Misschien ben ik een beetje bang

Roughpaws gedachten sloegen iedere dag weer op hol. Ze haatte haar thuis. Het liefst wilde ze ontsnappen. Maar dat kon niet, dat mocht niet. Dit stinkhol werd met de minuut benauwder. De geur van die goorlappen deed haar keel bijna dichtknijpen. Ze vermeed haar moeder, bang dat ze haar dan weer wat aan zouden doen. Ze was al één keer bijna vermoord, straks deed ze iets verkeerd en zouden ze haar echt dood maken. Ze hadden dat ook bij haar mentor gedaan. Ze wist nog steeds niet precies waarom, maar het beeld van zijn lichaam op Acorndusts schouders zou nooit, maar dan ook nooit meer van haar netvlies komen.
Op haar hoede sloop ze als een geest door het kamp. Haar vacht omhoog borstelend en haar ogen schichtig heen en weer. Ze leek niet eens meer op zichzelf. Ze kon alleen maar denken aan worst case scenario. Het was verschrikkelijk en het was verstikkend. Ze liep de kampmuur bij langs, op zoek naar een zwakte. Als het moest zou ze zich er doorheen klauwen. Ze wilde weg, weg, weg. Weg van deze spoken die anderen sloegen en mishandelden midden in het kamp. Weg van deze moordenaars. Van deze goddelozen.

+ Twistedpaw eerst

Twistedpaw zat met een jeukende huid en ongemakkelijk prikkende vacht het kamp door te kijken. Het was gevuld met BloodClanners en Clangenoten. Het was een veel te grote groep voor dit kamp, twee Clans paste er echt niet in. En de prooi was ook telkens op. Zijn maagje rammelde en hij ging verzitten, hopend dat niemand het gehoord had. Hij wilde geen tekenen van zwakte tonen, dat vonden die engerds alleen maar leuk. Hij had daarvoor al een paar verwondingen op zijn gezicht aan over moeten houden. Zijn geel en groene ogen vielen uiteindelijk op een grijs poesje, die dicht langs de kampwand sloop. Twisted fronste toen hij Roughpaw zo zag. Dat leek niet op de Roughpaw die hij als kitten ontmoet had. Maar hij nam het haar ook niet kwalijk, iedereen ging hier anders mee om. De kater stond op en liep naar haar toe, voorzichtig, want hij had het idee dat ze met elke onverwachte beweging een hartaanval zou krijgen. Zo leek het tenminste. 'Roughpaw?' miauwde hij zachtjes. 'Wat.. Ben je aan het doen?'

Roughpaw werd opeens beslopen door een ander. Ze vernauwde haar oren. Ze had hem wel door. Hij wilde haar tegenhouden, haar verklikken aan de BloodClanners. Ze stopte in haar passen en hief haar kin op, stoerder dan ze zich voelde. Ze drukte haar oren naar achteren toen hij vroeg wat ze aan het doen was, zwiepte met haar staart. ‘Niets,’ bitste ze direct terug. Ze kon niemand vertrouwen, ook niet hem. Hij was al een watje. Ze had hem toen ze kitten was ook makkelijk kunnen overmeesteren. Wat zei dat over hem? Hij was vast al in de klauwen van BloodClan en deed alles wat ze hem vroegen. Hij had wat krassen op zijn kop, dat was vast het enige wat ze hadden moeten doen. Ze ging echt niet haar plannen met hem delen. Nee, nee, ze zou de aandacht op hem moeten schuiven. ‘Waarom hou je me überhaupt in de gaten? Moest dat van BloodClan?’ Ze staarde hem strak aan. Ja, ja, hem in een hoekje drijven. Dat was goed, dan zou hij vast knappen.

Hij had gehoopt op een andere reactie. Wat voor een reactie wist hij niet precies. Misschien een blije, een opgeluchte. Maar niet deze in ieder geval. Roughpaw leek heel erg op haar hoede, heel erg argwanend. Zelfs bij hem. Wist ze niet dat ze hem kon vertrouwen? Ze wilde dus ook niet vertellen wat ze deed. De kater draaide wat ongemakkelijk met zijn oortjes. Hij zag Roughpaw als een vriendin, ze hadden samen gespeeld als kitten zijnde. Maar op de manier waarop ze nu reageerde leek het net alsof ze dat niet meer wist. De vraag die ze toen stelde bracht hem dan ook behoorlijk van zijn stuk. Hij? BloodClan? 'W-wat? Nee, natuurlijk niet, Roughpaw. Waarom zou je dat denken? Ik.. Ik vroeg me alleen af wat je aan het doen was. En of je wat nodig hebt, misschien...'

Roughpaws haren stonden op haar nek overeind en haar staartje zwiepte onrustig over de grond heen en weer. Ze vernauwde haar groene ogen en ze trok wat met haar neus. Ze vertrouwde niemand meer en Twistedpaw leek geschokt bij haar woorden, gepijnigd. Roughpaw haar ogen werden even verbaasd wat groter. Was hij nog echt? Ze drukte haar oren onzeker naar achteren en Twistedpaw leek ook in de war. ‘Omdat ik niemand meer kan vertrouwen!’ siste ze dan ook fel naar hem, haar stem overslaand. Meteen keek ze weg, schamend dat ze zichzelf een momentje van zwakte had laten zien. Ze sloeg haar nagels in de grond en keek even naar de grond. ‘Ik doe niets. Ik heb niemand nodig,’ mompelde ze toen, nog steeds wegkijkend van de kater. Haar blik ging weer naar de uitgang. Ze moest gewoon weg. Ze kon niet tegen deze vragen! En toen ze weer opkeek naar Twistedpaw was haar blik vurig en waren de puntjes van haar hoektanden wat ontbloot. Hij kon haar niet helpen.

Roughpaw leek ook een beetje geschokt te zijn door in ieder geval zijn reactie. Alsof het raar was dat hij zo reageerde. Twistedpaw probeerde zo goed mogelijk haar lichaamstaal te lezen, maar het was bang en vijandig. Zelfs naar hem toe. Ze siste naar hem dat ze niemand meer kon vertrouwen. Twisted draaide met zijn oortjes en schudde lichtjes zijn kop. 'Natuurlijk kan je dat wel, Rough... Je kan mij vertrouwen, je Clangenoten,' miauwde hij zachtjes en hij boog ietsje naar haar toe. Behalve de Clangenoten die de Clan verraden hadden dan, maar dat was al eerder gebeurd. Ze kon hem in ieder geval wel vertrouwen. Maar ja, hij wist ook wel dat daden meer betekende dan woorden. 'Ik doe niets. Ik heb niemand nodig,' mompelde ze toen. Ze keek hem niet aan en Twis zuchtte zachtjes toen ze naar de uitgang keek. Hij wilde een stapje dichterbij zetten, maar Rough keek hem al boos aan, met haar hoektanden ontbloot. 'Rough, alsjeblieft..' miauwde hij licht smekend. 'Ik zweer het op StarClan dat je mij kan vertrouwen.. Wil je anders wat eten? Zal ik wat voor je halen?'

Roughpaw geloofde er niets meer van. Bloodclan noemde hen hun clangenoten. Wie van hen ging allemaal in zee ermee? Wie was de moordenaar van haar mentor. Haar ademhaling was hoog en ze keek hem kwaad aan. Wat zei hij allemaal. Hij wist het ook niet. Hij wist niet wat ze allemaal in hun kopjes hadden. Waren ze goed of kwaad? Zo lang Bloodclan in het kamp was, was iedereen de vijand. Twistedpaw probeerde haar nog te helpen, eten halen. Nou, wat had ze daaraan! Ze kon heus wel voor zichzelf nodig. Ze had zijn hulp niet nodig. Ze keek de gestreepte apprentice nog eens aan, waarna ze haar oren in haar nek drukte. ‘Blijf uit mijn buurt,’ gromde ze naar hem toe, voordat ze opstond en vlug weer wegkroop. Weg van hem, van iedereen. Ze werd gek, knettergek. Ze wilde alleen zijn, dan kon niemand haar tenminste iets aandoen.

Rough topic uit

Twisted bedoelde het goed, echt waar. Maar Roughpaw leek er niets van te willen weten. Ze drukte haar oren in haar nek. 'Blijf uit mijn buurt,' gromde naar hem. Twisted draaide geschokt zijn oren naar achteren. Waarom deed ze nou zo? Hij begreep best dat ze bang was, maar kom op, hij was Twisted, haar vriend? Waarom vertrouwde ze hem niet? Hij wilde wel iets zeggen maar zelf had hij ook geen idee meer wat. En ze was nu toch al weg. Verslagen zuchtte hij. Hopelijk zou ze weer opwarmen zodra BloodClan weer weg was. Dat moest ooit wel gaan gebeuren, toch?

Topic uit