feritas - open

Onderwerp: feritas - open vr 24 apr 2020 - 16:06

Beesten. Dit waren allen vuile beesten. Kwijlend, uit naar bloed, scheurend, verslindend. Vuil. Een voor een waren deze katten vuil. Uitgekauwd en weer uitgekotst door de sterren met een bloedlijn zo zuiver als roest. Roest wat zelfs de schoonste waterpoel ondrinkbaar kon maken. Zijn goudkleurige ogen kon iedere Bloodclanner er een voor een uitpikken. Vuil. En toch. En toch had zijn moeder, het mooiste mens dat hij kende, zich bij hun kunnen voegen. Gewillig. En wie weet wat zijn vader nu deed. Hoe kon perfectie zich zo onder vuil bevinden? En wat moest hij nu? Wat wilde zijn ouders nog van hem? Zouden ze ook willen dat hij zich tot de Elite keerde? Twijfel schoot door zijn bestaan. In zijn leven was alles zwart en wit. Goed of slecht. De regels volgend tot op het einde want zonder regels was er niks. Niks om naar te leven. Leven volgens de regels en verwachtingen, alles wat anders was afkeren met tand en klauw. Oh wat was het leven zo simpel toen papa en mama nog hier waren. Hij miste hun zo. Maar niks zou hun ooit terughalen. Nooit zou het meer hetzelfde kunnen zijn. Zijn verlatingsangst had hem in zijn grip en hij was verdwaalt in een plotselinge verandering van de manier hoe de wereld in elkaar zat. En hij vond er geen ene uilenpoot aan. De kater ruifelde zijn pels omhoog en schudde deze hierna uit, om zichzelf promt te gaan wassen. Zijn pels die een perfecte combinatie tussen zijn ouders was. Wat moest hij doen? Waar hoorde hij.

Open

Onderwerp: Re: feritas - open vr 24 apr 2020 - 19:51

Bluekit had een tijdje met een mosballetje gespeeld, maar intussen was ze daar een beetje klaar mee geworden. Het was tijd voor iets anders, iets spannends! Het poesje liep, nog steeds een beetje wankelend, naar de uitgang van de Nursery. Was hier dan iets te doen? Beter van wel, ze verveelde zich inmiddels bijna dood! De kitten sprong de Nursery uit en liep de open plek op. Haar blauwe oogjes waren gericht op de grond, waar meerdere steentjes lagen. Maar ze had al een steentje, eentje die ze voor altijd zou koesteren. Dat had ze zichzelf beloofd. Ze liep verder, en plots voor haar was een pluizige staart. Oeh, kijk die was leuk. Ze had geen idee dat de staart bij Cottonpaw hoorde, want daar lette ze nu toch even niet op. Bluekit dook ineen en na een tijdje wiebelen met haar achterste sprong ze met een strijdkreetje op de staart. Pakaan!