek. 'Why, why did you decide to choose me this time?' Ze besloot maar gelijk met de deur in huis te vallen. Praten was nooit haar sterkste kenmerk geweest, dus hierna opbouwen zat er niet in. Nee, ze zal gelijk met volle kracht naar voren gaan. 'Im rather surprised you didn't have another clan cat waiting in the wings.'

Het zag er niet naar uit dat Brat het erg vond hoe hij reageerde, al had hij de reactie wel verwacht. Ze drukte haar oren naar achter toe, alsof hij haar had laten schrikken. Hij mompelde een verontschuldiging en legde uit wat er aan de hand was, iets waar ze begrip voor leek te hebben. Hij was gaan zitten en vroeg waarvoor ze naar hem toe was gekomen, waarna ze aan hem vroeg waarom hij haar had uitgekozen. "Because you were most suited," antwoorden hij op een kalme toon. Hij knikte toen Brat begon over dat er vast genoeg andere stonden te trappelen om aan zijn zijde te staan. "Well, ofcourse. But even in this time, I'm not a 100% certain that I can trust all the others within the Elite. There are still cats who don't like me because of what I did with Shark, that I brought in Sinclaw and made her commander and that this whole ordeal didn't exactly go as planned." Hij haalde zijn schouders op. "So yes, there are others who would like to stand by my side, but you're one of the few that I can trust. And trust me, if I hadn't needed Sinclaw for this whole plan, I would've made you commander after Thora in the first place." Hij grinnikte eventjes naar de rossige kattin.

Ze geloofde hem niet, daar was ze te cynisch voor. Hij had haar vast en zeker enkel gekozen om dat zijn andere projecten vreselijk mislukt was. En hij een keer voor 'safe' wilde gaan. Die gedachte alleen al duwde de rode poes al bijna om haar zelf voor een auto to gooien. Enkel zodat hij - de o zo machtige Cobra weer een dode commander op zijn naam had staan. Bijna; maar ze was te trots om zelfmoord te plegen. Als ze ten onder zou gaan, zou dat niet door haar eigen handen komen. 'Well then I'm honored.' Sprak ze kalm terwijl ze hem nog een respectvol knikte gaf, om zijn ego nog wat te strijken. Want dat vonden katers fijn, vooral katers die macht hadden.

Er was iets aan d’r, iets wat hem liet twijfelen. Geloofde ze hem niet? Vertrouwde ze hem niet? Vertrouwde hij haar niet. Cobra schudde langzaam zijn kop, nee, zo moest hij er niet over nadenken. Als hij nu al ging twijfelen over zijn keuzes, had hij een groter probleem voor zich. Momenteel had hij een Commander nodig die hij kon vertrouwen, die hij niet hoefde te begeleiden door dit hele project. Hij zou Brat gewoon d’r gang kunnen laten gaan, terwijl hij zich druk maakte over hoe hij deze overname verder ging gebeuren. Cobra flikte eventjes met zijn oortjes, terwijl hij de rode kattin voor hem aankeek en ze tegen hem sprak. Ze klonk kalm, respectvol, maar het leek alsnog alsof er iets niet goed was. ”You don’t seem all the confident,” merkte hij met de flik van een staart op. Zijn gifgroene ogen bleven even in die van haar haken. ”As my second in command you’re allowed to talk with me, if there is something wrong.” Daar, gedaan, nu was het haar probleem en niet de zijne.