A Dear Friend

Sinds kort had ze iets nieuws. Een hok van gaas, zodat ze de tuin in kon! Duchess was al haar hele leven erg afgeschermd geweest van de buitenwereld. Nooit mocht zij naar buiten, omdat ze te mooi was. Ze zou zo gestolen kunnen worden, vertelde haar baasje haar wanneer ze miauwend bij de deur zat. Maar nu had ze eindelijk de kans om iets van de buitenwereld te zien, al was het maar een klein stuk. Het was beter dan niets. Met een glimlachje duwde ze haar kleine, maar ietwat mollige lichaam door het gloednieuwe kattenluikje heen. Een briesje gleed over haar vacht heen en een tevreden gespin trok door haar lichaam heen. Oh, dit was de eerste keer dat ze buiten kwam in jaren! Nieuwsgierig bekeek ze alles. Het was spannend, dat wel, en bij ieder geluidje of beweging stond ze even stil.
- Open

Plots hoorde ze wat gekraak bij het hek dat haar tuin omheinde. Met rechtopstaande oortjes keek ze ernaar. Was het de wind geweest? Of misschien een vogel, die ze net over haar hoofd heen had zien vliegen? Met grote ogen keek ze naar de kat die plots op de schutting verscheen. Hij begroette haar,en ze nam hem in zich op; hij zag er anders uit dan haar. Ze kon ook niet verwachten dat iedereen er hetzelfde uitzag als haar, dat zou gek zijn. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. "Goedemiddag meneer," sprak ze netjes tegen hem, waarna ze ging zitten en haar staart netjes om haar poten heen sloeg. Verder wist ze niet zo goed wat ze moest doen als ze een vreemde ontmoette; dat was namelijk nooit eerder gebeurd.

De ander giechelde plots, en even keek ze hem wat verdwaasd aan. Ze knipperde met haar helderblauwe ogen, niet goed wetend waarom de ander lachen moest. Al gauw werd het dan toch duidelijk voor haar, de man vond het grappig dat ze meneer tegen hem zei. Maar dat waren manieren! Zo had ze dat altijd geleerd, zij zou juist gek staan kijken als iemand hem niet aan zou spreken met meneer. Toch stond hij erop dat ze hem bij zijn voornaam mocht noemen, en het zou dan weer onbeleefd zijn om dat te weigeren. Dus knikte ze, en herhaalde ze zijn naam. "Orchis, het is me een genoegen," sprak ze en glimlachte opnieuw naar hem. Hij vroeg haar naam, en ze stelde zichzelf voor; "Mijn naam is Duchess."

De kater herhaalde haar naam, en ergens vroeg ze zich af of deze meneer voor haar wel helemaal normaal was. Hij was zo anders dan zijzelf, en ook anders dan dat ze de buitenwereld verwacht had. Maar zij was degene die nooit eerder buiten was geweest, dus het moest vast en zeker aan haar liggen. Orchis kwam toen van de schutting af, haar kant op. Haar mond zakte een klein stukje open toen ze zag hoe hij een aantal krassen achterliet op het mooie hout, maar ze besloot er maar niets van te zeggen. Hij zat immers zo gek! Een kleine lach rolde over haar lippen toen hij haar van over zijn schouder aankeek. "Oh, meneer- ik bedoel, Orchis, kom toch normaal zitten!" giechelde ze waarna ze haar mond achter haar poot verborg. "Oh ja hoor, ik heb net zolang de tijd totdat mijn vrouwtje me naar binnen roept,"

Hij draaide zich om, maar alleen omdat zij het zei, en ze giechelde om de manier waarop hij zijn kop hield. Oh, hij was erg grappig! Ze kon om hem lachen. Toen hij overeind kwam om naar haar toe te komen, merkte ze op dat hij een andere bouw had dan zijzelf. Ze vroeg zich af hoe dit kwam; ze had een keer eerder een kat gezien bij de dierenarts, die een kromme poot had. Die was gebroken geweest, iets wat zijzelf nog nooit meegemaakt had, maar ze vroeg zich af of dit ook gebeurd was bij meneer Orchis. Ze zou het maar niet vragen, dadelijk vond hij het vervelend als ze erover begon. Ook zij liep naar hem toe, zover dat haar gloednieuwe, prachtige hok dat toeliet. Ze moest ervoor het trappetje af van de veranda, en haar hart maakte een sprongetje toen haar pootjes voor het eerst in haar leven het mooie nepgras aanraakte dat haar vrouwtje hier een jaar geleden had neergelegd. Dat voelde gek, het prikte een beetje in haar pootkussentjes, maar het deed geen pijn. Haar blauwe ogen gleden omhoog naar de kater voor haar, en ze glimlachte waarna ze op het plastic gras wees. "Dat voelt gek, hè?" Ach, misschien had meneer Orchis dit al wel vaker gevoeld. "Och, dankuwel," sprak ze verbaasd toen de ander haar een compliment gaf. Ze knipperde een aantal keer, en glimlachte opnieuw. "Oh ja, ik heb zoveel nieuwe dingen meegemaakt vandaag! Ik ben al erg lang het huis niet uit geweest, ziet u, en vandaag is de eerste keer dat ik weer buiten ben. Alles is wel erg spannend, er is zoveel leven hier in de tuin,"

Oh, ze wist wel dat het geen echt gras was waarover ze liep. Echt gras groeide, en dit was neergelegd. Maar dat alles wat nep was, tegelijkertijd ook gek was, dat had ze nog niet eerder gehoord. Ze knikte op zijn woorden, als hij het zei moest het wel waar zijn. Terwijl ze vertelde over dat het haar eerste keer buiten was in een lange tijd, zag ze dat meneer Orchis hier verbaasd op reageerde. Ergens voelde ze zich gevleid dat hij niet doorhad dat ze eigenlijk een binnenpoes was. Zag ze er dan zo stoer uit? Toen hij vertelde over alle dingen die er buiten te doen waren, was het haar beurt om verbaasd te zijn. "Oh, dat klinkt weliswaar prachtig allemaal, maar ik zou het niet durven, Orchis," sprak ze, met een licht teleurgestelde ondertoon in haar stem. "Als ik buiten de tuin ga, is er een grote kans dat ik gestolen wordt omdat ik een raskat bent, dat snapt u wel toch? Dus ik zal nooit die dingen kunnen doen die u omschrijft, tenzij er een regenboog in mijn tuin is," vertelde ze.

Meneer Orchis vertelde haar dat hij haar wel degelijk begreep, maar dat hij haar zo graag de wereld wou laten zien. Weifelend schuifelde ze met haar voorpootje over het neppe gras. Plots was de sensatie ervan onder haar pootkussen een stuk minder speciaal, als ze zo alle verhalen van de ander hoorde. "Stapje voor stapje?" herhaalde ze zijn woorden. En hij had een plan, voor als ze gestolen zou worden.. Ze rilde. De gedachte alleen al maakte haar onzeker. "Wat voor plan, Orchis?" vroeg ze hem met duidelijke angst in haar stem. Al deze praat over de wereld en nieuwe ervaringen, was misschien toch wat veel voor haar.

Om alles stapje voor stapje te doen, zou het minder eng maken, en daar was ze het wel mee eens. Alles klonk leuk en fijn om te doen, maar ze deed er toch liever wat langer over dan dat ze het allemaal in één keer deed.. Orchis moest merken dat ze niet meer helemaal op haar gemak was om hierover te praten, en opgelucht haalde ze adem toen hij zei dat ze een andere keer zouden verder praten hierover. Ze mocht vertellen over haar huis, en ze glimlachte. "Oh, het is hier prachtig," begon ze. Ze krabbelde weer wat verder uit haar schulp. "Als de zon schijnt, is het altijd erg mooi en licht binnen, dan kan ik heerlijk zonnen. Mijn vrouwtje zorgt ervoor dat ik altijd het lekkerste eten krijg, en ik slaap in een mand van hoogste kwaliteit, of erg af en toe bij mijn vrouwtje." Toch verscheen er een frons op haar gezicht, toen ze zijn woorden is herdacht. "Bent u geen huiskat dan, Orchis?"

Oh, de ander leek helemaal niet zo enthousiast te zijn over haar leven als zijzelf dat was. Het bracht enkele vragen in haar hoofd, al helemaal toen hij verder vertelde over zijn leven. Hij woonde buiten, in een groep en in de natuur, alleen met katten. "Begrijp ik dan goed dat u geen baasje heeft, Orchis?" sprak ze, ietwat verdwaasd en met duidelijke verwarring op haar gezicht. Kort liet ze een geschokte gasp horen toen hij vertelde dat hij er inderdaad geen één had. "Maar hoe krijgt u dan te eten!" wist ze uit te brengen, waarbij ze hem toch even bezorgd aankeek. Als ze nu toch is goed keek, leek hij ook wel erg dun. "Zou u dan wat van mijn eten willen? Ik zou u toch nooit zomaar kunnen laten verhongeren!"