Just say all I am to you [Coyote/Arctic]

Ze voelde zichzelf licht in haar hoofdje terwijl ze meeliep met Arcticwolf terug naar het kamp, maar de medicine cat den. Alsof dit een nare droom was waar ze nog uit moest ontwaken. Ze liet zich echter meevoeren door haar beste vriend, haar rots in de branding, terwijl hij met haar meeliep. Hij had haar beschermd, dat had hij niet hoeven doen, maar alsnog legde haar maag zich in duizend knopen, alsnog hoopte ze dat ze gewoon wat teveel vis had gegeten. Maar diep in haar hart, wist ze dat het mis was. Dat ze een fout begaan had. En ze kon deze fout niet eens met Settleddust delen. Settleddust zat immers vast in het Shadowclan kamp.. En zou Settleddust dit wel gewild hebben..? Ze haalde huiverig adem en drukte haar pels even kort tegen Arcticwolf aan voor steun, waarna ze de den in liep. "Coyotespirit..?" vroeg ze zachtjes, "Zouden... zouden we je even kunnen storen?" Normaal was ze zo vrolijk, spraakzaam en springerig. Maar op dit punt was ze al die kwaliteiten even kwijt.

_{Een zucht rolde over Coyotespirit's lippen, terwijl ze probeerde de papaverzaadjes op één blad te krijgen. Die zou ze vervolgens oprollen en weer in haar voorraadshoek leggen. Die voorraadshoek was overigens helemaal overhoop en dat was Coyo's eigen schuld. Nou ja schuld, het omstoten van haar voorraad was een reactie op iets anders. Maar het was toch nog wel ergens haar schuld. Een klein beetje maar. Shrimppaw was elders, die had ze even vrij gegeven. De medicine cat wilde alleen zijn, want ze had tijd nodig. Tijd nodig om te genezen, zowel fysiek als mentaal. En dan de hele tijd bezig te zijn met haar apprentice zou niet meewerken. Bij het horen van haar naam hief ze haar kop op. Coyo liep van haar voorraad weg en zag Seamist en Arcticwolf staan bij de ingang. Bij het zien van de bezorgde blik van Seamist, gingen er in Coyo's hoofd zachte alarmbelletjes rinkelen. Er was wat aan de hand. "Ja hoor, wat is er?" vroeg ze, met een nieuwsgierige toon in haar stem. Haar blik gleed even naar Arcticwolf, om vervolgens zich weer op Seamist te richten.}

In de wandeling terug naar hun clan was alles op zijn plaats gekomen. In deze korte tijd had hij de nieuwe realiteit kunnen accepteren als waarheid. Ze zouden de clan voorliegen, maar dat was niet moeilijk. Beste vrienden die op een latere leeftijd samen kwamen was meer dan normaal. Hij zou haar kittens als zijn eigen grootbrengen. Heel deze fout van haar zal worden vergeten en niet langer opgebracht worden. Ze zouden gelukkig zijn, zoals het hoorde. Seamist zou weer lachen en praten en die lichtjes in haar ogen krijgen die de verdomde landkat van haar had ontnomen. Het zou weer goed worden. En straks, binnenkort, zou het allemaal maar geschiedenis zijn. Iets in een ver verleden, waar het haar niet meer zeer zou kunnen doen. Hij voelde haar aanraking en duwde zachtjes terug, om te laten weten dat hij er voor haar was. Bij de vraag van zijn… partner… knikte hij. “We vermoeden dat Seamist misschien zwanger kan zijn, we zouden graag willen weten of we kittens verwachten” We. Hij loog soepel, misschien omdat het niet als een leugen voelde. Hij was degene die voor de kittens zorgde namelijk. Hij en niemand anders. Wie weet waar die verdomde verwekker zat, in luilekkerland, onbewust van hoe hij zijn meissie kwelde.

Haar misselijkheid groeide alleen maar toen ze Coyotespirit zag verschijnen. Alles in haar schreeuwde om de den weer uit te stappen. Ze wilde dit probleem nu niet confronteren, ze wilde niet onder ogen komen dat Arcticwolf gelijk had. Voordat ze hoefde te antwoorden op Coyotespirit's vraag, antwoordde Arctic echter al. Hij loog soepel, zonder blikken of blozen, iets waar Seamist nooit goed in was geweest. Nu zeker niet, ze was nog veel te erg ondersteboven van alles. Ze knikte daarom zachtjes. "We.. willen graag weten of alles.. in orde is," voegde ze eraan toe, hopend dat haar trillende stem aan zenuwen kon worden toegeschreven. "Ik.. ik heb niet echt een idee wat ik moet doen.. En.. en of het zo is." Voegde ze eraan toe. Geen leugen, alleen maar het beeld van zenuwen versterkend.

_{Coyotespirit luisterde aandachtig naar de uitleg van Arcticwolf en trok even haar wenkbrauwen op. Ze wist dat Arctic en Sea al van jongs af aan besties waren geweest -net zoals Little en zij eigenlijk-, maar kennelijk hadden ze nu ofwel een oepsie gedaan of waren ze klaar om uit de friendzone te treden. Ze knikte begripvol bij de woorden van Seamist, die het overduidelijk heel erg spannend vond. En dat was zeker te begrijpen, queens waren vaker wel zenuwachtig vanwege de hormonen en gewoon omdat de mogelijkheid om drachtig te zijn best wel.. heftig was ofzo? Coyo had er in ieder geval geen ervaring mee, hoe dat voelde. "Aha, dat verklaard veel." mompelde ze, waarna ze een glimlachje forceerde. Ze voelde zich niet optimaal op het moment, maar haar werk ging altijd voor. "Rustig maar Seamist, ik zal zo gaan kijken. Is het goed als ik Shrimppaw haal zodat zij mag meekijken? Dit is een belangrijke taak voor een medicine cat die zij nog moet leren." vroeg ze aan het tweetal. Ze kon zich nog goed herinneren hoe zij de eerste keer met Chivysniff mee mocht kijken, toen Roseburn zwanger was, en ze wist zeker dat dit een nuttig leermoment voor haar nieuwe apprentice zou zijn. Seamist was bovendien een lievere patiënt dan Roseburn.}

Coyotespirit had haar voor nu even vrij gegeven. Shrimp vond het wel prima, alhoewel ze alsnog wel graag zou willen doorleren over alle kruiden. De realiteit was nu ingezonken en ze was nu wel een beetje over de schrik heen gekomen. Daarom wilde ze ook graag door, maar af en toe een pauze is natuurlijk ook nodig. Ook voor haar nieuwe mentor, ze had wel door hoe moeilijk het voor haar was om Chivysniff te verliezen.
Maar, de vrijheid die Coyote haar gegeven had was nu niet meer, want haar mentor had haar er bij geroepen. Shrimppaw trippelde nieuwsgierig de Den in, waar ze Seamist en Arcticwolf zag. Ze glimlachte naar de twee en keek Coyote met een vragende blik aan. '..Wat is er aan de hand?' vroeg ze terwijl haar blauw blik weer over de twee Warriors gleed.

Hij leunde zacht met zijn lichaam tegen de ander aan om haar wat van zijn kracht te geven. Natuurlijk had hij heel makkelijk praten vanaf hier. Het was niet in zijn lichaam waar babies groeide. Het was niet hij die de code had gebroken en met de consequenties moest omgaan. Seamist vulde zijn woorden aan, al was ze duidelijk meer zenuwachtig dan wat anders als het ging om antwoorden. Gelukkig leek dit een normale reactie te zijn van zwangere vrouwen, want de flamepoint poes ging er heel schappelijk op in. Al wilde ze gelijk weer een ander bij betrekken. Zelf was hij hier helemaal niet van gediend. Zag ze niet hoe moeilijk Sea het al niet had? Alsof nóg meer nieuwsgierige oogjes dat beter zouden maken. Maakte hem geen bal uit dat het de medicine cat apprentice was en dat ze nog moest leren. Green leaf kwam eraan, genoeg poezen waar ze op kon oefenen, maar niet op de calico naast hem. Wat star keek hij ook naar de zandkleurige poes die binnen kwam lopen. “Mijn partner verwacht misschien kittens, we zijn hier om dat vermoeden te bevestigen en of alles verder in orde is” Herhaalde hij iets afstandelijker, al kwam dit voornamelijk uit gedeelde zorgen. Hij sloeg zijn witte staart rond de ander heen, beschermend. Het woord vriend was vervangen met partner, maar de emoties die hij voelde waren wel karakteristiek hem.

Haar tweekleurige ogen vulden zich met zorgen toen Coyotespirit haar apprentice er ook nog bij wilde roepen Ze wilde er niet nee op zeggen, ze snapte dat Shrimppaw moest leren, maar tegelijkertijd wilde ze dat zo weinig mogelijk katten hier getuige van waren. "Is goed.." murmelde de kattin dan ook met een nerveuze zwiep van haar staart. Ze keek dankbaar op naar Arcticwolf toen deze kort tegen haar aan leunde, een teken van steun waar ze dankbaar voor was. Toch voelde het gek om zijn partner genoemd te worden. Het voelde.. verkeerd. Maar ze was allang blij dat hij deze leugen voor haar wilde ophouden. "Wat moet ik doen Coyotespirit?" besloot ze te vragen, onkarakteristiek stilletjes.

_{Coyotespirit merkte aan de houding van Arcticwolf dat hij het er niet zo mee eens was dat ze Shrimppaw erbij betrok. Maar dat boeide Coyo niet zoveel, dit zou een belangrijke les voor Shrimp zijn en ze moesten de keuze van de Medicine Cat maar respecteren. Ze glimlachte naar haar apprentice toen die erbij kwam zitten, maar voordat ze de situatie kon uitleggen had Arcticwolf het al uitlegt. Nou, prima dan. De flamepoint richtte zich weer op Seamist, en wierp nog een laatste blik op Arcticwolf. "Ik wil dat je even op je zij gaat liggen. Dan ga ik zachtjes op je buik drukken, om te kijken of ik zwellingen van de zwangerschap en misschien zelfs de kittens kan voelen." sprak ze op een rustige toon tegen de young warrior. Vervolgens keek ze Shrimppaw aan. "Shrimppaw, kijk goed mee zodat jij het een volgende keer ook kan doen." miauwde ze tegen de apprentice, waarna ze met een vriendelijke glinstering in haar ogen zich weer op Seamist richtte. "Heb je afgelopen tijd misschien last gehad van ochtendmisselijkheid, of behoefte gehad aan vreemd eten, een kikker ofzo, of last gehad van moodswings?" Dat waren allemaal symptomen van de zwangerschap, maar als ze daar geen last van had en wel zwanger was, kon het misschien fout aflopen voor de kittens.}

Ze had de vraag gesteld aan haar mentor, maar Arcticwolf was degene die antwoordde. Oh, Seamist was zwanger? En ze waren partners? Shrimp glimlachte naar de twee, maar vond het wel een beetje vreemd dat ze niet erg enthousiast waren. Maar ja, misschien wilde ze de kittens wel helemaal niet. Even schoot het door haar kop dat zij geen kittens mocht hebben nu en ergens vond ze dat wel jammer. Maar ze was nog jong en veel tijd om daarover na te denken had ze niet, want Coyote begon te praten.
Shrimp zette een paar stapjes dichterbij zodat ze goed kon zien wat Coyote aan het doen was. Ze nam alles zo goed mogelijk op, waar ze haar poten plaatste en welke vragen ze stelde. Met een blik gevuld met nieuwsgierigheid keek ze weer naar Seamist.

Hij had hier maar weinig over te zeggen en dat stoorde hem mateloos. Maar hij wist zeker wel wat zijn plek hierin was. Wat gepikeerd door zijn onmacht nam hij een stapje achteruit zodat de medicine cats en Seamist de ruimte hadden. Het was niet dat hij ze kon helpen immers, of dat hij hier uberhaupt hoorde. Ergens voelde het ook vreemd om hier dan ook te staande. Als het derde wiel in een situatie, alsof hij eigenlijk buiten hoorde te staan te wachten. Alsof hij eigenlijk later het pas te horen had moeten krijgen, in een wereld waarin hij twee katten die hij had kunnen feliciteren. Maar nu was het niet feliciteren, en eigenlijk wist hij het al wel. Hij geloofde Warhound blindelings toen hij vanaf een afstand dit oordeel had gemaakt. Vooral met de reactie die Seamist had gegeven, het was gewoon de waarheid. Deze kruidenkatten moesten het bevestigen en zeggen wat ze hierna moesten doen. Wat hij kon doen. Oh hij wilde gewoon graag wat doen, wat helpen, het met een actie oplossen. Nu bleef hij dan ook stil, al leek hij bijna zijn adem in te houden voor het moment dat Coyotespirit alles zou bevestigen.

Ze voelde zich erg klein, alsof ze niet thuishoorde in deze situatie, alsof ze de situatie vanuit iemand anders bekeek. Want hoe had ze hier terecht kunnen komen? Ze had hier samen met Settleddust willen staan, hem blij kunnen vertellen over kittens. Maar nu.. nu voelde alles verkeerd en het maakte haar doodnerveus. Het was ook alsof iedereen bijna door haar heen kon kijken, alsof ze aan haar buik konden voelen en konden roepen 'deze kittens zijn half Shadowclan'! Ze wierp nog eventjes een blik op Arcticwolf, waarna ze zich stijfjes op haar zij neerlegde. Ze keek eventjes bedachtzaam van de vragen. "Ik.. ben de laatste tijd wat huilerig.." gaf ze aarzelend toe, "en wel wat vaker misselijk geweest.." Vreemd eten niet zo zeer. Maar ze had dat allemaal toegeschreven aan haar zorgen over Settleddust. Ze draaide haar oortjes wat nerveus naar achteren. "Ik.. ik hoop dat ze oké zijn.." murmelde ze wat verstikt.

_{Voorzichtig legde Coyotespirit haar poot tegen de buik van Seamist, en het duurde zeker niet lang voor ze een zwelling voelde. Op zich, het verhaal dat Seamist vertelde over de symptomen en de opgezwollen en rode tepels op haar buik verraadden het ook al; de young warrior was zwanger. Ze murmelde wat in zichzelf, waarna ze van Arcticwolf naar Seamist ging. "Jullie vermoeden klopte, jullie zijn in verwachting." miauwde Coyo, met een voorzichtige enthousiaste toon. Het was duidelijk dat Seamist deze zwangerschap niet helemaal zag zitten, of in ieder geval, de poes was intens zenuwachtig. Maar dan kon juist zoiets wel gevierd worden, vond Coyotespirit. Ze drukte nog zachtjes op de buik, en voelde verschillende lichaampjes bewegen. Ze maakte een verrast geluidje, terwijl ze ondertussen probeerde te voelen hoeveel het er ongeveer zouden zijn. "Zo'n drie of vier kittens, gok ik zo." Hopelijk zou dit het tweetal wat meer rust geven, want zwanger en gestrest ging nooit zo lekker samen.}

Acrticwolf bleef stil toen Seamist ging liggen. Shrimp glimlachte naar de poes. Ze vond haar heel aardig. Ze herinnerde zich heus wel het gesprekje wat ze had gehad toen ze nog een kitten was. Maar haar blik gleed al snel naar de handelingen die Coyote deed, want die zou ze dus ook moeten doen later. Uiteindelijk vertelde ze de twee dat ze in verwachting waren. Shrimp's glimlach werd wat breder en ze keek hen beiden aan. Dat was goed nieuws toch? Ze draaide zich naar Seamist. 'Gefeliciteerd. Ik weet zeker dat je een geweldige moeder zal zijn. En ook een geweldige vader.' Dat laatste voegde er nog aan toe terwijl ze Arcticwolfs kant op keek. Vervolgens focuste ze weer op haar mentor, die weer aan de buik van de zwangere poes aan het voelen was. Drie of vier kittens, wauw!

Gespannen keek hij naar de flamepoint en wachtte haar oordeel af. Hij was vooral benieuwd naar de gezondheid van zijn vriend en van haar kittens, hun kittens. Vanaf nu waren dit zijn kittens. Toen de medicine cat opkeek en zijn vaders gok bevestigde ademde hij pas uit, niet bewust ervan geweest dat hij zijn adem had ingehouden. Maar er kwam zelfs nog meer nieuws wat hij niet had zien aankomen, de kattin kon vertellen hoeveel babies Seamist ongeveer verwachtte. Hij had ook wel gegokt op veel, aangezien ze al redelijk gezet was, maar toch was het bijna magisch hoe de ander een nummer kon noemen. Hij duwde zijn oren voorzichtig naar voren terwijl hij de tweekleurige blik van de moeder probeerde te vangen. Shrimppaw gaf hun prees en Arcticwolf besloot in te spelen op de situatie. Ze moesten wel, voor haar veiligheid. Dus gaf hij een glimlach. “Dankjewel Shrimppaw, ik denk dat ik voor beiden spreek als ik zeg dat we voor nu nog vooral heel zenuwachtig zijn” Wie was dat niet bij hun eerste nestje? Hij liep nu iets naar voren en drukte zijn snuit tegen de wang van Seamist om haar wat steun te geven hierin, om te laten weten dat ze dit niet alleen deed. Hierna keek hij weer naar de medicine cat. “Zijn er dingen waar we voor moeten oppassen? Of is er iets wat ik kan doen om haar te helpen?”

Het voelde gek om Coyotespirit in haar flank te voelen poeren en ze keek een paar keer bezorgd op. Ze zou de kittens niet perongeluk bezeren toch? Ze zouden hier niet onder lijden? Nee, ze moest zich niet zoveel zorgen maken. Coyotespirit wist wat ze deed. De steen in haar maag woog alleen maar zwaarder toen Coyotespirit bevestigde dat ze zwanger was. Dat was het dan, ze kon het niet meer ontkennen. Het was zo, en ze moest ermee gaan leren leven. Maar toch.. ze had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.. Wat was ze naïef geweest om zichzelf in deze nesten te werken. Toen Coyotespirit echter zei dat het drie of vier kittens zouden zijn, bloemde er echter toch vreugde op in haar buik. Tranen verschenen in haar ogen. "Zoveel.." prevelde ze, terwijl ze naar Arctic keek. Ze kon het niet helpen, ze hield nu al van ze, ondanks dat ze niet gepland waren. Zachtjes drukte ze haar neusje eventjes tegen haar buik aan, om daarna Shrimppaw de ruimte te geven om te voelen als ze dat zou willen. "Bedankt.." prevelde ze. Gelukkig pikte Arcticwolf de leugen zo op en ze drukte haar neusje in zijn nekvacht, deels ook om haar hoofd te verstoppen. Ze haatte liegen, ze haatte liegen zo erg. Maar voor nu ging het goed.."Zijn.. zijn ze allemaal gezond Coyotespirit?" voegde ze toe aan de vragen van Arctic.

_{Hoewel Coyotespirit niet durfde het tweetal te feliciteren, waagde Shrimppaw wel die stap. Coyo wist nooit zo goed wanneer je katten wél en wanneer juist niet kon feliciteren bij een zwangerschap, en aangezien het tweetal van Coyo's leeftijd was... nou ja, ze vatten de felicitatie van Shrimp in ieder geval goed op. Arcticwolf vroeg of ze nog op speciale dingen moesten letten en Seamist vroeg vervolgens nog of ze allemaal wel gezond waren. "Ja, volgens mij zijn ze allemaal gezond, hoor." miauwde ze geruststellend met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze liet haar blik even glijden naar haar apprentice, waarna ze zich weer richtte tot het stelletje. "In principe is er niks belangrijks waar op gelet moet worden. Seamist, je mag zelf bepalen wanneer je de nursery intrekt, maar houd er wel rekening mee dat je vanaf nu heel goed oplet dat je genoeg rust neemt, en gezond eet -lekker veel vis- en voldoende drinkt. Als je overige klachten hebt kan je altijd bij mij langskomen, dan geef ik je kalmerende kruiden." miauwde Coyotespirit. Ze moest toegeven, Arcticwolf en Seamist leken wel echt een schattig koppel en ze dacht dat die twee goede ouders zouden worden. "Vinden jullie het overigens nog goed als Shrimppaw ook nog even jouw buik mag voelen? Dan kan ik haar aanwijzingen geven waar en hoe precies." Het was een rare vraag, maar ze hoopte dat Arctic en Sea het goed vonden.}

Het koppel nam haar felicitaties goed op, wat een nog bredere glimlach op haar snoetje toverde. Ze vond dit echt leuk voor ze. En ook al super leuk dat ze dit als beginnende Medicine Cat Apprentice al mocht meemaken! Ze luisterde aandachtig naar het advies wat Coyotespirit gaf. Ze knikte lichtjes terwijl ze in haar kopje aantekeningen maakte. 'Vinden jullie het overigens nog goed als Shrimppaw ook nog even jouw buik mag voelen? Dan kan ik haar aanwijzingen geven waar en hoe precies,' mauwde Coyotespirit toen. Shrimp keek haar even aan met lichtelijk grote ogen en keek vervolgens naar Seamist. Zou ze dat goed vinden? Ze snapte het als het niet mocht, maar het zou wel super leuk zijn om te voelen! 'Het hoeft niet als je niet wil hoor,' miauwde ze toch maar voor de zekerheid, een klein glimlachje speelde rond haar lippen.

Zijn meissie kon niet liegen, had ze nooit gekund, van jongs af aan niet. Daarom was het goed dat hij er was. Dat hij er was om haar te helpen, om het woord te doen en te zorgen dat dit goed kwam. Dat ze veilig was, dat haar kittens veilig waren. Vier kinderen… hij kon het zich nauwelijks voorstellen. Vier kleine seamistjes, rondspelend in het kamp. En ze zouden hem vader noemen. Een koude grip kwam rond zijn hart. Een grip van spanning en angst, want wat als hij niet goed genoeg was? Wat als hij het verkeerd zou doen? Wat als ze hem niet zouden willen? Of nog erger; wat als er iets in die kleine kittens zat waardoor ze zouden weten dat ze niet niet behoorde, dat deze clan maar half hun afkomst droeg? Nee, dat zou hij niet laten gebeuren. Hij voelde hun moeders snuit in zijn hals en hij leunde deze omhelzing in. Nee, niks zou hun ooit overkomen. Daar zorgde hij voor. Hij zou de beste vader zijn als dat hij kon, wat verdiende ze. De medicine cat zei dat ze gezond waren, en gaf advies waar hij eigenlijk niks aan had. De onmacht voelde onprettig, maar het nam toch wat lading van zijn schouders af. Want hij kende Seamist, die zou een goede moeder zijn... Bij de vraag of Shrimppaw mocht voelen duwde hij zijn oren iets weg, maar hielt stil. Het was niet aan hem om dat te besluiten... maar hij bleef toch beschermend naast haar staan. Gewoon, voor het geval dat

Ze drukte haar neus tegen haar eigen buik, zoekende naar de kleine hummeltjes die Coyotespirit net genoemd had. Ze wist één ding zeker. Ze hield nu al van ze. En ze hoopte dat Settleddust ook van ze ging houden... Haar gedachten dwaalden iets af bij die gedachte, de vraag of de kater de kittens wel wilde, wat ze met de kittens gingen doen. Ze had gedachteloos Arctic's aanbod met allebei haar poten aangegrepen, maar wat als Settled een deel van de kittens wilde.. Zou Arctic dat accepteren? Zou dat.. bespreekbaar zijn? Ze werd uit haar gedachtenstroom getrokken door Coyotespirit, wie haar vertelde dat ze rustig aan moest doen, gezond moest eten. Ze knikte wat als teken dat ze het begrepen had en keek daarna eventjes van Shrimp naar Coyote. Ze twijfelde, ze wide het eigenlijk niet. Niet dat ze Shrimppaw een nare kat vond en.. Shrimppaw moest het leren. Maar.. zou een verkeerde beweging gevaar kunnen betekenen voor haar kittens? "Als.. als het geen kwaad kan," miauwde ze, al draaide ze wel haar oren iets naar achteren.

Onderwerp: Re: Just say all I am to you [Coyote/Arctic]