Two different sides that were always divided, or atleast i thought

Coldheart nam een hap van de lucht die hier rond hing. Hij had een tijdje zitten wandelen zoekend naar prooi deze beginnende new-leaf, maar natuurlijk was de prooi vangen niet een volledige garantie. Met zijn lichtgroene ogen keek de bruine tabby rond. Hij was maar net warrior geworden en dit was zijn eerste keer alleen. Niet dat het erg was, Coldheart was toch niet zo'n sociale kater.
Hij ging zitten bij een dikke boom die hij vond en bleef alert. Soms dacht hij dat er gevaar was, maar dat zou stom zijn. Dit was zijn clanterritorium, veilig dus. Of dat dacht hij maar. De bruine kater dacht er niet lang over na. Hij moest alert blijven op zijn prooi. Alhoewel hij dit alleen maar deed uit vrije wil, heerste er toch een gevoel dat er gevaar was.

[+Banshee]

Geluidloos sloop de jager door het struikgewas. Haar snorharen streken zacht tegen de begroeiing, vertelde haar exact welke bladeren ze met haar lichaam ontwijken moest. Je moest geluidloos zijn om je prooi te kunnen pakken. Het zou allemaal voor niets zijn als ze je hoorde aankomen. Je moest zorgen dat ze al dood waren voor ze je ook maar hadden opgemerkt. Haar oren spitste zich terwijl haar rode ogen zich vestigde op de kater die ze al ruim een half uur volgde. Ze zakte door haar poten en vouwde haar dunne staart om haar voorpoten. Ze had hem geobserveerd. Hij was nog jong en onervaren, en alerter dan een ekster die op zoek was naar glimmende schatten. Banshee haar mondhoeken krulde om. Ze was geduldig. De jacht kon je nooit bespoedigen. Ze keek toe hoe hij tenslotte zich vestigde tegen de stam van een dikke den aan, en ten lange leste eindelijk zijn waakzaamheid liet varen. Op dat moment sloeg de jager toe.

Ze sprong de struiken uit en tackelde de cyperse kater op de grond, haar nagels haalde zich met geoefend gemak over zijn gezicht en zijn schouder. Ze sprong met een lenige beweging uit zijn bereik en dook in elkaar. Haar mondhoeken waren nog steeds omgekruld, en haar ogen glommen van verhuld plezier. "Les 1, wees altijd op je hoede. Je kunt nooit weten wie er met de schaduwen loopt." Sprak ze met haar karakteristieke zangerige maar zachte stem.

De bruine cyperse kater was hevig geschrokken toen er zomaar een kattin op hem sprong. Les 1? Wie denkt die kattin dat ik ben? Een domme kitten?, dat waren de eerste woorden in zijn gedachten. De jonge warrior bukte zich, klaar om aan te vallen indien nodig. 'Wie ben jij?', vroeg de kater met zijn zware alarmerende stem. Hij rook even, merkend dat ze helemaal geen shadowclan was. Het was een indringer. Coldheart voelde zich verraden door zijn omgeving. Onervaren, dat was hij inderdaad. Misschien had ik toch niet alleen moeten gaan, dacht hij met een grote slok van angst. Waarom ben ik bang, ik ben een warrior, ik zou niet bang moeten zijn van een kattin, hij schudde de angst eventjes weg en gromde naar de onbekende poes. 'Maak dat je hier wegkomt', zei hij dan maar. Probeerde hij dapper te zijn?

De jonge kater herstelde zich vlug haar aanval. Ze ontmoette zijn vurige blik evenzeer. Banshee voelde genoegen bij het horen van zijn gealarmeerde stem. Ze beantwoordde zijn vraag niet. Maar maar.. wat was ze fortuinlijk dat ze zo’n jong ding was tegengekomen. Dit was warempel haar geluksdag. De wieltjes in zijn kop draaide en draaide, ze zag in zijn ogen hoe hij het verband sloot. “Oh?” Begon ze langzaam, de klank uitrekkend terwijl ze dat deed. Ze trok één wenkbrauw op en vernauwde haar ogen toen er een sneu gegrom opborrelde ui men. “Slik je tong in en doof die vurige ogen. Ze werken niet op mij, schaduw-joch.” Siste ze. “Je maakt geen schijn van kans tegen iemand zoals ik.” Haar stem werd iets stijver, serieuzer, maar verloor haar aanvankelijke plezier niet. "Je was onvoorzichtig. Daarvoor moet ik je straffen, anders begrijp je immers deze les niet." Woordeloos schoot ze weer op hem af, haalde uit naar zijn gezicht, schouder, flanken. Dook opzij en herhaalde dezelfde handeling toen nogmaals, snel als een slang.

Coldheart probeerde de aanvallen van de poes te ontwijken, maar sommigen waren raak. Hij deed een klein sprongetje opzij en maakte daarna een grote sprong in de hoop de aanvallende kattin op haar zij te duwen met zijn klauwen. 'Ik kan je heus wel verslaan hoor, poes', siste de bruine cyperse kater kwaad. Hij gromde weer. 'Ik herhaal nog één keer. Ga hier weg', op een zeer alarmerende toon. De cyperse kater hoopte dat het zou werken, anders was hij er elk moment geweest. Want hij was wel een warrior, maar heeft nooit echt zoveel aandacht gespendeerd aan gevechtsmoves. Heeft Coldheart nu wel spijt van.

Sommige van haar aanvallen troffen hun doel, andere miste. Het jochie leek te willen overleven, hij deed aardig zijn best althans. Het was zoet om aan te zien al vond ze dat ze hem meteen moest omleggen voor zijn arrogantie. Zijn notie dat hij een kans maakte tegen haar, een lid van de elite.. Dat verkilde het bloed in haar aderen. “Oh oh, doe niet zo mal,” Siste Banshee minachtend met een zelfingenomen grijns. “Jullie clankatjes zijn niets vergeleken met de Elite.” Al haar haren rezen overeind. “Probeer me maar eens te vinden.” Banshee draaide zich om en verdween tussen het struikgewas. Met geoefende lenigheid manoeuvreerde ze zich tussen takken door, over obstakels, en tenslotte verstopt in een hinderlaag met de wind in haar rug.

Opeens was de kattin in een snelheid verdwenen. De bruine tabby was boos dat hij zo werd uitgedaagd. Ugh, nu weer die kattin vinden die denkt dat ze beter is, dacht de cyperse kater. Coldheart begon te ruiken naar haar geur en volgde het, door de struik. Toen was hij de geur kwijt tussen de geur van de verse , natte bladeren van new-leaf. Voor één keer dacht hij new-leaf wel te haten, maar hij schudde die gedachte uit zijn kop. De kater wurmelde zich tussen de takken , maar raakte vast tussen een grote tak en zijn poot zat vast. De cyperse kater was natuurlijk niet zo lenig en heel dik, dus het was best wel dom tussen de takken te wurmelen. Hij probeerde met hevige kracht zijn poot los te krijgen, maar het lukte niet. Toen begon de tabby te knagen aan de tak, hopend dat het zou breken. Het zou wel even duren, maar na een poosje zou de tak wel losbreken, dacht de tabby opnieuw.

Eenmaal terug in de schaduwen gehuld in hun vertrouwde sluier, voelde Banshee zich weer in haar element. Ze hield haar oren naar achter gedraaid om te horen hoe dichtbij de ander was. Ze kwam vlug weer tot stilstand toen ze merkte dat hij haar niet meer volgde. Aanvankelijk had hij wel de achtervolging ingezet. Behoedzaam sloop ze terug in de richting van het geritsel. Toen ze hem daar aantrof, met zijn poot vast tussen een dikke tak werd ze vervuld van plezier. Nee maar, ze was écht fortuinlijk vandaag. “Niet gemakkelijk, hm?” vroeg ze hem met een mierzoet stemmetje. “Je bent te dik om me te volgen en te langzaam om me bij te houden. Nu is het game-over.” Banshee schoot naar voren en haalde haar klauw langzaam over zijn wang, extra druk zettende zodat ze haar merk achter kon laten. Ze zou het lang laten duren, langzaam maken. Hem levend villen en achter laten voor zijn clangenoten. Ze ging hier van genieten.

Ergens achter haar klonk een hard gekraak, alsof iets groots met veel geweld zich door struiken aan het persen was. Banshee wist meteen dat het geen kat kon zijn. Een kat kon onmogelijk zo veel lawaai maken. In de verte klonk een schel geluid. Een twoleg die zijn hond riep. Banshee had genoeg gezien. “Dat klinkt niet goed.” Ze begon zich om te draaien, klaar om er vandoor te schieten en de hond achter te laten met de shadowclanner. “Ik zou mijn karweitje zelf afmaken maar ik denk dat het poëtischer is als ik je gewoon over laat aan mijn harige vriend, vaarwel.” Oh, dit ging ze eens bekijken. Banshee schoot weer de struiken in, liep een eindje om, en haakte toen haar nagels in de bast van een pijnboom. Moeizaam hees ze zichzelf naar boven om zich tenslotte op een stevige tak te vestigen. Vanaf hier had ze prima uitzicht op de shadowclanner, en de zwarte hond die zich een weg naar hem toe aan het banen was.

'Oh nee, dit gaat niet goed, dit gaat niet goed!', de paniekerige gedachten toen hij die hond achter hem hoorde. Met hevige kracht probeerde de kater zijn poot uit de tak te trekken, en negeerde de pijn op zijn wang dat die kattin had aangebracht. Hij kwam maar niet los, en had zich nooit zo paniekerig aangevoeld. Uiteindelijk trok de tabby zijn poot er uit maar het was geschuurd over de ruwe tak, en had hiermee wel pijn. De zwarte hond was al dichtbij, terwijl de kater sissend een uitweg zocht tussen al deze takken. 'Ik moet wel naar achteren, dat is mijn enige kans als ik m'n leven niet wil ontnemen worden'. De kater keek naar achteren, de hond was zeer dichtbij. De bruine cyperse kater draaide zich voorzichtig om en rende naar voren, waar hij het blaffende mormel tegenkwam. De kater probeerde zo snel mogelijk aan de hond te ontsnappen door naar links te rennen, en dan in de dichstbijzijnde boom te springen. Maar helaas beet de hond zijn poot, en de kater liet wel een gil uit toen de tanden zich vestigden in zijn achterpoot. Coldheart werd naar achteren getrokken, heen en weer geslingerd, terwijl hij merkte dat de hond zijn achterpoot er probeerde af te bijten. De kater was zo duizelig, maar hij wist dat dit niet goed zou eindigen als hij niets zou doen. De tabby stootte zijn voorpoten af waarmee hij op de gezicht van de hond belandde, en begon dan het beest te krabben in zijn ogen, waardoor het uiteindelijk zijn poot losliet. Twee poten die wankelden, wat een perfecte dag voor hem. Er dripte nog wat bloed uit zijn poot, gelukkig was het niet zo erg.
Zo snel mogelijk wankelde hij en sprong de kater in een dichtbije boom waar die veilig was voor de hond als die zijn ogen weer open kon doen. Maar door dit alles was hij de bloodclanner al vergeten.

Het was spectaculair. Prachtig. Banshee hoefde geen poot op te heffen want de hond deed zijn werk voor haar. Ze keek toe hoe het beest de kater tussen zijn kaken nam en begon te schudden. Ze wist het zeker. Die was er geweest. Met bonzend hart en ronde ogen sloeg ze het gaande. Diep in haar binnenste voelde ze een oerinstinct. Om te doden. De jacht was ten einde. Ze leunde naar voren op de tak met ogen zo rond als schoteltjes, en haren recht overeind toen de kater tot haar verbazing los wist te komen. Hij worstelde zich omhoog in de boom terwijl de hond onder hem blaffend omhoog sprong tegen de stam aan met een wilde blik. Banshee siste zacht. Ze liet zich voorover vallen en landde op de tak, die gevaarlijk begon te kraken. Ze keerde zich langzaam om tot de shadowclanner, nagels in de tak geslagen en een duivelse blik in haar ogen. “Hier eindigt het voor je,” Het overweldigende geluid van de hond onder hen donderde in haar oren. Ze nam haar prooi in zich op. Ze zou hem vak de tak af smijten. Ze had het graag zelf gedaan. Maar een smerige clankat voeren aan een hond was een te mooie buitenkans om voorbij te laten gaan. “Maak vrede met je valse goden, maak vrede met je dood-” Banshee schoot naar voren.

De bloodclanner sprong op de tak die gevaarlijk kraakte, waar hij ook opstond. 'Dit kan niet mijn einde zijn... Dit kan niet...', dacht de cypers diep na. Het kon niet zijn einde zijn. Toen sprong de kattin razend naar voor, waarmee ze de cypers van de tak af had geduwd, maar niet volledig. Zijn voorpoten klauwden rondom de tak, hopend dat de kater er weer op kon geraken, anders was die er geweest. Zijn achterpoten hield hij naar boven samen met zijn staart, zodat de hond ze niet zou pakken. Het hart van de bruine tabby bonste snel, het einde kon wel nabij zijn, maar dat liet die niet toestaan. Zijn klauwen glipten, de paniek stroomde door zijn aderen. Maar hij schoof zijn poten verder tot aan de stam van de boom, waarbij de jonge warrior zijn achterpoten kon afstoten aan de boomstam. Zo geraakte hij er weer op, en sprong hij, hopend dat die de kattin zou raken. Zijn poten deden veel zeer, maar hij kon rusten als de cypers hier klaar mee was.